Dom Razka i Perka

Z pozoru zwykły, parterowy budynek, który wyróżniał się a tle innych tylko wysokością. Stara, ciemnozielona farba miejscami dużymi płatami odchodziła od tynku. na parterze mieszkał Raziel, Peri urządził sobie piwnice.

W piwnicy było kilka pomieszczeń, jedno zostało zaadaptowane jako sypialnia, tytułem małego okna które weń było. Dwa kolejne były miejscem do treningu, gdzie Raziel miał trenować, pod moim okiem. najmniejsze z nich postanowiłem uczynić czymś na kształt zbrojowni.

A parter... No kilka niekoniecznie dużych pomieszczeń. Kuchnia, moja sypialnia, salonik (tutaj są drzwi wejściowe)... Wszędzie ciemne barwy, roślinek sporo, ale wszystkie zdechnięte.

###################################

Drzwi otworzyły się dość gwałtownie, a przez krokiem nieco odchylonym od linii prostej prostej weszła moja skromna osoba. A za nią Perek.
Dotarłem do najbliższego krzesła i prawie że wygodnie na nim usiadłem.
- Zjadłbym coś słodkiego...- wymamrotałem sobie pod nosem.

Wtoczyłem się do domu chwilę po Razku. W rytmie rżniętej na trzy czwarte zicpolki przeturlałem się przez salon. - Ja pierd***, ja latam !Wymamrotałem leżąc do gry nogami na fotelu. Usadowiłem się na nim w miarę cywilizowany sposób. Jak siedziałem tak zasnąłem. Podczas snu wydawałem z siebie różne dźwięki. Czasem układało się to w jakieś melodie, czasem w bezsensowną paplaninę.

Przez jakiś moment starałem się zrozumieć dźwięki, które wydawał z siebie pijany długouch siedzący na fotelu. Ale to przez krótki moment. Potem wstałem z krzesła i ruszyłem do swojego pokoju, po drodze omijając nieistniejące pachołki, porozstawiane tu i ówdzie. Wynikiem był oczywiście radosny slalom, zakończony efektownym lądowaniem na ścianie, tuż obok drzwi do sypialni. Po sekundzie lub dwóch pozbierałem się do kupy i z impetem rzuciłem się na łóżko.
Podobnie jak Perek, zasnąłem na miejscu.

Przebudziłem się. Uznałem że w moim gardle jest dziwnie słono i sucho. - Nie no, tak to być nie może. Wstałem, straciłem równowagę, efektowne lądowanie twarzą na podłodze. Drugie podejście, stoję... Wywaliłem zbędne manaty z mojego plecaka. Wyruszyłem po zapasy.
[z/t do Karczmy]


Powróciłem, jakimś cudem otworzyłem drzwi, nie chciało mi się ich zamykać, zawartość plecaka wypakowałem w kuchni, po czym zszedłem do mojej podziemnej sypialni. Położyłem się i zasnąłem jak dziecko...

Poranek, koło południa...
- Moja....głowa. Wymamrotałem wstając i odczuwając skutki wczorajszego upadku na ziemię. Powoli doszedłem do kuchni, usiadłem na krześle i wzrokiem zmierzyłem ilość alkoholu na stolę. - O kur*a... to będzie na prawdę mocne... Szukałem wiadra czystego wiadra. Gdy je znalazłem napełniłem je wodą, wziąłem szklankę. Poszedłem usiąść na fotel, postawiłem wiadro obok i napełniłem szklankę wodą, i wypiłem. Uzupełniałem braki płynów i czekałem na Raziela.

Obudziłem się... na podłodze. Jak i kiedy zmieniłem położenie- tego nie wiedziałem. I raczej nie dane mi było się tego dowiedzieć. Cóż, przynajmniej podłogi mamy wygodne.
Podniosłem się i opuściłem sypialnię. W czaszce pulsował ból o iście okrutnym natężeniu, na dodatek w gardle panowała susza.
- Więcej nie piję.- obiecałem sobie. Po raz kolejny w trakcie mojego krótkiego życia.
Peri już nie spał. I wybrał się po kolejne dawki alkoholu. A żeby go...
Jednego byłem pewien- podczas całego treningu raczej nie zachowam trzeźwości.
- Czy ja o czymś nie wiem?- spytałem, wskazując na zapasy w kuchni.

- Spotkałem Thane'a, chciałem się z nim napić odpowiedziałem spod szklanki wody. - Teraz siadaj, właśnie skończyła się miła cześć nauki, teraz czeka cię teoria i jeszcze gorsza praktyka. Powiedziałem mu złowieszczym tonem. Na dole w pokoju treningowym masz na stole kilka książek, o anatomii, truciznach, alchemii i walce wręcz. Jakieś dwadzieścia książek, przeczytaj, a potem nauczę cię tego w praktyce. Teraz szoruj na dół i się edukuj

Przez chwilę przetrawiałem wypowiedziane przez elfa słowa, jednocześnie szukając jakiegokolwiek czystego kubka. Gdy nareszcie znalazłem, zaczerpnąłem nieco wody z wiadra i napiłem się.
- W normalnych warunkach zakwestionowałbym przydatność książkowej teorii, jednak w obecnym stanie wolę nie podejmować takiego wysiłku.- powiedziałem, wolną, lewą ręką masując łeb w okolicy skroni.
- Jesteś świadkiem przełomowego momentu w historii. Raziel bez narzekania i stawiania oporu wypełnia polecenie.- wymamrotałem.
Skierowałem się do piwnicy. Tam złapałem pierwszą lepszą książkę- o truciznach, i tępo zagłębiłem się w lekturę.

