Piekło -> Rezydencja Demona Nocy przystosowana do przyjmowania gości

Nie da się ukryć, że przechodzenie przez ścianę niepewnej materii nie należało do nazbyt przyjemnych zwłaszcza, że miejscem docelowym wędrówki okazało się być piekło. Dosłownie i metaforycznie. Czego mógł spodziewać się Gamble, przedostając się po raz pierwszy do demonicznych otchłani? Może ciemnych grot, jam ziejących ogniem, mrocznej gwardii? Na pewno nie tej przeuroczej, kwitnącej doliny po środku której stał sporej wielkości bielony dworek, otoczony ogromnym labiryntem z żywopłotu barwy fioletowo-purpurowej. Te roślinne ściany tworzyły układ zawiły, lecz w miarę logiczny, zmuszały tym samym do przechodzenia przez ciąg kolorowych komnat.
-Czekałem na Ciebie...- odezwał się podekscytowany głos z otchłani, gdy tylko Gamble zachwiał się po przekroczeniu progu portalu -Przybywasz nieco nie w porę, miałam nadzieję że mój Kociak przetrzyma Cię nieco dłużej.... Tak czy siak, wiedziałem, że mnie nie zawiedzie i dostarczy mi rozrywki pod same drzwi! -Śmiech, który wypełnił przestrzeń, przeszywał całe ciało i drażnił każdy nerw z osobna. Przerażający czy irytujący? Ciężko byłoby w tym przypadku rozgraniczyć.
Nie było jednak mowy o pomyłce. Młody mag trafił bezbłędnie pod same drzwi rezydencji, według lokalizacji którą Demon sam wyznaczył...
-Ależ nie krępuj się! Zapraszam, zapraszam! Musimy porozmawiać!
Na te słowa ziemia pod stopami mężczyzny zaczęła lekko drżeć, otwierając się powoli i prezentując małe wstążeczki gorącej substancji. Było to tylko zaproszenie do przekroczenia progu labiryntu...

Przejście przez portal bywało z reguły ledwo zauważalnym uczuciem, jednak tym razem było wręcz nieprzyjemne.
Sprawił, że ostrza tworzące portal "przetasowały się" i powbijały w ziemię w losowych miejscach uniemożliwiając jego ponowne użycie bez wiedzy Gamble'a.
- Lepiej żeby było warto wyciągać mnie tak daleko od Avalonu, demonie. - powiedział cicho, bez cienia strachu, czy nadmiernej pewności siebie. Był pewien że demon go usłyszy.
Stał w miejscu długą chwilę z kilku powodów. Przyjrzał się rezydencji szaleńca, przeskanował magicznie swoje otoczenie, szukał pułapek, lub zaczajonych wrogów. Jeśli miał pewność że jest ok to ostrożnie ruszył do labiryntu, jeśli jednak wykrył pułapki to przygotował się wewnętrznie na nie i... aktywował je. Tylko po to żeby zagrać demonowi na nerwach, nie wierzył że mogą istnieć pułapki o których by nie słyszał, lub nie wiedział jak je zablokować.
Umysł cały czas miał czysty. Pamiętał o jednej z najprostszych zasad. Miej otwartą głowę, idąc na łowy nie poddawaj się emocjom, nie pozwól sobie na zaślepienie, a zawsze będziesz dysponował całym swoim arsenałem...

Niezależnie od sytuacji - ruszył naprzód.

