Komnata tronowa

Tu odbywają się audiencje z królową. Komnata tronowa również jest obiektem zwiedzań. Po przejściu przez ogromne wrota strzeżone przez strażników, ukazuje nam się podłużny stół, na którego końcu widnieje tron.

Królowa obecnie przebywała w pałacu w Sanvante.
- Plany wojny?! - podniosła głos, idąc korytarzem w towarzystwie jakiejś ważniejszej osoby w pałacu. - Absolutnie! Nie zgadzam się na coś takiego!
Znana była ze spokoju, jednak ceniła sobie pokój w królestwach.
- Podział Avalonu był konieczny. Wyspa jest zbyt duża, by jedna osoba mogła panować nad całym terenem. Wojna jest czymś... niepotrzebnym. Zginęłoby przy tym zbyt wiele istot.
- Rozumiem panienkę... - odpowiedział szlachcic. - Porzucamy te plany. Nie będziemy już panienki niepokoić. Proszę tylko wstawić się na audiencję.
- Coż to za okazja?
- Pewien podróżnik chcę przynależeć do jednego z królestw.
Królowa zajęła miejsce w komnacie na tronie, zaś szlachcic odszedł.

Sinikar czekał przed wejściem do komnaty królowej. Czekał i czekał."Może o mnie zapomnieli..." Pomyślał i już miał wychodzić ale ze środka wyszedł szlachcic i powiedział że królowa go przyjmie. Sinikar przełknął ślinę i wszedł do środka. To że zostawiał za sobą pasmo lodu to już inna historia. Gdy staną przed tronem ukłonił się dodatkowo klękając. - Królowo Laylo. Chciałbym zaoferować swoje usługi jednemu z królestw. Pozwól że się przedstawię. Sinikar. Do pani usług. Teraz i dopóki nie zginę.

Wrót strzegło dwoje strażników, którzy, rzecz jasna, uzbrojeni byli. Wpuszczono go dopiero wtedy, gdy królowa obwieściła, że jest gotowa.
Strażnicy wskazali mu miejsce przy podłużnym stole, na którego końcu siedziała królowa we własnej osobie. Jej tron wykładany był przeróżnymi kamieniami szlachetnymi i innymi drogocennymi kryształami.
- A kimże jesteś, drogi Sinikarze? Rycerzem, magie, zielarzem czy może zwykłym mieszczaninem?
Straż pilnowała uważnie Sikikara - był obcą osobą. Królowej również strzegło dwóch strażników.

Sinikar zajął wskazane przez strażników miejsce. - Kim jesteś pytasz królowo? Może to się wydawać dziwne ale jestem archaniołem. Nie upadłym... Prawdziwym archaniołem który w nie zrozumiany przez niego samego sposób spadł tutaj... Na ziemię. Z zawodu zaś zajmuje się magią chociaż... Dzięki umiejętnościom które posiadam mógłbym być też znakomitym uzdrowicielem... Wiem że królowa mnie zaraz wyśmieje ale można rzec że znam sztuki magiczne jak własną kieszeń. Sinikar spojrzał na podłogę. W promieniu kilku metrów wszystko było pokryte lodem. Im bliżej Sinikara tym lód był grubszy. - Wybaczy królowa za to co się dzieje teraz wokół mnie ale... Taka moja natura. I każdego archanioła. "Ciekawe czy uwierzy... Choć ona jedyna..."

Layla przechyliła głowę na bok. "że królowa mnie zaraz wyśmieje". Zignorowała to.
- Arachniele, któryś jest na ziemi... nie powinieneś wracać do nieba, gdzie twoje miejsce? Bo jeśli zostałeś wygnany... nie jesteś dobrą istotą.
Zauważyła, że w pobliżu Sinikara powstał lód. Przykuło to uwagę strażników - wyczuli podstęp. Ale królowa zachowała spokój.
Mag... jeśli ma w sobie choć krztę zła, mógłby stanowić zagrożenie.
- Do jakiego królestwa chciałbyś należeć...?

- Gdybym tylko mógł... Poznałem tyle zaklęć... Tyle wymiarów... A i tak nie potrafię wrócić do niebios... Dzień za dniem... Żyje tęsknotą do tego miejsca... Być może gdybym opowiedział dlaczego tu trafiłem to może by królowa zrozumiała dlaczego nadal jestem archaniołem i nie upadłem... Oczywiście jeśli królowa życzy sobie wysłuchać... Pyta królowa do którego królestwa należeć? Niech królowa zdecyduje. Ja nie jestem godzien podejmować takich decyzji. Jaką kolwiek by królowa decyzję podjęła zrozumiem ją. Pomimo iż skrzydła miał na plecach i tak mu wystawały ponad plecy.

