Ścieżka pomiędzy drzewami

Obserwowała otaczającą ją przyrodę. Powoli się ściemniało, a ona dalej siedziała. No co miała robić? Nie miała gdzie iść, ani do kogo, a tym bardziej dla kogo. Była wolna...! Przynajmniej w jej mniemaniu. No ale zawsze ktoś ma władzę. Była tu sama, to znaczy nie do końca, ale wokół nie było żadnej ludzkiej postaci, istoty. Nudziło jej się, powoli wstała i otrzepała obranie z piasku, kurzu... I tak ruszyła przed siebie, po jakimś czasie skręcając w prawo i iść w stronę parku...

z.t

Archeon błądził...
Błądził jak co dzień. Dzień w dzień niczym ślepiec zerkający na mapę.
Błądził i dziś. Dzień po dniu, niczym przeciętna osoba w okrutnych ciemnościach.
Dzisiejszy dzień był na tyle łaskaw doprowadzić go do pięknego parku, którego krajobraz był cudowny. Spacerował między drzewami, mijając ewentualne ścieżki, chcąc być pionierem swego życia i drogi przybytej.
Jednak dziesiątki przebytych kilometrów tego dnia, coraz bardziej dawały mu się we znaki.

-Czas by odpocząć, cel mej podróży wydaje się być tak blisko, a zarazem tak daleko...

Spojrzał w górę, na niebo przysłonięte "opierzeniem drzew", po czym usiadł pod jednym z nich. Wybrał takie drzewko by plecy dobrze ułożyły się w oparciu o korę drzewa.

Zmrużył oczy, cicho szepcząc pod nosem:

-Learn to be lonely...
Learn to love life, that can be lived alone...

Shilah też błądziła. Skracała sobie właśnie drogę na targ, bo szukała jakiegoś ładnego materiału na sukienkę. Krok miała taneczny, jak zwykle, a ruszała się do rytmu nuconej piosenki. Było to nic więcej, jak zwyczajne nucenie, ale wystarczająco słyszalne w lesie, by mogła zostać zauważona.

Dookoła było tak cicho i spokojnie... nic nie łamało pieśni przyrody, gdy nagle Archeon usłyszał garść melodyjek, łamiących dotychczasową całość.
To brzmiało cudownie... ale co jeśli to łowca Demonów? Albo kolejni znudzeni śmiałkowie szukający zwady?
W jednej chwili wyostrzyły się zmysły i starając się zgrać z naturą, bezszelestnie pognał okrężną drogą (starając się być niezauważalnym) w stronę istoty, której głos słyszał.
Z każdą chwilą był coraz wyraźniejszy i głośniejszy... Przyjemniejszy.
Po chwili zauważył wędrującą (czyżby zagubioną?) kobietę. Wydawała się młoda: Była szczupła, niskiego wzrostu... Zachwycająco piękna.
Jednak wygląd może być przykrywką! W rzeczywistości może to Archeon okazać się celem.

Stanął za drzewem... już za nią, po czym ośmielił się zapytać:
-A Pani zabłądziła, czy szuka, przepraszam, czegoś, bądź kogoś? - spytał ciut niepewnym głosem nie wiedząc czego lub kogo się spodziewać...

Kiedy nagle za jej plecami rozległ się głos, zdusiła krzyk i odwróciła się gwałtownie.
- Przestraszyłe... szył mnie pan! - zawołała.
Stała w miejscu, przestała też nucić.
- To taki skrót... dobrze mi znany. Idę do miasta.
Musiała być grzeczna. Po tym jak poprzednio zabawiła całą noc w towarzystwie Thane'a matka urządziła jej niezłe kazanie. Nie musiała słuchać, ale wolała to niż nieprzyjemną atmosferę w domu.
- W czymś panu pomóc...?

Archeon obserwował młodą niewiastę, której wersja wydarzeń była bardzo prawdopodobna. Nie wydawała się być w dodatku kimś, kto chciałby skrzywdzić go.
-Wybacz, nie chciałem Cię przestraszyć, chciałem po prostu zobaczyć kim jesteś i porozma... -urwał niezdarnie starając robić dobrą minę do złej gry. Jakoś brakowało już mu tego nucenia... poczuł się znów samotny, takim był zawsze.
-Nie boisz się sama przechodzić po tych lasach? Wydają się być bezpieczne, ale... no cóż. Życie jest jakie jest i prędzej czy później możesz spotkać dziką zwierzynę, lub zabłąkanego przestępcę... -zawahał się -do jakiego to miasta prowadzi ta ścieżka?

Przyglądała mu się uważnie.
- Chodzę tędy kilka razy dziennie - oświadczyła. - Znam to miejsce. Ta droga prowadzi do Laros.
Wskazała w kierunku, w którym szła, zanim nie wpadła na tajemniczego nieznajomego.
- A niebezpiecznie jest też w mieście.

