Najpiękniejszy ogród - Sheda

Cały ten ogród dzieli się na kilka mniejszych, różniących się wieloma cechami. Najpiękniejszy z nich to ogród Sheda. Rosną w nim kwiaty, które wydzielają specyficzny zapach, przyciągając tu wiele gatunków motyli, a na domieszkę tego możemy posłuchać cudnego śpiewu ptaków.

Idą ulicami miasta w końcu dotarła do ogrodów.Słyszała wcześniej, że znajduje się tu znakomity i przepiękny ogród Sheda.Postanowiła go zobaczyć na własne oczy.
Ruszyła w jego kierunku przez inne pomniejsze ogrody a gdy tylko się w nim znalazła od razu poczuła, że to "magiczne" miejsce. W okół rozchodził się prześliczny zapach niepodobny do żadnego innego.Było pełno kwiatów.Tyle kolorów.... Wszędzie latały piękne motyle, było słychać śpiew ptaków.
-Och... - tylko tyle zdołała z siebie wydobyć Maya.Zaczęła iść powoli ścieżką podziwiając przepiękne widoki.W końcu dotarła do małej ławeczki i postanowiła usiąść.Chwile później na jej dłoni usiadł piękny, błękitny motyl.
-Jesteś śliczny - rzekła cicho. - Pasujemy do siebie kolorystycznie - dodała i zaśmiała się.Motyl odleciał.

Jako że tego dnia Myrtan nie miał kompletnie nic do roboty,postanowił odwiedzić cieszące się wielką sławą ogrody Sanvante.Przez jakiś czas kroczył przez pomniejsze ogrody,aż wreszcie dotarł do głównego zwanego jako ogród "Sheda" uśmiechnął się widząc piękno tego ogrodu.Zagwizdał cicho,a po chwili na jego palec wskoczył mały,zielony konik polny.Uwielbiał te stworzonka ale nie bardziej niż od świerszczy,chociaż oba gatunki różniły się tylko rozmiarem.
-Tak mój malutki..
Tak był przejęty swoim skarbem,że nie zauważył dziewczyny siedzącej na ławce.

Maya siedząc delektowała się pięknym widokiem.Było tu tak spokojnie...jedynie wiatr lekko mierzwił jej włosy. Nagle niedaleko zauważyła jakiegoś mężczyznę.Ten jednak jej chyba nie zauważył będąc najwidoczniej czymś bardzo pochłonięty. May dostrzegła ,wytężając nieco swój doskonały wzrok, aby zobaczyć co go tak zajęło.
-Konik polny?! - wyrwało jej się z ust trochę chyba zbyt głośno. Miała jednak nadzieję, że tego nie dosłyszał.
Była zaskoczona tym widokiem, iż patrząc na mężczyznę, który był dość dobrze zbudowany nie pomyślałaby, iż może być "zainteresowany" takimi stworzonkami.
Jak już coś to jakieś zwierzęta, ale nie coś tak małego... pomyślała i uśmiechnęła się do siebie pod nosem dalej obserwując nieznajomego.

Z transu wyrwał go piskliwy głosik błękitno-włosej dziewczyny.Konik-polny jakby zaalarmowany
zeskoczył z palca przybysza i zniknął gdzieś w pięknych kwiatach.Kolejny raz serce mu waliło jak młot "No ile razy jeszcze ktoś mnie przestraszy!" pomyślał,był trochę podirytowany,lecz nie okazywał tego.

Maya zauważyła jak konik polny znika.Wstała więc z ławki i ruszyła w stronę mężczyzny.Podeszła do niego i niepewnie zaczęła:
-Przepraszam.Nie chciałam go wystraszyć.Ale jeśli chcesz to znajdę ci innego.Mam dość dobry kontakt z naturą.
Ledwo skończyła mówić a już ruszyła w stronę kwiatów i trawy aby szukać kolejnego zielonego stworzonka.

Zauważył gdy dziewczę do niego podeszło.Uśmiechnął się lekko i ani się obejrzał a już błękitno-włosa była w kwiatach przeszukując je.Machnął ręką.
-A nie trzeba..
Zamyślił się na chwilę.

-Nie? A to szkoda bo właśnie znalazłam jednego - powiedziała Maya wychodząc z kwiatów i stając obok niego.Na otwartej dłoni siedział mały, zielony konik polny.Dziewczyna stała i patrzyła na nieznajomego swymi dużymi, błękitnymi oczyma.

