Szczyt

Jedyna jest taka góra, na której szczyt jest płaski i ma dużą powierzchnie. Nie jest za wysoko. Można tutaj spokojnie odpocząć i zrelaksować się, poczuć wiatr, który mocno wieje.

------

Wszedł na szczyt góry, ciągle mając bandaż na głowie. Rozejrzał się do o koła i usiadł po turecku. Zamknął oczy i skupił się na zebraniu w sobie mocy. Ciągle widział przed oczami pioruny, a także do o koła niego zaczęły się tworzyć. Na początku małe, potem coraz to większe, aż po dłuższym skupianiu się, pioruny spadały z nieba otaczając Alucard'a tworząc barierę. To wyglądało tak, jakby trzy pioruny kręciły rowy do o koła niego.

Avven wędrowała już od dłuższego czasu. Piekły ja nogi, ale do szczytu było już niedaleko. Jeszcze kilka kroków i nagle przed nią ukazały się pioruny. O mało co się nie potknęła. Jak zaczarowana wpatrywała się w niezwykłe zjawisko. I wtedy dostrzegła chłopaka, siedzącego w samym środku.
"Czy to jego sprawka?" zastanowiała się w myślach.

Ciągle siedział skupiony na jednej rzeczy. Gdy już był gotowy wyciągnął prawą rękę do przodu. W niej zaczął tworzyć wirującego pioruna, który zaczął nabierać niewiarygodnych obrotów. Ludzkie oko już nad szybkością nie nadąża i nie widzi wirowania. Powoli zaczął wstawać i zaparł się nogami, po czym gwałtownie przestał obracać i zatrzymał kule. Przez to piorun wyrwał gdzieś do przodu. A Alucarda przewróciło do tyłu. Tym razem tylko przewróciło, nie posłało go na drzewo jak ostatnim razem. Złapał się za bandaż, który miał ma głowie i zdjął go. Usiadł znowu i zaczął się skupiać. Trening daje efekty.

Gdy chłopak, upadł Avven chciała już do niego podbiec, ale on podniósł się i powrócił do swojego zajęcia. Dawno nie miała styczności z żywą istotą. A ten osobnik wyjątkowo ją zaciekawił. Nie należała jednak do osób cierpliwych.
- Jak ty to robisz? - zapytała, przyglądając się nieznajomemu. Oczy błysły zaciekawione.

Na początku nic nie mówił, był skupiony jak nigdy dotąd. Widział i myślał o rzeczach, które nigdy go nie ciekawiły.
- Normalnie. - powiedział spokojnie nie otwierając oczu. Był znowu gotowy, żeby spróbować. Więc wytworzył kulę energii w prawej dłoni, wstał i wycelował gdzieś indziej. Zaparł się nogami i zatrzymał kule. Piorun wystrzelił prosto z niewyobrażalną siłą, a on trochę wbił się w ziemie, znaczy butami. To jest niesamowita siła i wysiłek, więc się trochę zmęczył. Ciężką zaczął oddychać.

Na twarzy Avven pojawił się grymas. Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej.
- Nie boli cię jak tak wkopujesz się w ziemię? Bo inaczej nie da się tego nazwać. - zapytała z nutką złośliwości. Podeszła bliżej.
- Chyba jesteś zmęczony. - dodała jakby było to wielkie odkrycie. - bo ja bardzo. Masz może coś do jedzenia? Albo do picia? Poduszką też bym nie pogardziła...

I znowu ktoś mu jęczy nad głową. Co to jakieś "Mamy Cię"? Znowu go głowa zaczęła boleć, lecz nie pokazywał tego.
- A co ja wyglądam na sklep? - powiedział spokojnie, biorąc głęboki oddech i znowu zaczął tworzyć kulę. Wycelował i puścił. Wbił się w ziemie i coraz gorzej mu się oddychało. Zakaszlnął dwa razy zakrywając buzię ręką, a na ręce była krew. Tak się robi po długim treningu, lecz Al nie chciał się poddawać ludzkim słabością.