Młoda dziewczyna wskazała mu drogę do miasta... więc może gdzieś tam się zatrzyma? Ale czego ma szukać tam.. Lepiej będzie jeśli pozostanie w samotnej głuszy, gdzie będzie spał z wilkami i tego typu dziwnymi stworzeniami.
-A cóż Cię ciągnie do Laros? Dom? grzecznie zapytał Archeon tracąc powoli siły.
Świat powoli ogarniała mgła... Kolory zanikały.. Zaczął sobie uświadamiać, że nie spał już ponad trzy dni, co gorsza, będąc cały czas w drodze, przed siebie...
Chciał coś powiedzieć, ale już nie słyszał siebie, wszystko ciemniało i przestawał czuć cokolwiek, tracąc powoli przytomność. Ostatnie co zaobserwował to trawę, która ni stąd ni z owąd pojawiła się przed nosem...

Ziemia wydawała się ciepła i przyjemna...

- Idę do... hej? HEJ!
Opadła przy nim na kolana i poklepała go po policzku. Miała nadzieję, że to nie był żaden głupi dowcip, jakich wiele.
- Ej, żyjesz? Halo!

-...esz? Halo!
Ktoś chyba usilnie starał się ocucić Archeona, gdy ten... odpoczywał, tak to nazwijmy. Gdy otworzył oczy, pamiętał wszystkie motywy jego "zejścia". Od razu chciał się podnieść na nogi, ale zaraz wylądował na ziemi, ciężko dysząc. To był jego limit sił. Długi czas był bez jedzenia, czasami pił wodę ze źródeł... I cały czas w drodze...
-A Pani przepraszam do kogo? - rzekł pierwsze co mu przyszło na myśl -Chyba trochę osłabłem dodał leżąc na ziemi i starając się wyrównać oddech...

- Jest pan chory? Coś panu dolega? - martwiła się. Nie odpowiadało jej, że ktoś zemdlał w środku lasu, czuła się w obowiązku, by takiej osobie pomóc.
Poprawiła swój płaszcz.
- Lepiej zabiorę pana do swojego domu, moja mama panu pomoże dojść do siebie. Może pan wstać?
Złapała jego ramię, by mógł się na niej podeprzeć.

-Ktoś tu jeszcze jest? Jakiemu Panu? Mów mi proszę Archeon.
Wziął głęboki oddech i przy pomocy nieznajomej podniósł się powoli.

-Dziękuję za propozycję, ale nie mogę iść do Twojego domu... Ja... Nie jestem kimś kogo można, brać od tak... rzekł, po czym udało mu się niezgrabnie wyprostować.
Czuł jak świat kręci się na prawo i lewo... A może na lewo i prawo? Mdłości kazały mu wypluć żołądek, a raczej jego pozostałości po nieoficjalnym strajku głodowym.

Jednak dotyk tej małej, delikatnej osóbki dodawał sił.. Może nie tyle co dodawał sił, co budował nową jaźń i chęć przetrwania, która zapłonęła jak stodoła po szarży zaprawionej w bojach jazdy z pochodniami w ręku.

-Wystarczy jak pomożesz mi się doczołgać się pod najbliższe drzewko gdzie odpocznę parę chwil... będę niezmiernie wdzięczny...

- Jak chcesz...
Pomogła mu dojść do niedalekiego drzewa, gdzie z kolei pomogła powoli opaść na ziemię. Usiadła obok niego, pilnując, by znowu nie zemdlał.
- Co ci dolega?

-Trochę zgłodniałem i osłabłem przez ostanie parę minut... może godzin.. albo raczej dni... Zmęczyłem się ot co!
Archeon wygodnie się rozłożył pod drzewem... Wydawało się, że usnął jednak po chwili zapytał:
-Przepraszam, ale nie dosłyszałem Twojego imienia panienko...

Podkuliła nogi siedząc obok niego.
- Jesteś głodny, tak...? W mieście jest dużo barów i jest też gospoda...
- Shilah.

-Wybacz ale nie jadam w miejscach publicznych.. za dużo tam... istnień.
Spojrzał na Shilah...
-Nie jest Ci zimno? Zaczyna się robić chłodno...- rzekł po czym zdjął kurtkę i przykrył nią plecy dziewczyny, pozostając w koszulce z długim rękawem. Spoglądał na niebo zakryte liściastym pancerzem drzew...
-Może byłabyś w stanie przynieść mi coś do jedzenia... niestety nie mam żadnych pieniędzy.Jedyne co mogę Ci zaoferować w zamian to moje towarzystwo i ochronę do czasu spłaty długu...

- Długu... daj spokój, nie umrę jeśli postawię komuś obiad. Poczekaj tu, dobrze?
Uśmiechnęła się lekko i oddała mu kurtkę.
- Dziękuję, mam swój płaszcz, a tobie kurtka z pewnością się przyda.
Po chwili wstała, w celu udania się do Laros. Po prostu miała przy okazji jeszcze jedną sprawę do załatwienia.
- Bądź tu cały czas, dobrze?

-Nie ruszę się, bo niby jak miałbym to zrobić...
Archeon odebrał kurtkę i zasłonił sobie twarz po czym opadł na ziemię leżąc w pozycji wyprostowanej, po czym dodał:
-Uśmiechnij się, bo jak to mawiał mój stary mistrz:
"Nawet jeśli będę udawał, że Cię nie rozumiem,
Trzymajmy się razem,
A ja stanę do walki z miłością, odwagą i dumą w sercu,
Nadziejo na pokój we wszechświecie..."

