Tajemnicza polana.

Kayla zdezorientowana upadła na ziemię, ponieważ jej miecz nie dotknął niczego. Gdy przed nimi pojawił się Elf Kayla już się domyślała czemu ludzi atakują różne "zwierzęta" . Chciała rozwiązać ten problem rozmową, ale skoro i Loara i Elf chcieli walki, ona nie miała najmniejszego wyboru.
Kiedy zobaczyła przed sobą niedźwiedzia, który w opowieściach Majstra miał 3 metry pomyślała tylko jedno: Oszust! Ciekawe gdzie on teraz jest... .
- Zajmij się nim przez chwilę! Ja muszę zająć się ludźmi! - powiedziała do dziewczyny.
Pobiegła w głąb lasu ze swoją nadludzką szybkością. Zaczęła krzyczeć: "Uciekajcie! Wynoście się stąd! Niedźwiedź atakuje!" O dziwo zaczęli jej słuchać. W kilka minut wszyscy wyjeżdżali z lasu na swoich wozach.

Kyla:
Nim zdążyłaś wstać, wpadła na ciebie jakaś tona czystej, zwierzęcej siły, łamiąc pięć żeber. Z trudem łapałaś oddech. Prawdopodobnie płuco zostało przebite. Powoli traciłaś przytomność.

Loarka:
Cudem uniknęłaś staranowania przez niedźwiedzia. Po chwili Druid znów zmienił formę. tym razem zamienił się w coś, co przypominało... człekokształtną sowe. Po chwili spostrzegłaś, że zaczyna rzucać jakieś zaklęcie na Ciebie.

Reszta świata.
Drwala usłyszeli ryk niedźwiedzia. Po chwili zniknęli z lasu.

Nic do niego nie przemawiało. Tak to jest z Elfami. Bywają tak dumne, że żadne słowa nie przemówią im do rozsądku.
Zerknęła w stronę Kyli.
- Dobra, rób swoje. Ja się nim zajmę.
Kiedy znów wróciła wzrokiem do Elfa (a spuściła go z oczu dosłownie na kilka chwil) spostrzegła, że przymierza się do jakiegoś zaklęcia... w postaci dziwnej sowy.
- O.O
Przeturlała się po śniegu, by uniknąć czasu, a potem zaszarżowała na niego w postaci tygrysa. Przyparła go do ziemi, raniąc go pazurami w sowią pierś.

(Ps. dzisiaj mnie raczej nie będzie... ale jak tylko będę mogła to wam odpisze ;P Choćby i z komórki)

- Ałć... - zdołała tylko to powiedzieć. Ale przecież nie tego mnie uczyli...- pomyślała. - Muszę się skupić. Pięć złamanych żeber to przecież nic wielkiego - wmawiała sobie dalej. - Muszę wstać. - jej siła woli przekroczyła wszelkie granice. Wstała powoli. Elf nie widział jej bo walczył z Loarą. wyciągnęła miecz z pochwy i chwyciła go mocno w obie dłonie. Cicho podbiegła i przebiła nim Plecy Elfa

Loarka: Druid wywołał "gejzery" magicznej energii, jeden z nich wybuchnął w miejscu gdzie wcześniej stałaś, drugi wystrzelił za tobą. Niefortunnie trzeci wybuchł pod tobą, gdy w formie kota byłaś jakieś dwa metry od druida. Wyrzucił Cię cztery metry w górę, z ledwością wylądowałaś na czterech łapach. Już chciałaś skoczyć na jego pierś, gdy odkryłaś, że dość szybko oplatają cię korzenie. Po jakichś dwóch sekundach byłaś KOMPLETNIE unieruchomiona. (czyt. za dwa posty możesz się ruszać, chyba że ktoś cie uwolni).

Kyla: Ból był ogromny, ale cudem wstałaś. Z olbrzymim wysiłkiem podbiegłaś do Druida, i przebiłaś go mieczem na wylot. Po chwili osunęłaś się za bólu na kolana.

Obie:
Ogromny ryk. Po chwili truchło druida wraz z osuwającą się na kolana Kylą upadło na ziemie. Przybrało elfią formę. Obie widziałyście, iż ma przy sobie torbę z ziołami i kilka skór. Po chwili usłyszęliscie okrzyki Drwali, którzy wrócili, chyba po wasze truchła.
- Chyżo, zabrać rózowowłosą, jest ranna. - po chwili dostrzegł uziemioną Loarę A to co?