O.o podbiegł do niej i zaraz przejął konika,lecz ten nie miał ochoty na zabawę i jak szybko się pojawił na jego ręce to i tak szybko zniknął.Chłopak się za bardzo tym nie przejął.Odwrócił się do dziewczyny i zauważył że świdruje go wzrokiem.Trochę się speszył.
Eee...Nazywają mnie Myrtan Illart.Naa...
Chciał powiedzieć "Namiestnik Ashilut"ale szybko zrezygnował.
Złapał rączkę dziewczyny i lekko pocałował,jak kazała mu kultura oraz maniery szlachcica.
-Do usług.

Gdy Myrtan pocałował ja w rękę lekko zaczerwieniła się. Jaki dżentelmen.
-Miło mi poznać - odpowiedziała po chwili. - Ja jestem Maya.Maya Diomeder. Niedawno zamieszkałam w Sanvante. Nie znam tu jeszcze za dobrze okolic. A ty skąd jesteś? - spytała uśmiechając się uroczo i przyglądając się mu z ciekawością.

-Mi też bardzo miło panienko-Uśmiechnął się i skłonił lekko.Wyprostował się i podrapał w rękę.
Zmieszał się trochę.Nigdy nie lubił zdradzać swojego pochodzenia.
-Ashilut..
Odparł po chwili zastanowienia.

-Jak tam jest? Jeszcze nie byłam nigdzie poza Sanvante.
Choć w zasadzie to i tu nie wiele widziałam dokończyła wypowiedz ale już w myślach.
-Może...może przejdziemy się? Jeszcze nie zobaczyłam całego ogrodu - spytała niepewnie po czym zrobiła parę kroków wzdłuż ścieżki zastanawiając się czy Myratn ruszy za nią...

-Czemu nie,panienko.
Uśmiechnął się i dorównał jej kroku pogwizdując sobie.Niezręczna cisza zapadłą.On nie wiedział co rzec i ona tak samo,w końcu Myrtan przerwał niezręczną ciszę.
-Ashilut,jest raczej bardziej zbudowane na fortecę do obrony.
Tam nie ma zbyt wielu pięknych ogrodów.

-Rozumiem.Ale...a zresztą nie ważne - rozmyśliła się.Chciała spytać po co budować miasto "obronne" skoro nikt tu nie prowadzi wojny ale zreflektowała się, że nie wie sama jak to było w przeszłości.
-A swoją drogą miałabym prośbę.Mów mi Maya, to "panienko"... nikt tak do mnie wcześniej nie mówił... - przerwała bo tuż przed nimi na środku ścieżki zatrzymała się mała wiewiórka i spoglądała na nich z ciekawością.Maya przykucnęła i wystawiła do niej ręce zachęcając ją słodkim głosikiem.Zwierzątko po chwili namysłu wskoczyło jej na ręce.
-i co ty tu robisz? - spytała. - Nie powinnaś być raczej w... lesie? Nie martw się zaniosę cie tam. A póki co zaopiekuje się tobą. Nazwę cię...
Przerwała nagle bo przypomniało jej się , że nie jest tu sama.Spojrzała zmieszana na Myrtana.
-Wybacz - zaśmiała się wstając.Ale nie potrafię przejść obojętnie obok tak milusich zwierzątek.

-Rozumiem.Ale...a zresztą nie ważne -Myr wolał nie wnikać w szczegóły.Tylko w milczeniu potakiwał głową,aby nie pomyślała sobie,że ją olewa.-A swoją drogą miałabym prośbę.Mów mi Maya, to "panienko"... nikt tak do mnie wcześniej nie mówił... -Nie potrafił powstrzymać śmiechu,bo zaraz po chwili wybuchnął śmiechem.- Masz rację..to głupie,ale ja byłem uczony tak się zwracać do kogokolwiek.NO wiesz...z kulturą. -Uśmiechnął się szelmowsko.Po chwili dziewczyna zauważyła wiewiórkę na środku ścieżki.Od razu podbiegła do niej,szeptając jej swoim słodkim głosikiem.Namiestnik nie umiał się nadziwić,że taka nastolatka,według niego ma taki melodyjny głosik.
-Wybacz -
- Ej tam..w końcu nie wszyscy potrafią się powstrzymać widząc takie małe włochate cosie -
Uśmiechnął się szczerze.

