Plac zabaw

Dopiero, gdy rozpoznała Thane'a i wiedziała, że to już koniec, powoli osunęła się na bok. Wpatrywała się w miecz, który w tak ważnym momencie się zbuntował. Była na niego wściekła, zagryzła dolną wargę do krwi.
- Wróci, prawda...? - zapytała słabym głosem.

Spojrzała kątem oka na Thane'a, ale poczuła się okropnie obserwując jego rany, podczas, gdy jej praktycznie nic nie dolegało. Wlepiła wzrok w swoje ręce. Jedna dłoń była zupełnie obdarta ze skóry, nadgarstek drugiej ręki był co najmniej zwichnięty. Więcej śladów walki nie miała, ale całe ciało bolało ją jakby cała była połamana.
- Muszę wymyślić coś mądrego, co mogłabym powiedzieć mamie. Inaczej dostanie zawału.

Gdy ekipa lecząca odbudowała skórę wskazał im Shilę - Naprawcie Jej ręce. Będzie Ci się łatwiej wytłumaczyć.. - Medycy zniknęli, został tylko jeden, który podszedł do Niej i zajął się odbudowywaniem skóry na dłoni

- Zrywanie skóry... Odbudowywałem swoją tylko w przypadkach kontaktu z dużą ilością kwasu, pierwszy raz tak bardzo oberwałem. Pierwszy raz oberwałem w taki sposób... Bez cienia wątpliwości wróci. To czarne czym mnie poszczuł było tylko jego częścią. Dobrze że w furii szybko wykończyłem pomiot i przegoniłem główne zagrożenie. - mówił, podczas gdy medyk wyleczył dłoń dziewczyny

- Swoją drogą.. kiedy miałaś zamiar powiedzieć mi że masz własnego smoka? - zapytał wskazując wzrokiem na Jej nowy miecz

Leżała na boku pozwalając medykowi, by zajął się jej dłońmi. Obserwowała go z zaintrygowaniem.

- Co? - zdumiała się. Spojrzała na miecz. Wydawało jej się, że Thane się przejęzyczył. - Zacznijmy od tego, że cokolwiek to jest: nie jest moje. Leżało w stawie, pewnie zostało tam od czasu jakiejś tam bitwy.

- Dziękuję - szepnęła do medyka.

Medyk szybko uporał się z obrażeniami Shili, ukłonił się i zniknął w płomieniach.

- Twój miecz... nie wiesz czym on jest? - zapytał bardzo zdziwiony. - Cormyr z reguły bardzo wiąże się ze swoimi właścicielami, a jestem pewien że to On, kilka razy go spotkałem... - przyjrzał się zdziwiony broni

--------------

Chwilę po tym miecz uniósł się metr nad ziemię i eksplodował białym dymem, który szybko opadł ukazując ... miniaturowego smoka.

- Następnym razem bądź choć odrobinę bardziej elokwentny i daj mojemu właścicielowi samemu dociec mojej prawdziwej natury. - prychnął obrażony i odwrócił się tyłem do demona.

- Witaj moja pani... - ukłonił się Shili

- W życiu nie widziałam tego miecza...
Podniosła się powoli, otrzepała ubranie z kurzu. Plamki krwi wyjaśni mamie tym, że koleżanka zraniła się w rękę.

Pisnęła, kiedy przed nią pojawił się SMOK.

- A-aaa-ale ja nigdy... - pogubiła się.

- No cóż, coś mi mówi że jest teraz Twój. Nie daj się zwieść Jego rozmiarowi, normalnie jest wiekowym gigantycznym jaszczurem... tylko że jest zmiennokształtny no i przybiera postać miecza i podrzuca się ludziom. Dziwak. - wzruszył ramionami, był ciekaw co tym razem wymyślił smok

---

- Wypraszam sobie. - szurnął ogonem po ziemi wzbudzając niewielką chmurę pyłu w stronę Thane'a
- Co nigdy? Nie cieszysz się z mojej pomocy? Przyjąłem na siebie większość ataku tego potwora, a tu zero wdzięczności... - udał obrażonego

Wlepiała wzrok w jaszczura, który oświadczył, że teraz była jego właścicielką.
- Oczywiście, że jestem wdzięczna! - zawołała szybko. - Ja tylko... nie miałam pojęcia... prawdopodobnie uratowałeś mi życie! A ja... poraziłam cię prądem...