Gejzer, który ją wyrzucił był naturalnie gorący i wcale nie ukrywała tego, że się poparzyła. Marszczyła nos, krzywiąc się z bólu. Kończyty kota zostały oplecione przez korzenie.
- A niech to...
Wyrwała się na wszystkie strony, ale nie dało rady. Gdy przemieniła się w dziewczyny, korzenie jeszcze bardziej zacisnęły się na jej kończynach.
- ==
Wkurzała się strasznie, dopóki Kyla nie przebiła druida. Dopiero wtedy korzenie wycofały się. Rozmasowała nadgarstki.

Ostatkami sił patrzała na wszystko co się dzieje z pozycji leżącej. Udało jej się trafić Druida. Uśmiechnęła się do siebie i usłyszała głos Drwali.
- To moja przyjaciółka. Pomagała mi. Weźcie ją też i zaopiekujcie się nią tak jak mną. - nakazała. - Chcę rozmawiać z Majstrem. - powiedziała ostro, po czym osunęła się na ziemię nieprzytomna.

Kyla: Jesteś nieprzytomna na następne 3 posty.

Loara: Poparzenia były dość rozległe, jeden z drwali wziął cię na ręce. Starał się być delikatny (dla bardzo wysokich granic delikatności). Mimo to syczałaś z bólu, który dopiero teraz przychodził, narastając.

- Walduś, galopem. tylko nie po wybojach. Żebra ma połamane
- Dobrze, tylko trzymajcie je, by nie spadły.
- Masz, wypij trochę. Ból powinien zelżeć. Podał Ci manierkę.


//post Loarki, potem mój i piszemy w Osadzie. Część pierwszą uważam za zakończoną.

Sparzone miała plecy. Nim się obejrzała, drwale pochwycili ją w ramiona i posadzili na powozie.
- ...?
Syknęła z bólu, wyprostowała się jak strona.
"Przyjaciółka...? Coś ostatnio przyjaciół mi przybywa jak... właściwie to nic mi ostatnio nie przybywa v.v"
- Co tu się w ogóle dzieje...

- Ten Zieleniec zabił nam czterech ludzi. Potrzebowaliśmy kogoś, kto się go pozbędzie. Ty trafiłaś się przypadkiem. Opatrzymy cię w Osadzie. Będziemy tam za jakieś dwadzieścia minut. Jeżeli nie chcesz byśmy Ci pomogli, droga wolna. Nie będę Cię zmuszać byś z nami jechała. Ale to twój wybór.

Plecy bolały cię niemiłosiernie. Każdy, nawet najmniejszy wybój lub dotyk powodował falę bólu. Powoli przestawałaś racjonalnie myśleć. Ból mimo tych niedogodności narastał.

