Ławeczka pod starym dębem

-Myślę ze masz racje, ale ja nie umiem o siebie sama zadbać. Neko potrzebują swojego pana, aby ten o nie dbał i opiekował się nimi. Tak to już jest i tego nie zmienię-rzekła mrocząc na jego słowa.
-Szkoda. Ale z jednej strony i tak nie mogłabym za tobą podążać, bo jak zauważyłeś nie umiem latać-odrzekła żartobliwie, pokazując delikatnie swój języczek w stronę upadłego. Nie żeby go obrazić, ale już taki miała zwyczaj, kiedy "żartowała".
-Nie sądziłam ze latanie jest takie niebezpieczne. Zawsze wyobrażałam ze to jest bardziej coś przyjemnego i cudownego, ale po twoim nietypowym wejściu, muszę stwierdzić ze to jest coś trudnego i pochłaniające-powiedziała patrząc teraz prosto w oczy Sinisia, a jej ogonek zaczął się machać na wszystkie strony. Lecz gdy usłyszała małą opowieść aniołka z lekarzem, kotka zachichotała lekko.
-To masz szczęście ze ciebie nie przerobił na karmę dla...na przykład dla kotów-rzekła żartobliwe(ponownie), lecz tym razem puściła w jego stronę oczko.

- To może pora byś wyłamała się z tłumu Neko i sama o siebie zadbała? Wbrew pozorom nie jest to trudne a twoje zdolności z pewnością by ci pomogły przetrwać. Powiedział mając na myśli jej zmysły oraz pewne inne umiejętności które rasa Neko zapewne ma w sobie. - Akurat z lataniem jest najmniejszy problem. Mówiąc to cicho pstryknął palcami i pojawił się z Myu po czym delikatnie trącił ją w bark. - Choćby tak. Powiedział uśmiechnięty. - Latanie owszem jest przyjemne ale dopóki nie musisz latać między przeszkodami. Powiedział i uśmiechnął się lekko ironicznie Sinikar. - Było blisko a by mnie przerobił na karmę dla ryb.

-Wyłamać się z tłumu ? Niby jak mam to uczynić ? Nikt mnie nie nauczył jak mam sama o siebie zadbać. Chociaż mam bardziej wyostrzone zmysły niż inne rasy, ale nie wiem zbytnio jak mam je uczyć, aby przetrwać-powiedziała trochę zasmucona faktem, ze nie miała okazji na naukę ze swoimi rodzicami, którzy na pewno pokazaliby jej jak można przetrwać na tym okrutnym świecie bez pomocy innych. Bo przecież oni sobie nieźle radzili bez pomocnej reki ze strony, choćby ludzkiej rasy.
-A co do latania. To mów co chcesz, ale chciałabym móc choć raz zbić się w niebo i poczuć ten przyjemny wiatr we włosach-mruknęła kierując swój wzrok na niebo, po którym właśnie latały wesoło ptaszki. Widząc je, aż kotce ślinka pociekła, a oczy zabłysły.
-To musisz uważać, a nie patrzeć dookoła siebie w trakcie latania-dodała cicho, ale w tak żeby aniołek mógł usłyszeć jej słowa bez problemu. Następnie popatrzyła na niego i uśmiechnęła się lekko.
-Jeszcze boli ?-zapytała, wpatrując się teraz w jego oczy.

- No cóż... Takich rzeczy trzeba się uczyć samemu. Ja ci nie pomogę bo nie jestem taki jak wy. Każda rasa jest inna i ma własny sposób by przetrwać. Powiedział wzruszając ramionami w geście bezradności. Na słowa Myu o lataniu uśmiechnął się. - To nie jest takie różowe jak się wydaje. Hm... Gdybym dał radę ci dorobić nawet na kilka chwil skrzydła zrobiłbym to ale zapomniałem jak to się robi. Cholera pamiętałem to a w takim momencie zapomniałem. Powiedział i skarcił się w duchu za swoją sklerozę. - Z pewnością. Stwierdził krótko na radę Myu by nie rozglądać się podczas latania. - Jak wykonuje zbyt gwałtowne ruchy to tak. Ale bez nich nie.