Spojrzała na Thane'a jakby w poszukiwaniu pomocy, jakiejś wskazówki.

- Jestem tancerką - oświadczyła. - Nie umiem walczyć, nawet na magii się nie znam. Dlaczego trafiłeś do mnie? I dlaczego będąc potężną starożytną bestią potrzebujesz takiej słabej właścicielki...?

Prychnął tylko, widząc lizusostwo gada. - Uniżony sługa... - zaśmiał się z jaszczura

- Shila, On nie jest normalnym smokiem. Dewiacja, jakiej jest ofiarą powoduje że zamienia się w miecz i trafia w losowe ręce. Jakiś czas związuje się z nowym właścicielem i robi z niego postrach na polu bitwy. - wywrócił oczami - Najczęściej uznaje że czas się zmyć w najmniej odpowiednim momencie, co jest jedynym powodem Jego niewielkiej sławy. - przeniósł kąśliwy wzrok na gada, nadepnął mu mocno na ogon. Smok zawył - Ale ja o Tobie wiem, tak jak Ty o mnie... Jeśli zostawisz Shilę w trudnej sytuacji i się ulotnisz, znajde Cię. - powiedział stanowczym tonem i z mocnym naciskiem na ostatnie słowa

---

Jaszczur zaskrzeczał, mimo gadzich rysów pyska było jasno widać że nie podoba mu się obecna sytuacja. Rzucił nienawistne spojrzenie na demona, zasyczał groźnie. Po samym tonie syku można było łatwo wywnioskować że wydał go gad wielokrotnie większy niż forma w jakiej obecnie przebywał.

Obrócił się do Shili - Będzie dla mnie zaszczytem być Twym orężem, dopóki nie zdecydujesz inaczej. Mierzyłaś się z potężnym przeciwnikiem, a ja Ci kilka razy pomogłem w tym starciu, nawet osoba niewprawiona w używaniu miecza z moją pomocą dorówna fechmistrzowi.

- Dobrze, nie krzywdź go! - zawołała do Thane'a, kiedy ten nadepnął smokowi na ogon. - Uratował mnie. Na pewno jakoś się dogadamy.
Wplotła palce w potargane włosy, zaczerpnęła głośno oddechu. Nie do końca jej się to podobało i tak naprawdę nie miała pewności, co powinna o tym myśleć.

- A co jeśli ja nie chcę być postrachem na jakichkolwiek polach bitwy...?

- On Cie uratował? - demon odpowiedział z sarkazmem. - Powodzenia z dogadywaniem się z tym gadem...

Cormyr warknął, a w momencie w którym powiedziałaś że nie chcesz być postrachem zarówno Thane jak i smok zrobili pełne powątpienia miny. Spojrzeli na siebie, kiwneli głowami.

- Wiesz, Shacko nie wyglądał na typa, który da sobie spokój i poprostu Ci odpuści. Stanie się postrachem na polu bitwy powinno być obecnie Twoim głównym celem... - ku Twojemu zdziwieniu demon przytaknął na słowa jaszczura

Słuchała ich uważnie.
- Widzicie? Robicie postępy, macie nawet wspólne zdanie w tej kwestii. Dogadanie się nie będzie takie trudne.

Powoli zsunęła dłonie ze skroni na boki, mimowolnie zaczęła chodzić.
- No dobra, to może inaczej. Macie rację, wolałabym umieć się bronić - powiedziała na wydechu. - Co mam robić w takim razie...?