(przepraszam że tak rzadko odpisuję.Postaram się częściej )

Maya roześmiała się ponownie.Lubiła się śmiać a dziś miała nadzwyczaj dobry dzień.
-Wiesz, mimo iż ogród jest zachwycający to chyba będę się już stąd zbierała - powiedziała dziewczyna kierując się w stronę wyjścia. - Jestem tu dość nowa i chciałabym jeszcze zwiedzić inne części miasta. Może... może polecisz mi coś wartego zobaczenia? A może sam się gdzieś wybierasz i mogłabym ci towarzyszyć? Wszędzie tu jest tak spokojnie ? Przydałoby się trochę rozrywki...

[nie szkodzi sama jak widzisz dawno nie pisałam ale jakoś nie mam weny ostatnimi czasy:/]

-Tutaj w Sanvante nie Mayu,ale możemy odwiedzić Ashilut i tam wybrać się na targowisko.
Uśmiechnął się pod nosem po czym zdmuchnął kosmyk włosów który tak zacięcie walczył,aby jednak Myr miał oko zasłonięte.Po paru próbach walki z zadziornym kosmykiem,złapał go w palce i odgarnął do tyłu."A któż by pomyślał taka mała niepozorna i spokojna,a zabawić się chce!"
-Co ty na to Mayu?

-Świetnie.Nigdzie jeszcze nie byłam w Ashilut. Chętnie zobaczę nowe miejsca - powiedziała zadowolona z propozycji.
-Ruszajmy! - rzekła i w podskokach ruszyła do przodu.Po chwili zatrzymała się raptownie.Wiewiórka zeskoczyła z jej ramienia i uciekła na najbliższe drzewo.nawet na to nie zwróciła uwagi.Pewnie wyglądam jak wariatka pomyślała i odwróciła się aby zobaczyć minę towarzysza, który stał w miejscu.Podeszła do niego ponownie.
-Wybacz.Zachowuje się nieodpowiednio przy kimś takim jak... - przerwała bo w zasadzie nie wiedziała czym się zajmuje ale wzbudzał w niej jakiś tam respekt - ...Ty. -Dokończyła i spuściła wzrok bo jej się głupio zrobiło. []
-Prowadź - dodała już ciszej.

Uśmiechnął się szczerze kącikiem ust.Spojrzał na nią z góry i ruszy przed siebie.Uśmiechał siuę do siebie,aż dziewczę go dogoniło i szli w ciszy.Rozbawiło go trochę zachowanie towarzyszki.Takie wesołe i zwariowane osóbki szybko przypadały mu do gustu.
-No to ruszamy!.
Machnął ręką jak żądny przygód podróżnik i zachichotał.Już po chwili zniknęli z zasięgu labiryntu,skręcając w jakąś uliczkę.

(Z/T oboje)

Zoja pojawiła się tutaj z nudów. Wszystkie dni powoli zlewały się w jedno, nie działo się nic ciekawego. Na kilka dni zmuszona była opuścić Krainę i teraz, po powrocie chciała wypocząć. Może w towarzystwie kogoś miłego? Nie wiedziała. Usiadła na jednej z pięknie zdobionych ławek, oparła się i odchyliła głowę w tył, przymykając oczy. Tradycyjnie dla siebie pozostawała jednak czujna na każdy dźwięk różniący się od śpiewu ptaków i szmeru drzew.

Zoi znudzilo się samotne siedzenie w jednym z ogrodów Sanvante. Wstala więc i oddaliła się nieśpiesznie. Przygladziła suknię, obejrzała się jeszcze na przepiękne kwiaty i drzewa, po czym zniknęła z ogrodów.

Li Shang przechodził okolicą, a zmęczony ciągłą podróżą postanowił chwilę odpocząć w cichym i spokojnym miejscu jakim był ogród Sheda.
To będzie idealne miejsce na odpoczynek - Pomyślał Li i wszedł do ogrodu.
Wędrował po ogrodzie chwilkę, wsłuchując się w śpiew ptaków i innych zwierzątek, które zamieszkiwały ogród. Po chwili doszedł do centrum ogrodu i usiadł pod jakimś drzewem aby schronić się przed słońcem i w miarę ciepłym dniem.
Shang usiadł pod drzewem i w ciszy medytował, przyglądali mu się mieszkańcy ogrodu.
Małe zwierzątka pewnie i bez żadnego strachu zaczęły podchodzić do medytującego mnicha, kilka pięknie śpiewających ptaszków po usiadało mu na ramieniu i kontynuowały swój śpiew. Wiewiórka położyła mu się w nogach, a inne zwierzaki podeszły i przyglądały się tak rzadkiemu zjawisku jaki był owy mnich.
On zaś nie zwracając uwagi na zwierzęta medytował dalej.

