Niebo - dzielnica militarna.

- Niespecjalnie chciałem przeżyć? Nawet nie wiedziałem kiedy złamano mną drzewo, i kiedy umarłem. Nie miałem szans. - powiedziałem tonem oznaczającym sprostowanie.
- No to powiem Ci tak - miałem być bronią, a przynajmniej taki miałem plan. Miałem zostać horrorem który zniszczy horrory - bez względu na cenę. Wola mocy moja droga, wola mocy. Nie wiedziałem że do tego stopnia mnie to wypaczy. Każdy bohater ma krew na rękach. Winną, niewinną czy nawet zieloną, jeżeli walczył z trupojadami. - powiedziałem niczym na przemowie. Poczułem się tyle na siłach, by wstać. Lekko się chwiałem. Ale nadal mówiłem wyciągając papierosa. Gestykulowałem z papierosem w prawej i papierośnicą w lewej dłoni.
- Wyrzekłem się sentymentalnej natury elfów. Czemu? Bo sentymenty są gówno wartymi błahostkami. Czemu byłem złodziejem? Naturalna smykałka do tej profesji, taki los. Czemu byłem skrytobójcą? Dla pieniędzy i adrenaliny. Nie ma większej ekstazy niż patrzenie w oczy przepełnione strachem, który przeistacza się w nienawiść, gdy ktoś najpierw czuje sztylet na gardle, a potem szybkim ruchem podcina tętnice na szyi. Tak, jestem wynaturzonym i pozbawionym sumienia kur**m synem który miał ciężkie dzieciństwo w wiosce elfów gdzie jego ojciec był ćpunem a matka ku**ą. Dlatego nie brałem zleceń na kobiety - nie potrafię podnieść na nie ręki, mimo że własną matkę miałem ochotę zabić. Ale wyręczył mnie w tym jeden z jej pianych klientów-fetyszystów który ją udusił. A ojciec sam się wykończył. Wtedy mój Mistrz uratował mnie od śmierci głodowej i nauczył wielu rzeczy. Potem było z górki. Następnie zostałem horrorem - wiesz już czemu. Potem Thane mnie zabił i jesteśmy tutaj.

Przypomniałem sobie o papierosie. Odpaliłem go od pobliskiej świecy. I spaliłem na kilka zaciągnięć.

//nie chciało mi się relogować 333 postów Gearem zostanie trochę dłużej

- Horrory normalnie potrafią przetrwać gorsze rzeczy z zaskoczenia. - powiedziała nieugiętym tonem, po czym położyła dłoń na mieczu opartym o łóżko i dodała - Sprawdziłam.
- Dostałam drugi rozkaz odnośnie Twojej osoby, Peri. Równie nieprawdopodobny jak pierwszy, ale im dłużej się nad nim zastanawiam tym bardziej widzę że właśnie tak być powinno. Ariel, Grace, Daisy i Ty będziecie mieszkać w tym domku. Tylko Ariel z waszej trójki jest aniołem, więc Podniesienie do stania się skrzydlatym czeka nie tylko Ciebie.
Podeszła do Ciebie i wyciągnęła jednego z papierosów, którego odspawała od Twojego nim go skończyłeś. Była piękna nawet z papierosem. Odeszła do drzwi, oparła się nie.
- Zachowasz swoje wspomnienia i to kim byłeś, a ja dam Ci szansę stania się kimś dużo lepszym niż mógłbyś marzyć. Jeśli Ci się powiedzie to zostaniesz dowódcą tej małej drużyny. Wreszcie dostałam pozwolenie na uformowanie oddziału takiego jak ten.
Zaciągnęła się mocno. Wypuściła dym powoli - Przypominasz Go trochę...

- Go? Czyli Kogo? - powiedziałem z lekką konsternacją, nie wiedziałem o kogo chodzi. Wstałem, spojrzałem do papierośnicy. Został ostatni papieros.
- Potrzebuje papierosów. A ktoś to mówił o cudach... - powiedziałem tak jakby do siebie. Po chwili poczułem potrzebę jakiegoś spożytkowania mojej weny. Szybko wyszperałem jakąś kartkę i ołówek.
- Stój jak stoisz powiedziałem do Kayle. Po chwili zacząłem ją portretować, elikatną kreską. Z najmniejszymi szczegółami. Po 15 minutach portret był gotowy. Podałem go Kayle.
- Proszę, taki mały prezent. - powiedziałem z lekkim uśmiechem, po czym odpaliłem ostatniego papierosa.