//Witamy w Osadzie

Choć miejsce to po zmroku uznawane jest za nieprzyjemne i niebezpieczne jest idealnym miejsce na samotne praktyki ochodu z mieczem dla młodego wojownika. Dlaczego tak jest? Nie trudno odgadnąć, że jednym z walorów jest samotność. Avio nie lubi przypadkowych spotkań podczas jego treningów z powodów bardzo prostych a mianowicie niechciałby aby ktokolwiek mógł przyjżeć sie i przeanalizować jego ruchy mogłoby to w przyszłosci skończyć się nieprzyjemnie dla niego. Po drugie ciemność i niespodziewane pojawienie się jakiegoś zwierza jest dodatkowa atrakcją treningu. Sytuacja ta cechuje się spontanicznościa jak każda zresztą walka.
Halslin zanim zacznie wykonwywać jakiekolwiek ćwiczenia ma swój rytuał, który polega na wcześniejszym ucałowaniu rękojeści bo dokładnym jej oczyszczeniu i chcila rozmowy a raczej monologu gdyż nigdy nie doczekał się odpowiedzi w strone matki.
Przykucnął on na zapewne zielonej lecz w mroku czarnej trawie wyciągajac z sakiewki śnieżnobiałą nie ulegajaca mrokowi jedwabną chuste która delikatnie i dokładnie przeciscił ostrze katany wolno wyciągnięte z pochwy umocowanej do pleców. Gdy ostrze błyszczało wystarczajaco w odczuciu Avio przetarł on z identyczną dokładnościa a może jeszcze wiekszą rękojeść. Chuste złożył równo z niemniejszą staranności i schował spowrotem na swoje miejsce. Teraz przyszła pora na modlitwe wiec młody wojownik ucałował ostrze zostawiajac na nim lekka pare, która z zimna wydostała się z jego ust. Uniósł głowę w strone czarnego nieba jednak zamknięte miał on oczy. W milczeniu wyznał miłość matce i prosił o jej pomoc w opanowaniu ojcowskiego miecza.
Nie wiedzac nawet kiedy z niesamotą szybkoscią podskoczył on na równe nogi jednocześnie zamachując się z szybkościa praktycznie niewidoczna dla oka wykonał mieczem obrót o 180 stopni, nie przystanął nawet na chwile wygiał ciało do tyłu i trzymanu obórącz miecz wbił tóż za swoimi plecami, który posłużył mu za podpurkie kiedy ten wykonał obrót w tył. Gdy stanał juz na nogi a można nawet żec, że chwile przed tym wyciągnał on wbity miecz z gleby , obrócił się o kolejne 180 stopni i wykonał kilkanascie ruchów poziomych i pionowych trzymajac raz miecz oburącz, raz przezucajac go z dłoni do dłoni, które tak zwinnie go łapały jakby połaczone jakas magiczna moca były z ostrzem i może tak było. Przy całej tej aktywności jego nogi poruszały się w sposób niesamowicie rytmiczny i lekki.
Na chwile przystanał z noga prawą wysuniętą nieco do przodu. Katana trzymana ponownie oburącz obniżyła się lekko.
Nagle ruszył do przodu i w biegu schował on miecz do pochwy, majac wolne rece rozwinał on niesłychana predkość. Nastepnie wykonał on on kilka salt jednak z pomoca rak, które cały czas razem z nogami poruszały się w sposób niezwykle gimnastyczny.
Wyciągnał on miecz i ponownie wykonał nim wiele niesamowicie skoordynowanych ruchów obracajac się w każda strone świata.
Nie samowity był to obrazek i świadomość Avio, że matka która z pewnością go słysząła patrzy na niego z góry dodawała mu sił do działania. Dumna z niego byc musiała gdyż gracja i precyzja z jaką symulował walke była imponujaca nawet dla zaawansowanego znawcy sztuk walki.
A wszystko to robił gdyby żadnego wysiłku w to niepokładał.

Sawenyer wyszedł zza drzewa, jak zawsze nakryty płaszczem, był niewidzialny dla oczu tego... wojowika, przypatrywał mu się dłuższą chwilę, inspirowały go jego ruchy.
Wszedł bardziej na polanę, i zdjął kaptur, tak, aby wojownik go zauważył.
-Witaj, ty pewnie mnie nie znasz, bo byłem na misji, strasznie się przedłużyła.(No jakoś tą nieobecność na forum muszę usprawiedliwić)
- Możesz mi powiedzieć, co tu się stało? Wygląda na pożar, oraz, słyszałem że... obalono jakąś księżniczkę, nic nie rozumiem, ale na misji słyszałem plotki, może od ciebie się czegoś dowiem?
Swobodnym krokiem ruszył ku wojownikowi.
-Lub zdradzisz mi swoje imię?

Za bardzo trening cię wciągnął, hm?
Ide sobie, z powodu braku odpowiedzi.
z/t

Sangue przechadzała się spokojnie pomiędzy pniami wysokich drzew. Z zadartą głową obserwowała płynące po błękicie nieba chmury... Tak, dziś miała wyjątkowo dobry humor. Co jakiś czas zwracała uwagę na przelatujące ptaki czy szelest liści. Po chwili zatrzymała się nieco zdziwiona widząc przed sobą polanę. Tak znikąd... Nagle pojawiła się, jakby dopiero co wyrosła spod ziemi czy jak kto chce to nazwać inaczej. Jednak zaraz zdziwienie ustąpiło miejsca dziwnej.. radości jak i spokojowi. Zadowolona podeszła do jednego z kamieni i jak gdyby nigdy nic usiadła na nim wystawiając twarz do zachodzącego już słońca.