Avven pokręciła głową. Usiadła na ziemi, podpierając głowę dłońmi.
- Tylko się nie zakop. Nie możesz trochę odpocząć? - padło kolejne pytanie. Jej ciekawska dusza chciała wszystko wiedzieć. Nie rozumiała innych istot, gdyż rzadko się z nimi spotykała. Położyła się na plecach, uginając nogi w kolanach i czekając na odpowiedź.

Nie zwracał uwagi na dziewczynę i stworzył jeszcze raz kulę, i powtórzył czynność. Gdy już ją wypuścił stał przez chwilę w takiej samej pozycji głęboko oddychając i upadł na prawe kolano przytrzymując się ziemi. Zakaszlnął mocno i wypluł krew z ust na ziemie.

Avven nagle usłyszała głośny kaszel. Przeszła do pozycji siedzącej, przyglądając się chłopakowi. Wstała i podeszła do niego. Miała wiele wad i nie była idealnym stworzeniem, ale nie mogła patrzeć jak ktoś cierpi. Jej serce mimo wszystko jeszcze biło.
- Nie chce się bawić w twoja matkę, ale powinieneś odpocząć. Życie ci nie miłe? Wyglądasz jak trup! - Avven spojrzała na krew. Przełkneła ślinę.
- Jeśli chcesz ja już pójdę, ale trochę uważaj z tymi swoimi czarami. - pouczyła, kucając przy nim.

Życie dla niego nie jest miłe, tylko się bardzo zdziwił. Dlaczego ona tak próbuje mu pomóc? Życie nauczyło go, że ludzie są bez dusznymi istotami. Dlaczego ona mu pomaga? Nikt nie odważył się mu pomóc. Był zawsze sam.
- Dlaczego? Dlaczego chcesz mi pomóc? - powiedział spokojnie dalej opierając się prawą ręką ziemi i kolanem. Bardzo ciężko oddycha, a do tego głowa mu pęka. Położył się na ziemi obracając na plecy i spoglądał na chmury. Zrobiła się ładna pogoda.

Avven zastanowiła się nad odpowiedzią.
- A czemu nie? Może kiedyś mnie ktoś pomorze jak będę w trudnej sytuacji. - wstała rozglądając się. - jest tu gdzieś woda? I naprawdę nie masz nic do jedzenia? Wyglądasz nie za dobrze. - pokręciła głową z niezadowolenia. - podróżujesz sam i w ogóle się nie przygotowałeś! - stwierdziła powracając do marudnego tonu. Mimo wszystko nie chciała go zostawiać w takim stanie. No chyba, że on by tego chciał. Z magią rzadko miała do czynienia. Prawie wcale. Toteż nie była pewna co mu może pomóc...

I tak go ciągle to dziwiło. Jest dla niej nieznajomym, a pomaga mu.
- Znam te tereny i nie ma tutaj wody, jesteśmy na szczycie góry. - powiedział spokojnie spoglądając w niebo. Ręce rozłożone jak na krzyżu. Nigdy nikogo nie wyrzuca. Jest dżentelmenem, pod pewnym względem.

Avven westchnęła. "Nawet kropelki?" zapytała samą siebie w myślach. Oparła dłonie na biodrach.
- Nie znam się na magii. - przyznała w końcu. - powiedz co mam zrobić by poprawił ci się stan zdrowia bo w dalszej wędrówce będę mnie dręczyć myśli, że mogłam pomóc i tego nie zrobiłam, skazując cię na pastwę losu. - mówiła trochę za szybko, ale wystarczająco wyraźnie by mógł zrozumieć.

I znowu się o niego zamartwiała.
- Nic mi nie jest, już ci to mówiłem. - mówił spokojnie dalej spoglądając w niebo. Nie chciał jej męczyć. Nie lubił, gdy ktoś chce mu pomóc, może dlatego że nikt tego jeszcze nie zrobił? Zawsze do wszystkiego sam dąży.
- Gdzie podróżujesz? - zapytał się jej biorąc ręce pod głowę.