- Miłego Dnia - powiedziałem z lekkim uśmiechem na ustach. Moja wena artystyczna miała jeszcze wiele pokładów. Postanowiłem poszukać w niebie gitary. Tak, zwykłej gitary na której można grać zwykłe melodie. Najpierw przeszukałem dom. Nuciłem pod nosem cały czas pewną piosenkę

- Nie musisz mieć pleców - po prostu bądź
Nie musisz mieć uszu - po prostu bądź
Kochanie, nie wiem jak powiedzie Ci to
Ze kocham cię za ku**a jak ja pier***e
Bez Ciebie schnę, jak mokry chomik na patelni
Więc bądź przy mnie i trzym mnie za ręke...
Albo za co tam chcesz...

Uśmiechnąłem się sam do siebie. Wziąłem gitarę, i postanowiłem pograć poza domem. Pomysł który mi wpadł do głowy, był co najmniej głupi. Wszedłem na piętro, otworzyłem okno i podciągnąłem się na dach domu. Gdzie usiadłem i zacząłem sobie grać. Z początku mało składne pojedyncze dźwięki, z czasem przechodzące w akordy. Po jakimś czasie z gitary wydobywały się coraz to ciekawsze dźwięki. Po chwili Gitara ucichła na jakiś czas. W końcu z jej wnętrza wydobyły się trzy głośne akordy, a ja zacząłem śpiewać.

- Kiedy szedłem przez Góry Cork i Kerry
Zobaczyłem Kapitana Farrella i jego pieniądze które liczył
Najpierw wyciągnąłem sztylet, a potem wyciągnąłem rapier
Krzyknąłem: Wyskakuj z kasy! Albo diabli ciebie wezmą!

Zabrałem mu całą kasę, a było tego trochę
Zabrałem mu całą kasę i przyniosłem do domu, do Molly
Ona powiedziała że mnie kocha, że nigdy mnie nie opuści
Ale niech diabli wezmą tą kobietę! Zbyt łatwo mnie oszukała

Musha ring dum a doo dum a da
Wypij za mojego starego
Wypij za mojego starego,
Jest Whiskey w szkle!!

Wysłuchałem go.
- Zależy na co trafimy. Jeżeli będą w miarę to sobie je podrywaj, za życia miałem tego tyle że do tej pory się dziwie że mi od chędożenia ku**s nie odpadł. A gitara była w piwnicy. W sumie, gdyby były to aniołki pokroju Kayle lecz niezaspokojone jak niektóre dziewczyny które przewinęły się przez moje życie - znów bałbym się o stan mojego przyrodzenia. Znów zacząłem grać, pieśń którą słyszałem od jednego pijaka.
- ....a więc wiesz jak jest, więc rzuć jakieś drobne na winooo

- Masz, tylko nie rozstrój jej podałem mu gitarę.
- Chyba dam jej imię. Overkill... albo nie - Burzum. Choć w sumie Edguy brzmi też nieźle. Ale w sumie Anthrax lub Meshuggah... Co byś wybrał?
Zastanowiłem się trochę nad tym że żyje dalej.
- Widzisz Ariel, ja umarłem. Kiedyś. Potem byłem Horrorem. Więc to życie to moje drugie życie, które za starym ma tyle wspólnego co d**a z pi**ą. Z resztą, troszkę źle nas stworzono - plac zabaw zbyt blisko szamba. A ty, kim byłeś wcześniej?

- Kuromeru? Ciekawe, ciekawe... powiedziałem biorąc gitarę. Zacząłem brzdękać.
- Widzisz, mnie mają Podnieść za niedługo. Trochę boje się tego, nie wiem jak to zniosę.

Zacząłem brzdękać jakąś melodie, w końcu zacząłem składnie grać i śpiewać, piosenkę o pewnej bitwie.

- ...pod deszczem tysiąca płomieni, stajemy na przeciw prawdziwego bólu, wpadając w szaleństwo...

Pograłem jeszcze trochę. Wróciłem do mojego sanktuarium. Gitarę postawiłem obok łóżka. Czułem się dziwne. Lekko. Uklęknąłem, przymykając oczy. Modliłem się. Znów. Tym razem dwoma językami jednocześnie. W elfim i wspólnym. Prosiłem o siłę, bym wytrwał to wszystko. O wybaczenie - po raz kolejny. O oświecenie - bym wiedział co robić. O mądrość - bym nie popełnił już błędów.

Następnie położyłem się. Leżałem dość długo. Serce spowolniło. Bardzo. Byłem w swoistym letargu. Przez moją głowę znów przebiegały myśli i wspomnienia. Żywe jak nigdy dotąd. Smaki i zapachy otaczały mnie. Nawet dźwięki. Mimo tego uśmiechnąłem się. Wszystkie najlepsze momenty życia. Lecz w końcu zobaczyłem Mistrza. Jego chusta jak zwykle zakrywała jego głowę i jedno oko. Z dziur weń wystawały uszy. Kiedyś będziesz kimś wielkim, Peri'an. Ale ten dzień, to nie ten dzień. Jego słowa rozbrzmiały w mojej głowie. Wiedziałem że ma racje. Ale wtedy myślałem nad byciem mistrzem gildii złodziei lub skrytobójców. Nigdy nie myślałem że zostanę aniołem. To było co najmniej dla mnie nie pojęte. Zasnąłem. W snach widziałem białowłosą postać. Wśród płomieni i śmierci. Ona wszystko uspokoiła, duchy zebrały się w okół i dały jej moc. Pokonała Bestie. Potem w sennych marzeniach wróciłem do pięknego miejsca. Kwiaty, drzewa. Żywe zapachy. Oraz zwiewnie ubrane napalone dziewice, dla których byłem łakomym kąskiem męskiego ciała. Przebudziłem się rankiem. Pościel była dziwnie mokra.