- To ja coś ugotuję, bo o wódce to nikt nie przeżyje. Poszedłem do kuchni i postawiłem kociołek z wodą na ogniu. Wyszedłem do sklepu, bu zakupić produkty spożywcze takie jak chleb, mięso, ziemniaki i jakieś warzywa. Chodziłem po sklepach jakąś godzinę, szukałem również ziół, by odpowiednio wszystko doprawić. Gdy już wracałem obładowany zakupami, zauważyłem kątem oka warsztat kowalski. Wróciwszy do domu postanowiłem przyrządzić grochówkę, lecz spostrzegł że nie ma grochu...
Biegiem pobiegł do sklepu po groch, gdy wrócił z dość pokaźnym workiem grochu, rozpoczął przygotowywanie grochówki. Powoli przygotowywał zupę.

Wertowałem zadaną lekturę, gdy po jakimś czasie z kuchni doleciał jakiś zapaszek. Ni to przyjemne, ni swąd... Aż się pofatygowałem na górę. Z książką w ręku, of korz.
Gdy podszedłem nieco bliżej, spełniły się moje najgorsze obawy. Perek gotował grochówkę. Z niewiadomych przyczyn miałem uraz do tej nieszczęsnej zupki.
- Cóż,zawsze może być gorzej...- wymamrotałem, po czym walnąłem się na fotel.

Dogotowałem zupę, powąchałem i spróbowałem. Była dobra. Nalałem jej do misek.
- Żarcie na stole! krzyknąłem po czym zacząłem jeść.

Po skończonym posiłku wyszedłem.
[zt]

- Krzyknij głośniej, na drugim końcu miasta cie nie dosłyszeli.- odparłem. Czytaną właśnie książkę rzuciłem na stół.
Najwięcej czasu przy zupce zajęło mi gmeranie łyżką w misce. Po pierwsze, nie miałem jakiejś specjalnej ochoty na jedzenie. Po drugie, jedzenie nie było mi potrzebne do życia. Ale w końcu wlałem w siebie ponad pół miski. Na więcej jakoś nie potrafiłem się zmusić.
Pozmywałem po sobie. Potem wpakowałem trzy książki z treningowego stosu i wyszedłem z domu.

[z/t]

Wróciłem do domu z całą kompanią, odstawiłe Valentynkę na fotel, po czym powiedziałem.

- Witajcie czym chata bogata, rozgośćcie się, ja tylko pójdę po piwo. Wrócę za kilka chwil, jak jesteście głodni w kociołku jest zupa, powinna być jeszcze ciepła, jak chcecie to czujcie się jak u siebie i się poczęstujcie.

Wróciłem po kilku minutach z dwoma beczułkami piwa,

- Konkretne smutki wymagają konkretnych dawek, pół środki się nie sprawdzają. Postawiłem beczki na szafce w kuchni. Zapaliłem w piecu. Po chwili odkryłem brak jednej osoby - Raziela
- Raziel! Wyłaź z tej piwnicy ! krzyknąłem w stronę piwnicy. Brak odzewu, pofatygowałem się na dół sprawdzić czy wszystko w porządku. Pusto.
- Gdzie tego młokosa wywiało? A tam, siadajcie siadajcie! Powiedziałem do gości, gdy zasiedliśmy nalałem Thane'owi kufel Piwa, Valentynie wódki, a sam sobie nalałem Wina
- Wasze zdrowie! Rzekałem po czym uniosłem kielich na znak toastu.

W płaszczu Periego, który został uprzednio rozgrzany przez Thane było jej naprawdę cieplutko. Ten aspekt nie pozwalał jej pisnąć nawet słówkiem w akcie narzekania, nawet jeśli płaszcz był dużo za duży. Gdy jeszcze stała, z podziwem zdała sobie sprawę, jak materiałowi niewiele brakuje do tego, by dotknąć ziemi. I wtedy właśnie uniosła się w górę, wylądowała na ramieniu elfa i została gdzieś zaniesiona. Wbrew wszelkim pozorom zachowywała spokój, chociaż niezadowolenie przez jakiś moment malowało się na jej twarzy. Jakkolwiek, mogła iść przecież sama, choć z drugiej strony była bardzo kontent, że ją noszą. Zaryzykowałaby nawet stwierdzeniem, że przez ten czas czuła się jak księżniczka. Bardziej ta porwana, niż ocalona, ale wciąż księżniczka. Czując znów grunt pod nogami wyszczerzyła białe kiełki i zgarnęła włosy z czoła. Na wzmiankę o rozgoszczeniu się wtuliła ciało bardziej w fotel, szczelniej opatulając się płaszczem. W międzyczasie, kiedy przyszło jej z Thane poczekać na Periego, Valentynka nuciła pod nosem piosenkę o wiśniowym drzewie, którą wymyślała w trakcie. I niech jej ktoś powie, że nie jest kreatywna!
- ... tęcza, słodycz, radość i gest, trzeba będzie zjadać je - zakończyła jeszcze ciszej, drapiąc się po skroni. Zerknęła na wódkę nalaną przez elfa i zamrugała. Zaskoczył ją tym, bo wcześniej w gospodzie jakoś nie wykazywał dużych chęci, by jej owy trunek zamówić, uhm. Wzruszyła ramionkami i uniosła literatkę, wychylając się ze swojego wygodnego fotela.