Demon spojrzał na jaszczura z pogardą - To oczywista kwestia, równie dobrze zgodzilibyśmy się z tym że czarne jest czarne i że białe jest białe.

- Wystarczy, że będziesz mnie używać jako swojej broni. Potrafię wpływać na siłę i tor ciosów mieczem. Mogę również dodać odrobinę mojego smoczego oddechu podczas zadawania ciosu. - wyjaśnił, po czym przemienił się w miecz, który odlewitował do swojej właścicielki

Demon tylko pokręcił głową. *Chore. Przeciwnik jest niewyobrażalnie przerażający, a my musieliśmy trafić na tego zje*anego smoka...*

- A ja wam powiem, że niektórzy by się kłócili w kwestii czerności czerni.

Ujęła ostrożnie miecz, zaciskając palce na rękojeści. Wpatrzyła się w szkarłatne ornamenty. Miecz wydawał jej się ciężki, ale mimo to nie odczuła trudności w uniesieniu go przed siebie.

- Cóż, następnym razem, jak przyjdzie ten palant, wolę mieć miecz... gadający czy nie gadający, ale zawsze będę nieco mniej bezbronna.

- Bardziej martwiłbym się głową i swoją psychiką, niż zdolnością do obrony fizycznej. Shacko dużo bardziej stawiał na atak Twojej głowy od samego początku..

Poprawił swoje poszarpane ubranie. Nie był zbyt zadowolony z sytuacji w jakiej właśnie się znalazł. Nieznany przeciwnik był czymś z czym nie miał styczności od dawna.

Miecz zachował się jak zwykły oręż. Możliwe że smok postanowił sobie uciąć drzemkę.

- Dobra... nie ważne, jakimi sposobami się posługuje, nie zmienia to faktu, że jestem wobec niego absolutnie bezsilna... potrzebuję więc waszej pomocy.

Uniosła wzrok z miecza na Thane'a, skrzywiła się lekko.

- Wiesz, nie lubię prosić o pomoc.

Demon uchwycił Jej spojrzenie. - W tej sytuacji chyba będziesz zmuszona zrobić wyjątek... - przeniósł wzrok na niebo i teatralnym krokiem obrócił się i odszedł kilka kroków w stronę przeciwną do Shili

- Wiem...
Przystąpiła krok do przodu, ale zawahała się i nie podeszła do niego. Odwróciła wzrok.
- Pomóż mi. Ja... nie chcę umierać. Nie chcę cierpieć.

- Nikt nie chce... Za wyjątkiem nekromantów, im z reguły wszystko jedno.

Odwrócił się do Niej. - Shacko składał się prawie wyłącznie z umierania i cierpienia... To nie wróży niczego dobrego.

- Jeśli miałbym Ci pomóc to nie moglibyśmy się rozdzielać... Samo to jest już problematyczne.

- Jeśli chodzi o mnie, to bym coś wymyśliła i nałgała matce. Ale nie chcę być problemem dla ciebie. Jakoś potrafię sobie wyobrazić, że masz swoje życie prywatne...

Utkwiła wzrok w czerwonych kamieniach na rękojeści miecza. Zastanawiała się, czy może powinna wyjechać, ale Shacko nie sprawiał wrażenia istoty, której odnalezienie jej sprawiłoby problem.

- No to może... mogłabym na jakiś czas... u ciebie zamieszkać? Zajmuję mało miejsca, jem jak wróbelek, nawet nie zauważysz mojej obecności!

- Dodatkowa para rąk na pewno się przyda przy uzdatnianiu mojego domu do moich wymagań. Jeśli tak stawiasz sprawę: mi pasuje.

W myślach już zastanawiał się nad tym jakie środki należy wykorzystać, by ustawić jakąkolwiek obronę przed Shacko.

Odetchnęła z ulgą. To już był jakiś krok do przodu.
- Dzięki.