- Czy jesteś istotą godną zaufania? Istotą dobrą, która nie szuka pretekstu do walk i wojen?
Królowa nie znosiła wojen. Ginęło wtedy tyle niewinnych istot... A przecież każdy zasługuje na życie. Każdy zasługuje na to, by poznać jego smak.
- Będziesz musiał dowieść swojej lojalności królowej - odpowiedziała nieco tajemniczo.

- Przyrzekam na wszystko co mi święte że nie podniosę miecza na nikogo z zamiarem pozbawienia życia w innych przypadkach niż obrona. Co kolwiek sobie życzy królowa wykonam. Odpowiedział podniosłym głosem. " Muszę się jeszcze nauczyć wytrzymywać przy demonach... No cóż..."

- W takim razie dowiedź swojego oddania.
Zza tronu królowej ukazał się jakiś dworzan. Podszedł ostrożnie do Sinikara.
- Czy mógłby pan... ograniczyć emitowanie tego lodu? - zapytał grzecznie.
Dostanie się do niego było dość trudne. Uważał, żeby się nie poślizgnąć. Trzymał w dłoniach mapę, którą rozwiną.
- Tu - wskazał palcem na miejsce, w którym znajdował się stary park poza granicami. - Królowa podczas spaceru zgubiła swój królewski pierścień. Jest wiele wart. Jeśli uda ci się go znaleźć...
Zamyślił się na chwilę.
- Jeśli go oddasz, dowiedziesz, że jesteś osobą godną zaufania. Jeśli sprzedaż... no cóż...

- Jak sobie życzysz. Odpowiedział dworzanowi próbującemu się do niego dostać. Przez moment się skupił a lód... Można rzec ze cofną się z powrotem do jego ciała. Gdy szlachcic wskazał mu na mapie stary park i powiedział na czym polegał hm... "Test" Sinikar podniósł się. - Wyruszę natychmiast. Odpowiedział dworzanowi.

Królowa podniosła się z tronu.
- To ogromny teren - rzekła. - Daję ci... hm... tydzień (pamiętajmy, że czas na forum nie liczy się z czasem w rzeczywistości ).
Dworzan wskazał Sinikarowi wyjście.
- W takim razie życzymy powodzenia.

(wiesz, chyba załatwię ci Rasię do przeprowadzenia tej wyprawy. Ja nie mam zbytnio czasu, ok? Jak się zgodzi, to na pewno da ci znać, kiedy będziecie mogli zacząć)

[b] - Dziękuje. Wrócę jak najszybciej z twoim pierścieniem królowo. Sinikar ruszył powoli do wyjścia... Był skupiony na tym by nie tworzyć lodu. W końcu dotarł do wyjścia i... Tak zgadliście wyszedł [].
[ W porządku. Ja już mam pomysł jak odnaleźć ten pierścień.]

(ooo, to chyba będzie zależało od Rash w jaki sposób go znajdziesz >D)

Odprowadzili go strażnicy. Służba wyszła.
- Anioł, który żyje na ziemi... czy godny jest zaufania...?
Królowa opuściła komnatę.

[z/t]

Layla oglądała poczynania Sinikara w dużym zwierciadle za pośrednictwem pewnego królewskiego maga. Pokręciła głową i opuściła ją.
- Wygląda na to, że wróci - mruknęła do siebie.
Poinformowała straż, aby go przyjęli w holu.

Sinikar dotarł w końcu do zamku. "Zobaczymy jakie wywarłem zmiany na czasie." Pomyślał wchodząc do środka. Obawiał się że zmiany które się stały będą zbyt wielkie... Że coś się złego wydarzy. Próbując odgonić czarne myśli czekał w holu aż będzie mógł wejść do komnaty królowej.

Na szczęście działania Sinikara nie wywołały zmian, które mogłyby wpłynąć na przyszłość. To za sprawą innego królewskiego maga. Królowa przez cały czas bacznie oglądała w zwierciadle poczynania Sinikara i nie dopuściła do jakichkolwiek komplikacji.
W holu przywitała go straż, prowadząc do królewskiej komnaty. Wrota zostały otwarte, a królowa znów siedziała przed nim na tronie.

Sinikar ponownie stając przed obliczem królowej przyklękł kłaniając się. - Wróciłem królowo wraz z twoją zgubą. Mówiąc to sięgnął do kieszeni po pierścień królowej. Wyjął go i wstał. - Czy dowiodłem lojalności wobec ciebie i tego świata królowo?

[Nie mam pomysłu na dłuższe posty.]