Słysząc jak Valentine nuciła wymyśloną przez siebie piosenkę przywołał Blaze do siebie i zargał cichy podkład pod Jej słowa. - Może zamiast dawać Ci gitarkę załatwię Ci lekcje z kimś kto doszlifuje Twój śpiew?

Po przybyciu Phiro odebrał kufel, wypił razem z resztą toast.

- Przytulny kącik, Peri. Będe was musiał kiedyś zaprosić do swojego mieszkanka... Tylko wyprosze z niego pierw lokatorów w postaci sukkubów, inkubów, Demonich Lordów, oraz plugastwa, które konsekwentnie próbują przejąć moje miejsce w piwnicy...

- Ech, te demony, bynajmniej ty jeden z nich normalny... Powiedziałem lejąc wino do kieliszka a wódkę do literatki, spojrzałem na minę Valentynki.
- Przyniosę ci coś do przepicia, bo to w końcu czysty spirytus, nie minie pół butelki, a będziesz nie przytomna. Powiedziałem po czym udałem się do kuchni, w poszukiwaniu jakiegoś soku. Znalazłem zagęszczony sok, który rozrobiłem z wodą. Dzban soku przyniosłem na stół wraz z inną szklanką dla Valentynki.
- Nie pij równo z nami, pij swoim tempem, bladolica niewiasto. Cały ja, zawsze miły dla kobiet... W każdym razie rozlałem po literatce dla Thane i siebie.
- Piwo nie da ci wiele, powinieneś się z tego oczyścić. Tylko wy, demony głupie nie wiecie że zemsta bardziej pogrąża... Zaczynasz zabijać, a potem zamieniasz się w strzępek istoty rozumniej, stajesz się zwierzęciem, której zabija... Wypiłem bez toastu spirytus, zapijając winem.
- I dlatego chciałbym być jednym z was, macie moc, która jest w istocie piękna...

Wziąłem gitarę, zacząłem grać to, co palce na gryf przyniosą...Witaj na opuszczonej ziemi...

Po raz pierwszy od bardzo dawna poczuła się jak dziecko. Co prawda często ją rozpieszczano, ale nigdy nie traktowano aż tak po macoszemu. Wydęła usteczka, słysząc, że może skończyć nieprzytomna szybciej, niż ustawa przewiduje. Tak, na pewno Peri był bardzo szlachetny przynosząc jej sok, ale Valentynka nie miała ochoty na popijanie. Aż do teraz każdy, kto częstował ją alkoholem był pewien, że ma mocną głowę, w końcu nie upijała się tak szybko. Chociaż równie dobrze mogło tak być dlatego, że nie piła więcej niż kilka łyków. Potrząsnęła głową, przypominając sobie słowa Thane. Wytrąciło ją to z równowagi, ale nie dała po sobie nic poznać. Odkaszlnęła.
- Lepiej będzie jeśli mojego fałszowania nikt więcej nie usłyszy. Jedna osoba to i tak za dużo... nie bolą Cię uszy?
Przystawiła literatkę do ust i przechyliła ją, wypijając wszystko za jednym razem. Zabrakło jej tylko kostek lodu, no ale przecież nie będzie marudzić. Zamiast tego odstawiła puste naczynko i spojrzała na szklankę z sokiem. Jej prawa brew powoli podjechała do góry.
- Nie trzeba było. Chyba dam radę.
Zmrużyła oczy, wsłuchując się w słowa Periego. Była świadoma ogromu mocy demonów, w końcu obcowała z duchami Goecji na tyle długo, by poznać demony tej sztuki na wskroś i wszerz. Mimo wszystko nie było dla niej łatwym zadaniem pojęcie tego, że elf chciałby być kimś innym.

- Nie było tak źle... Przydałaby Ci się większa publika, ale to już Twój wybór. - zaśmiał się z reakcji albinoski.

Spokojnie wysłuchał słów Periego, wdzięczny losowi za to że nie nastąpiło to pół tysiąclecia temu... wtedy zabijał bez cienia litości każdego kto ośmieliłby się wspomnieć coś takiego w jego obecności.

- Wiesz, z tymi głupimi, żądnymi zemsty demonami jest śmieszna sprawa... Mamy taki stereotyp ponieważ jeśli jesteś w stanie opowiadać o starciu z jednym z nas to najpewniej był to prymitywny pomiot... O potyczkach z Lordami i szlachetnie urodzonymi demonami nikt nie roznosi plotek, bo nie ma kto.

- Pozostanę przy piwie. Nie lubię tracić przytomności przez alkohol, a wódka mi nie smakuje. Dzięki za troskę.

Spojrzał na Blaze, przypomniał sobie czego najczęściej była narzędziem. - Demony bez cienia wątpliwości mają moc, ale jest ona obecnie bardzo rzadka. Miały ją stare demony, obecnie żyjące w ukryciu, bądź dawno rozszarpane przez te niższego rzędu. Jestem jednym z niewielu, którzy nie odeszli w nieznane i nie porzucili swoich terenów w piwnicy.

Wypił zawartość kufla do końca. Mimo tego że sprawy o których mówił były przerażające to w nim samym nie wzbudziło to większych emocji, zupełnie jakby tłumaczył jak przejść przez jezdnie małemu dziecku.