Sama z kolei zaczęła się zastanawiać nad kłamstwem, które będzie musiała opowiedzieć matce. Bo opowieść o przeraźliwej istocie, która obrała ją sobie za cel i o gadającym mieczu-smoku, którego właścicielką i posiadaczką mocy właśnie się stała, nie była dobrym rozwiązaniem.

- Kto jeszcze tam mieszka? Nie będę przeszkadzać?

- Na chwilę obecną mieszka tylko Carnivean, prawdopodobnie Annie wykazała się bystrością i sama zabrała się za robotę. Jak dotąd to trzy osoby, no i jeszcze Peri, On ma pełny dostęp i pokój w mojej willi. - szybko podsumował zawiłość sytuacji.

- Drobiazg... Mam tylko nadzieję że ten cały Shacko nie jest na tyle silny by zrównać budynek z ziemią. Polubiłem tą wille.. - przyznał. Zdawał się nie odczuwać ciężaru sytuacji w takim stopniu jak Shila.

Na niej z kolei sytuacja ciążyła bardzo mocno. Bała się, że z jej powodu może przytrafić się coś złego, choćby takie zniszczenia w prywatnym domostwie Thane'a.
- Pogadam tylko z mamą. Wolałabym żeby nie wszczynała misji poszukiwawczej...

Usiadła na ziemi.

- Dobry pomysł, nie potrzebujemy większej ilości kłopotów. - przyznał

- No dobra, nie siadaj na ziemi, tylko zabieramy się za to wszystko odrazu! Nie wiemy ile Shacko potrzebuje czasu na regeneracje sił!

Kiedy nagle podniósł ton, poderwała się z ziemi, jakby ją ktoś uderzył w twarz.
- Dobra! Powiem, że... że wygrałam konkurs tańca i wezmę udział w występach objazdowych! Wezmę kilka rzeczy i... - urwała. Zdała sobie sprawę z tego, że tak dokładnie to nie wiedziała, gdzie on mieszka. - ... i gdzie się spotkamy?

Pokręcił głowa - Ej, wyluzuj się... Moja willa to były dom burmistrza, napewno tam trafisz.

Zastanowił się chwilkę - Może nie wiem, zagram Ci coś na rozluźnienie? - uśmiechnął się

- Aha, no tak, mówiłeś...
Wzięła głęboki oddech, zebrała się na blady uśmiech.
- Nie, nie, nie ma czasu. Dzięki, poradzę sobie.

- W takim razie czekam w moim domu, Carnivean'owi przy wejściu po prostu się przedstaw.

Kiwnięciem pożegnał się, po czym odszedł. *Mam nadzieje że to cholerstwo regeneruje się conajmniej ze dwie godziny...*

- Będę niedługo.

Truchtem pobiegła w stronę swojego domu.

[z/t]

Zdecydowanie było ciepło, lecz wietrznie. Wiatr muskał delikatnie trawy i liście drzew, które, będąc już nieco przeżółkłe, oddawały się jego pieszczotą. Towarzyszył temu jakże przyjemny szum, zagłuszający wszelkie ptactwo i inne zwierzęta. Wiatr również zajął się włosami Namine, które powiewały lekko na wszystkie strony.
Nogi dziewczyny zawisły kilka centymetrów nad ziemią. Usiadła na huśtawce, patrząc w dół. Zdaje się, ze dopatrzyła się drobnej skazy na swoich butach, toteż szybko podciągnęła nogi do siebie i zajęła się zmazywaniem plamki.