Bardziej niesłychane było to, że ujrzała na polanie dziewczynę pośród kwiatów. Niby normalny widok - jakaś dziewczyna z długimi, rozpuszczonymi włosami siedząca sobie w trawie i oglądająca niebo, bo był już raczej zmierzch. Niesamowite jednak było to, że jej jasnobrązowe włosy ściemniały nagle do koloru kasztanowego. Być może Sangue się to wydawało, kto ją tam wie. Może omamy...
Namine odwróciła się lekko. Miała dobre przeczucia - nie była tu sama. Avalon pełny jest przeróżnych osób...
- Hej - zaczepiła ją, po czym znów wróciła do oglądania nieba.
Nami może... nie była zbyt otwarta. Ale spotkała już tu kilku ludzi i wiedziała, że powiedzenie zwykłego "cześć" nie jest niczym dziwnym. W żadne sposób nie sprawi, że mogłaby się poczuć zagrożona.

Po chwili czując czyjąś obecność, a następnie słysząc jedno słowo, najczęściej używane na przywitanie odwróciła się w stronę dziewczyny o brązowych włosach... Uśmiechnęła się delikatnie.
- Cześć... - Odpowiedziała przez chwilę jej się przyglądając, jednak... Gdy stwierdziła, że tak patrzeć na kogoś niezbyt wypada odwróciła wzrok ponownie skupiając się na coraz szybciej ciemniejącym niebie... Cóż, głowę by dała, że jeszcze niedawno był zachód słońca. W sumie... jest jakiś sens w ciągnięciu tego tematu? Raczej nie...
- Mmmm... Sangue, Sangue Mentale... - Przedstawiła się podając rękę nieznajomej, cóż... nic się nie stanie gdy się przedstawi. A poznać kogoś w końcu trzeba, prawda?

Zapatrzona była w coraz bardziej ciemniejące niebo. Gwiazdy świeciły teraz jak najszczersze srebro, bardzo jej się ten widok podobał. No i ten okrągluśki, srebrzysty księżyc na granatowym tle. Była chyba pełnia.
Była pewna, że na "cześć" się zacznie i skończy, jednak nieco się pomyliła. Odchylił głowę do tyłu, a widząc jej wyciągniętą rękę, podniosła się z trawy i podeszła do niej, bo siedziała kilka metrów dalej. Wyciągnęła do niej dłoń i uścisnęła jej dłoń.
- Namine... - odparła na to. - Riritsu, ale chyba ci to nic nie mówi, prawda? - zapytała z lekko malującym się uśmiechem na twarzy. Nie była ponurą osobą, mimo wszystko.

Odwzajemniła uścisk dłoni przymykając delikatnie oczy. Po chwili je otworzyła słuchając słów Namine i przechyliła nieco głowę.
- Niestety nie... - Odparła spuszczając wzrok w dół. Powinno jej to coś mówić? Powinna znać te nazwisko? Trudno jej było samej stwierdzić, może warto.. spytać. - A jeśli mogę spytać... Powinno mi być znane? - Usiadła w siadzie skrzyżnym, pokazując dziewczynie, żeby usiadła... Przecież nie będzie z nią rozmawiać gdy jedna z nich stoi, a druga siedzi prawda. Oparła się z tyłu na wyprostowanych rękach..

Uśmiechnęła się lekko. Chyba pomyślała, że powinna ją kojarzyć. Gdy Namine ujrzała, że sangue wskazuje jej, by usiadła, zgodziła się na jej zaproszenie. Skinęła lekko głową i usiadła wygodnie tuż obok niej, siadając wygodnie. Głaz był trochę zimny, ale nie przeszkadzało jej to.
- Raczej nie, i o to chodzi. Dlatego nie widziałam sensu podawania go... ale skoro ty to zrobiłaś, to chyba byłoby to niegrzeczne.
Po chwili przyciągnęła do siebie nogi. Tym razem nie miała na sobie sukienki, acz dopasowane skórzane spodnie. Objęła rękami kolana i przechyliła głowę na bok, coby ją lepiej widzieć.
- Nie jest ci zimno?

- Niby tak, ale jakbyś tego nie zrobiła... Nie obraziłabym się, na prawdę. - Zaśmiała się cicho zasłaniając usta dłonią. Zgarnęła ręką włosy do tyłu by delikatnie spadały na plecy, zamiast "plątać się" gdzieś z przodu...
- Nie... - Odpowiedziała na zadane pytanie podkreślając je dodatkowo przeczącym kiwaniem głowy. - Ale jak widzę... Tobie owszem. - Uśmiechnęła się znów delikatni i rozejrzała się za miejscem gdzie mogłoby być.. nieco cieplej. Choć o takie to trudno, a zimno praktycznie ciągnie od kamienia..
- Takie pytanie... pierwszy raz tu jesteś? - Niby zwykłe, jednak San była ciekawa odpowiedzi. Ona akurat miała okazję byc tu pierwszy raz, co nie trudno było się domyślić po jej reakcji.