Wysłuchałem Thane'a
- Może i masz racje, nigdy z takimi jak ty nie walczyłem. W gruncie rzeczy elfi żywot nie jest zły, żyje jakieś dwieście, trzysta ludzkich lat... Wyrzekłem się tej typowo elfiej natury, normalnie, za to co zrobiłeś w lesie wbił bym ci prosto w serce sztylety. Ale, ja to mam najzwyczajniej w dupie, czy ktoś toporem pierd***ie o drzewo czy o czyiś łeb.
Wypiłem pół butelki wina, po czym ciągnąłem dalej.
- [i]Wiesz kim jestem ? Najzwyczajniejszym złodziejem! Bandytą, zwykłym parszywym bandytą, którego przy życiu trzymają tylko zasady, które sam sobie ustalił. Raziela szkole po to, by nie dusił się w swoim zawodzie, chce by był tak dobry jak ja. Wiecie, chciałbym by moje umiejętności raz przydały się w dobrej sprawie. [/i]

- Nie, nie... publika to zło wcielone.
Mruknęła na koniec, postanawiając sobie pomilczeć. Temat, o którym oni mówili nie był jej domeną i zdecydowanie czuła się nieswojo, kiedy ich słuchała. Dlatego ze zrezygnowaniem wstała, przełknęła głośno ślinę i najzwyczajniej w świecie zsunęła sobie z ramion płaszcz, który zaraz przewiesiła przez oparcie fotela. Wygładziła materiał krwistoczerwonej sukienki, której barwa pięknie kontrastowała z jej jasną skórą i ponownie usiadła. Kiedy ujęła w dłonie szklankę znów wtuliła się wygodnie w fotel. Przysłuchując się ich rozmowie w ciszy, powoli upijała małe łyczki soku.

- Takimi jak Ty są wypełnione wszystkie poziomy piekła, Peri... Nie ukrywam, że szanse przetrwania mają tylko najlepsi. Niewielki ułamek chce tak jak Ty zrobić coś w życiu, z reguły kradną co popadnie, piją ile wlezie i wbijają sztylet w plecy jak tylko się odwrócisz...

- Nie będę osądzać Twojej elfiej natury, sam niekoniecznie przystaje do stereotypu demona. - wzruszył ramionami, wstał żeby dolać sobie piwa.

- No ale my tu gadu gadu o męskich sprawach, a to nie tematy dla Valentine. - spojrzał ciepło na bladoskórą - Why so milcząca?

- Zaś ja na pewno nie jestem prawdziwym elfem. Wszyscy jesteśmy inni, Ty, ja.. Nasza niewiasta również jest inna, jest niezwykle piękna.... Wziąłem gitarę, i zacząłem grać. Była to bardziej śpiewana poezja.
- Brylanty na końcach twoich rzęs...


Cholera, nie mam weny...
Posmutniałem z braku weny. Zagrałem więc coś, co nie było aż tak smutne...

Cóż, nie ulega wątpliwościom, że to nie były Valentynki tematy, chociaż na upartego... można by rzec, że słuchając ich rozmowy dowiedziała się kilku ciekawych rzeczy na temat piekła i jej duchów. W końcu, jak już kiedyś mówiła Perkowi, byli oni jednymi z demonów zajmujących znaczną pozycję w hierarchii piekła, a przynajmniej tak o nich mówiono. Sami na ten temat niechętnie dyskutowali, a szkoda. Obracając powoli w dłoniach w połowie pustą i w połowie zapełnioną szklankę przeniosła spojrzenie na Thane.
- Nie chciałam wam przeszkadzać, w końcu nie brzmiało to jak rozmowa o pogodzie. Trudno było też się włączyć.
Wytłumaczyła pospiesznie, ostatnie słowa mówiąc niemal szeptem, jakby bardziej do siebie, niż do nich. Potem zerknęła z ukosa na elfa, mrucząc pod nosem coś o tym, że wcale nie jest niezwykle piękna. W międzyczasie zdążyła wzruszyć lekko ramionami. Pozostało jej tylko wysłuchać piosenki do końca.

- Piękna i owszem, choć w swoim burzliwym życiu widziało się nie takie piękności... - na chwilę zamilkł - Zarówno w piekle jak i w domenach bóstw. - po czym puścił oczko do Valentine - Żartuje.

- Do rozmowy o pogodzie to nam daleko.. Poprostu dość chętnie dziele się swoją wiedzą. - wzruszył ramionami

- Brak weny? Znam na to lekarstwo. - cicho zabrał się za brzdąkanie utworu.

- Za komplementy się dziękuje, a nie im przeczy, moja droga.
Popatrzałem się z uśmiechem na Valcie.
- Gdy góry się walą, a oceany wysychają, ja wciąż szukam ciebie... Jedyna rzecz która ci powiedzieć chce, to że wciąż kocham cie... Odczekałem chwilę po czym znów mój umysł pod pośrednim wpływem alkoholu wyrzucił z siebie kolejna dawkę poezji
- Czy odrodzisz się z chaosu w moim umyśle
Gdzie wciąż jesteśmy złączeni?
Czy będziesz tam,
Czekała u nieba bram
Gdy zamknę oczy na wieczność
Zamknąłem oczy po czym otworzyłem je, poczułem się jakby nowo narodzony.
- Thane, zagraj coś...

Wracała właśnie z jednej z imprez w bogatej dzielnicy, na której służyła za ozdobę, kryjąc skąpy kostium tancerki pod brązowym płaszczem. Udało jej się wyrwać wcześniej, a zarobiła tyle, ile przewidywała umowa.
Przechodziła pustą ulicą, robiąc chwilami wesoły slalomik.

