Najpiękniejszy ogród - Sheda

Zadarła lekko brwi i rozchyliła wargi, które po chwili wygięły się w zdumionym półuśmiechu.
- Odważne to słowa - rzekła. - Ale wydaje mi się, że dość schematycznie mnie oceniasz, rycerzu. Poza tym... zdaje się, że jeszcze tylko moje imię tu nie padło. Moje imię jest trudne, ale zwą mnie tu Shilą.
Wyprostowała się, przeniosła wzrok na Loarę. Odeszła na kilka kroków.
- Zwykłam brać w nich udział jako tancerka. Dopóki nie przyczyniłam się aktywnie do zniszczenia Laros.

- Dziwnie jest słyszeć o mojej schematyczności od osoby, która ujrzywszy miecz na moich plecach bez zawachan mówi o mnie rycerz. - Z nutą pogardy odpowiedział nadal wyrazistym i spokojnym głosem Avio. Nie zeby od razu stracił cały szacunek do Shili, ale w jego ulubionych zwyczaj wytykania błedów u innych wysokiej pozycji nie zajmował. Trudno się dziwić, sprawia to bardzo negatywne wrazenie, które obce było dla natury Avio. Nie skreslało to jednak Shili z dyskusji ostrozność jednak musiała wznieść się na wyższy poziom.
Po nieco oschłym rozdziale tej mało owocnej dyskusji szklistobłekitne oczy Halslina przeniosły się na delikatniejsza strone towarzystwa, napewno tez milszą bowiem młodzieńcowi równie miło było poznać Loare. - Właściwie wolałbym sam móc skomentowac owe bale jednak w najbliższym czasie niedane mi będzie kompać się w tego rodzaju luksusach ... no chyba, że jedna z pomocnic któlowej zapragnie towarzystwa młodego Aasimara jednak nażucanie się, którego cofnąc już niemogę jest wysoce niestosowne. Dla odwrócenia uwagi dodam, że niebo przybrało piękny kolor granatu.

No i wyszło szydło z worka. Już wiedziała, dlaczego twarz Shili wydawała jej się taka znajoma.
Nie zważyła już na uwagę Avio o granatowym niebie, zmrużyła tylko powieki.
- Wynoś się stąd, albo zawołam straże - ostrzegła. - Nie ważne, z jakim zamiarem tu przyszłaś.

- A kto powiedział, że nazwałam cię rycerzem sugerując się widokiem miecza~?
Uśmiechnęła się pogodnie. Nieznajomy okazał się bardziej drobnostkowy, niż się spodziewała.
- Obrażalski~ - zachichotała serdecznie.

O. Loarcia się obudziła.
- Nie przyszłam tutaj z jakimikolwiek zamiarami. Wiedz, że zdradziłam horrory... niebo przebaczyło mi moje opętanie.

- Powody dla których użyłaś tego sformuowania nie są istotne dla mnie a raczej liczy się fakt iz słowo zostało przez ciebie użyte w kontekscie okreslenie mojej osoby co musze dodać trafne i odpowiednie nie było w żadnym stopniu. - Avio wzdrygnał obojętnie ramionami. Bardzo fascynowały go nieprzeciętne osobowości, poczucie niezdyscyplinowania drugiej osoby były interesujace zwazywszy na fakt precyzyjnego ułozenia i opanowania emanujacego od Aasimara jednak przesada nikomu jeszcze na dobre nie wyszła a na pewno nie staranie się być kims na siłe. Może i Avio mógł mylnie odczytac zachowanie czerwonookiej jednak nasze wrażenia i odczucia mają prawo być jak najbrardziej subiektywne.
Sytuacja stawała się coraz bardziej napięta jednak Avio spokojnie usiadł a nastepnie połozył się na trawie podkładajac skrzyżowane ręce pod głowie. Przymknął oczy z usmiechem delikatnym kreujacym się na bladej twarzy i starannie wsuchiwał się w ruchy, oddechy i słowa towarzyszek aby w wrazie wypadku odpowiednio szybko zareagować, chodz kto chciały brudzic ostrze w tak granatowa noc?

