Kryjówka organizacji „Tempus Fugit”.

Budynek znajduje się na obrzeżach miasta. Niewielki, jednopiętrowy, prawie bez okien domek z ponurą aura tajemniczości. Ludzie nie interesują się co to za miejsce, boją się myśleć kto ta może mieszkać. Nikt nie jest w stanie podejrzewać, że w tym właśnie miejscu spotykają się najbardziej doświadczeni szpiedzy.
Gdy wchodzisz do domku widzisz długi korytarz oraz drzwi, dwie pary po lewej stronie i dwie pary po prawej. Wszystkie te pokoje są puste. Dopiero gdy odszukasz w podłodze tajemne wejście do piwnicy możesz uznać, że jesteś prawie na miejscu. No cóż teraz trzeba się uporać ze znalezieniem wejścia do następnego pomieszczenie, które również jest ukryte. Gdy wreszcie je znajdujemy trafiamy do labiryntu. Przechodzimy przez tysiące korytarzy aż wreszcie trafiamy to tego niezwykłego miejsca.
Sala w której spotykają się wszyscy szpiedzy. W tej własnie sali, szpiedzy otrzymują wszystkie rozkazy, organizowane są narady oraz rozmowy ze zlecającymi zadania.

Alva cichym krokiem weszła do głównej sali narad.
Miała tam się spotkać z szefem i ze swoją przyjaciółką Noémie.
"Teraz wreszcie wiemy o co chodzi... co jest grane" - myśli kłębiły się w jej głowie i nie chciały dać jej spokoju. Wiedziała na co się gotują i co zrobią.
"Nie pozwolimy tracić naszego czasu..."
Powoli podeszła do stołu i usiadła na jednym z miejsc, które zajmowała, niepozorne, niewyróżniające się. Założyła nogę na nogę i z nutą zniecierpliwienia oczekiwała na resztę.

Powoli, ze spokojem i opanowaniem (jeszcze) weszła do sali. Widać było, że po ostatniej misji jest trochę poturbowana. Wiedziała już wszystko co chciała wiedzieć, teraz czeka na wytłumaczenie. Gdy dostrzegła Alve siedząca już na miejscu spadł jej kamień z serca.
*Uff na szczęście nic Alvie sie nie stało..*
Dlaczego tak pomyślała? Może dlatego, że prawie wszystkich szpiegów, którzy są bardziej doświadczeni wysłano na misje, które mogły ich zabić z łatwością. Tylko nieliczni zdołali wyjść z tego cało.
Tymczasem usiadła na miejsce obok Alvy. Nie wszyscy jeszcze przyszli, dlatego musieli jeszcze trochę poczekać.

Spojrzała na pierwsze osoby zbliżające się do sali.
Cwany uśmiech pojawił się na ustach Alvy.
"To może być ciekawe..."
Pogładziła rant stołu i przyglądała się zasiadającym przy nim osobom.
Jak zwykle obserwowała każdego z osobna. Kiedyś robiła to, bo nie miała czego innego, a teraz... skoro to nie wydaje się dziwne może to robić bez skrupułów.
Wiedziała kto ma broń, kto jej nie ma. Powierzchownie analizowała stan zdrowia.
Wybierała ofiary.

Do sali wszedł Nakago, szef organizacji i zarazem twórca szatańskiego planu pozbycia się wszystkich najlepszych szpiegów.
-No proszę, proszę.. Nie wierze! Dlaczego jeszcze nie uciekłeś?
Wstała i wyciągnęła swój sztylet.
-Chciałam pierw wysłuchać co masz do powiedzenia w tej sprawie, ale po tym jak Cię zobaczyłam śmiem twierdzić, że nic nie masz do powiedzenia.
Ruszyła na niego chcąc wbić w niego sztylet ale zatrzymał ja po drodze jakiś jego sługus, Zablokował jej atak.
-Wiesz Noemie.. Mam jeszcze kilku przyjaciół, którzy popierają mnie w tym, że wszyscy powinniście zginąć
Nagle Kilkunastu sługusów Nakago ruszyła na wszystkich siedzących przy stole. Noemie toczyła walkę z mężczyzną, który wcześniej zablokował jej atak.

Przewróciła oczami widząc narastającą walkę.
Wstała z krzesła, gdy tylko zobaczyła, że jakiś pachołek zbliża się w jej kierunku.
-Nic z tego! - powiedziała wesolutkim tonem.
Odskoczyła do tyłu równocześnie wyciągając szablę.
*Ciach, ciach*
Dwa ruchy, dwa skinienia ręką, dwa nic nie znaczące gesty. Odebrała komuś czas...
Podskoczyła do przodu i zaczęła się szaleńcza gra. W jej spokojny oczach widać było przyspieszające wskazówki. Im szybciej się kręciły z tym większą mocą uderzała Alva.
Odbierała cudzy czas... dzisiaj mogła miała powody.

Jednym sprawnym machnięciem przecięła kark przeciwnikowi. Patrząc jak umiera zrobiło jej się dziwnie smutno. Uspokoiła się. Zaczęła myśleć rozważnie i planować co zrobi zaraz ze swoim czasem. Gdy ktoś próbował ją zajść od tyłu szybko odwróciła się przybierając pozycje obronną.
* Nadszedł wreszcie ten czas, aby dziś pomyśleć rozsądnie o lepszym jutrze*
Bez chwili zawahania zaczęła eliminować po kolei sługusów Nakago. Naturalnie również dostawała obrażenia od wrogów.

W końcu zobaczyła jak Nakago stoi do niej tyłem.
Uśmiechnęła się swoim tradycyjnym sposobem do siebie i wyczekiwała momentu aby uderzyć.
Kiedy zobaczyła, że ma się zamiar obrócić w jej stronę doskoczyła i wymierzyła cios w klatkę piersiową.
Mężczyzna spojrzał na nią z przerażeniem. Jego oczy rozszerzyły się, po czym po kilku chwilach zaczął się dusić... Nie miał szans na przetrwanie.
Pozwoliła opaść jego ciału na ziemię i tym samym wyjąć szablę z jego ciała.
Doskoczyła do przyjaciółki.
-To już koniec...

Podchodząc do ciała martwego Nakago w jej oczach można było dostrzec obojętność. Nic dla niej nie znaczył jako szef?
-Tak to koniec..
Gdy to wypowiedziała rozejrzała się dookoła gdzie leżały same trupy i tylko kilku nadal żyjących, lecz ciężko rannych szpiegów.
-Chodźmy stąd.. niedobrze mi się robi jak na to patrze.
Być może fakt iż tyle dusz oddało swój czas tak na nią wpłynął. Nie miała już na nic ochoty.
Powolnym krokiem, lekko kulejąc udała się w stronę wyjścia. Spojrzała jeszcze na Alve czy idzie z nią.

Rozejrzała się dookoła, mrużąc oczy.
-Dobrze, że znamy się na ukrywaniu się.
Podbiegła do przyjaciółki łapiąc się za ranne ramię.
Zostawiła za sobą trawiącą przeszłość.
Teraz będą iść własną ścieżką.
Lekko pstryknęła palcem.
"Nikt nie może nas zobaczyć..."
Obydwie wyszły z budynku biegnąć ku domowi, gdzie musiały ukryć zbrodnie...