- Ku**a - zakląłem, po czym poszedłem do wanny. Tam umyłem się, i owinięty ręcznikiem poszedłem do piwnicy szukać innych ciuchów. Znalazłem. Podobne do moich, lecz popielate. Ubrałem się, i wyszedłem przed dom. Z uśmiechem witając nowy dzień.

Gdy się modliłeś poczułeś się inaczej, miałeś niejasne wrażenie jakby ktoś Cię... słuchał.
Przed domem czekali na Ciebie Ariel i Kayle.
- Hej śpiochu! - Ariel wyszczerzył się do Ciebie, Kayle tylko kiwnęła głową. - Czekaliśmy na Ciebie, dowiedziałem się że możesz wziąć ze sobą kogoś bliskiego na swoje Podniesienie i mimo, że generalnie nie ma na co tam patrzeć to z chęcią Ci potoważyszę. Ciesz się! - Ariel w dziwny sposób gestykulował nie tylko swoimi rękoma, ale również skrzydłami. Wyglądało to naturalnie, ale na pierwszy rzut oka przypominało ptaka który nie umie latać.
- Chodźmy, mamy spory kawałek do przejścia.
Ruszyliście, po drodze Kayle rozpoczęła właściwy temat.
- Gdy zostaniesz aniołem możesz przybrać nowe imię. Większość skrzydlatych tak robi dla podkreślenia nowego życia pod wodzą światłości. Jest tylko jeden warunek, imię musi kończyć się na "el". Nie jest to obowiązek, ale masz do tego prawo, więc Cię informuję. - Stała wystarczająco daleko, żeby móc wyciągnąć rękę z mieczem i zatrzymać go przy Twojej szyi, zrobić dziwaczną minę i wyszeptać - Czuj się poinformowany...
Po czym wszyscy zaczęliście się śmiać.
( kombinujesz coś z imionem?)

- Lubie swoje imię, nie zamierzam go zmieniać. - powiedziałem z lekkim uśmiechem. Szedłem równo z nimi. Trochę zamyślony, w końcu zacząłem głośno myśleć.
- Trza to będzie oblać, ale skąd ja wezmę gorzałę? Cholera, powiedziałem to... Zacząłem śmiać się sam z siebie. Ale w końcu przyszło mi na myśl pewne imię.
- Handriel, nawet ciekawie brzmi. Chyba jednak zmienię imię. A raczej na pewno.

- Przecież nie mam innego wyboru niż by powiedzieć TAK i przysięgnąć swą wierność.
Odpowiedziałem dumnym głosem.

Przeciągłem się. Po chwili rozprostowałem skrzydła. Były większe niż przypuszczałem.
- A teraz będziecie mieli komedie, moi drodzy. - podskoczyłem, energicznie machając skrzydłami. W powietrzu starałem się ustabilizować i w miarę wyrównać częstotliwość machania. To uczucie było wspaniałe, nie byłem ograniczony przez nogi. Po prostu świetnie. Wylądowałem przed nimi, a raczej unosiłem się kilka centymetrów nad ziemią.
- No to cóż, trzeba sobie załatwić nowe ciuszki, i prywatną broń. Lecimy. Ty Ariel po wino, a ja z Kayle po inną niezmiernie ważną dla mnie rzecz. Uśmiechnąłem się do Kayle.

Brak synchronizacji ruchu wszystkich 6 kończyn zaowocował niezdarnym wzniesieniem sie tylko na kilka centymetrów. Mimo wszystko faktycznie, uczucie to było genialne. Dwójka aniołów zaśmiała się serdecznie widząc pierwszy Twój lot. - Każdy na początku lata jak sparaliżowany struś, nabierzesz wprawy. - akomentowała archanielica
Ariel zasalutował udając poważnego - Tajest kapitanie!!
Nim odleciał wspomniał żr będzie na was czekał w kwaterze. Kayle zaciekawiona przyglądała Ci się
- Czego potrzebujesz Handrielu? - nie była pewna co masz na myśli, alenie zdradziła tego ani tonem głosu ani gestami. Uśmiechała się promiennie odkąd ukończyłeś swoje Podniesienie.