Skrzyżowała ręce na klatce piersiowej, usta wykrzywiając w grymasie.
- Zmieniasz temat. - mruknęła pod nosem, po czym dodała już normalnym tonem:
- Tu i tam. Nie mam konkretnego celu. Szukam kogoś. - spojrzała na chłopaka. "Czemu jest taki uparty? - zastanawiała się w myślach - dziwny jakiś..."
- A ty co tu robisz jeśli mogę wiedzieć?

- Ćwiczę. - powiedział spokojnie zerkając na nią, po chwili wzrokiem wrócił na niebo. Kogoś szuka? Następny skrytobójca? Na pewno nie.
- Kogo szukasz? - zapytał się spokojnie. Głowa, ciągle go bolała, tak jakby ktoś walił go wielkim kijem.

- Kogoś kto nauczy mnie pewnej rzeczy. - wyjaśniła zbyt ogólnie. Ponownie usiadła. Nie lubiła zbyt długo być w jednej pozycji. Przyglądała się mu. Nawet jeśli z jego stanem nie było aż tak źle to i tak się przejmowała. Życie nauczyło ją, ze nikt nie powinien cierpieć, a jeśli cierpi to znaczy, że musiał sobie na to zasłużyć.
- Czemu akurat tutaj ćwiczysz?

- Jaka to rzecz? - zapytał się znowu. Jego oddech zaczął stawać się już normalny. Dlaczego akurat to miejsce? Hm?
- Ponieważ te miejsce nie przypomina mi domu rodzinnego. - powiedział spokojnie. Ta, te miejsce jest jedynym, w którym może spokojnie pomyśleć.

- Racja to przyjemne miejsce, ale takich miejsc jest sporo na świecie. - nie chciała pytać, dlaczego nie chce by mu przypominało dom rodzinny. Choć ona też tego nie chciała, ale podejrzewała, że z innych powodów.
- Rzecz? - przypomniała sobie nagle. - choć to nie do końca jest rzecz, a coś na rodzaj "zdolności" - spuściła głowę, bawiąc się palcami. Swojej "zdolności" nigdy nie uważała za coś wspaniałego, a wręcz przeciwnie. Dla niej to była klątwa.

- Co to za zdolność, może mógł by ci tym razem ja pomóc. - powiedział spokojnie dalej wpatrując się w niebo. Było z nim coraz lepiej i nie długo będzie mógł kontynuować trening, lecz teraz będzie chciał spróbować inną technikę.

W pierwszej chwili zastanawiała się czy ma powiedzieć kim naprawdę jest. Zwykle potem wyśmiewano się z niej, ale co jej szkodziło. Zawsze mogła odejść i ruszyć w dalszą wędrówkę.
- Jestem Terinei. Potrafię zmieniać się w zwierzę. - wyznała, wbijając wzrok w dal. Po chwili żałowała, że się odzywała. Przecież go nie znała. Odruchowo spuściła głowę.
- Twoje zdolności są trochę inne, więc nie sądzę być mógł mi pomóc.

Siedział dalej wpatrzony w niebo, nie śmiał się ani trochę. Rzadko się śmiał czy uśmiechał.
- Zamienianie w zwierzę. Podobno można tylko w jedno zwierze się zamieniać. Znam osobę, która może ci pomóc. Nazywa się Loara. Nie wiem gdzie teraz aktualnie jest. - powiedział spokojnie ciągle siedząc w takiej samej pozycji.

Nagle Avven ożyła. Jej oczy zabłysły jak dwa diamenty w słońcu.
- Loara... - powtórzyła i w tej samej chwili poczuła jak ściska ją w żołądku. Była głodna. Uśmiechnęła się do chłopaka.
- Tak można tylko w jedno. Niestety. - potwierdziła. - a wiesz może jakim ona jest? Łatwiej będzie mi ją znaleźć i nie będę zawracała ci już głowy. Wyglądasz lepiej, ale powinieneś coś zjeść. - doradziła.

- Biały tygrys. - powiedział po woli, po czym wstał i podszedł do niej. Miał okazję na wypróbowanie czegoś, dlatego prawą ręką złapał ją za ramie i wypowiedział słowa.
- Il teletrasporto binario. - po czym zdematerializował siebie i ją, pod postacią dużego pioruna i polecieli do gospody, w mgnieniu oka.