Zaskoczony czy nie, nie wyczułeś żadnych pułapek. Zauważalne były jedynie iskierki żywotów (o ile istoty egzystujące w piekle można nazwać żyjącymi) przebywające w rezydencji. Najjaśniejsza zapewne należąca do samego demona nocy, reszta to pewnie zbierająca się mała armia. O magii chyba wspominać nie muszę. Labirynt nią aż ociekał.
-Ah! Zapomniałbym! Radzę nie dotykać roślinek, niepotrzebnie byś się poparzył... -o ile najazd na czyjąś posiadłość nie był nigdy mile widziany, głos demona zabrzmiał nawet serdecznie...
Pierwsze rozwidlenia minąłeś intuicyjnie, ponieważ nic innego nie mogło wpłynąć na wybór trasy. Te kilka, a może kilkanaście minut dłużyło się nieubłaganie i zapowiadało nudną wędrówkę do "serca". Ukazała się jednak pierwsza komnata... Niewielkich rozmiarów, urządzona w japońskim stylu. Kąty i boki tego "pomieszczenia" zajmowały ozdobne, kwitnące wiśnie i inne pomniejsze roślinności, lecz resztę podłoża zajmował... zbiornik wodny. Rybki? Oczywiście! Bo niby czemu nie? Kolorowe karpie koi, wyposażone w nienaturalnie wiele ząbków ułożonych w kilka rzędów. Niestety woda zajmowała sporą przestrzeń, nie nadającą się do przeskoczenia, nie występowały też żadne płytki ułatwiające przejście... Tylko tafla wody. I rybki.

- Urocze stworzonka. - skwitował dziwną krzyżówkę piranii i koi. To była pułapka, ślepy by to zobaczył gdyby dobrze się przyjrzał. Jedyne pytanie jakie go właśnie męczyło to czy przejść przez tą pułapkę i zużyć trochę magii, czy też ją ominąć... lub rozbroić.
Przez kilka chwil rozważał użycie krótkiego sztyletu z dużym ładunkiem elektrycznym i wybicie karpi, ale kto powiedział że woda sama w sobie nie jest pułapką?
Oczywiście mógł przejść nad samym pomieszczeniem, ale zdecydował się jednak wziąć za bary z magią demona. Im szybciej ją pozna tym lepiej. Wywołał szerokie krótkie miecze w odstępach co krok około 20 cm nad taflą wody. Następnie wywołał jeden bardzo krótki sztylet z ładunkiem elektryczym, który wrzucił do wody w celu uśmiercenia koiranii. Uważnie badał reakcję pomieszczenia na swoje posunięcia. Dopiero gdy miał pewność że wszystko idzie zgodnie z planem powoli rozpoczął spacer po ostrzach. Cały czas był gotów na jakikolwiek atak.

Gra pozorów. Tak, to jest coś co Demon Nocy wprost uwielbiał. Wcale nie zużywał wiele magii na opiekowanie się ogrodem, przynajmniej w tej części, a efekt był zdumiewający. Twoje sztylety, owszem pojawiły się, ba, utrzymywały nad powierzchnią wody, wprost bułka z masłem. Sztylet z ładunkiem elektrycznym jednak, odbił się od tafli wody, która okazała się być ograniczona od powietrza zwykłym, ale grubym szkłem... Jakby to powiedzieć... Twoje sztylety okazały się co najmniej niepotrzebne. Szkoda, że ich tworzenie przecież pochłania mniej lub więcej energii...

- Hmph... - mruknął, sprawił że sztylet naładowany elektrycznie wrócił do jego dłoni. Tak czy inaczej pozostał czujny. Mimo wszystko przeszedł po swoich mieczach, a nie po szkle. Analizowanie i sondowanie wszystkiego wokół zajęłoby mu kilka lat, a miał zamiar wrócić jeszcze do Avalonu. Szedł ostrożnie, każdy sztylet po którym przeszedł wracał do dłoni Gamble'a, po czym magia której użył do jego stworzenia była z powrotem wchłaniana przez zabójcę.
Był szczerze ciekaw pierwszego starcia w piekle.

Gdy tylko opuścił japoński ogród, okazało się... Że był on przepełniony iluzją. Drobne omotanie zmysłów obrazami. Wszystkie żywe kolory zostały wessane, nawet rybki okazały się najzwyklejszymi karpiami koi (o ile rzeczą zwykłą są wychudzone, ledwo ruszające się stworzonka, z desperacji zjadające najsłabszych pobratymców). Piękna komnata okazała się być jednym wielkim oszustwem, które w ten czy inny sposób pokonałeś.
Gdy ruszyłeś dalej ściany labiryntu okazały się być tak samo niezmienne i monotonne jak te na początku wędrówki. Tym razem postawiono jednak na znudzenie... Korytarze były szerokie i bardzo długie. Rzadko kiedy skręcały (zazwyczaj łagodnie, prawie niezauważalnie), rozwidleń również nie było zbyt wiele. Nudny zielono-fioletowy korytarz, prowadzący donikąd.
To nie wszystko. Czy wyczułeś to niepokojące uczucie, że nie jesteś tu sam? A to dyszenie za roślinną ścianą?