- Ktoś obiecał mi papierosy, to raz. A dwa jakieś normalne ciuchy, z kapturem najlepiej, tak co by mi skrzydła nie rozrywały tego co chwila. W ogóle mogę je jakoś "schować"?

- Schować? - była zdziwiona - Te skrzydła powinieneś nosić z dumą... - zastanowiła się nad tym. Ruszyliście w stronę wierzy Kayle - Demony tak potrafią, w sumie to byłoby to całkiem praktyczne, ale nieatety nie potrafimy ich chować.
Zaśmiała się. - Jednak pamiętałeś. Dobrze, mam dla Ciebie paczkę. Co do stroju, to dostaniecie specjalne stroje. Nie będziecie nosić zwyczajnych barw skrzydlatych, będziecie specjalnym oddziałem. Na dnoach znajdziecie w domu wasze stroje. Swoją drogą dziś powinna dotrzeć reszta waszego oddziału.

- Że co, będziemy jakąś specjalną jednostką? Niebieskie Pasy? I daj mi jeszcze zgadnąć? Podlegamy tylko pod Ciebie i Szefa? Uśmiechnąłem się, starałem się koordynować ruchy wszystkich kończyn by sunąć kilka centymetrów nad ziemią.
- Trudniejsze niż mogło by się zdawać. - powiedziałem bardziej sam do Siebie

- Owszem, bedziecie specjalną jednostką. Nawet tutaj potrzebujemy czegoś takiego. Z tym podleganiem to już gorzej, podlegacie rozkazom każdego skrzydlatego stojącego ponad wami, o ile nie przeczy to rozkazowu wydanemu przeze mnie, lub Jasność. To drugie daje wam generalnie wolną rękę, gdy wypełniasz rozkaz Jasności, nad Twoją głową pojawi sie płonąca aureola. To znak poparcia przez Jasność będący jednocześnie przestrogą. Jeśli sprzeciwisz się woli Jasności to ta aureola zrobi z Tobą to samo co zrobił z Twoją poprzednią powłoką Oczyszczający Ogień. Mój rozkaz niestety nie daje wam tyle posłuchu, a podlegacie innym dowódcom po to, żebyście nie zwracali na siebie uwagi. Inaczej bylibtście łatwym celem.
Mówiła twardym tonem bez cienia emocji, zupełnie jakby wykładała szeregowemu jego obowiązki.
- Ćwicz, ćwicz. Skrzydlaty który nie umie latać to nie Skrzydlaty.

- Przecież ćwiczę. Powiedziałem do niej. Po chwili poczułem pustkę, czegoś mi brakowało. I to bardzo. Po chwili dotarło do mnie, że musiał bym coś zjeść. Lecz postanowiłem twardo ćwiczyć dalej.

/opisz już to co w wieży kayle

Mimo tego że koordynacje ruchową będziesz musiał ogarnąć od nowa, to ciało skrzydlatego pasowało Ci jak ulał. Silne, dokładnie takie jakie by było gdybyś cały swój czas poświęcał jego doskonaleniu. Powoli zacząłeś rozgryzać to całe latanie, gdy dotarliście do wierzy Kayle.
Weszliście długaśnymi schodami do gabinetu archanielicy.
- Rozgość się, zaraz poszukam paczuszki dla Ciebie.
Przejrzała kilka szufladek i po chwili znalazła to czego szukała. Wręczyła Ci fajki - Tylko nie pal tyle, tytoń spowoduje że stracisz forme.

- Postaram się, a o formę się nie boje. - dodałem z lekkim uśmiechem, odpalając jednego z dwudziestu.
- A propos oddziałów specjalnych, Kayle. Ja wiem że ty nie wiesz ale Góra wie że lubie pracować w towarzystwie mojego cienia, i tylko niego. Mrugnąłem do niej, po czym kalecznym lotem, przypominającym chód wiejskiej dziewczyny w butach na wysokim obcasie wyleciałem z jej kwatery. Kontrola ruchu dwóch dodatkowych członków ciała była sporym wyzwaniem. Lecz hardo leciałem w stronę mojego domu. Przed drzwiami rozłożyłem skrzydła którymi zatrzepotałem. Uśmiechnąłem się głupio - to działało podobnie do łaskotek! Trzepotałem tak jeszcze przez chwilę śmiejąc się do drzwi. Wszedłem do domu. Wziąłem gitarę, wyszedłem przed dom. Wleciałem na dach. Dostroiłem gitarę. Zacząłem grać. Bez ładu, różne dźwięki. Po chwili gitara ucichła na chwilę, podwinąłem rękaw na prawej ręce. Zacząłem grać. Po chwili dołączył wokal.