A Sinikar... No tak, co on może robić? Szedł przed siebie. Szedł, błąkając myślami gdzieś daleko. Jego twarz wyglądała jak po spotkaniu trzeciego stopnia z kosiarką spalinową, no ale Rashell to Rashell. Pomiędzy tymi jego myślami zaplątały się właśnie myśli co go podkusiło by ją pocałować... No cóż, niezbadane są wyroki umysłu i losu. No właśnie, szedł i szedł aż zawędrował na... Plac zabaw. Trochę dziwna lokacja, ale gdzie to można dojść błądząc myślami. Mniejsza. Sinikar szedł, aż w końcu prawie centralne zderzenie ze słupem wybudziło go z transu. Rozejrzał się nieco błędnie po okolicy i pierwsze co spostrzegł to to że stoi obok kobiety. Hm... Coś mu przypominała ta aura ale nie mógł jej skojarzyć z niczym konkretnym.
- Pardą, może pani powiedzieć co to za miejsce? I...
Tu zrobił przerwę, bo zrozumiał że jest tu pusto.
- I czemu jesteś tu sama? Taka ładna osóbka jak pani nie powinna siedzieć sama na placu zabaw tylko być w towarzystwie płci przeciwnej i bawić się. A żadnych tłumów tu nie widzę.
Dodał na zakończenie i skwitował lekkim uśmiechem, nawet z dozą zadziorności.

Gdy jej obuwie zostało uwolnione od drobnej plamki, opuściła nogi i wtedy właśnie usłyszała ten... dong? Od razu odwróciła głowę. Ktoś w głębokim zamyśleniu miał czołowe zderzenie ze słupem! Niby nic śmiesznego, choć uśmiechnęła się lekko. Ale, zaraz, zaraz. Szybko otrząsnęła się. Mogło mu się coś stać! I, hoho, chyba jednak dostał urazu.
- To chyba oczywiste, co to za miejsce - wskazała na piaskownicę, drabinki i inne huśtawki. - To takie miejsce, w którym bawią się dzieci
Westchnęła cichutko, patrząc na niego.
- Taka ma dola - odpowiedziała wymijająco. - Nie w głowie mi zabawy, mości panie.

Sinikar rozejrzał się jeszcze raz. Faktycznie jest na placu zabaw. Swoją głupotę ukarał odpowiednio, czyniąc facepalm czyli uderzenie dłonią w twarz.
- To było pierwsze pytanie które rzuciło mi się na umysł, milady.
Namine pewnie zauważyła te odrapaną twarz Sinikara która na pewno nie była wynikiem starcia ze słupem no ale mniejsza. Gdy Namine stwierdziła że nie zabawy jej w głowie, Sin zniknął i pojawił się na huśtawce obok niej.
- No jak to? Przecież jesteś za ładna by się nie bawić. Czemu więc tu siedzisz i nic nie robisz?
Spytał i zszedł z huśtawki po czym oparł się plecami o najbliższy słupek/drzewo i uważnie zlustrował spojrzeniem Namine. Coś mu podpowiadała ta aura, ale ni za cholerę nie mógł skojarzyć rasy.

- Rozumiem.
Nawet nie miał pojęcia, jak analizowała jego słowa i zachowanie. Z tych wyjaśnień wywnioskowała, że klepał jęzorem tylko po to, by klepać. By zaczepić, by pogadać, by zwrócić na siebie uwagę. Chyba był bardzo samotną osobą. Albo wręcz przeciwnie - bardzo towarzyską.
Gdy znalazł się za nią, strąciła go wymownym ruchem ręki. Panoszyć jej się tu będzie, jeszcze co. Białowłosy wszędobylski~
Zaśmiała się cicho.
- Może... nie mam z kim?
Jej włosy, brązowe niczym pnie drzewa, robiły się powoli czarne.

Oj tam, on też by mógł się pobawić w analizę ale mu się nie chce. Woli iść "na żywioł" jak to często różni ludzie i nie ludzie określają. A co do jego osoby. On po prostu dawno tu nie był i musiał się jakoś zaznajomić z otoczeniem. Wymowny gest Namine mógłby się skończyć kolejnym siniakiem na twarzy Sina ale ten go uniknął. Ten jej śmiech trochę go zdezorientował. Z czego się śmieje to mu chyba nie będzie dane wiedzieć... Cóż, kobieta zmienną jest a u niej jest to jeszcze bardziej widoczne. Gdy powoli jej włosy zmieniały kolor, wtedy Sin zrozumiał skąd mu się kojarzy ta istota. Nie, nie przestraszył się ani nawet nie zdziwił. Swego czasu miał kontakt z istotą tej rasy i nie było źle tylko weź później jakiegoś takiego znajdź...
- Nie jesteś stąd prawda?
Spytał przeciągając się i będącym opartym o te drzewo/słupek. Ale niech będzie wersja z drzewem.