(ja gościnnie na kilka postów)

Tak, właśnie, za komplementy wypadało ładnie podziękować, cokolwiek się o nich nie sądziło. Tyle tylko, że Valentynka nie wyznawała takiej zasady i za miłe słowa dziękowała wtedy, kiedy się z nimi zgadzała. A z tym, jakkolwiek by się nie starała, po prostu nie mogła. Nigdy nie uważała siebie za ładną, właściwie twierdziła, że przynależność do grupy albinosów jest bardzo szpecąca i koniec końców z tym fantem nie może liczyć nawet na bycie "przeciętną" w kwestiach urody. Przy tym była strasznie uparta i po prostu nie mogła dopuścić do siebie innej myśli. Westchnęła smutno, wbijając spojrzenie w szklankę.
- Dziękuję - wymamrotała, tak szybko jak to było tylko możliwe. Słowa z ust Periego niewątpliwie wbiły ją w fotel jeszcze bardziej, otworzyła nawet szerzej oczy i z niejaką fascynacją wyczekiwała kolejnych. Wraz z propozycją, by Thane coś zagrał, uśmiechnęła się szeroko i rzuciła na niego okiem.

Usłyszał pukanie, zobaczył w jaką stronę zmierza rozmowa Periego i Valentine. Zaśmiał się cicho.

- Jasne że zagram.. - Lewą ręką zabrzdąkał solówkę, drugą nalał sobie następny kufel piwa. Wciąż grając podszedł do Valentine, pocałował Valentine w policzek i skierował się do drzwi.

Przechodząc koło Periego puścił mu oczko, a solówkę skończył zaraz po zasadzeniu solidnego kopniaka w drzwi, które wyleciały z zawiasów.

- Hm... Za drzwi Ci zwróce przy najbliższej okazji. Bywajcie!

Wychodząc rozejrzał się wokół, odrazu znalazł źródło wcześniejszego hałasu. Podszedł do Niej, bezceremonialnie wziął na ręce - Witaj skąpo odziana nieznajoma, zostajesz właśnie porwana czy Ci się to podoba czy nie. - skwitował to z uśmiechem, po czym skierował się razem z Kel w stronę rynku.

[ Kel Al'Silah i Thane z/t]

- Jak go dorwę, to mu nogi z dupy powyrywamPodszedłem do drzwi, po czym założyłem jej z powrotem na zawiasy, które dokręciłem sztyletem.

- Jednak go lubię, mimo tych drzwi Powiedziałem coś do siebie po czym podszedłem do Valentynki, wziąłem ją na ręce, zakręciłem się po domu, po czym usiadłem na fotelu. Trzymałem ją w dłoniach, była lekka jak piórko, a za razem delikatna jak mimoza.

- Mimozami jesień się zaczyna.... zacząłem nucić pod nosem. Spojrzałem głęboko w oczka Valentynki.
- Szczęśliwy będzie ten, który utopi się w twoich oczach...

Pomachała za demonem wesolutko, trzymając palce drugiej ręki na policzku, dokładnie w tym miejscu, w którym jej delikatną skórę ucałowały wargi Thane. Patrzyła za nim jeszcze długo, a przynajmniej do momentu, w którym nie znalazła się wielce zakłopotana w ramionach elfa. Patrzyła teraz na niego pełnymi zdziwienia oczyma, a ledwo rozchylone wargi nie były w stanie pisnąć choćby słówka. Nawet wieść o tym, że Peri mimo tych zepsutych drzwi wciąż lubi Thane skomentowała jedynie kiwnięciem głowy. Zamrugała nieprzytomnie, dopiero opuszczając dłoń swobodnie z policzka. To, jakim głębokim spojrzeniem obdarował ją Peri zbiło ją z pantałyku bardziej, niż by sobie tego życzyła, a jego słowa przywołały na policzki nowszą mgiełkę krwi. Już na sam pocałunek demona zalały je delikatne rumieńce, ale te były dużo intensywniejsze, co niezbyt przypadło jej do gustu. Jednak nie skwitowała tego. Zresztą i tak nie był to czas na marudzenie.
- T-t-tak my... myślisz?
Wybełkotała, jasne rzęsy jak igły wbijając bezlitośnie w powietrze. Mogło to też przypominać ruch skrzydeł ćmy, która garnie do światła, jak kto wolał, o. Chciała się uśmiechnąć, lecz niestety niezbyt jej to wyszło. Dlatego zmieszana przeniosła wzrok z jego oczu niżej, uważniej badając jego twarz. Ostatecznie zatrzymała oczy na ustach, a że zafascynowały ją na tyle, powoli wyciągnęła rękę do góry i opuszkiem palca musnęła dolną wargę.

- A czemu miałbym tak nie myśleć?
Powiedziałem w czasie gdy Valcia wyciągała rękę w moją stronę. Zaczęła dotykać moich ust, w tym samym czasie ja powoli głaskałem ją po policzku. Po niedługiej chwili trzymałem ją w objęciach. Drugą dłonią ująłem z największą delikatnością jej dłoń, którą dotykała moich ust. Delikatnie złożyłem na niej pocałunek. Zbliżyłem się do jej twarzyczki. Pocałowałem ją w czółko. Po czym oddaliłem trochę moją twarz.

- Nie wierze, że mogą istnieć anioły
Lecz widząc Cię w niewiarę wątpię swą.
Ah gdybym wierzył przyleciałyby jak pszczoły
Bo jak kwiat nektarem wabiłbym je modlitwą
I anielskich światło świec oświeciłoby ciemności
Byś mogła iść jak święta w aureoli mej miłości
Wprost w ramiona me...

Wypowiedziałem słowa, które szybko złożyłem w głowie...