-Nie zawracaj sobie mną głowy, jakoś sobie poradzę. Przecież już przeżyłam gorsze rzeczy i jakoś żyje-powiedziała radośnie. Prawdę mówiąc nie lubiła jak ktoś nad nią lituje się, dlatego tez wolała nie przedłużać tego tematu.
-A to pech ! A może jednak przypomnisz sobie !-prawie ze krzyknęła z rozczarowania. Nawet złapała go za ramie i popatrzyła mu w oczy maślanymi wzrokiem. W ten sposób chciała, aby ten sobie przypomniał sobie czar, który jej umożliwiłby spełnić jej marzenie. Nawet odważyła się go polizać po policzku.
-Upps, nie powinnam tego robić-powiedziała szybciutko odskakując od niego. Na jej policzkach ukazał się mały rumieniec.
-Przepraszam, ale nie umiem się kontrolować. To jest silniejsze ode mnie-dodała patrząc głęboko w oczy upadłego.

- No dobrze. Skoro tak chcesz niech tak będzie. Powiedział i uśmiechnął się ponownie. Jakoś ostatnio nie potrafi zmazać z twarzy uśmiechu. - Cholera... Jak to było. Mruknął sam do siebie i zaczął się łupać pięścią w czoło,próbując przypomnieć. Gdy kotka złapała go za ramię i spojrzała maślanym spojrzeniem w oczy powoli coś mu świtało. Gdy liznęła go po policzku ten wzdrygnął ale po chwili uśmiechnął się. - Oj tam. To było nawet miłe. Powiedział uśmiechając się. -Jest! Wypalił na głos. Wycelował obiema dłoniami w Myu i powiedział - Irthio! Nemerno! A z jego dłoni wypłynęła jaskrawa energia która uformowała się na plecach Myu w skrzydła. - No to teraz leć. Tylko uważaj. Zaklęcie działa godzinę. Mówiąc to skrzydła wyszły mu z pleców a ten poleciał kawałek w górę. - Czekam na ciebie.

-Ojej. Udało ci się !-krzyknęła radośnie z ogromnym uśmiechem na ustach. Lecz nie wiedziała co ma zbytnio robić, przecież nikt jej wcześniej nie podarował skrzydełek.
-Przepraszam ze zapytam, ale nie wiem zbytnio co mam robić. Jak się tym steruje ?-dodała trochę zakłopotana. Chciała obejrzeć swojej nowe gadżety, ale nie mogla się całkowicie obrócić. Jedynie mogla obejrzeć je do polowy, ale ostatecznie to jej wystarczało. Była w niebo wzięta.
-Pomożesz ? Czy jednak mnie zostawisz z tym problemem ?-zapytała żartobliwe, patrząc mu w oczy. była pewna ze ten nie odmówi jej czerwonym oczom.

- Skleroza sklerozą ale sobie przypomniałem. Powiedział z wyraźnym uśmiechem na twarzy widząc radosną kotkę. Gdy ta go spytała jak się tym steruje Sinikar dumał kilka chwil nad tym. - Po prostu spróbuj poczuć że masz nowe kończyny na plecach. Inaczej tego wyjaśnić nie umiem bo przyprawiłem ci tylko dwie dodatkowe kończyny. A żeby lecieć musisz po prostu poczuć że je masz. A jak poczujesz wtedy już wystarczy nimi machać i się wzniesiesz. Inaczej tego wyjaśnić nie potrafię. Powiedział i wzruszył ramionami. Był akurat bezradny co do nauki latania na skrzydłach. Przyjemnie się nawet patrzy na tą piękną kotkę z białymi skrzydłami... Jednak Sinikar przypomniał sobie swoje,poprzednie skrzydła i zpochmurniał.