Ach, gdyby tylko Sinikar zdawał sobie sprawę, że ona śmieje się z niego! Ale niech żyje w tej słodkiej niepewności. Nie musiał wiedzieć, że był zabawny.
- Och, już nic na to nie odpowiesz? - wytkała mu zaledwie koniuszek języka. Potem pokiwała głową, zgadzając się z jego słowami. - Owszem, nie stąd. Nazwa tego zacnego miejsca nie przywiedzie ci na myśl chyba żadnego skojarzenia, więc nie będę o niej wspominać.
Odepchnęła się nogami od ziemi, zaczynając się bujać.
- A ty? Co z twoją twarzą?

Ta, Sini może i jest zabawny ale sam tego nie zauważa. Gdy ta spytała że na to już nie odpowie ten podrapał się po głowie.
- Chyba oberwałem mocniej niż sądziłem bo nie wiem o co ci chodzi.
Stwierdził i uśmiechnął się. Gdy ta odpowiedziała mu i dodatkowo stwierdziła że on nie wie skąd pochodzi jej rasa uśmiechnął się szerzej.
- Zaiste, kiedyś było to miejsce zacnym czyż nie? No, w każdym razie do momentu gdy wybuchła wielka bitwa ognista czyż nie?
Spytał i gdy ta spytała co z jego twarzą ten wyjął błyskawicznie swój miecz i przejrzał się w nim. Wyglądał jak kora drzewa. Następnie schował miecz z powrotem.
- Spotkanie trzeciego stopnia ze wściekłą na moją osobę znajomą. Zakończone dosyć... Niezwykle.
Stwierdził i jakoś niekontrolowanie musnął dłońmi swoje usta. Co jak co, ale nawet mu się podobał ten umysł. A jakie słodkie usta miała Rashell to pewnie nie wiele istot wie. A Sini poznał ten sekret.

- Tak, zdaje się, że tak - zgodziła się z nim i skinęła głową.
Rozbujała się do granic możliwości tak, że groził jej już upadek. Przestała machać nogami, coby huśtawka zmniejszyła swoją amplitudę.
Zmarszczyła lekko brwi, słysząc to. Mówił to w taki sposób... jakby się bawił. Jakby chciał ją podejść.
Nie mogła dać się w jakikolwiek sposób zagiąć.
- Tak - odparła cicho. - Skąd to wiesz? To zamierzchłe czasy.

No to niezłe musiało być to spotkanie. I... bardzo bliskie.

- Chyba będę musiał odwiedzić szpital...
Stwierdził i zaczął się trzymać za, dopiero teraz bolącą głowę. No tak, jego ciało ma niezły zapłon. Hm... Chciał już zwolnić tą huśtawkę, ale darował sobie. Jak poleci i rozbije tą piękną buźkę to będzie jej wina. Gdy ta spytała dosyć... Podejrzliwie o jego wiedzę ten się tylko uśmiechnął tajemniczo.
- Proszę, zaskoczyłem cię czymś. Zaskocz mnie teraz ty i zdradź mi swe imię milady.
Co do tamtego spotkania... Zakończyło się. Teraz trzeba tylko czekać na drugie.