Zaśmiał się, głośno, szczerze. Rozbawiło go własne podejście, tyle sobie powtarzał w myślach że powinien zachować otwarty umysł, a wpadł w coś tak prostego jak iluzje.
Śmiał się szczerze przez dłuższą chwilę. Dopiero gdy się uspokoił to ruszył w dalszą drogę.
Nie poddał się znużeniu, cierpliwości miał aż za dużo w sobie, koniec końców zemsta smakuje najlepiej na zimno. Gnojek opętał moją przyjaciółkę, ja poderżnę mu gardło.
Notował i zauważał wszelkie niuanse labiryntu.
Gdy tylko wyczuł dyszenie za ścianą, natychmiast sztylet z ładunkiem elektrycznym podfrunął na wysokość z której G usłyszał dyszenie i przeciął powietrze, oraz żywopłot lecąc w tamtym kierunku.
G zatrzymał się, był gotów się bronić, lub atakować zależnie od tego co się stanie.

Twój naładowany sztylet oczywiście że przeciął żywy płot. Ściana w tym miejscu nie była zbyt gruba, dlatego wyraźnie słyszałeś dyszenie... Kilka purpurowych liści bezwładnie opadało, a gdy dotknęły twego ciała... Poczułeś swędzenie i pieczenie. Demon nocy wspominał przecież coś o trujących ścianach... Okaleczenia te na szczęście nie były tak wielkie, prawdopodobnie dlatego że liście które Cię dotknęły były już ścięte, a ból dawało się ignorować.
Gdy przeszedłeś przez ścianę nie czekał Cię ciekawy widok. No chyba, że jesteś przyrodnikiem zafascynowanym życiem codziennym Ognistych Salamander. Chodziłeś po wypalonej ziemi, a z każdej strony przyglądały Ci się czarne jak węgiel, błyszczące oczka. Stworzenia te przypominały wyrośnięte jaszczurki, legwany najeżone kolcami i płonącym wnętrzem. Cały korytarz który odwiedziłeś tworzył komnatę dla tych przeuroczych stworzeń. A nie byłeś w stanie stwierdzić ile osobników chowa się za głazami i pod skalnymi półkami.
Nagle tą sielankę przerwał ostrzegawczy warkot. Najpierw jeden, potem już dziesiątki. Osobnik najbliżej Ciebie nastroszył się i zaczął podchodzić dość pewnie, machając na boki ogonem z kolcami. Nie wyglądał na bardzo przyjaźnie nastawionego.

Zatrzymał się by przyjrzeć się magii tych liści. Zainteresowała go na tyle żeby ją zapamiętać. Może po tym wszystkim trochę ją przestudiuje. Zatrzymał się przed salamandrą, ocenił ją szybko i wdarł się brutalnie do jej umysłu. Strzaskał wolę nie dbając o obrażenia jakie przy tym zadał. Kompan do odwrócenia uwagi może się okazać nieoceniony. G niszczył wolę salamandry i zadawał ból psychiczny dopuki salamandra mu się nie podporządkowała, lub nie stała się warzywem. Jeśli salamandra się podporządkuje to zakłada na nią czar, który zagotuje płyny ustrojowe w mózgu salamandry przy próbie nieposłuszeństwa.
Rozgląda się, sprawdza czy pozostałe salamandry wciąż stanowią zagrożenie. Nawet atakując umysł salamandry nie opuścił gardy.

Chyba zapomniałam dodać, iż salamandry są stworzeniami dość inteligentnymi i dumnymi. Gdy ich kompan zaczął tarzać się po ziemi, nie mogąc przybrać agresywnej (płonącej) postawy ani wydusić z siebie żadnego dźwięku, wiedziały że coś się dzieje...
Salamandra nie poddała Ci się. Odczuwałeś jedynie wściekłość graniczącą z furią, oraz ból upokorzenia. Nie musiałeś czekać długo na reakcję pozostałych gadów. Największe osobniki zapłonęły żywym ogniem a z ich paszcz wydobywały się chmury czarnego, ciężkiego dymu. Kto wie, czy nie trującego. Trzy osobniki rozpędzały się w twoim kierunku, szykując się do skoku na Twoją osobę...