-Masz sklerozę ? To chyba objaw spotykany tylko u ludzi starych. Nie wiedziałam ze anioły tez mogą cierpieć na sklerozę-rzekła trochę zdziwiona tym faktem. Następnie wróciła do swoich nowych gadżetów, trochę bala się tego ze może rozbić się o jakieś drzewo, jak to uczynił upadły Sinis. Przełknęła delikatnie ślinę. *Raz się żyje! A jak zginę ? No cóż, mała strata* pomyślała, a następnie machnęła lekko skrzydełkami, które poruszyły się, tym samym odpowiadając na jej komendę.
-Uwaga lecę-powiedziała żartobliwe, po czym machnęła ponownie, ale tym razem mocniej. No i cud ! Uniosła się nad ziemią.
-Nie mogę uwierzyć, ze mogę latać. Chyba śnie. Możesz mnie uszczypnąć ?-zapytała uśmiechając się do aniołka, podlatując ostrożnie.

Azezl pojawił się na łączce, jak zwykle miał na sobie czerwony płaszcz i rapier po prawej stronie przyczepiony do pasa. Obserwował to co się działo na polanie już jakąś chwilę po czym ruszył w stronę zebranych, wyczuwał od jednego z nich moc anielską ale i też upadłą tak jak by niedawno ten ktoś stał się upadłym.
-Witam, zwą mnie Azezl.
Powiedział i skinął głową na znak powitania.

- Nie zależnie od tego jak starym się jest skleroza może zaatakować nawet noworodka. A ja akurat mam tę sklerozę od przeszło... 100 lat. Gdy widział jak kotka powoli się wzbija w powietrze uśmiechnął się. - Tylko mnie nie staranuj! Krzyknął humorystycznie Sinikar. Sinikar podleciał do niej i uszczypną ją delikatnie acz kolwiek wyraźnie. - Jak widzisz to nie jest sen. Powiedział uśmiechając się ale poczuł znajomą aurę. Opadł na ziemie i wyjął miecz. Czarne ostrze zalśniło w blasku słońca. Ostatnio ma trochę problemów z jedną upadłą ale ta aura jest inna... Starsza. Gdy Sinikar spostrzegł mężczyznę schował miecz i odetchnął z ulgą widząc że to nie Rashell [znowu]. - Cóż... Widzę że my upadli oraz nasi bracia aniołowie upodobaliśmy sobie ten wymiar prawda? Mnie zwą Sinikar. Archanioł mający na karku powyżej pięciuset lat który nie dawno dopiero zrozumiał że bogowie jednak nie są tacy dobrzy jak się pokazują. Gdy powiedział co miał powiedzieć zwrócił się do Myu. - Tylko jak masz lądować to nie za szybko po się rozbijesz. Ląduj powoli jeśli będziesz lądować. I pamiętaj. Tylko godzina.

Azezl skiną tylko głową i jego czarne skrzydła się pokazały a on uniósł się w górę, zawisł tak przez chwilę i zniknął. <NMM>
muszę spadać a będę dopiero w piątek więc nie będę was blokował

Gdy ten ją uszczypnął, tylko przymrużyła swoje czerwono-krwiste oczka, nie żeby bolało, ale to już taki koci odruch.
-A tego ci nie mogę gwarantować. Nie mam takiego długiego stażu w lataniu, jak ty-powiedziała uśmiechając się szeroko do Sinisia. Po czym jej oczom ukazał się inny chłopak, jak widać nie może narzekać na brak towarzystwa ze strony płci męskiej.
-Witam-mruknęła delikatnie, a następnie zaczęła testować swoje nowe cudeńka, latając we wszystkie strony.
-Pamiętam nie martw się. I chyba już pojęłam jak to działa-rzekła po czym wbiła się wysoko w niebo, gdzieś w chmury. Tylko aby na pewno nie spadnie ?

- Czyżbym go wystraszył swoim wiekiem? Powiedział odwracając się do kotki. - Będę się martwił a ty mi tego nie zabronisz. Powiedział po czym wzniósł się za nią do niebios. Akurat o siebie się nie martwił... Bardziej o nią. Gdyby teraz spadła a Sinikar nie zdążyłby ją uratować to zapewne potem sam by się zrzucił w dół.