Zastanowiła się nad odpowiedzią, w międzyczasie obserwując jak Peri zabiera jej rękę ze swoich warg i delikatnie całuje. Przez jej plecy przebiegł zimny dreszcz, którego pochodzenia nie mogła ustalić, niezależnie od tego jak bardzo by się starała to zrobić. Kiedy ucałował ją w czoło, a jej twarz powoli wracała do - w jej przypadku - zdrowej bieli, pojawił się nowy problem. Serce Valentynki zaczęło tłoczyć krew z taką siłą, jakby chciało wyrwać się z jej klatki piersiowej. Dudniło ono raz po raz tak głośno, że albinoska nie miała pewności, czy nie słyszy go nawet mężczyzna. Nie miała również pewności czy to uczucie, które poczuła w momencie, gdy oddalił swoją twarz od niej mogła nazwać smutkiem... ale pasowało to raczej idealnie. Nie chcąc przerywać mu słów robiących na niej spore wrażenie, sama podciągnęła się nieco wyżej i oplotła rękoma szyję elfa, drapiąc długimi paznokciami jego skórę. Od czasu do czasu zjeżdżała niżej, niby to przypadkiem, bo przecież jakżeby śmiała to zrobić specjalnie.

Przyjemny dreszcz spłynął po moich plecach w wyniku drapania mnie po karku. Znów powoli zbliżyłem się do jej twarzy, patrzałem się prosto w jej oczy.
- No to się utopiłem... Powiedziałem niemal szeptem, po czym złączyłem swoje usta z jej ustami. Delikatnie wargami pieściłem jej wargi, czasem ośmieliłem się by mój język musnął jej wargę...

Oczywiście, Valentine uważała, że to bardzo słodkie, lecz nie dała po swojej twarzy poznać żadnych myśli czy emocji, uśmiechnęła się za to i objęła jego twarz w dłonie. Uznając, że jego postępowanie jest niezaprzeczalną zgodą na kolejny ruch, przycisnęła swoje drobne ciało do niego i odwzajemniała pocałunek, od czasu do czasu przygryzając lekko jego dolną wargę. Valentynka prawie tego nie zauważyła, kiedy jej dłonie wypuściły z delikatnych ujęć twarz elfa i wplotły się między jego włosy. Przymknęła leniwie powieki i przesunęła swoje wargi z ust na żuchwę, a nieco po tym pocałowała namiętnie fragment jego szyi, gdzie wyczuwała słodkie miarowe tętno.

Mocno ją przytuliłem, pozwalając się całować. Następnie ja przeszedłem do pocałunków. Z największą delikatnością i namiętnością pocałowałem ją w usta. Językiem delikatnie drażniłem podniebienie i jej język. Następnie zacząłem całować jej szyje, stopniowo schodząc niżej, zatrzymałem się gdzieś przy dekolcie. Wziąłem ją na ręce i zaniosłem na dół. Położyłem ją na moim łóżku, gdzie z pewnością zmieściły by się jeszcze trzy Valentynki...
- Zaśnij, gdybyś potrzebowała przytulanki zawołaj. Delikatnie przykryłem ją i ucałowałem w policzek.

Valentynka czując jak pocałunki Periego schodzą stosunkowo niżej, jęknęła cichutko - tak, że sama ledwo to usłyszała. Nie buntowała się, kiedy przeniósł ją na dół, chociaż była niemal pewna, że dojdzie do czegoś więcej. Cóż, szkoda, choć jeszcze nie wszystko było stracone. Spojrzała na niego zaszklonymi oczyma, gdy powiedział o zawołaniu go w razie wu. Starała się nie uśmiechnąć, ale jak na ironię delikatny półuśmiech zakwitł na jej ustach, co skutecznie zniszczyło mimikę smutnej Valentynki.
- Wołam - mruknęła tylko, wyciągając ręce w jego kierunku. Od zawsze była dziecinna, więc spanie z przytulanką nie było dla niej czymś... zupełnie nowym. Poniekąd.

Gdy spojrzałem w oczy Valentynki, coś we mnie drgnęło. Ściągnąłem koszulę, położyłem się obok niej, przytuliłem ją do siebie.
- Tylko nie płacz kotku...
Poczułem się tak jakbym był kimś w rodzaju bohatera, który odgania złe sny. Spojrzałem głęboko w jej oczy.

-Patrzę w oczy damy
Która usilnie chce mnie zabić
Chce bym zatonął w jej oczach
Już sam nie wiem czy się poddać
Bo widzę że tej bitwy nie wygram
Czy mam walczyć dalej?

Na widok półnagiego Periego zamrugała nieprzytomnie, zakrywając teatralnie oczy dłońmi, jakby bawiła się w jedną z trzech małpek, akurat tę ślepą. Ściągnęła ręce z twarzy dopiero w momencie, kiedy mężczyzna przytulił się do niej i poprosił, by nie płakała. Na wzmiankę o kotku zamruczała cichutko, usilnie starając się naśladować tego zwierzaczka. I, co dziwne, nawet jej to wyszło! Zaraz potem obróciła się bardziej w jego stronę, mocniej się w niego wtulając. Lubiła ciepło, zwłaszcza te bijące od kogoś innego. Słysząc kolejny potok słów, zarumieniła się nieco.
- Z każdą sekundą zadziwia mnie pan... znaczy się, khem... zadziwiasz mnie coraz bardziej. W tym pozytywnym sensie, oczywiście!
Odparła szeptem, spoglądając prosto na niego.

Na słowo "pan" zaśmiałem się, znów pocałowałem ją w czółko. Delikatnie pogładziłem ją po udzie, po czym delikatnie położyłem ją na sobie. Zacząłem się bawić jej włosami. Znów zacząłem układać w głowie słowa.