- Nie jesteście zbyt bystrymi skurczybykami, co?
Zmaterializował kilka mieczy, bardzo długich i cienkich, w takich miejscach, żeby salamandry same się na nie ppnabijały. Doskonale wiedział o dumie salamander, miał jednak nadzieje że uda mu się ją wykorzystać na swoją korzyść i salamandry mu ulegną.
- Mam nadzieję że zostanie z was choć jedna na tyle bystra żeby mi się poddać.
Nie nadział jednej szarżującej salamandry. Ją również zaatakował mentalnie, nie zdejmując ucisku na pierwszej.
- Walcze z wami otwarcie, nawet dałem się wam okrążyć. Nie chodzi mi o was lecz o Demona Nocy. Jeśli będę musiał to wyrżnę was w pień.
To nie były pogróżki. Mimo tego że podziwiał te stworzenia to stały w najgorszym miejscu. Między nim a jego celem.

Cóż... Gdyby może jeszcze okazało się, że Demon nocy je źle traktuje... Daje im schronienie (komnata jest zamknięta, otoczona z każdej strony, czego nie widać na pierwszy rzut oka), dokarmia, wypuszcza czasem stadka w świat... Może wtedy słowa Gamble zrobiłyby na nich wrażenie. Duma ich szła w parze z jako taką lojalnością. Choć teraz bardziej liczyło się naruszanie ich spokoju, ich terytorium... Kolejna Salamandra nie poddała się Twemu czarowi, zaczęła wić się po ziemi, między przebitymi na wylot jaszczurami.
Miecze, magia umysłu... A nawet nie dotarłeś jeszcze do demona! A zapowiada się, że to nie koniec, ponieważ salamandry dość sprawnie zaczęły Cię otaczać i rzucać się na Ciebie. Minimum cztery osobniki za jednym razem, gdy reszta zbliżała się nieubłaganie.
Coraz więcej w powietrzu unosiło się ciemnego dymu, coraz bardziej widocznego. Powietrze robiło się duszące, drażniące gardło, piekące w oczy. Jedna z salamander rzuciła Ci się do łydki, druga dosięgłaby boku, lecz zamach ogona okaleczyłby znacznie większą część ciała...

- No cóż. Skoro tak nalegacie.
Wzruszył ramionami. Skupił się. Rozpoczął od nagłego zwiększenia ciśnienia powietrza wokół siebie. W efekcie fala powietrza odrzuciła salamandry od niego na kilka ładnych metrów i oczyściła powietrze.
Dopiero po tym małym pokazie talentu przystąpił do czegoś konkretnego.
Dosięgnął wszystkich umysłów salamander. Niezależnie od wieku, płci i pozycji poddał wszystkie szturmowi mentalnemu z tylko jednym przekazem: służ mi, lub giń.

Ku Twemu zaskoczeniu... Żadna z salamander Ci się nie poddała. Płonęły wściekłe, tarzając się po wypalonej ziemi. Niektóre, słabsze psychicznie i fizycznie spalały się z bólu, pozostawiając po sobie kupkę popiołu. Samodestrukcja. Widok był przerażający, dla tych niewielkich stworzeń rozpętało się piekło w ich własnym domu.
A jednak... Jedna z salamander podczołgała się do Ciebie skruszona. Piszczała. Gdy zbliżyła się wystarczająco, zaczęła błagalnie lizać Twoje buty z popiołów. Uległa... Co dziwi mnie strasznie.
Reszta jednak szamotała się wciąż, lub w walce z magią wybierając śmierć.