Kilku przechodniów patrzyło się na to i nie chcąc spłoszyć zwierząt ani przeszkadzać mnichowi szli po prostu dalej.

Mnich siedział tak przez dwa dni, bez najmniejszego ruchu nawet małym palcem u nogi. Po chwili wstał i co dziwne nie spłoszył żadnego z zwierzątek. Patrzyły się na niego jak na jakąś świętą osobę. On zaś zdjął wszystkie zwierzątka które siedziały na nim i odszedł od drzewa pod którym siedział. Ptaki latały jeszcze przez chwilę wokół niego, a wiewiórka wdrapała się na drzewo.
Li zaczął zbierać jakieś rośliny i zioła z których będzie mógł przyrządzić lekarstwa i maść leczniczą. Wszystkie rośliny wsadził do worka który był zawieszony u boku.
Odczuł lekki dyskomfort ponieważ był trochę głodny, a samymi modlitwami wyżywić się nie da. Zaczął szukać więc jakiegoś pożywienia, po kilku minutach znalazł jakąś większą jabłoń z której zerwał kilka jabłek. Usiadł pod drzewem i zaczął je zjadać. Siedział tam spokojnie z jakieś dwie godziny, ale był najedzony do syta. Zerwał jeszcze kilka jabłek na powrót do domu. Nie miał pieniędzy za które mógł by sobie coś kupić. Wszystkie oszczędności wydał na podróż do Sanvante. Podobno są tu zioła jakie nie występują nigdzie indziej. Jednym słowem jego podróż się opłaciła i to bardzo. Jeszcze chwilę się kręcił po parku zbierając te najbardziej potrzebne rośliny i po chwili zniknął gdzieś za drzewami.

Z/T

Diego wraz z Anriel szli spacerkiem od straganu kiedy to dotarli do jak piękniejszego ogrodu w Sanvante. Tutaj panuje spokój i cisza jaką pragnęła mieć rudowłosa kobieta.
Diego popatrzył na nią i na cały ogród.
- A więc witaj w Sheda, najpiękniejszym ogrodzie w Sanvante. Mężczyzna uśmiechnął się do dziewczyny i wystawił rękę ku ziemi. Wypowiedział coś w słowach nieznanych nikomu prócz Yuan-ti. Z rękawa wyszło kilkanaście małych wężów, które od razu rozproszyły się po parku.
- Idźcie moje zwierzątka na pewno jesteście głodne. -Wymamrotał bardzo cicho Diego po czym znów wrócił do Anriel.

Na widok węzy wzdrygneła sie. Lubiła gady ale do we\ęży żywiła jakiś wewnętrzny wstręt
-Ładnie -skwitowała. Miała dość silna alergie na pyłki co natychmiast objawiła sie kichaniem i samozapłonem

Gdy zauważył jak rudowłosa kicha zaczął się cicho śmiać.
- Hehehe widzę, że nawet najwięksi wojownicy maja swoje słabości? Diego zaczął się rozglądać za wężami. Jeden z nich właśnie połykał jakiegoś małego króliczka. Po czym zaczął wracać w stronę swojego pana i już po chwili znów był w rękawie. Dziewczyna mogła dostrzec iż za drzewem stał podejrzany mężczyzna który patrzył się na nich i zaczął coś szeptać pod nosem. Diego nie zwrócił na mężczyznę większej uwagi i szedł dalej.