- Lepiej zacznij się bać. Nie pal więcej niż jednego na 2-3 dni. Wielu wielkich skrzydlatych upadło właśnie przez coś tak błahego. Co ciekawe, demonom nie wyroby tytoniowe nie szkodzą wcale..
Uniosła jedną brew, spojrzała na Ciebie bardzo sceptycznym wzrokiem. Pokręciła głową.
- Widać Ktoś postanowił że Twoja natura Samotnego Wilka umarła razem z Twoją starą powłoką. Tak się składa że Skrzydlaci nie są w stanie używać cienia. Naucz się używać Światła zamiast Cienia.
Chłodny spokój i świadomość tego, że wie aż za dobrze co mówi emanował od Kayle.
Latanie było trudne, ale całkiem szybko załapałeś jak się szybuje i powoli opada, więc sfrunięcie z wierzy Kayle było dość proste.
Gdy zacząłeś grać szybko dołączył Ariel z winem.
- Gdzie zgubiłeś Kayle? Myślałem że poświętuje z nami. - wzruszył ramionami. - Anielice będą tu jutro z rana. Mamy więc oficjalny wieczór "kawalerski".

Popatrzałem się na Ariela. Wziąłem flaszkę, z której wypiłem pół zawartości, kładąc ją potem.
- Będe szczery - są dwie rzeczy których nienawidze: wszy i pracowanie w grupie. Więc wbij sobie do głowy jedną rzecz - nigdy nie próbuj mi wcinać się w paradę. Wszystko tym wszystkim dobrym co mnie spotkało, jest jeden szkopuł - nie mogę pracować sam. "Natura Samotnego Wilka w tobie umarła"... pier****nie. Wypiłem resztę zawartości jednym haustem.
- Idę spać, bo szlag mnie trafia na samą myśl o pracowaniu z TRZEMA innymi osobami.

Zostawiłem gitarę na dachu, nie dbałem o to, co się z nią stanie. Zeskoczyłem, i pokierowałem się do piwnicy, po drodze niszcząc coś małego. Rosła we mnie wściekłość. Normalnie wyszedł bym na ulicę i zarżnął kilku ludzi i miałbym spokój. Ale teraz? Jestem aniołem, powinienem się tego wyzbyć i zaakceptować to, co zostało mi dane.
- Panie, daj mi siłę bym wytrwał z trzema innymi którzy prawdopodobnie będą mi nerwy i doprowadzą do szału nie raz.

Położyłem się spać, z świadomością, jak wiele muszę się jeszcze nauczyć.

Poranek, a raczej wczesne południe. Pobudka. Standardowa wycieczka do łazienki, po drodze drapiąc się po genitaliach i ziewając. Audiencja na tronie. Szybka kąpiel.
Kuchnia. Ciepły napój. Syte śniadanie. Postanowiłem przywitać się z nowymi lokatorkami.
- Witajcie, Jestem Per... Handriel.

Ariel spojrzał na Ciebie z pogardą.
- I pomyśleć, że poświęcił tyle swojej uwagi dla kogoś pochłoniętego takimi małostkami. - pokręcił głową, zabrał się za powolne sączenie wina, gdy schodziłeś do piwnicy. Nawet się za Tobą nie obejrzał.

Podczas modlitwy poczułeś coś nowego. Mimo że nie różniła się niczym od pierwszych Twoich prób, to zrozumiałeś że ktoś Cię słuchał, ale milczał.

Ariel siedział przed kwaterą obok dwóch anielic. Blondynka w zielonej sukni, z czarnymi skrzydłami popijała właśnie herbatę z kubka razem z brunetką w jasnej sukni.
- Jestem Daisy. - odpowiedziała blondynka. Przeniosła wzrok na Ciebie tylko na ułamek sekundy.
- Grace. - rzuciła brunetka, po czym dodała - Więc to tak wygląda anioł powołany na rozkaz samej Jasności.. Odrobinę rozczarowujące.

- Pozory mylą. Zakaz wchodzenia mi w drogę gdy coś robię i może będziemy jakoś żyć w zgodzie. - Rzuciłem po czym odszedłem. Nie miałem ochoty z nimi rozmawiać, przynajmniej teraz. Najpierw trzeba się wyciszyć, co zajmie mi jeszcze długo. Powoli szedłem na sale, gdzie miałem zamiar stuprocentowo się wyłączyć. Chwyciłem dość ciężki miecz, starałem się przyzwyczaić do dwóch dodatkowych kończyn, znaleźć ich plusy i minusy. Starałem robić się to jak najdalej od ludzi. Gdy wpada się w swego rodzaju trans, każdy kto stanie na drodze może zostać przez przypadek posiekany.

Odchodząc usłyszałeś tylko zdumione - Rozczarowujące to mało powiedziane. - tonem pełnym pogardy.