Mimo tego Namine podała swoje nazwisko, by nie myślano o niej źle, zbyt pochopnie. Co się stało to już się nie odstanie. Sangue poznała jej nazwisko, ale co z tego? Nic, nie będzie żadnych konsekwencji z tego powodu. Chyba, że Sangue rozpowiedziałaby je każdemu i dorzuciła jakąś plotkę, to owszem, wtedy byłby konsekwencje Ale wierzyła, że tak nie będzie.
- Hm? Nie, mi nie jest zimno - odparła. - Te spodnie są bardzo ciepłe. Niemniej jednak, obawiam się, jak po ciemku wrócimy do miasta - zaśmiała się.
Padło kolejne pytanie, dość typowe. Lubiła typowe pytanie. Nie były osobiste, ani nic z tych rzeczy i nie czuła się skrępowana, gdy na nie odpowiadała.
- Pierwszy raz to w sumie nie... ale zgodzę się z tym, że od niedawna. A o co chodzi?

O takkk... Sangue już pędzi, szykuje się do startu, a w jej głowie krążą tysiące myśli na temat nowych ploteczek w królestwie XD. Nie no, żartuje... O to martwić się nie trzeba.
- Cóż, jakoś sobie poradzimy. - Również się zaśmiała. Jej nawet przez myśl nie przeszło, żeby zastanowić się nad drogą powrotną... W sumie, po co martwić się na zapas? Najwyżej będą musiały nocować... w lesie... będąc narażone na atak złowieszczych wiewiórek ludożerców! ( )
- A nie... tak tylko pytam, w sumie... z ciekawości, choć to najlepszą cechą nie jest. - Uśmiechnęła się przyjaźnie. Będzie musiała pozwiedzać, w końcu... mieszkając tu musi się chociaż mniej-więcej orientować gdzie co jest, lub gdzie jak dojść..

Wybacz, że wczoraj nie odpisałam, ale musiałam iść z pomocą do mamy XD, a potem kazała wyłączyć komputer T.T

(spoko )

Uśmiechnęła się kątem warg. Mimo że był to uśmech, nie było w nim nic wesołego. Niemniej jednak, lepsze to od naburmuszonej miny.
- Damy sobie radę. Chociaż... to las Masz dobrą orientację w terenie? - zapytała się jej, zakładając nogę na nogę. Oparła ręce na kolanie. - A tak właścwie... czym jesteś...?
Namine jak do tej pory nikt się o to nie zapytał, a przynajmniej nikt z Avalonu. I ona również nie zadawała takich pytań. Tym razem jednak było jej to potrzebne - być może Sangue była kimś o wyostrzonych zmysłach. Nie to co ona, Banshae, upiór z leged.

- Emmm... z orientacją to nie najgorzej, jednak jest mały szczegół... A dokładniej to... szłam tędy bez większego celu, niezbyt skupiałam się na drodze. - No tak. To nie nowość, często chodziła gdzieś nie zwracając uwagi po co idzie, gdzie i jak. Nie było to ważne, zawsze była zdania, że bez względu na wszystko poradzi sobie... Co by to nie było. Jednak... Gdyby chciała... mogłaby posłużyć się wyostrzonym słuchem jak i wzrokiem, tyle że pod inną postacią.
- Mówi Ci coś nazwa Terinei? - Odpowiedziała pytaniem bez jakichkolwiek oporów. Bo co jej szkodzi? Nami wydała jej się zaufaną osobą, która raczej nie wykorzysta tego przeciwko niej... Powinna również zadać to pytanie? Być może... Tylko poczeka na odpowiedź, nie będzie wchodzić w słowo...