-Nie wydaje mi się, ze go wystraszył twój wiek. Myślę ze to moja osoba go wystraszyła bardziej-odpowiedziała na pytanie Sinisia, okazując mu się z skąd, ni zowąd za plecami.
-Ciebie nie można się wystraszyć, jesteś na to za bardzo przystojny-dodała mrucząc mu do uszka. Ciekawe co jej chodziło po główce, w danym momencie. Możliwe ze to jedno z jej nie kontrolowanych nawyków, z którymi już się urodziła.
-Znasz może jakieś ciekawe miejsce, które jest warte odwiedzenia ?-zapytała radośnie, odlatując troszkę dalej od niego. Nie mogla się nacieszyć tym wspaniałym prezentem od aniołka. Nigdy mu tego nie zapomni. Po czym wróciła do niego i złapała go delikatnie za ramie, a jej oczy zagłębiły się w jego oczach. Teraz czekała na ciekawą propozycje ze strony upadłego.

- No trochę dziwna istota się zrobiła z ciebie. Kotka ze skrzydłami. Faktycznie mógł się wystraszyć. Powiedział i zachichotał cicho. Cóż faktycznie dziwny widok. - Czy ja wiem... Dużo rzeczy mnie nie zaskoczy ale gdyby nie to że ja ci przyprawiłem te skrzydła to zapewne bym się ciebie wystraszył. A no i dziękuje. Powiedział i uśmiechnął się pogodnie. Na pytanie Myu zaczął dumać kilka chwil. - Bo ja wiem... Pomimo wszystko nadal zwiedzam tę krainę bo kilkanaście dni temu dopiero tu wróciłem i jak widzę mnóstwo się zmieniło. Nie mam pomysłu. Powiedział i wzruszył ramionami w geście bezradności.

-Naprawdę tak strasznie wyglądam ze skrzydełkami ? Nie pasują mi ?-zapytała przejęta tym faktem, nie puszczając jego ramienia. Można powiedzieć ze nawet bardziej się wbiła w jego kończynę. Jej oczy natomiast ciągle były wpatrzone w aniołka, jakby był jakiś bóstwem.
-Nie masz pomysłu...szkoda. Ale to nic, ja zaraz coś wymyśle-rzekła, po czym zaczęła dumać ze aż jej brwi zmarszczyły się. Po dłuższej chwili uśmiechnęła się lekko.
-Lubisz wodę ?-zapytała szczerząc się do niego słodko, w nadziei ze jednak jest miłośnikiem wody, jak i ona sama. Chociaż koty z natury, nie przepadały za nią, lecz Myu była inna co do reszty członków jej rasy. Zawsze lubiła to co inni wręcz nie znosili.
-Jak to wróciłeś ? A gdzie byłeś ?-zapytała ciekawa, po usłyszeniu slow Sinisia na temat jego powrotu, tylko skąd ?

- Nie. To po prostu niespotykany widok. Powiedział chcąc ukrócić dyskusję na temat tego czy skrzydła pasują do kotki czy nie. Wodę? Hm... W zasadzie to nie ma powodu bym jej nie lubił. Dlatego jestem otwarty na sugestie. Powiedział i spojrzał na kotkę ciekawskim spojrzeniem. Jakoś zbytnio mu nie przeszkadzało to że go trzyma za ramię. Ba nawet i dobrze mu z tym. - To dłuuuga historia. Nie będę cię nią zanudzał. Powiedział i położył palec wskazujący na jej ustach obrazując że nie chce by go o to pytała.

-Czyli nie odmówisz malej wycieczki nad morze ?-zapytała z ciekawością w glosie. Chciałaby zobaczyć morze i nawet w nim popływać jakby była taka okazja. A i towarzystwo było wspaniale na takie wycieczki. Gdy ten położył swój palec na jej ustach, ta od razu umilkła i tez zaczerwieniła się lekko. Dziwne uczucie, jeszcze nikomu nie pozwoliła się tak dotykać i ulegać.
-Zawsze jesteś taki miły czy zależności od pogody, okazji ?-zapytała go wpatrując mu się w oczka swoimi maślanymi ślepiami. Zdarzyła go polubić, a nawet zaufać, a to już jest duży plus. Mało komu to się udaje osiągnąć.