[zt oboje]

Z racji tego, że Rashell miała ostatnio na głowie sporo obowiązków zawodowych, nie miała czasu na błogie lenistwo. Na szczęście przed chwilą skończyła szkolenie wojskowe dla swojego oddziału łuczników i mogła sobie pozwolić na odetchnięcie. Rozwinęła więc swoje czarne skrzydła i przyleciała na sam szczyt góry Tobven.

-Aaaaach- wydała z siebie ów interesujący odgłos XD- Chwilę popatrzę na te marne okolice i idę na.....PIWO!

Aby wyrazić swoje zadowolenie, zrobiła w powietrzu zgrabnego fikołka, ale zapomniała o jednej rzeczy- trzymała w ręku swój szanowny łuk. W mgnieniu oka znikł jej z oczu, ale kiedy spojrzała w przepaść, ujrzała jakąś spadającą w dół kreskę.

-Fuck- skwitowała i dała nura w przepaść. Niestety, kiedy wreszcie wylądowała na jakiejś stromej skale, jej łuk bezwładnie wisiał na jakimś....soplu? Ponadto był poważnie uszkodzony. Rashell była wyraźnie zdenerwowana na siebie.

-Wygrałeś wiele bitew, a przegrałeś z głupotą właścicielki. Mam nadzieję, że i to jednak przetrwasz.

Upadła wzięła do rąk swój łuk i odleciała.

Cisza,pustka... Nikt się nie spodziewał tego co się zaraz stanie... A stanie się wiele... Zawiał gwałtowny wiatr a na środku szczytu otworzył się połyskujący niebiesko portal... Ze środka wyszedł Sinikar który najwyraźniej nie jest zadowolony z czegoś... " Te wszystkie demony... Zginęły właściwie za nic... Za kaprys bogów którzy ich nie znosili..." Sinikar zaczął chodzić w kółko z każdą sekundą kipiąc coraz większą złością... " One wszystkie... Zabiłem je... Za nic... Za puste obietnice demonów... A Lucyfer? Wszyscy wmawiali mi że jego pomocnicy to demony... Teraz doskonale to widzę... To nie były nawet demony tylko cholerne eksperymenty władcy piekła..." Sinikar w końcu zatrzymał się na środku góry... Wskazał palcem w niebo i zaczął krzyczeć na cały głos patrząc w niebo... - Wy kłamcy! Wy... Aroganckie dupki! Przeklinam was! Przeklinam was i siebie! Krzyczał a z każdym słowem był przepełniany coraz to większą nienawiścią do bogów... - Wyrzekam się bycia aniołem! Wyrzekam się was! Krzykną i poczuł jak łapie go jakiś ból który rzuca nim na kolana... Zerwała się wichura... Niebo przysłoniły czarne chmury i zaczęło lać... Niebo raz po raz przecinały błyskawice a Sinikar zmagał się z bólem... Z pomiędzy chmur wyleciały trzy postacie ubrane na biało... Sinikar na znak tego że nie będzie już ich słuchał zerwał z siebie szatę którą rzucił gdzieś w dal... Pozostał jedynie w czarnej koszuli i spodniach... Aniołowie podlecieli do niego... Dwóch z niego przycisnęło go do ziemi,trzymając go za ręce by się nie wyrywał a trzeci wyjął białe ostrze... - Za jawną obrazę bogów oraz wyrzeknięcie się anielstwa zostałeś skazany na odcięcie skrzydeł... Powiedział anioł trzymający miecz... Podszedł powoli i przymierzał się do cięcia... Sinikar teraz dopiero zrozumiał co się dzieje i zaczął się wyrywać... W końcu momentalnie się podniósł,odtrącając obydwóch aniołów i wyciągnął swój miecz który z białego ostrza nasiąkną czernią... Podszedł do anioła z ostrzem i nim owy anioł cokolwiek zrobił Sinikar przeszył go na wylot swoim mieczem... - Tyle mam ci do powiedzenia na was temat... Mruknął do niego Sinikar wyrywając miecz z klatki piersiowej i wyprowadzając kolejne cięcie które odcięło aniołowi głowę... Sinikar obrócił się w kierunku pozostałej dwójki... Czarne ostrze błysnęło i zapłonęło szafirowym płomieniem... Zimnym płomieniem... - Śmierć po was idzie... Ja tylko wypełnię jej wolę. Powiedział uśmiechając się... Sinikar wzbił się w niebo i gwałtownym lotem nurkującym przebił krtań jednego z aniołów mieczem gdy do niego podleciał po czym rzucił ciałem gdzieś w dal... Po czym wylądował i zaczął iść powoli w kierunku ostatniego anioła... Owy anioł wyjął miecz i próbował zranić Sinikara... Bez skutecznie... Każdy atak spotykał się ze spokojnym blokiem ze strony Sinikara... W końcu Sinikar znudzony wbił swój miecz w klatkę piersiową anioła i uniósł go w górę na ostrzu... - Incolneia... Melen das Pyro! Krzyknął a anioł zaczął czuł jak dosłownie krew mu się gotuję... Wrząca krew zaczęła powoli wylewać z żył aż w końcu anioł w gwałtownym wybuchu został rozerwany na strzępy... Sinikar już chciał otworzyć portal gdy poczuł znów ból... Ból który rzucił go na kolana... Jego białe skrzydła zapłonęły czarnym płomieniem... Płonęły... Sinikar to czuł... Płonęły przez kilka chwil największego w życiu bólu dla Sinikara... W końcu ogień prysł a skrzydła zmieniły barwę w kruczą czerń... Do połowy pióra były czarne lecz druga połowa była krwisto czerwona jakby ktoś utopił drugą połowę skrzydeł w krwi... Skrzydła bez kontroli Sinikara dosłownie schowały się do jego ciała... Na plecach teraz ma dwa spore rozcięcia... Na owe skrzydła... W końcu jednak Sinikar podniósł się i chwiejąc się na boki otworzył portal w który wszedł nie mal padając przy ostatnim kroku... Portal zamknął się tuż za nim... Tak o to Sinikar odwrócił się od nieba i stał się upadłym... Upadłym aniołem...
[z/t]