Już miał założyć na nią zaklęcie gwarantujące posłuszeństwo, gdy coś w zabójcy pękło.
Zobaczył w salamandrze Feę. Ona też nie miała wyboru jeśli chciała przeżyć. Kucnął nie przejmując się wogóle pyłem i spojrzał w oczy bestii. Mimo najszczerszych chęci nie potrafił odczytać emocji z oczu tego złamanego, dumnego niegdyś stworzenia. Podniósł głowę salamandry.
- Ruszyłem zabić demona, a zrobiłem dokładnie to samo co on mojej przyjaciółce. - zacisnął zęby mocno - Przepraszam. Nie oczekuję od Ciebie wybaczenia, czy nawet zrozumienia. Nie pokonam jednak tego szaleńca, jeśli stanę się taki jak On. Dla Ciebie musiał być dobrym panem, dla mnie jest szaleńcem którego chcę powstrzymać. Ironiczna sytuacja, co? - uśmiechnął się z goryczą, po czym ściągnął przymus z salamandry. Sprubował wyleczyć rany, jakie wywarł na psychice salamandry. Nie bronił się przed ewentualnym i bardzo możliwym atakiem.

To prawda, oczy salamandry były co najmniej puste, choć postawa jej wskazywała na całkowitą uległość i skruszenie. Oddychała ciężko, zmęczona, prawdopodobnie długo walczyła z Twoim zaklęciem. Teraz jednak zdana była na Twą łaskę, oczyszczona z wszelkich uczuć czy odczuć. To samo po zdjęciu zaklęcia. Niewzruszona stała obok Ciebie, choć teraz patrzyła Ci prosto w oczy.
O ironio. Salamandra ta, bardziej przypominała Ciebie. Eksperyment magiczny zakończony powodzeniem. Jedna istota uległa, lecz wyszła z tego ze skrzywioną psychiką. Wzdrygnęła się, gdy ponownie wstąpiłeś do jej umysłu, równocześnie strosząc ogon i szczerząc kły. Nie chciała ani pomocy, ani litości. Odwróciła się i powoli ruszyła w kierunku pozostawionej pożogi.
Kilka osobników wiło się jeszcze pod Twym zaklęciem, lecz kwestią kilku sekund było ich doszczętne wypalenie się.
Wracając. Ta zamknięta komnata była całkowicie wypalona. Możesz wrócić się na swój monotonny, nudny korytarz, lub wyżłobić sobie kolejne przejście (o ile znajdziesz kolejną tak cienką ściankę). W tym przeklętym labiryncie, wszystkie chwyty są dozwolone.

Pozwolił sobie na dłuższą chwilę zadumy. Nie zatrzymywał łez, które szybko naznaczyły jego rysy twarzy. Fala zrozumienia jaka nadeszła zaraz po gorzkim bólu była dużo gorsza.
Wreszcie odetchnął spokojnie, przetarł twarz i wstał. Miał szczerą nadzieję że ta salamandra jakoś poradzi sobie w piekle, jakie dla niej zgotował.
Skupił się na chwilę i ruszył w kierunku, z którego dochodziła najsilniejsza aurq magiczna, gdy ściana, lub inna przeszkoda stanęła na jego drodze to przywołał miecze, na które nabił kilka pierwszych salamander i wbił je w tą ścianę. Odsunął się na bezpieczną odległość i zdetonowałmagie z której stworzone były miecze.
Ruszył dalej.

W powietrzu rozległ się śmiech. Doskonale wiedziałeś czyi. Szczery, czy wymuszony? Ciężko było stwierdzić. Lecz żaden więcej głos się nie odezwał... Tylko gdy podniosłeś wzrok, nie było już ani jednej salamandry. Nawet ta uległa pozostawiła po sobie kupkę popiołu. Takiego dokonała wyboru....
Labirynt stanął dla Ciebie otworem. Czego jeszcze mogłeś się spodziewać? Wszystkiego. A starcie zbliżało się nieuchronnie. Dostrzegałeś źródło magii, iskierki jaźni. W dworku panował ruch i wrzawa. Coś się działo, jednak nie potrafiłeś odczuć emocji tam zgromadzonych. Czyżby bal na Twoją cześć? Taka stypa za życia....
Korytarz, który się przed Tobą otworzył był... Taki sam jak reszta. Długi, monotonny, zielono-purpurowy. Biegł w poprzek, lecz ani z lewej ani z prawej strony nie było widać końca...