Huśtała się coraz niżej i niżej, aż w końcu zatrzymała się. Jej stopy minimalnie zawisły nad ziemią.
- Pierwsza zapytałam - syknęła. Wiedziała, że jeśli nie ulegnie, to jej nic nie powie. Trzeba było to jakoś wydusić z siebie. - Namine.
Patrzyła wprost na niego, trochę jakby spode łba. Ale w jej spojrzeniu ani wyrazie twarzy nie było nic wrogiego.
- Teraz ty.

Derrica zostawiła Bastet przed wejściem do placu zabaw i razem z Blackiem ruszyła przed siebie. Nie wiedziała dlaczego tu przyszła. W młodości uwielbiała takie miejsca, ale to już minęło. Kierowała się do huśtawek, gdy nagle zobaczyła tam dwie osoby. Stanęła. Nie była pewna co zrobić. Po kilku chwilach postanowiła, że niedobrze byłoby przerywać im rozmowę, więc usiadła na jednej z ławek i obserwowała ich spod kaptura.

Gdy ta powiedziała że pierwsza zadała pytanie, Sinikar rozłożył bezradnie ręce i uśmiechnął się ponownie.
- Najpierw trzeba znać swe imiona by rozmawiać o czymś tak... Poważnym.
Gdy w końcu Namine wypowiedziała swoje imię, Sinikar zaśmiał się. Nie w żaden sposób negatywny lecz pozytywnie.
- Nie było tak ciężko prawda? Ja mam na imię Sinikar Namino. A wracając do tego skąd wiem...
Powiedział i podrapał się po bolącej głowie, po czym podłożył dłoń pod podbródek w geście zamyślenia.
- Było to dawno temu... Widziałem te bitwę. Obserwowałem... Nie pozwolono mi pomóc żadnej ze stron. Choć chciałem... Ale wtedy trzymałem się zwierzchników, nie teraz.
Sinikar westchnął wyraźnie i spochmurniał.
- Szkoda was... Byliście dobrym ludem. Ale jak zawsze musi się trafić zrządzenie losu.
Powiedział i poczuł coś... Aura. Czuć było w tej aurze moc zarówno demona jak i... Zwierzęcia. Często ostatnio czuł te aurę więc od razu skojarzył rasę. Pozwolił sobie na zignorowanie obecności owej osoby. Jeśli będzie chciała, to podejdzie i porozmawia. A jeśli nie... To nie.

(Namine Tego imienia się nie odmienia)

Irytującą miał gadkę, choć nie dała tego po sobie poznać. Rad była, że miała towarzystwo.
- Taaa, nie, żeby przedstawienie się sprawiało mi jakąś trudność - skomentowała nieco ironicznie. - Sinikar, tak? z uprzejmości powiem, iż miło mi cię poznać.
Każda znajomość była dobra, przydatna. Im więcej ludzi się znało, tym lepiej można było to wykorzystać.
- Doprawdy ciekawe. W jaki sposób ją obserwowałeś? Byłeś w naszym... królestwie? Nie zostałeś zgładzony?
Przesunęła lekko wzrok za plecy Siniego. Dopatrzyła tam się samotnej kobiety. Namine nie chciała, by poczuła odosobniona, dlatego podeszła do niej i od razu wyciągnęła ku Derrice rękę.
- Cześć - przywitała się.

Czarnowłosa spojrzała dziewczynę.
-Yyy... Cześć - odpowiedziała i uścisnęła wyciągniętą dłoń. Chciała jeszcze coś powiedzieć, ale Black wskoczył na nią i zaczął lizać dłoń dziewczyny.
-Black! - Odciągnęła psa.
-Przepraszam, nigdy się tak nie zachowywał. - Wstała i otrzepała się z sierści.

[Okej, będę pamiętał.]