Cisza i spokój tego miejsca został nagle przerwana. Wszedł na szczyt i zaczął się rozglądać. Widoki z tego miejsca był wspaniałe. Kyoji jako podróżnik widział wiele miejsc, ale ten widok przebijał wszystko. Stał na szczycie i gapił się w dól.

Szedł wolnym krokiem. Przybył tu nie bez powodu. Wyczuł tu dusze brata. Długo już przeciągał szukanie go, ale teraz uznał że nadszedł czas ma rozmowę z bratem. Stanął z nim.
- Cześć młody. Co tu robisz ? Nie spodziewał bym się ciebie w takim miejscu, ale widzę że się myliłem.
Powiedział miłym i spokojny głosem, patrząc się na brata.

Nagle zwiedzanie przewał mu Max. Spojrzał się na niego kątem oka
- Cześć.
Mówiąc to uśmiechnął się.
- Zwiedzam i myślę. A ty ?
Odrzekł tajemniczym głosem.
- Wiesz nigdy nie myślałem, że kiedyś się tu, na ziemi znajdę i będę żył jak człowiek. Zawsze myślałem że będę żył tam na górze i wykonywał rozkazy. Nie żałuje tego że stałem się Vizardem. Od kiedy posiadłem moce demonów otworzyły mi się oczy na świat. Teraz widzę że życie może toczyć się inaczej.
Rzedł poważnym i szczerym głosem spoglądając teraz znowu w dół