Lekkie ukłucie żalu towarzyszyło samospaleniu się salamandry.
Nie rozwodził sie nad tym dłużej. Musiał ruszyć, wrzawa mogła oznaczać szybką mobilizację sił lub jakies przyjęcie. Puścił się biegiem przez korytaż. Im mniej da czasu na przegrupowanie się tym bardziej rozbitych przeciwników spotka. Nawet nie wiedział kiedy w jego ręce pojawiła się katana, którą ciągnął za sobą. To ostrze było jednym z jego ulubionych, ostrze zawsze napawał zdolnością pożerania magii. Dzięki temu cokolwiek nie ciął, to odzyskiwał siły.

Labirynt był nudny jak flaki z olejem. Biegłeś, lecz co z tego? Korytarz nie zmieniał się wcale. Nadchodził czas, gdy wręcz błagałeś o kolejną komnatę pełną iluzji, dziwacznych stworzeń, zagadek i niebezpieczeństw.
A skąd się wziął wypalony w poprzek tunel? Nie specjalnie pasowało to do wcześniejszego krajobrazu. Poznany labirynt, przestał przypominać cokolwiek co znałeś. Fioletowo-zielone ściany zostały posiatkowane, jakby ktoś uparcie poszukiwał drogi na skróty. Zabawa w kotka i myszkę... Lecz kto bawił się z kim? I skąd ten wygnieciony spory plac, przypominający ring? Na ziemi ślady niewątpliwie wskazywały starcie.
Nikogo tam nie zastałeś...

------------------------------------------------------------------------------

-Zaczęło się.... - stwierdził przystojny brunet o mglisto-błękitnych oczach. -Ludzki pachołek zbliża się do murów, a Thane zaczął najazd.
W jego gabinecie nie było nikogo. Białe ściany i przytłaczająca pustka przypominały raczej wnętrze pomieszczenia szpitalnego. Ochroniarze poustawiani byli przy każdym wejściu i wyjściu z budynku, oraz pod drzwiami. Mnóstwo jednostek błąkało się po labiryntach gdzie dochodziło do otwartych starć z oddziałami Demona Muzyki.

// Mam napisać coś Thanem? Nie zrozumiałem drugiej części Twojego posta

'

Zatrzymał się przy przepalonym tunelu. Zbiło go to kompletnie z tropu. Co tu się dzieje? Oznaki walki jeszcze świeże.
- Wygląda na to że mój kochany posrany Demonek Nocy ma talent w robieniu sobie wrogów...
* To idealnie. Sądząc po tych śladach to raczej On ucieka. Nie sądzę żeby ktoś przeprowadził tu szturm i wycofywał się bez powodu. * Tryumfalny uśmiech zagościł na jego ustach.
Ruszył przez wypalony tunel, teraz kierował się śladami walki na równi z tropem Demona Nocy. Wiedział że niedługo wpadnie na samą walkę, więc starał się nie zwracać niczyjej uwagi na siebie, zasłoni się więc niewidzialnością w razie potrzeby.

/wybaczże długą zwłokę. Nie miałam jak odpisać

Możesz pisać już Thanem. Jeśli chcesz Smile

Nad całym obszarem rezydencji zaczęły zbierać się obłoki, które przypominały raczej burzowe chmury. Zaczęły zbijać się gęsto i nisko zapowiadając mające nastąpić rozładowanie... Wszystko działo się tak strasznie szybko. W przeciągu kilku chwil usłyszałeś miarowy krok pobliskiego oddziału, który zbliżał się do murów pałacyku. Wyczułeś iskry jaźni z których dowiedziałeś się o zbliżającym się starciu.
Oddziały Demona Nocy zaczęły zbierać się i formować pod głównym wejściem. Zbici w równe, gęste szeregi co optycznie uszczuplało małą i tak armię. Wyczuwałeś to, lecz nie widziałeś jeszcze żadnego z przedstawicieli.
Z nieba zaczął spadać czerwony deszcz a wkoło uniósł się duszący i nużący zapach... Nagle ukłuło Cię włamanie do umysłu
- Jestem w stanie zniszczyć Twą ulubienicę jednym pstryknięciem palca. Wiesz o tym, prawda?! Wiesz też o tym, że zrobię to jeśli się do mnie nie przyłączysz? Zaatakuj oddziały Demona Thane, a będę łaskawszy podczas naszych negocjacji...
Nieubłaganie zbliżałeś się do czyjegoś małego oddziału...