Ciekawostka, w sali treningowej byłeś tylko Ty i jakiś skrzydlaty, który albo kimał albo medytował. Dodatkowe kończyny dość szybko odnalazły swoje miejsce i zacząłeś powoli ruszać się mniej więcej tak jak trzeba, doceniłeś wartość pustych w środku kości. Zmniejszały wagę ciała, przez co balansowanie zależało praktycznie tylko od mięśni. Co więcej dzięki temu mogłeś wyprostować skrzydła i nie przewrócić się do tyłu. O ile samo poruszanie się razem z nimi było w miarę instynktowne, to poruszanie nimi i używanie ciężkiego miecza skutkowało tym że kilka razy dziabnąłeś się w skrzydło.

- A kij by to strzelił - skomentowałem pocięcie skrzydeł. Czułem wyrzuty sumienia, przez to, że tak naskoczyłem ostatnio na Ariela.

Sumienie... coś co umarło we mnie jeszcze za życia. Dziwne uczucie. Odłożyłem miecz, i wróciłem do domu. Miałem nadzieje że siedzą nadal przed domem.

- Wybaczcie mi ostatnie zachowanie. Gorszy dzień. Zapomnijcie o wcześniejszym, już nie ważne.... Ktoś chce kawy, herbaty? Bo idę do kuchni? powiedziałem gdy tylko ich zobaczyłem.

Skrzydlaty zachrapał gdy wychodziłeś i wybudził się ze snu. Coś pomamrotał do siebie i leniwie wstał z podłogi.

Siedzieli w kuchni. (pominę więc tą wstawkę z idę do kuchni )
Przyjrzeli Ci się sceptycznym wzrokiem.
- Pijemy właśnie herbatę, więc podziękujemy. - neutralny ton głosu Daisy był dziwnie chłodny. - Gorszy dzień skończył Ci się w godzinę?
Ariel odchrząknął.
- Będziemy mieli dziś ćwiczenia grupowe z Kayle. Właśnie myśleliśmy jak wytłumaczymy Kayle, Twoją nieobecność...
Wybaczaj, ale nie zapominaj. Chyba po raz pierwszy pożałowałeś że nie masz do czynienia z niewinnymi zniewieściałymi aniołkami w loczkach i koszulach nocnych.

- Gorszy dzień miałem od wczoraj - odpowiedziałem, stawiając na ogniu czajnik z wodą. Następnie nasypałem do kubka dość dużo kawy, którą zasypałem dokładnie siedmioma i ćwierć łyżeczki cukru.
- Sama by mnie znalazła w sali treningowej, z reguły jestem tam. By się odstresować musze iść pomachać żelastwem. Lepsze to niż wyjście na ulicę i zasztyletowanie kilku ludzi, wejście do karczmy, zrobienie rabanu, roztrzaskania kilku czaszek, wypicia kilku flaszek i powrotu do domu. A propos grupy... Czajnik zagwizdał, co spowodowało przerwanie mojej wypowiedzi i zalanie kawy. Usiadłem przy stole, mieszając powoli kawę. - ...to po co dokładnie nas powołali? Coś musi być na rzeczy skoro potrzeba oddziału specjalnego, a wszyscy wiemy, że nie jesteśmy najlepsi z arsenału. A, Daisy, wybacz pytanie ale dlaczego przypominasz mi bardziej sukkuba niż anioła?

- No zwłaszcza biorąc pod uwagę że nie możesz wyjść na ulicę i zasztyletować kilku ludzi, wejść do karczmy, zrobić raban, roztrzaskać kilka czaszek, wypić kilku flaszek i wrócić do domu. W domu czekał by na Ciebie sąd polowy. - odpowiedziała cynicznie Grace. - Powołano nasz oddział z prostego powodu. Regularna armia Królestwa radzi sobie idealnie z wszystkim co nie jest mniejsze niż ludzka dłoń i nie większe niż dwukrotność ludzkiego wzrostu. Z powodu przeszkolenia regularni żołnierze Jasności nie radzą sobie z niestandardowymi przeciwnikami. Z tego powodu będziemy wcielani do oddziałów, które będą miały się zająć taką właśnie walką i zawyżać poziom wyszkolenia oddziału.
- Jestem samobójcą. - Daisy wstała i odłożyła pusty kubek do zlewu. - Moja stopa nie powinna mieć prawa stanąć w niebie.
- Sęk w tym że będziemy najlepsi z arsenału. Każde z nas posiada cechy, które sprawią że pokonanie wroga nietypowego będzie wykonalne. W ciągu najbliższego miesiąca przejdziemy szkolenie, po którym będziemy musieli wybrać śmierć zamiast pojmania na polu bitwy. Informacje które otrzymamy będą naszym brzemieniem, którym będziemy mogli podzielić się tylko między naszą czwórką.