- Jak śmiałbym odmówić. Powiedział uśmiechając się. Cóż... On sam nad morzem nie był to też można tam zajrzeć. Utopić się nie utopi a to już plus. Cóż... Nie spodziewał się takiej reakcji ze strony kotki na jego gest. - Różnie bywa. Staram się być miły ale nie zawsze mi to wychodzi. Ty prowadzisz nad morze czy ja? Bo nie chce cię martwić ale nie znam drogi nad morze. Powiedział i uśmiechnął się ironicznie. On na prawdę nie wie jak się dostać nad morze.

-To się ciesze, ze chcesz ze mną iść...ee...znaczy się lecieć-powiedziała szczęśliwa, ze nie będzie musiała odwiedzać jej nie znanych terenów w samotności. Nie to żeby się bala, ale z towarzystwie jest raźniej niż samemu.
-A ja uważam, ze jesteś bardzo miły, nawet na codzien. Nie wiem jak ty, ale ja polubiłam ciebie-dodała szybciutko a następnie pociągnęła ramie chłopaka i zaczęła się kierować w stronę morza. Przynajmniej tak sadziła, ze to w ta stronę.
-Wiesz ja tez zbytnio nie znam drogi, ale mój nos umie wyczuć z bardzo daleka, wiec nie martw się nie zabłądzimy, chyba-rzekła trochę nie pewnie, ale szybko użyła nosa, który pokazał jej właściwą drogę.

- Z chęcią pójdę z tobą a poza tym i tak nie mam nic do roboty przez najbliższe kilka dni poza nudzeniem się. A to może być ciekawa odmiana. Powiedział i uśmiechnął się pogodnie. Któż by pomyślał. Zna ją od kilku minut i już ją polubił. Ba spełnił nawet jedno z jej marzeń. A to już coś. - Ty tak. Nie każdy jednak tak uważa. Poza tym jednak potrafię czasem być nieco bardziej... Niemiły. Tak więc nie myśl że ja jestem takim cnotliwym aniołkiem co to to nie. Powiedział i zachichotał cicho. Cóż już nie jest takim cnotliwym aniołkiem co kiedyś. Co kilka dni temu. - Jak zabłądzimy to zawsze możemy wrócić tutaj. Mam na przemieszczanie się do miejsc gdzie byłem ciekawy sposób. Tym ciekawym sposobem jest oczywiście teleportacja. - Tak więc prowadź. Powiedział i zaczął lecieć ciągnięty za kotkę w kierunku [według niej] morza.
[z/t]

Roten zaś od dłuższego czasu, mniej więcej od momentu pojawienia się w tym miejscu Sinikara, stracił zapach... Oprócz tego przestał się odzywać i nie ruszał się za bardzo. Bez przerwy milczał, a wyraz jego twarzy niezmiennie pozostawał lekkim uśmieszkiem, aż w pewnym momencie obraz Rotena rozmył się, a następnie zniknął niczym hologram. Ciekawe, od jak długiego czasu Rotena w rzeczywistości już tu nie było...

[zt]

Błądziła między drzewami. Nie, nie zgubiła się. Po prostu zapuściła się w głąb parku, a teraz powoli szukała ścieżki.
Nuciła coś wesoło pod nosem. W pewnym momencie zatrzymała się. Schyliła się i podniosła z ziemi szyszkę.
-
Podrzuciła nią kilka razy w dłoni i ruszyła dalej.

A ja, w przeciwieństwie do Lorki, się zgubiłem. Ale jakoś mi ten fakt nie przeszkadzał. Miło czasem pobłądzić.
Szedłem sobie ścieżką, starając się zapamiętać drogę, gdy nagle mało co nie wpadłem na jakąś osóbkę.
- O, cześć...- mruknąłem, gdy zerknąłem na nieobcą mi buźkę.