- Moją przyjaciółkę? Gdybyś mógł to zrobić to byś Ją zabił już dawno żeby osłabić moje morale. Widać kosztowałoby Cię to za dużo, o ile rzeczywiście potrafisz zrobić Jej coś więcej niż zawroty głowy. Zaatakuję tu tylko Ciebie, oraz to co przeciw mnie wyślesz. Jeśli jakiś inny demon Cię właśnie atakuje, to z chęcią się do Niego przyłączę.. I jakich znowu negocjacji? Albo uwolnisz Feę, albo ja uwolnię Ją od Ciebie!
* Tchórz. Szybko muszą mu znikać możliwości wyjścia cało. *
Ruszył do pobliskiego oddziału, wciąż trzymał katanę. Miał jednak nadzieję, że ten oddział należy do Thane'a.

- Carnivean, przekaż wszystkich dowódcom oddziałów, żeby zajęli swoje stanowiska. W moim oddziale masz zostać tylko Ty i ja. Nie potrzebuję żadnej dodatkowej ochrony w tej piekielnej powłoce..
Miał na sobie ciężką czarną zbroję z wieloma kolcami wystającymi z tyłu. Ziemia ugniatałaby się pod jej ciężarem gdyby nie magia, którą w niej zaklęto. W tej zbroi nie ma hełmu, głowę chroni "jedynie" magia, cała zbroja jest w stanie wytrzymać ciśnienie z dna oceanu. W dodatku ma jeszcze kilka małych asów w rękawach.
* Carnivean mi wystarczy, reszta niech się zajmie swoimi rolami. To zminimalizuje straty. *

Głos zamilkł, śmiało więc mogłeś podejrzewać że Twój wywód był prawdziwy i zamknął mu jadaczkę co było skutkiem wręcz pożądanym. Zbliżyłeś się do wojowników lecz niestety nie byli to sprzymierzeńcy Thane. Prawdopodobnie. Oddział ten był już uszczuplony, składał się z trzech wyrośniętych na co najmniej metrów 2 i trochę, porośniętych gęstym futrem człeko-wilków. Bądź wilkołaków. Jak kto woli. Stali ładnie kolorystycznie... Rudy, Brązowy i Brązowo-Czarny pochylali się nad martwym ciałem sukubuski. Ciągnęli ją za nogi do rezydencji, dumni że po godzinie walk, po stracie 2 oddziałów, udało im się uszczuplić zastępy Thane o sztuk zaledwie kilka.
Brązowo-sierstny z niepokojem zaczął się rozglądać i niuchać swoim ogromnym nosem, jakby wyczuł.... co? Patrzył wprost w Twoim kierunku. Na szczęście, albo i nie, dzieliła Was średniej grubości zielono-purpurowa ściana. Kto ruszy pierwszy do ataku/negocjacji ?

----------------------------------------------
-Oh Thane... Idźmy chociaż do tego typka okrężną drogą. Oddziały się będą doskonale bawić a my co? Sprzątniemy tylko jednego? Rozwalmy po drodze kilka psich mord i powyrywajmy wampirzym kiełki. Chociaż tyle... Co Ty na to?-odezwał się Twój kompan z ironicznie zabawnym uśmieszkiem.
Oddziały sukubek które stały obok, posłusznie zajęły wyznaczone pozycje, więc zostaliście sami. Na małym wzniesieniu, przyglądając się rezydencji nawiedzonego Demona. Przed każdym wejściem stał oddział złożony z 5 wilkołaków i 5 wampirów. Przynajmniej tak mniej więcej szacowałeś. Czułeś jednak iż w samej rezydencji jest ich znacznie więcej. Nie wspominając już o kilku magach, którzy wspierają Demona swą magią...

» Piekło -> Piwnica -> jedna z rezydencji Thane'a