Ale przecież Sinikar nie chciał jej w żaden sposób zirytować... No ale wyszło jak wyszło.
- Wielu osobom przedstawienie się sprawia więcej trudności niż zabicie kogoś...
Stwierdził i wzruszył ramionami. Znajomości, znajomości. Zawsze i wszędzie się przydadzą. Gdy ta powiedziała z uprzejmości że miło go poznać ten się uśmiechnął, ale nie skomentował tego. Zrozumiał aluzję. Gdy ta zaczęła się wypytywać w jaki sposób ją obserwował ten się lekko zmieszał.
- Em... Byłem, jestem. Eh, nie wiem jak to określić. Nie mogłem zostać i pomóc. Nie pozwolono mi.
Powiedział i wzruszył ramionami w geście bezradności. Faktycznie nie bardzo wiedział jak to powiedzieć. "Góra" kazała mu odejść kilka godzin przed początkiem bitwy. Może i nie wiele by pomógł ale zawsze coś by zrobił. Ale nie, góra zawsze ma rację. Gdy Namine postanowiła się przywitać z drugą osobą Sin również do niej podszedł. Nie to że nie chciał się witać lecz nadal czuł jakąś lekką antypatię do ras demonopodobnych. Niby do Banshee też powinien, ale wie jak została ta rasa doświadczona przez los. Wyniszczona, na wyginięciu. Gdy nagle jakieś psisko ni z tego ni z owego rzuciło się na Namine i zaczęła ją lizać, Sin się uśmiechnął. Jednak postanowił się nie odzywać i pozwolić podyskutować dziewczynom a raczej kobietom.

Pokiwała głową ze zrozumieniem. Nie mógł jej pomóc. Banshae mieli swoją dumę i honor, chcieli zwyciężyć sami, dlatego też nie dopuszczali do tej wojny nikogo innego.

Uścisnęła jej dłoń, a gdy tylko ją wycofała, pies ją polizał... Okropne uczucie v.v, ale zdobyła się na blady uśmiech. Przykucnęła i pogłaskała go po jego łbie.
- Spokojnie, rozumiem to Taka natura zwierzęcia. Nie musisz za niego przepraszać.
Podniosła się i dyskretnie wytarła rękę o spodnie. To tak dla komfortu higienicznego.
- Mam na imię Namine, a ty?

- Eee... Derrica.
Zauważyła ruch Namine i wzruszyła ramionami. Pewnie zrobiła by to samo. Spojrzała na swojego psa. Nigdy tak nie robił. Potem popatrzała na mężczyznę.
- Witam. - Poprawiła maskę i zdjęła kaptur. Zauważyła, że Black nie pewnie do niego podchodzi.

Szkoda... Wielka szkoda. Banshee byli prawym ludem jakich wtedy nie było wiele. I akurat los zgotował im to. Wiele istot zasłużyło na gorszy los a żaden z Banshee nie zasłużył na taki los. Ale los to fortuna, nikt nie wie co i jak ani kiedy. Sinikar wyraźnie się zamyślił. Gdzieś tam, daleko błądził myślami. Wybudziły go z tego dopiero słowa Derrici. Potrząsnął głową i uśmiechnął się.
- Witaj i wybacz, zamyśliłem się.
Powiedział i skłonił się.
- Sinikar.
Następnie wyprostował się i spojrzał na psa. Nie był zbytnio przekonany a pro po osoby anioła. Cóż się dziwić. Sin był teraz... No właśnie kim?

(BanshAE )

Uśmiechnęła się lekko, splatając dłonie.
- Miło mi - odparła na to. - No, to skoro wszyscy znamy swe imiona, może teraz tak naprawdę poznamy swoje oblicza? Choć pewnie grono zacnego towarzystwa, wliczając w to Blacka, wie już, czym jestem. Wasza kolej.

Spojrzała na towarzyszy nie wiedząc co powiedzieć. Nie lubiła o sobie mówić. Często nie zdradzała nawet swojego imienia. Rozejrzała się. Zauważyła, że ma liścia na ramieniu. Wzięła go i zaczęła podpalać jego brzegi myśląc. Black w tym czasie podszedł i usiadł przy niej patrząc na to co robi. Zawiał mocny wiatr rozsypując to co zostało z liścia.