- Co nie zmienia faktu, że brałaś w tym wszystkim udział. Opuść to miejsce, proszę, albo spotka cię osąd. Każę sprawdzić cię strażnikom.
Zmierzyła ją spojrzeniem, a potem zerknęła na Avio. Widać nie przejął się powagą sytuacji i tym, że był w towarzystwie uczestniczki zniszczenia Laros.
Odwróciła się na pięcie i pognała w stronę pałacowego dworu.

[z/t]

Popatrzyła na niego zupłnie zaskoczona. Być może taki był po prostu jego sposób wypowiadania się, ale z jej perspektywy chłopak zupełnie zamotał się we własnych tłumaczeniach.
Pokręciła spokojnie głową.
- Wyluzuj - sapnęła. - Powinieneś umieć odróżnić ocenę od metafory... nazwałam się rycerzem, bo się po rycersku wypowiadasz. Po co się zaraz bulwersować...?

Potoczyła wzrokiem za Loarą. Twarz posmutniała nagle.
- To niebo mi przebaczyło, a śmiertelnicy nigdy nie odejmą winy, eh... - mruknęła.

Avio śmiejąc się uchylił jedna powieke i rozbawiony spytał - Czy ja wygladam na zbulwersowanego? - Wydaje mi się, ze nie, ciało jego nie przejawiało żadnych oznak spięcia możłiwe jednak, ze mylne były jego słowa.
- Jeśli rozprawiać się tu już nad niebem a ziemią to pamiętać kazdy grzesznik musi, ze wybaczenie za winy jest zadaniem jednych natomiast powód do załowania za grzechy nalezy do drugich. Masz to szczescie, ze jako połączenie tych dwóch światów moge szczerze wybaczc Ci i wiecej wina nieobarczać jednocześnie w myślach nazywajac cie szmatą za zniszczenia których tolerowac nauczyć się nigdzy nie chciałem. - Młodzieniec zamknał spokojnie oko i westchnał odpreżająco, do spraw skaplikowanych czesto podejscie miał nieodgadnione jak sama filozofia Boga co zaskoczeniem było dla niego samego nie raz. Czy jednak sens jest walczyć ze swoja naturą i uwarunkowaniem mieszanki dwóch tak róznych swiatów? Niesądze.

Otoczyła się rękami w pasie, przytrzymując książkę pod biustem
- Tak, dokładnie tak wyglądałeś - rzekła bez cienia wątpliwości. - Ale już ci chyba przeszło~
Ojej, długi wywód... nie lubiła do tego wracać. Pamiętała, że horrory nieźle namotały jej w głowie, w tym momencie zupełnie nie rozumiała, co nią wtedy kierowało. Przecież nawet Thane jej wybaczył... chyba.
Zaśmiala się głośno.
- Sam jesteś szmata - zawołała roześmiana. - Ja jestem tylko kolejnym upadłym horrorem.

- Uwierz mi spiętego żadko kto mnie widział i nieczesto się to w ogole przytrafia ale skoro widziałaś coś innego trudno będzie dyskutowac na takie tematy więc zaprzestane. - Mówiąc to Avio zwinnie i szybko stanał na nogi, poprawił z pochylona głową pochwe na plecach i ruszył w kierunku miasta. Odchodząc machnął reką nieodwracajac nawet głowy w strone krwistej dziewczyny nie dlatego, że znajomość czy rozmowa nie przypadły mu dpo gustu a raczej nie miał w zwyczaju żegnać się czule i długo.
Po chwili jego jasna cera i bladozółte włosy znikneły w mroku a historia horroru jakby nigdy nie spotkała sie z jego wielkim zainteresowaniem.

- W takim razie trzymaj się wiatru, rycerzu.
Kiedy tylko oddalił się na kilka kroków, było bez znaczenia, czy się odwrócił czy nie, bo Shili już tam nie było.

[z/t]

Wędrując bez celu Derrica znalazła się w ogrodzie. Usiadła na jednej z ławek i westchnęła z zadowoleniem. Na razie nie zobaczyła tutaj żadnej osoby i była z tego szczęśliwa. Dzisiaj nie miała nastroju na spotkania. Chciała być sama. Zamknęła oczy i zatonęła w swoich myślach. Po jakimś czasie zasnęła. Po czym szybko się obudziła. Znowu miała koszmar. Widziała twarze tych których wcześniej zabiła. Westchnęła.
- Kiedy to się skończy. - powiedziała, wstała i poszła dalej.


[z\t]