- Valentynko, kości już zostały rzucone
A ja założyłem się, i eksplodowałaś w moim sercu

Po tym pocałowałem ją namiętnie. Delikatnie zacząłem ściągać z niej sukienkę. Powoli podwijałem ją od dołu. Po chwili czułem na sobie dwa stykające się ciała. Co prawda nie była do końca naga, ale to wystarczało by rozbudzać zmysły i fantazję. Obróciłem się z nią na bok, ciała zaczęły się splatać w uścisku. Zacząłem dłonią delikatnie pieścić jej piersi. Po jakimś czasie zdjąłem jej stanik. Z pocałunkami zeszedłem niżej, jedną dłonią drażniłem jeden z jej sutków, drugim zajmowałem się językiem, czasem go delikatnie przygryzając. Po jakimś czasie znów spojrzałem jej w oczy.
- Teraz twój ruch
Powiedziałem tajemniczo, po czym pocałowałem ją.

Po niedługim czasie dotarliśmy w końcu do jego domu.Nie za ciekawie wyglądał ten budynek no ale miałam nadzieje, że w środku będzie nieco lepiej. W końcu pozory często mylą, no nie? Poczekałam aż Raz otworzy drzwi i mnie zaprosi do środka.
Po chwili drzwi stały otworem.Weszłam powoli do domu.Stanęłam tuż za drzwiami zamykając je za sobą.Rozejrzałam się uważnie po pokoju. Nie, jednak pozory nie mylą pomyślałam widząc, że tu raczej panują ciemne barwy. A ja lubiłam jasne i radosne kolory.
Zaczęłam krążyć powoli po niewielkim saloniku i przyglądać się wystrojowi.Podeszłam do zwiędniętych kwiatów i roślin.Spojrzałam na nie z niedowierzaniem, po czym zwróciłam się do Raziel'a.
-Wiesz, nie zaszkodziło by jakbyś je czasem podlał - uśmiechnęłam się wymownie po czym skierowałam się ku środkowi pokoju i usiadłam na fotelu.Co prawda nie wiedziałam czy mogłam ale trudno, najwyżej każe mi zejść i tyle.Spojrzałam na stół i na lekki bałagan na nim.
-Widzę, że chyba spóźniliśmy się na imprezę - zaśmiałam się.

Naprawdę miło się spacerowało po mieście o tej porze. Ulice świecące pustkami, gwieździste niebo nad głową... To była moja ulubiona pora dnia.
Gdy już doszliśmy do domu, otworzyłem drzwi i wpuściłem Majkę przodem. Gdy już byłem w środku, rzuciłem torbę z książkami w kąt pokoju.
- Perek, długoucha gnido, gdzie cię wcięło?!- krzyknąłem na cały budynek.
Wtedy Maya pozwoliła sobie na sugestię dotyczącą mojej dbałości o rośliny.
- Podlewam je, ale to nie ma większego sensu.- powiedziałem, siadając na najbliższym wolnym fotelu.
- Przy mnie, jak i innych Heliv, rośliny po prostu więdną. Tak pozyskujemy energie do życia.- dokończyłem, na koniec posyłając jej uśmiech.
Za chwilę wstałem i skierowałem się do kuchni po coś do picia.
- Nie ominęła, tylko ten cholerny elf- dwa ostanie wyrazy wypowiedziałem znacznie głośniej, by w piwnicy można było je bezproblemowo usłyszeć- jest zajęty drobną osóbką Valentine. Pijesz coś procentowego, czy zaczniesz od jakiegoś soku?
Chyba się domyślałem, czym nasza elficko-półboska parka zajmuje sie w piwnicy. Dlatego też nie zakłócałem im prywatności.

-Aha.No chyba, że tak się sprawy mają.Aczkolwiek szkoda ich - odpowiedziałam gdy wyjaśnił mi skąd taki żałosny stan tych roślin i wzruszyłam ramionami.
-Jeśli mnie pamięć nie myli to zapraszałeś na wino... - zaczęłam - ...ale w zasadzie może być cokolwiek.Byle nie przesadnie mocne.Nie mam najmocniejszej głowy - dodałam po czym oparłam się wygodniej w fotelu.
-Zawsze się tak miło witacie ze swoim współlokatorem? - spytałam rozbawiona czekając aż Raz przyniesie w końcu coś do picia.W tej chwili jednak przyszło mi do głowy, zdaje się, ważniejsze pytanie.
-Yyy...a wracając do tej energii życiowej co pobieracie...to tylko z roślin czy od ludzi też? - wpatrywałam się teraz w niego uważnie z poważną miną.

Coś tam po cichu odpowiedziałem, jednak z takiego dystansu Maya nie mogła tego dokładnie usłyszeć.
Wróciłem do salonu z butelką wina, dwoma lampkami oraz dwoma butelkami piwa w zestawie. Postawiłem to wszystko na stole. Następnie napełniłem obydwa kieliszki szkarłatnym płynem. Usiadłem na fotelu naprzeciwko Majki.

- Współlokatorami jesteśmy od paru dni, więc nie mogę odpowiedzieć na to pytanie.- odparłem, wychylając nieco z lampki.