Jeden ze strażników odebrał Sinikar'owi pierścień. Podszedł do królowej, która wysunęła smukłą dłoń, a od wsunął pierścień na jej palec.
- Dziękuję ci, Skinikarze - szepnęła cicho. - To pamiątka po moich rodzicach. Ale jeśli chodzi o lojalność... to nie do końca.
Oparła twarz na dłoni.
- Nie rozumiem, dlaczego zachowałeś się tak wobec mojego podwładnego - powiedziała, mając na myśli demoniego oficera.

(dwa zdanie są, więc nie mam się do czego przyczepić )

- Jakby to rzec... Próbował jakoś powiedzieć ale zdołał jedynie wykrztusić zakłopotanym tonem te 3 wyrazy. W końcu wziął głęboki oddech i zaczął mówić. - Królowo. Tak jak już mówiłem jestem archaniołem... Podczas wojny między niebem a piekłem byłem jednym z dowódców obrony niebios. Dzięki mojej strategii niebiosa wygrały ale Lucyfer nie chciał opuścić pola bitwy z pustymi rękami. Więc zabrał mnie ze sobą do piekła. Dręczył mnie tam wraz z wieloma innymi demonami przez kilka lat aż zdołałem uciec tutaj na ziemię. Dlatego nie jestem upadłym lecz archaniołem. I dlatego też żywię urazę do wszystkiego co ma powiązanie z demonami. Przez wszystkie lata mojego życia żyłem tylko chęcią zemsty na demonach. Mordowałem wszystkie demony jakie spotkałem... Jednak jak wróciłem tutaj... Chciałem z tym skończyć... A wtedy już też chciałem go zabić ale udało mi się powstrzymać się od tego. To jest moja historia życia królowo. I dlatego też tak a nie inaczej potraktowałem twojego podwładnego. Po opowiedzeniu tego wszystkiego spuścił przygnębiony głowę w dół.

Słuchała go uważnie i już miała dobre słowa, żeby mu to wytłumaczyć, ale... ale zrezygnowała. Chciała, by sam to zrozumiał. Możliwe, że jeszcze spotka na swojej drodze demona, który by wszystko zmienił.
- Słuchaj, Sinikarze - zaczęła. - Zabijanie jest złe, a jeszcze gorsze zabijanie moich podwładnych. Myślisz, że przyjęłabym kogoś do królestwa, kto zabijałby moich podwładnych? - mówiła z naciskiem i patrzyła na niego srogo.
Czekała na jego odpowiedź.

- Nie. Odpowiedział krótko nie podnosząc głowy. " Bóg mi świadkiem że z archanioła stałem się bezwzględnym zabójcom." Pomyślał. - Czy mam odejść? Spytał na moment podnosząc wzrok na królową jednak po chwili znów go opuszczając.

- Możesz odejść w każdej chwili. Ale jeśli nie chcesz, musisz mi przysięgnąć, że nie zabijesz żadnego z moich poddanych.
Obserwowała go bacznie.

Sinikar znów klęka przed królową. Kładzie swój miecz przed sobą i składa przysięgę. - Przyrzekam na wszystko co było,jest i będzie. Przyrzekam na swoje życie że nie zabije żadnego twojego podwładnego. A jeśli złamię przysięgę niech mnie pochłonie piekło na wieki.

Skinęła głową.
- Niech i tak się stanie.
Podniosła się ze swojego tronu.
- Mimo iż jesteśmy w pałacu w Sanvante, to przypisuję cię do Ashilut. Audiencję uważam za zakończoną. Chcesz coś jeszcze oddać?

- Nie... Dziękuje za wysłuchanie mnie królowo. Mówiąc to wstał,podniósł miecz i schował go do pochwy na plecach i wyszedł z pałacu. "Teraz... Będę musiał egzekwować tę przysięgę do końca mego życia..."
[z/t]

Straż odprowadziła Sinikara do wyjścia, a królowa zajęła się swoimi sprawami.

[z/t]

Do królestwa przyjechał Al. Na białym koniu, ubrany w długą szatę. Na plecach miał miecz, który dostał od trzeciego namiestnika. Na zamek dostał się bez problemu. Przemierzał korytarze, aż doszedł do sali tronowej. Gdy główne drzwi się otworzyły on już nimi kroczył. Zobaczył, że królowej jeszcze nie ma więc musi poczekać.

Królowa siedziała w komnacie. Nie na tronie, ale przy podłużnym stole. Popijała gorącą herbatę.
- To poważna decyzja... - mruknęła do siebie, nie będąc do końca przekonana co do pomysłu. - Muszę się zastanowić...
Planowała utworzyć swoją osobistą gwardię, bezstronną. W razie dziania się czegoś niedobrego w jednym królestwie, taka gwardia mogłaby się tym zająć. Musiałby być to oddział wykwalifikowanych i zaufanych wojowników, którzy służyliby tylko jej.
- Na dowódce on by się nadał... - myślała głośno.