- No uśmiecham się przecież - zaśmiała się. - Wrócę za jakiś czas.
Udała się w kierunku miasta. Szła tam wcale niedługo. W pierwszej kolejności zajęła się kupnem tkaniny, po którą w ogóle szła do Laros, ale nie poświęciła tej czynności wiele czasu. Potem kupiła w gospodzie trochę jedzenia i ruszyła z powrotem tą samą drogą.
- Halooo? - zawołała, bo nie pamiętała, gdzie dokładnie zostawiła nieznajomego.

Dziewczyna się oddaliła. Przez chwilkę czuł jakby umarł, a jego dusza się ulotniła. Czegoś mu zabrakło...
Szybko przypomniał sobie, że już nie miał kontakty z ćwiczeniami od dwóch dni i poderwał się (jak tylko się dało najzwinniej) na nogi. Kurtka zsunęła mu się z twarzy odsłaniając łzy cieknące po policzku. Było to kaleczone zerwanie się z ziemi po wcześniejszym omdleniu.
Archeon wziął oddech, przymknął oczy uwalniając ostatnie krople łez spod powiek i zwinnie uderzył prawą nogą o pień drzewa, które dawało mu przed chwilką schronienie. W jednej chwili poprawił drugą nogą podnosząc ją jeszcze wyżej. I od nowa..

A nowej znajomej nie było... jakby miała go zostawić. Bardzo chciał by ta szybko wróciła, lecz obawiał się, że nieumyślnie zrobił coś co ją odstraszyło i ta już nie wróci.

Mijały minuty, które dłużyły się jak godziny, a trening trwał. jednak minuty zmęczyły go do tego stopnia, że chwilkę później znów leżał na ziemi...
Ostatnie co zdążył usłyszeć to ciche nawoływania... Jednak brakło sił by zawołać wybawicielkę. Ta go jak się okazywało nie opuściła. Tylko się oddaliła od niego...

Ostatnie co się stało nim stracił przytomność, to cieniutka linia, która przebiegła po policzku, a wyznaczona była łzami, które po nim spływały.

Kręciła się i kręciła, aż w końcu wypatrzyła nieznajomego pod jednym z drzew. Przyspieszyła kroku i znalazła się obok niego. Szturchnęła go, ale chyba znowu stracił przytomność. Przyklęknęła obok niego i zwinęła torbę z materiałem, by zrobić z niej poduszkę, po czym wsunęła mu ją pod głowę.
Czekała.

Śnił.. Znowu śnił. Człowiek w masce ciągle opowiadał o jego celu. Jego celem była wędrówka, samotnia i cierpienie za cały świat.
Gdy otworzył oczy widział obok siebie niedawno poznaną kobietę. Pod głową czuł miękką poduszkę. Podniósł się...
-Dziękuję. Widzę, że mnie odnalazłaś jednak? Przyniosłaś mi coś do zjedzenia? Wystarczy odrobinka i już odchodzę.. Chyba, że domagasz się zapłaty...
Zauważył patrząc na ziemię, nie chcąc nawet podnosić głowy...

Sen dał mu się we znaki.

- Obiecałam, no nie?
Wyciągnęła jedzenie, które kupiła dla niego w gospodzie. Było trochę świeżego pieczywa, pieczone mięso, sałata. Podała mu.
- Smacznego. Za chwilkę muszę się zmywać, podpadłam ostatnio mamie, wolałabym się nie spóźnić do domu.

-Obietnice nic nie znaczą w dzisiejszym świecie... Każdy obiecuje, ale nikt nie dotrzymuje obietnic.
Jedzenie było przepyszne... tego brakowało mu. Najadł się do syta... Wybór był ogromny jak dla kogoś kto od dawna nie jadł nic, a zarazem nic przygotowywanego w gospodzie.
-Jak mogę więc Ci się odwdzięczyć Shilah za Twój czas i pieniądze?

- W takim razie jestem jakimś mutantem.
- Nie musi się pan odwdzięczać, zrobiłam to właściwe przy okazji. Zadbanie o siebie, żebym nie musiała pana więcej ratować, będzie dla mnie wystarczającą zapłatą.
Uśmiechnęła się pogodnie i podniosła się. Niestety musiała zabrać materiał, który służył mu obecnie za poduszkę.
- Czas na mnie.

-Dziękuję i żegnaj...
Spojrzał w niebo z przejęciem jakby te miało się rozpaść na tryliony malutkich kawałków i zniknąć chowając się niewiadomo gdzie.
Pustka ogarniająca jego resztki duszy zdawała się rosnąć niczym czarna dziura pożerająca wszech-materię.
Jak zwierzyna na rzeź, kierowana instynktem... Archeon wspiął się w kilka sekund na drzewo i zniknął między liśćmi.
*Dziękuję i żegnaj* zdawało się słyszeć cały czas w okolicy głos.

- Taaaa... żegnaj.
Po takim oto dziwnym pożegnaniu, przełożyła torbę z suknem przez ramię i ruszyła w swoją stronę.

[z/t]