- Ja byłem horrorem, to prawie jak samobójca... odpowiedziałem na wypowiedź Daisy.
Wysłuchałem wszystkich.
- Pięknie, ku**a, pięknie... - skomentowałem, napiłem się kawy.
- Wszystko sprowadza się do tego, że będziemy musieli się zaopatrzyć w odpowiednią broń i dlaczego w srebrną bądź odpowiednio magiczną? Niestandardowi przeciwnicy to niestandardowa walka. Ale ja straciłem panowanie nad cieniem. Mamy kłopot. Mroczne sztuki są dla nas nie dostępne. A Zło złem zwalczać trzeba.
- Szermierz cwaniaczek, cyniczna pani profesor, samobójczyni, i horror... no mamy połączenie doskonałe niczym wódka z piwem... skomentowałem to wszystko, wypijając kawę.

- Chwila, chwila... Horror? Byłeś elfem, więc to Ty musiałeś dokonać rzezi w La...
Kilka rzeczy stało się naraz. Czerwone oczy Daisy zaświeciły bardzo jasno. Zaraz po tym poczułeś jakby ktoś zamiast krwi wpompował Ci do mózgu lawę. Chwilę po tym straciłeś przytomność..
__________

Leżałeś na plecach na ziemi.
- Nie ma co, potrafisz jak mało kto zjednywać sobie ludzi. - głos Grace był zimny. - Ariel zabrał Daisy byle dalej od Ciebie, więc mi przypadło pozbieranie Cię do kupy. Prawdopodobnie uderzyła w Twoją głowę, inaczej od razu byś wstał, przeleciałeś tylko kilkanaście metrów gdy wyrzuciła Cię z kuchni razem z oknem.
Wraz ze świadomością wrócił ogromny ból głowy, oraz świadomość potłuczenia wszystkich trzech par kończyn.
- Ona popełniła samobójstwo po tym jak dowiedziała się że straciła rodzinę, męża i dzieci w rzezi Laros. - zauważyłeś przez jeszcze zamknięte powieki, że wiruje wokół Ciebie fioletowe światło. - Nie poruszaj się zbyt gwałtownie, nie jestem najlepsza w magii leczenia.

- Zależy w której części Laros mieszkała - ja wziąłem wschód, Duży M zachód. - wybełkotałem jakoś z siebie. Ból głowy był co najmniej nie do zniesienia. Mimo wszystko dotarła do mnie jedna myśl - że cały ten oddział specjalny mi na zdrowie nie wyjdzie. Czekałem aż ból głowy ustąpi.

- Tego nie wiem. Co więcej naprawdę nie sądzę żeby to cokolwiek zmieniło dla kogokolwiek. - położyła obie dłonie na Twoim czole - No to spróbujmy sięgnąć po światło w magii.
Mimo zamkniętych oczu zobaczyłeś oślepiające światło, które ktoś najwidoczniej przepuszczał Ci przez głowę. Kilka chwil i było po wszystkim, poza oślepieniem które powoli mijało, nie było śladu po bólu głowy.
- Oho. Wygląda na to że światło w magii jest całkiem niezłym pomysłem. Na wyleczenie poobijanego ciała jednak już nie licz, jesteś w stanie się poruszać, a na tą małą karę sam przyznasz że zasłużyłeś..
Wstała.
- W takim razie kim jesteś? Ja jestem magiem, Daisy psionikiem, a Ariel bystrym fechmistrzem. Z tego co zdążyłam zauważyć to masz niebywały talent do robienia sobie wrogów, wpadania w najgorsze bagno i błądzenia jak dziecko we mgle.

- Mordercą, asasynem, złodziejem... w życiu robiłem wiele rzeczy.
Powoli wstałem i usiadłem na krześle, dopijając kawę. Coś we mnie pękło, znów. Uderzyłem w stół, z całej siły.
- KU**A!! - ostatkiem sił trzymałem się z dala od zapalenia papierosa.
- Gdzie ona jest? Musze z nią porozmawiać. Uprzedzając pytanie - tak, jestem szalony. Po otrzymaniu kierunku, skierowałem się dość powoli. Wiedziałem, że jest z Arielem. Podszedłem bliżej, gestem pokazałem arielowi by odszedł.
- Wiem, że to mało zmieni, ale i tak to powiem. Nie cierpieli. Zostali w ułamkach sekund pocięci na drobne kawałki, a ja z reguły zaczynam od głowy, nie lubiłem i nie lubię zbędnego krzyku. Wziąłem głęboki wdech powietrza. - Wiem, że mnie nienawidzisz, ale i tak mnie to nie obchodzi, też cię nie lubię. Żywię do samobójców taką odrazę jak ty do mnie. Akt tchórzostwa i odwagi w jednym, paradoks. Ale dam ci radę - nienawiść zostaw na wrogów, a zemstę na mnie porzuć. Tyle. Odwróciłem się. Ruszyłem wprost do mojej piwnicy, gdzie chwyciłem za gitarę, i zacząłem grać.

// wyleciałeś przez okno, skad nagle znalazles sie w kuchni?