Gdy usłyszał jakieś pogłoski chodzące po sali rozejrzał się i dostrzegł królową, która siedzi przy podłużnym stole. Podszedł do niej bliżej, ale nie za blisko. Nie chciał się narażać, na jakiekolwiek konsekwencje. Gdy już przed nią stał, uklęknął na jedno kolano i schylił głowę. Czekał na jakiś znak, że może wstać.

Słysząc czyjeś zbliżające się kroki, zwróciła wzrok w stronę, z której pochodziły.
- O, Alucard - zauważyła. - Witaj.
Wskazała mu miejsce po drugiej stronie stołu, co oznaczało, że miał tam usiąść.
- Właśnie o tobie myślałam.

Gdy usłyszał słowa dziewczyny, spojrzał na nią i zobaczył jak wskazuje mu wzrokiem miejsce, w którym ma usiąść.
- Moja królowo. - powiedział z szacunkiem i z dużym naciskiem na królowo. Powiedział to na powitanie, bo inaczej przecież nie mógł powiedzieć. Po chwili wstał i udał się na miejsce zasiadając na nim.

Kiedy zasiadł już na swoim miejscu, przeszła do rzeczy.
- Chciałabym zebrać pewną grupę wojowników. Stworzyć coś na wzór mojej osobistej, bezstronnej gwardii.
Zmarszczyła brwi, patrząc na niego.
- Co ty na to?

- Był bym zaszczycony moja Pani. - powiedział spokojnie przytakując. Osobista gwardia. Niezły pomysł. Mniej armii dla namiestników, więcej dla królowej.

- Raczej chodziło mi o to, czy to dobry pomysł? Wyraź swoje zdanie.
Uśmiechnęła się kątem ust. Czyżby podejrzewał, by Layla myślała o uczynieniu go głównodowodzącym? Ciekawe.
Ta gwardia byłaby do poważniejszych spraw, wymagających doświadczenia. Armia królewska to co innego, tak samo strażnicy i urzędnicy.
Można by to nazwać oddziałem do spraw specjalnych.

- Dla mnie to bardzo dobry pomysł. Namiestnicy jak dla mnie mają za dużo władzy co powoduje konflikty. - powiedział spokojnie, trzymając ręce pod stołem i siedząc wyprostowany. Przy królowej trzeba być dobrze wychowanym. Co się dziwić, pochodzi z rodziny vi Britannia.

- Namiestnicy mają zbyt dużą władzę? - powtórzyła, dziwiąc się. - Wydaje mi się, że nie dawałam im zbyt dużej władzy... po prostu nie mogę być w obu królestwach na raz, stąd namiestnicy. Pilnują porządku, ale... nie rządzą się, prawda? Nie wiem, jak tu jest pod moją nieobecność.
Alucard uznał to za dobry pomysł, czyli praktycznie rzecz biorąc w połowie się zgodził.
- Pragnę, abyś został głównodowodzącym tej gwardii.

Gdy usłyszał ostatnie słowa królowej, jego oczy prawie wyskoczyły z orbit. Pewnie gdyby teraz coś jadł, zadławiłby się. Głównodowodzący takiej gwardii musi być potężny i nie wymiękać. Al był taki. Ma duże doświadczenie na polu walki, znał się na strategi i dobrym rozstawieniu wojsk.
- Jeżeli królowa tego pragnie, przyjmę ten tytuł z wielkim zaszczytem. - powiedział, schylając głowę.

- Wierzę, że jesteś doświadczonym rycerzem, który będzie umiał poprowadzić gwardię tak, aby odnosiła sukcesy.
Skinęła lekko głową.
- Przydzielę ci kilka wykwalifikowanych wojowników (na razie to będą postaci zmyślone, dopóki nie nie mianuję kilku osób, które do tej organizacji będą dobre).
Królowa dopiła do końca herbatę, a potem wstała z uśmiechem.
- Tak więc gratuluję . W najbliższym czasie dostaniesz opaskę na ramię, która symbolizować będzie twoje dowództwo. A jak na razie, to wszystko.

(jeszcze tylko nazwę wymyślę, a jak mi się nie uda, to będzie Królewska Gwardia czy Gwardia Królowej )

Gdy królowa wstała, on też. Od razu odsunął się od stołu i uklęknął znowu.
- Dziękuje za ten zaszczyt. Jak będę potrzebny, stawie się na pewno. - powiedział po czym wstał. Zrobił dwa kroki do tyłu i odwrócił się na pięcie wychodząc z szali

(Królewska Gwardia brzmi lepiej )

(Niech tak ta razie będzie. Już ci zmieniam rangę)

- W takim razie będę czekała na twoje wstawiennictwo.
Uśmiechnęła się kątem ust i wyszła.

[z/t]