(sorki, że nie odpisałam Ale sama spójrz na KP Erytnula)

- Ach, rozumiem - odparła na to swobodnie. - Ja też mam coś w tym stylu, ale będe potrafiła raczej wrócić do miasta. Jeśli ty też będziesz szła w tamtą stronę, to możemy pójść razem. Jeśli ja będę czegoś niepewna, to ty za to możesz być Razem jakoś dojdziemy. Być może spotkamy jeszcze kogoś po drodze... choć o tej porze szczerze w tą wątpię - przyznała to z cichym westchnięciem, ale dalej kontynuowała mówienie. - Może o jakiś drogowskaz zahaczymy? Ciekawe, czy coś z niego odczytamy Ale z pewnością księżyc nam poświci, jest dziś tak nisko nad ziemią... a jego światło jest naprawdę intensywne. To z kolei może sprowadzić na nas wilkołaki...
Zaśmiała się na swoje ostatnie słowa, przykładając znów dłoń do ust. Dawno się tak nie rozgadała. Być może nawet tego nie zauważyła. Dobrze było być wygadanym i otwartym Brakowało w niej tych cech.
- Terinei? - powtórzyła po niej z dziwnym akcentem, jakby nie umiała tego wymówić. Pochodziła z innych rejonów i niekoniecznie musiała poprawnie wypowiadać takie.... nazwy. - Nie, nie. A to jakaś rasa?
Zaciekawiła się.

Spokojnie, rozumiem Sama spojrzałam i... łooo... o.o

- No to pozwolisz, że zabiorę się z tobą. - Kąciki ust delikatnie poszły w górę tworząc mały, lecz widoczny uśmiech. - Ale no... nie ma się o co martwić! Na pewno sobie poradzimy! - Powiedziała chyba zbyt entuzjastycznie, no cóż... Takie wahania humoru nie są chyba zbyt pozytywne, nie? Choć w sumie... na upartego można stwierdzić, że cały czas jest pozytywnie do wszystkiego nastawiona. A to aż... dziwne. Mina trochę jej zrzedła. - W-w-wilkołaki? - Powtórzyła, pytając. Dobra, ona za wilkołakami to nie przepada, no cóż... Nie ma co się dziwić w tej kwestii.
- Owszem... - Odpowiedziała kiwając twierdząco głową, aby jeszcze bardziej podkreślić swoje słowo. Nie wiedziała jak wiele mogłaby powiedzieć, nie wiedziała nawet co mogłaby powiedzieć... - Jest to rasa niewiele w sumie różniąca się od ludzi, poza tym... - W tym momencie zmieniła się w chudą, białą kotkę o dużych, fioletowych oczach. A co jej tam! Raz się żyje...
- Jednak... Każdy ma... swoją specyficzną... przemianę? No można tak powiedzieć. - "Przesłała" słowa do myśli Namine. Wpatrywała się w nią jak na zwierzę z dość... radosnym wyrazem... pyszczka, mordki czy jak kto chce to nazwać. - A jeśli mogę spytać.. czym Ty jesteś? - Przekrzywiła delikatnie łebek.

(a jutro jadę nad morze, więc dopiero w niedzielę będe mogła odpisac )

- Nie ma sprawy. Razem raźniej - odparła, podnosząc się z kamienia.
Zrobiła kilka kroków do przodu, rozkładając ręce na boki. Wiatr owiał jej, w tej chwili, drobne ciało, wprawiając włosy w falisty ruch.
- He?
Gdy się odwróciła, Sangue nigdzie nie było. Przyplątał się za to jakiś kotek o śnieżnym futerku.
- Sangue, gdzie się podziałaś? - zawołała. - Schowałaś się? I o jaką przemianę ci chodzi?

Dobra, nie ma problemu :3. Ach! No i miłego pobytu xd

"Eeee..." Przeszło jej przez myśl. Otworzyła nieco szerzej oczy, przyglądając jej się uważniej.
- Żeś się teraz musiała odwrócić! - Ton tych... słów był dość... zirytowany. Ale nie, ona się nie podda. Machnęła ogonem i zaczęła powolnie przechadzać się po kamieniu. No przecież nie podejdzie, nie złapie jej za nogawkę od spodni i nie zacznie ciągnąć jak małe dziecko.
- Tu jestem! Spójrz na tę białą! - Starała się zrobić tak, aby wydawało się, że krzyczy. W tym momencie spróbowała stanąć na tylnych łapkach co niestety sprawiło iż się przewróciła. Bez próby ponownego stania na tylnych łapach, czekała aż Namine spojrzy na nią i ten wzrok zatrzyma.

Zaczęła się rozglądać wokół, kręcąc się wokół własnej osi. W pewnej chwili zatrzymła się w jednym miejscu i zachwiała lekko na boki, bo widocznie nieco zakręciło jej się w głowie od tego kręcenia. Złapała się za głowę i starała oprzytomnieć. Jej wzrok padł na kotkę.
- Mmm...
Obadała go wzrokiem z bezpiecznej odległości. Chwilę stała nieurchomo na ugiętych kolanach, aż potem podskoczyła, chyba z wrażenia.
- Sangue! - zakrzyknęła nagle, podbiegając go kota. Wzięła go na ręce i przyłożyła ucho do kociego brzucha. - To coś cię zjadło?! Nie martw się, uwolnię cię jakoś
Ale trapiła ją jedną myśl - jak coś tak małego mogło połknąć w całości biedną San?
- Słyszę cię głośno i wyraźnie!