I właśnie w tym momencie wpadł ktoś na nią. Oczywiście musiała stracić równowagę i łapała się wszystkiego byleby tylko nie upaść. W tym wypadku było to Raziel, a że i on stracił równowagę, to szarpnęła go na siebie.
- O.O
Przez chwilę nie mogła oddychać. Zepchnęła go z siebie, podnosząc się gwałtownie do siadu. Brała głębokie oddechy.
- Ach, to ty!
Gdy tylko uspokoiła oddech, uśmiechnęła się szeroko.
- Nie masz pojęcia, ile łupów wyniosłam z pałacu! - zachichotała. - A ty...?

- A spodziewałaś się kogoś innego?- odparłem na jej pierwsze stwierdzenie, gdy już zostałem brutalnie zepchnięty z Lorki przez nią samą.
- A ja zgarnąłem oryginalną, pozłacaną solniczkę, widelec i kopniaka.- powiedziałem z szerokim uśmiechem, przypominając sobie tamten jakże relaksujący wypad do pałacu.
- Aż dziwne, kogo teraz zatrudniają do ochrony pałacu.

- Tak. Mogłam się spodziewać którejkolwiek osoby. Nie wykluczam również zwierząt i innych mitycznych stworzeń.
Otrzepała swoje ubranie, ale nie podnosiła się z ziemi. Trawa zapewniła jej komfort. Pierwsza klasa!
- Solniczkę i widelec? Na pieprzniczkę i nożyk nie starczyło ci czasu? :< - zachichotała cicho. - Ja ukradłam pozłacany sedes ;3 Opchnęłam go na targu i zbiłam trochę kasy~
Oparła się z tyłu rękami o podłoże, patrząc na niego.
- Hm? Kogo? - zaciekawiła się. - Spotkałeś starego znajomego?

- No niestety, ktoś ukradł pieprzniczkę i nożyk przede mną. A miałbym cały komplet...
W rzeczywistości nawet i tą solniczkę miło by było zdobyć. A nie tylko ponaprzykrzać się przemiłym strażnikom.
- Sugerujesz, że mam tak niezdarnych znajomych?- spytałem, w sensie tych strażników.

- Ops ;x - zakryła usta dłonią. - Miałbyś...
Loara nawet gdyby nie bała się ciemności i tak by nie ukradła nic z zamku. Straciłaby wtedy swoją pracę... a tego nie chciała.
- Ach, przecież to była sobota! Sam rozumiesz, kac im został jeszcze z piątku ; ]
Królewscy strażnicy byli idealnie przeszkoleni, radzili sobie nawet w bardzo trudnych sytuacjach. Ale cóż, byli też mężczyznami i często się wygłupiali ; ].
- To marnie ci poszły łowy - skwitowała.

- No fakt, marnie...- powtórzyłem po niej.
Czasami nawet myślałem o zrobieniu kariery przestępczej. Zorganizować sobie grupę, napadać na poważniejsze obiekty, inkasować grubszą kasę... Cóż, nawet teraz zdarzało mi się myśleć o zmianie kariery.
- A tak właściwie to czym się zajmujesz?

No tak, pałanie duchów było mało opłacalne, więc się przerzucił na karierę przestępczą .
- Wiesz, mogę cię podszkolić w tym fachu '>D - uśmiechnęła się zupełnie niewinnie, jakby nie miała nic do ukrycia, czy coś. - Jeśli tylkooo zeecheeesz~
Usiadła po turecku, trzymając dłonie na kolanach.
- Ja? Jestem królewską posłanniczką - odpowiedziała. - Opłacalne, serio. I do tego legalne!

Cóż, w duchy nikt nie wierzy, a w złodziei- wręcz przeciwnie.
- Nosisz listy? Suuper. A kraść sam potrafię.- powiedziałem, leżąc na trawce i gapiąc się w niebo.
Po krótkiej chwili, prawda uderzyła mnie niczym chamski dresiarz na przystanku.
- Czyli znasz cały zamek, tak? Ze wszystkimi wejściami, wyjściami i zakamarkami?- spytałem, już planując kolejną wizytę w pałacu.