O własnych, nadwątlonych siłach wróciłeś do kuchni, gdzie ponownie dorwaly Cie nerwy.
Grace przyglądała Ci się z mieszaniną zdziwienia i rozbawienia.
- Zaprowadzę Cie. Muszę to zobaczyć.
Szybko znaleźliście Ariela i Daisy. Ariel stwierdził że również zostanie, rqzem z Grace odsuneli się na 2-3 kroki.
Na twarzy Daisy nie malowało się nic związanego ze złością, czy żalem. Wysłuchała Cie niemal obojętnie. Gdy chciałeś się odrwócić i odejść poczułeś że nie masz władzy nad swoimi kończynami. Oczy anielicy znów płonęły, choć dużo mniej intensywnie.
- Wykrzycz co uważasz za słuszne, a potem uciekaj. Zbywaj wszystkich wkoło byle tylko dojść do swojeho celu i zrobić to co Ty chcesz. Masz spore mniemanie o sobie, elfie, w środku widzę jednak że jesteś tchórzem. Jasność Ci wybaczyła, wybaczam więc Ci i ja. Zacznij szanować swoją drużynę, skrzydlatych i przede wszystkim wolę Jasności.
W jakiś sposób kontrolowała Twoje ruchy i nie pozwoliła Ci się ruszyć nawet o milimetr.

- Nie prosiłem Cię o wybaczenie. A na szacunek trzeba zasłużyć. A tobie do niego daleka droga, ale widać Szef ma co do ciebie jakieś ściślejsze plany, bo nas obu nie powinno tu być.Gwoli ścisłości - resztę szanuje. A ty nie potrafisz panować nad emocjami, a jesteś psionikiem. Albo kiedyś wszyscy przez Ciebie zginiemy, albo kiedyś mi też puszczą nerwy.

Czekałem aż mnie puści, zaczęło mnie mdlić na jej widok.

- Ja nie panuie nad emocjami, prymitywie? Widać że nigdy nie miałeś jaj żeby się z kimkolwiek związać, bo nic nie wiesz jak boli strata całej rodziny.
Podniosła Cie kilka centymetrów nad ziemię i wdarła Ci się do wspomnień.
- Biedny spedalony elfik, mamusia i tatuś nie kochali to mały zły wyPeridek został sku***elkiem? Jakie to oryginalne, jakie niewiarygodne. Aż sie żygać chce. Kto to? Valentine, popatrzyła sobie jak dostajesz to na co zasługujesz od tego demona. Jak go spotkam to pogratujuję mu stylu.
Spowrotem postawiła Cie na ziemi, ale nie oddała Ci kontroli nad sobą.

- Uczucia to coś co dzieli nas od nad-istoty. - popatrzałem się na nią. Ty nie miałaś odwagi by żyć dalej, bo straciłaś kilku ludzi, który byli "ważni". I kto tu jest tchórzem? Ja zawsze stawałem ponad przyziemnymi uczuciami, którymi ty darzyłaś męża i dzieci. Może umarli szybko, może ciąłem ich godzinę. Może dorwał ich Duży M. Nie wiem - wiem że ty jesteś głupia jak rolnik który pługiem orze kamienie.

- A ty Grace? Co Ty sądzisz o uczuciach? O dobrowolnym niewolnictwie na które się skazujemy przezeń?

Twoich uszu dobiegło parsknięcie śmiechu Ariela.
- Niewolnictwie? Jeśli olewasz swoje uczucia to nie walczysz w imie niczego więcej niż swojej próżności i innych jeszcze bardziej prymitywnych pierdół. Mamy zostać rycerzami wiary, a Ty pieprzysz takie idiotyzmy? - głos Grace był pełen niedowierzania.
- Bycie złą na prymitywa Twojego pokroju to marnowanie nerwów. Nie jesteś godzien mojej uwagi. - wyciągnęła rękę w Twoją stronę i zacisnęła dłoń w pięść. Poczułeś mrowienie w czaszce które szybko ustało - Jeśli kiedykolwiek wpadnie Ci do głowy pomysł podniesienia ręki na którekolwiek z nas, to życzę miłej epilepsji ku*wi bękarcie.
Puściła Cię.

- Taktuje to jak zlecenie. Z zapłatą z góry. Wyższe wartości dla mnie nie istniały, nigdy. Mimo wszystko były istoty na których mi mimo wszystko zależało. A Thane zabijając mnie wyświadczył mi przysługę. Cieszmy się tym, że światłość jest nieomylna.

Swój krok skierowałem do wierzy Kayle. Gdy wdrapałem się na szczyt, powiedziałem do niej oficjalnym tonem.

- Odchodzę. Zamień mnie z powrotem w kupkę popiołu. Nie wytrzymam z nimi. Najwidoczniej zawiodłem, bo nie potrafię być aniołem.