(dzięki Do niedzieli!)

Ty mnie kiedyś tymi postami rozwalisz, dosłownie

- To jest naruszanie mojej prywatności! - Krzyknęła gdy znalazła się na rękach z przyłożonym brzuchem do ucha Namine. Nie no, teraz się nie odmieni, chyba że Nami chciałaby trzymać na rękach jakieś... 50 kilogramów. San spojrzała na nią, a wyraz jej pyszczka przypominał nieco... tybetańskiego lisa piaskowego z kwejka xd. A jakby tak coś wymyślić...? Nie, aktualnie nie miała żadnego pomysłu, który mogła by wtoczyć w życie jako szatański plan.
- Pytanie tylko... JAK?! - Spytała z udawanym przerażeniem i lekką irytacją w głosie. Bo jak można by coś takiego zrobić... Potrzebny by był weterynarz! I rozcinanie kociego żołądka! O matko... o.o

(to chyba dobrze, nie? xDDD)

Gdy tylko usłyszała jej pierwsze słowa z kotem przy uchu, odkryła, że głos nie dochodzi z kociego brzuszka. Przeraziła się jeszcze bardziej i odepchnęła od siebie gwałtownie kota (nie rzuciła nim) tak, że raczej nie powinno mu się nic stać. W końcu koty spadają na cztery łapy, co?Tak przy okazji - ciekawe czy to prawda. Namine po najbliższych dwóch i pół sekundach powinna się przekonać.
- Każesz mi patrzeć na kota, choć twój głos słyszę... w swojej głowie...
No to jak w końcu? Rozpołowiła swoją duszę na pół i jedne połówka wstąpiła w kota a druga w nią samą?
- Nie rozumiem tego wszystkiego! - jęknęła. - Aaaa! ._.

No w sumie dobrze xd.

Z nieco większymi oczami ze zdziwienia jak to koty miały w zwyczaju, a raczej jej się udało nad tym zapanować spadła na cztery łapki łapiąc równowagę. Mruu~ Westchnęła cicho.
- Skup się na kocie... - Usiadła na swych zacnych czterech literach okrywając w jakiś tam delikatny sposób łapy ogonem. Zamknęła oczy, chwila skupienia... I już za moment na miejscu śnieżnobiałej kotki znalazła się siedząca z siadzie skrzyżnym Soleil z dłonią przy ustach, która miała nieco przyćmić śmiech, choć może był to chichot.
- Wybacz. - Powiedziała nieco się opanowując...

Bleh! A ja znikam... podejrzewam, że do poniedziałku bądź niedzieli... Szpital.

(trzymaj się!)

- Ojej!
Własnym oczom nie mogła uwierzyć. To była jakaś czarna magia! W życiu nie spotkała się z czymś podobnym. Przez chwilę przeszło jej przez myśl, że Sangue może być heretykiem. Ale jak tak miła dziewczyna mogłaby zostać oskarżona o coś takiego? W sumie to... mogła mieć dwa oblicza. Jednak to, które Namine dopiero poznawała i drugie, którego jeszcze nie znała... Postanowiła jednak zapytać. Sangue chyba nie obrazi się za to? W końcu to będzie pytanie, nie oskarżenie.
- Jesteś czarownicą? - to pytanie z trudem przeszło jej przez gardło. Nie na co dzień zadaje się takie pytania, ale też i nie na co dzień też się je słyszy.
Namine spuściła lekko głowę. Z wrażenia aż usiadła, by przypadkiem nie upaść na ziemię niekontrolowanie.

Przepraszam, ale nie chce mi się dłużej czekać Jest już 1 sierpnia

- Mmm...
Jednak trochę się przeraziła. Nie była co do niej zbyt pewna... Musiała trochę pomyśleć.
- Wybacz, Sangue, ale muszę już iść. Mam nadzieję, że się jeszcze zobaczymy!
Podniosła się z miejsca i ukłoniła lekko.
- Pa!
Wróciła do miasta. Nie ma Nami.