- No, głównie listy. Jakieś wiadomości, traktaty. Wszystko z królewską pieczęcią, same ważne dokument ;3 Posłannik musi wykazywać się odpowiedzialnością - odpowiedziała z dumą w głosie.
Sunęła dłońmi po trawie. Była taka miękka i tak ładnie pachniała świeżością. Gdy Loara siedziała, trawa sięgała jej aż po brzuch. Była wysoka, nikt jej tu nie ścinał. W końcu to stary park.
- No nie do końca... ale znam wiele miejsc - odpowiedziała. - Wybacz, zależy mi na mojej pracy

- A kto powiedział o angażowaniu w to ciebie, hm? Tak się tylko pytam.
Bezproblemowo mógłbym wejść do zamku przez którąś ze ścian, robiąc użytek ze swojego pochodzenia. Tyle że w tempie ekspresowym zgubiłbym się w tym labiryncie korytarzy.
- A zrobiłabyś mi jakąś mapkę, czy coś w ten deseń?- spytałem, milutko się do niej uśmiechając.

Patrzyła na niego z podejrzliwością, która chwilę temu wymalowała się na twarzy.
- Jeśli zrobiłabym ci mapkę, to jednak byś mnie zaangażował - wytknęła mu złośliwe język.
Zastanowiła się nad propozycją... hm... Nie pomogłaby mu bezinteresownie, chciałaby coś za to. Ale czy warto? Miała dobrą pracę, opłacalną. Gdyby go złapali, mógłby ją wydać, czy coś. Tak tylko myślała.
- A co z tego będę miała?

- No dobra, ale to tylko w małym stopniu. Nikt nie chciałby się zgubić w budynku pełnym straży, czyż nie?- odparłem, dalej się szczerząc. Widać było, że miałem lepszy dzień.
W przypadku złapania, nie wydam "swoich". Jakieś zasady trzeba mieć. Zależało mi, żeby mieć jakieś wsparcie.
- A, to zależy, czy włamanie się uda. Wtedy możesz być pewna że się podzielę łupami.

Zamyśliła się na chwilę.
- No tak, ale skoro ostatnim razem ja nabrałam ciebie, czemu tym razem ty byś nie miał w jakiś sposób mnie nabrać? - zapytała podejrzliwie.
Jakoś nie było jej w głowie robienie czy zdobywanie map zamku. Było on... duży. Bardzo duży .
- Zastanowię się.
Po tych słowach glebła się na trawę.

- Ja bym cię oszukał? Nie wiem, co bierzesz, ale odstaw to,bo ci szkodzi. Współpraca ze mną to sama przyjemność.- zaśmiałem się. Naprawdę tak sądziłem, bynajmniej z tym ostatnim. Nie każdy musi grzeszyć skromnością.
A co do tej wielkości zamku- nie trzeba mi było o tym mówić. To było widać na pierwszy rzut oka. I to był chyba jedyny minus tego włamania- jak się stamtąd wydostać?

- Nie wiem, nie znam cię tak dobrze Ale wiem, że ja cię oszukałam, więc czemu miałbyś się nie mścić?
Skrzyżowała ręce pod głową, gapiąc się w niebo. Patrzyła, jak chmury powoli suną po nieboskłonie... Dopóki nie zasłoniły słońca, raziło ją trochę w oczy i mrużyła powieki.
- Pomyślę nad tym, pomyślę - zapewniła po chwili.
Przymknęła lekko oczy. Fajnie jej się leżało.

- Czemu mam się nie mścić?... A bo ja wiem? Bo masz ładną buzię i cię lubię?
Nie odpowiada się pytaniem na pytanie, ale olać to. Mało kto zwraca na to uwagę. Podniosłem się z ziemi. Przydałoby się skoczyć na coś chłodnego do picia, ale miałem jeszcze parę spraw do załatwienia.
- A tak właściwie, to jak stąd dojść do miasta? Bo się tak jakby zgubiłem...