- Ty myślisz ? O kiedy ?
Odpowiedział żartobliwie. Spojrzał się zdziwiony na brata. Nie spodziewał się tego usłyszeć od niego.
- Ja ? szukałem ciebie. Przecież powiedziałem ze będę mieć na ciebie oko .
Mówił to tym samym głosem i dalej się patrzył zdziwiony na Kyojiego
- Ja też nie żałuje. Życie tutaj jest wspaniałe i ciekawe. Wtedy kiedy i ja stałem się Vizardem zrozumiałe że życie to nie tylko rozkazy, ale też przyjemności i inne rzeczy.
Powiedział to spokojnym głosem i spojrzał się w niebo . Dawno się w nie, nie patrzył.
- Kyoji powiedz mi, żałujesz że zabiłeś tyle nie winnych osób ? Bo ja tak. Zrozumiałem że żadna osoba nie ma prawa decydować o tym jak i gdzie ma ktoś umrzeć. O tym powinien każdy z osobna decydować. Żałuje że odkrycie tego zajęło mi tyle czasu.
Gdy skończył mówić zamilkł i dotknął zabandażowane oko. Poczuł się dziwnie rozmawiając tak spokojnie z bratem. Zwykle inaczej się zachowywali względem siebie

Uśmiechnął się na to co mówił brat
- Tak myślę i ja czuje to samo co ty. Zabiliśmy wiele osób nie winnych osób bo takie dostaliśmy rozkaz, ale teraz oboje zrozumieliśmy to samo, że każdy jest panem swego losu i że los nie jest nam z góry pisany. Max stałeś się miękki.
Powiedział to z tym samym uśmiechem. Cieszył się że w końcu udało mu się odbudować braterska przyjaźń która dawno temu stracili.

- Ja miękki. Chciałbyś. Jestem tak samo twardy jak dawniej, nie to co tym mały głupolu. Jak byś nie zapomniał to ja ci zawsze tyłek ratowałem po twoich pomysłach i wygłupach. Nadal pamiętam jak podglądałeś dziewczyny i próbowałeś poderwać . Dorośnij w końcu.
Powiedział poważnym i lekko żartobliwym głosem. Spojrzał się teraz na niego i uśmiechnął się

- Odczep się. Ja przynajmniej próbowałem a nie tak jak ty. Powiedz mi czemu nigdy nie próbowałeś poderwać jakaś dziewczynę. Nie mów mi że się boisz ? Tak ty się boisz. Nie do wiary ty się poisz dziewczyn. Wiesz co ci powiem ? Wyluzuj. Jesteś taki spięty jak byś miał kija w tyłku.
Od gryzł się bratu i nagle zaczął się śmiać

- Eee… Odczep się od mnie a poza tym się nie boje, tylko…
Nagle wpadł w zakłopotanie. Spojrzał się urażony w bok.
- Co ja jestem spięty. Chyba ci się cos poprzewracało
Nagle i on zaczął się śmiać. Podszedł do brata i poczochrał mu włosy.
– Kiedy ty tak dojrzałeś ? Widzę że bez powodu uważałem że potrzebna ci będzie moja opieka.
Powiedział i głośno wzdychał. Po chwili położył mu rękę na ramieniu i poklepał go po nim.
- Od teraz będzie musiał sobie radzić samemu. Ale pamiętaj że ja zawsze będę w pobliżu więc jak będziesz czegoś chciał to mnie poszukaj.
Powiedział i ruszył w kierunku z którego przyszedł.
- Uważaj na siebie. Pa
Po tych słowach odszedł.

[zt]

Olał pierwsze słowa brat.
- Sam nie wiem
Powiedział z spokojem i spojrzał się na brata
- Wiem. Nie boj się nie będę już robił ci kłopotów. Ok
Odpowiedział i spojrzał się jak brat odchodzi
- I ty też. Pa
Powiedział i gdy tylko brat odszedł spojrzał się po raz ostatni w dół i również odszedł

[zt]

Świeże powietrze, cisza, spokój- tego Razielowi ostatnimi czasy brakowało i dlatego też postanowił wybrać się na wycieczkę w góry. Dla chwili relaksu i wytchnienia.
Nie spieszył się na szczyt; idąc, skupiał się bardziej na krajobrazach. Jednocześnie starał się hamować typowy dla jego rasy ciągły głód energii- po co szpecić tę okolicę martwymi roślinami. Tym bardziej, że obecnie nie potrzebował pokładów mocy.
Gdy w końcu doczłapał na szczyt, rozwalił się pod pierwszym lepszym drzewkiem i oddał się błogiej bezczynności. Lub, jak on wolał to nazywać, pogrążył się w medytacji. W sumie na jedno wychodzi. Bynajmniej dla niego.