Podniosłam się nieznacznie i wzięłam jeden kielich po czym upiłam małego łyczka wina. Oblizałam usta ze smakiem i uśmiechnęłam się.
-Całkiem dobre.Choć nie z najwyższej półki - puściłam mu oczko i uśmiechnęłam się delikatnie, po czym znów się wygodnie usadowiłam w fotelu z kieliszkiem w dłoni.
-Rozumiem.Ale w sumie nie wnikam. - powiedziałam i ponowiłam poprzednie pytanie.
-No więc jak to z wami jest? Z wasza rasą mam na myśli.Zabieracie energie też ludziom? - spytałam zainteresowana ta kwestią.Chciałam wiedzieć czy nie wpakowałam eis w jakieś niebezpieczeństwo.W sumie prawie go nie znałam, ani nikogo z tej rasy.Upiłam kolejny łyk wina.

- To nie ja kupowałem, więc z pretensjami do uszatego.- zaśmiałem się.
Na moment wlepiłem wzrok w ciemnoszary, prawie że czarny, sufit.
- No ba że wysysamy energię z ludzi. jesteście dużo bardziej pożywni niż jakieś tam krzaczki.- powiedziałem, starając się brzmieć w miarę normalnie. Bo oczywiście był to taki drobny żart. Ponownie upiłem nieco z kieliszka.

Wlepiłam w niego uważnie wzrok.W sumie miałam cichą nadzieje, że nie padnie taka odpowiedź.
-Ah! - wyrwało mi się.
-Jednak mam nadzieję, że nie w tym celu mnie tu zaprosiłeś? - spytałam nie spuszczając z niego wzroku i upijając z kieliszka nieco płynu.

Parsknąłem śmiechem. Mało nie oblałem się resztką wina z kieliszka.
- Żartuję. Gdyby tak było, cała okolica byłaby wyludniona. Nie masz się czego bać.- zapewniłem ją, przywdziewając na mordkę boski wręcz uśmiech.
- Chociaż... Tak właśnie bym powiedział, gdybym chciał sobie zrobić z ciebie "posiłek".- dodałem po krótkiej chwili, wciąż się szczerząc.
Dopiłem wino, po czym dopełniłem sobie lampkę.
- A tak poza tym, to czy ja ci wyglądam na kogoś, kto by skrzywdził niewinną, samotną i do tego śliczną dziewczynę?

Spomiędzy jej ledwo rozchylonych warg znów wydostał się cichy jęk, a sama Valentynka szybciej niż by wypadało zasłoniła sobie buzię rękoma, w razie gdyby znów jej przyszło wydawać z siebie takie żenujące dźwięki. Ponownie płonąc rumieńcem, postanowiła przejąć inicjatywę. Zresztą sam powiedział, że teraz jej ruch. Odwróciła go więc na plecy i usiadła na nim, po nachyleniu się zaczynając całować jego szyję. Stopniowo schodziła coraz niżej i niżej, aż w końcu zatrzymała się w okolicach pępka. Spojrzała na niego i zsunęła się z niego, kucając obok, by zaraz zręcznie dobrać się do jego spodni. Rozpięła je i uśmiechnęła się sama do siebie, po czym... +18.
Wielce zadowolona z obrotu spraw ułożyła się obok niego, wtulając twarz w jego pierś. Szybko jednak podniosła się do pozycji siedzącej, szeroko otwartymi oczyma spoglądając na Perka.
- Nie byłam zbyt głośna, prawda? - pisnęła, zgarniając z niego pościel. Owinęła się nią niemal jak sukienką i wstała z łóżka. Jedną ręką przytrzymywała materiał, drugą zaś wyciągnęła w stronę elfa. Nie była pewna, czy ktoś przypadkiem nie był na górze - chociaż wcześniej udało jej się usłyszeć jakieś słowa - więc lepiej było sprawdzić.

- Już, już wstaje... Powiedziałem wstając mimo wszystko niechętnie, wciągnąłem na siebie spodnie, wziąłem Kotka na ręce. I wyszedłem do salonu.

- Razek, jak mogłeś moje wino! Jak to jest Cheatoux de Yabol to ci nogi z... Mówiłem gdy zauważyłem Raziela i wino na stole. Po chwili zauważyłem kobietę.
- Witam szanowną, proszę mi wybaczyć to wcześniejsze grubiaństwo. Peri'an Phiro, do usług. Już chciałem ucałować jej dłoń gdy przypomniałem sobie, że na rękach mam Valentynkę.
- Raziel, to jest Valentine. Kotku, to jest gnida która dobrała się do mojego wina... Idź się ubrać Odstawiłem Valentynkę na ziemie.
- W kuchni pod stołem jest beczułka piwa. To tak tylko dla twojej informacji. A i bym zapomniał. Jutro zaczynamy praktykę...
Spojrzałem na wino. Tego się obawiałem, najpodlejsze wino które było w domu. Akbarski Taurus...
- Czym ty tu Damę raczysz? Obok beczki powinna stać butelka Redorańskiego Wina Cedrowego, idź po nią. Bo to jest gówno które nadaje się tylko na kaca.

Nareszcie usłyszałem kroki po schodach do piwnicy. A już myślałem, że tam pousypiali.
- No proszę, kogo sobie nasz przyjaciel przygruchał...- mruknąłem, widząc Perka z Valcią na rękach.
- Peri, przyjacielu, alkohol ci pamięć wyniszczył... Przecież my z Valentine się już znamy...- odpowiedziałem na przedstawienie mojej skromnej osoby. Przy okazji uśmiechnąłem się przyjaźnie do albinoski.

- Piwo już zdążyłem zauważyć. A co do tego wina, to ktoś chyba je wypił, gdyż zastałem tylko pustą butelkę po nim. Przecież nie wziąłbym tego syfu gdybym nie musiał. Tak więc, twoje zdrowie.- powiedziałem, wychylając całą lampkę.