- To jeszcze nie powód do nie mszczenia się >D'
Usłyszawszy jego pytanie podniosła się do siadu i rozejrzała wokół siebie. Gdy znalazła swój punkt odniesienia, wyciągnęła rękę i wskazała go.
- Tam jest drogowskaz, a przy okazji ścieżka do miasta - uśmiechnęła się lekko. - Idziesz?
Po tym pytaniu uśmiechnęła się.
- Miło się z tobą gawędziło ;]

- No idę, mam parę pierdół do załatwienia. I przydałoby się kupić jakiś sprzęt na to włamanie.
Poczochrałem jej włoski, a na to pierwsze zdanie nie odpowiedziałem. Zresztą, po co miałbym się mścić? Nie potrzebowałem wrogów.
- Wiem, że przyjemnie, ze mną zawsze miło się rozmawia.- powiedziałem, po czym skierowałem się we wskazanym kierunku.

[z/t]

Wyszczerzyła do niego kiełki, a następnie poprawiła sobie włosy.
- Tak, tak, do zobaczenia!
Siedziała sobie jeszcze tak w ciszy przez kilka minut, po czym również wstała. Skierowała się w stronę drogowskazu, by wybrać właściwą ścieżkę. Wróciła do miasta.

[z/t]

Przechadzał się mozolnym krokiem nieopodal starego dębu zakapturzony chłopak w czapce.
- O! W końcu jakaś ławka... - Powiedział do siebie Max. Zaczął kroczyć trochę żwawiej, aż dotarł do ławki. Ściągnął kaptur oraz czapkę, po czym usiadł, nie dbając o to czy siada na mchu, czy na jakimś innym syfie. W końcu mógł choć na chwilę odetchnąć.
- Ech... - Westchnął. Po chwili rozpostarł ramiona i rozłożył je na oparciu ławki.

Po dłuższym rozmyślaniu założył czapkę, na którą potem nałożył kaptur.
- No... chyba już czas, żeby wracać... - Powiedział do siebie. Jak wstawał, to przeszedł go nagle zimny dreszcz. Ni stąd, ni zowąd przypomniał sobie o plecaku.
- Mój plecak...! Gdzie on jest ?! - Zaczął panicznie szukać wokół ławki, lecz nic takiego nie znalazł. Nagle go olśniło i przejechał sobie dłonią po twarzy.
- O ludzie... przecież ja go dziś ze sobą nie brałem. - Głośno westchnął. Włożył ręce do kieszeni polara, jak to zazwyczaj, i ruszył przed siebie... właściwie to w stronę swojego domu.
- (Jak ja nienawidzę swojej pamięci !) - Pomyślał oddalając się coraz bardziej od ławki.

[z/t]

Ławeczka pod starym bezlistnym drzewem, kiedy wokół pełno śniegu to kiepskie miejsce na nudę. Zimno, mokro, niemiło w tyłek jak się siedzi. Nie przeszkadzało jej to specjalnie. Ostatnio niewiele jej przeszkadzało.
Oparła leniwie brodę na jednym podwiniętym kolanie. Była ciasno owinięta zimowym płaszczem.

Park nie był pustym miejscem tego wieczoru, spacerowało tu sporo osób.

Gamble wiedział którą ścieżkę wybierze jego cel. Minęli się o około metr, mężczyzna upadł na ziemie trzymając się za serce. Kącik ust zabójcy podniósł się do góry.

Zignorował gapiów i osoby próbujące uratować mężczyzne. Bezcelowo.

Usiadł na ławce koło nieznajomej, wyraźnie zadowolony z siebie, choć odrobinę znudzony.

Kątem oka dostrzegła jakieś zamieszanie, więc uniosła wzrok by się temu przyjrzeć. Jakiś mężczyzna właśnie ni stąd ni zowąd zmarł.
- Kiepsko u ciebie z kamuflażem - powiedziała do nieznajomego, który usiadł obok niej.

Nawinęła kosmyk rudych włosów na palec, wpatrując się w nie i westchnęła z nudów.

- Skąd taki pomysł? Tylko Ty cokolwiek zauważyłaś. - nonszalancko wzruszył ramionami - Ale skoro uważasz że jestem taki kiepski to możemy się zabawić w "kto kogo zabije pierwszy". Jestem w tym całkiem dobry.
Mówiąc odwrócił głowę, przyglądał sie zamieszaniu i ... oceniał czy ofiara jeszcze żyje, czy już nie.