-Każdy ma jakieś słabości- żekła sztywno i lodowato jakby nie miała najmniejszej chęci na rozmowe

Diego zauważył jej niechęć do rozmowy i odezwał się do niej.
- Coś się stało, że nie chcesz ze mną rozmawiać, czy to te pyłki tak na Ciebie działają? Szedł dalej obok niej, a ostatnie węże wracały do jego rękawa najedzone. Działało to bardzo dziwnie bo gdy wąż wrócił obżarty to takie samo odczucie miał Diego. To tak jakby węże mogły się odżywiać za niego.
Mężczyzna, który stał za drzewem patrzył się jeszcze na nich przez chwilę po czym gdzieś zniknął.

spiorunowała go lodowatym spojżeniem
-Pyłki nie maja tu nic do żeczy... poprostu nie mamy o czy rozmawiać

Diego popatrzył na rudowłosą, a następnie przed siebie.
- To prawda. Muszę cię Anriel zmartwić ale ja nie jestem typem "psa na babki" ani duszą towarzystwa. - Powiedział i sapnął ociężale.
- No dobrze to ja już nie będę Cię zanudzał i się oddalę. Muszę coś jeszcze oddać. -Powiedział Diego i wskazał na dokumenty które trzymał.

Siedziała na ławce pod jednym z drzew. Dookoła leżał śnieg, było trochę zimno. Jej to jednak nie przeszkadzało. Przeszkadzało jej raczej to, że zawsze w pobliżu byli jacyś strażnicy. Westchnęła cichutko.
- Czuje się tu nie raz jak więźniarka niż królowa - zaśmiała się cicho.

Layla trochę się niecierpliwiła z powodu tego oczekiwania. Powtarzała sobie jedynie w myślach, że to w sumie dobrze, że arcymag tak dba o jej bezpieczeństwo.
Nieco znudzona, podniosła się z ławki i zaczęła kroczyć po śniegu. Stwierdziła, że jeśli zrobi jej się zimno, to ta rozmowa odbędzie się w pałacu przy gorącej herbacie.
Nabrała trochę śniegu w dłonie i zdmuchnęła go.

Nie bez powodu Avio wybrał własnie ogrody jako miejsce swojego spoczynku. Uwielbiał on wszystkio co Boskie, a każde życie dla niego jest święte. Dziwne to podejście pamiętając, że jego konikiem jest walka. Ojcowska katana jednak używana jest tylko i wyłącznie w ostateczności. Jest to jakiegoś rodzaju usprawiedliwienie do którego warto dodać, że celem jego treningu jest obrona samej królowej.
Helslin przysiadł na zimnej ziemi, która porastała soczysta jednak zwilrzona deszczem trawa. Nogi skrzyżował jednocześnie podpierając wpół lezące ciało na przedramieniach.
Wzrok jego wedrował w różne strony ogrody pomimo to skupiał się on na drzewach i zwierzetach, które o tej porze znane były ze swojej wysokiej aktywności. Widok ten wzbudzał w nim miłe odczucia.
Na twarzy oblanej spokojem malował się delikatny uśmiech. Kosmyki włosów spokojnie rozwiewane były przez ciepły wiatr.
Rozmyślał o matce. Często z utęsknieniem o niej myslał. Były to bardzo ludzkie myśli. Jak wyglada, jaka jest. Pomimo, że nie raz dane mu było odczuć jej obecnosć i jej miłość w pobliżu ciekawość nie miała końca.

Coś przemknęło między trawami. Towarzyszył temu lekki podmuch wiatru, owiewający Avio. Pomiędzy drzewami mógł ujrzeć białą tygrysicę, która zatrzymała się, krocząc wolno. Oddychała głęboko, szła z otwartą paszczą. Widać było, że przebyła długą drogę.
W pasie była czymś przepasana. Z kieszeni wystawały jakieś listy.

Z gałęzi nad głową widać było tylko końce długich rudych włosów. Shilah ułożyła się wygodnie, wcinała jabłko i wertowała jakąś książkę.
- Mmmm~

W całym tym wpatrywaniu się w to co żywe trudno było nie zauważyć białego tygrysa, który pojawił się na polu widzenia. Nawet gdyby Avio nie miał tendencji do ogladania po raz setny właśnie w tego typu rzeczy trudno nie zauważyć kotowatego tak ogromnych rozmiarów. Do tego kolor zwierza kontrastował z zielenią ogrodu.
Młodzieniec wyprostował plecy nie spuszczając z oka tygrysa. Nie obawiał się go zanadto mając wiedze na temat przeróznych istot zamieszkujacych Avalon. Gdyby nawet miał się rozczarować znakomicie włada mieczem toteż obawa była zbędna.
- Wydaje mi się, że nieodpowiednim zachowaniem byłoby rozpoczecie rozmowy od 'kici kici' - Avio wydajac z siebie cichy i niezadługi odgłos radości pokrecił przecząco głową pochylajac ją z lekka. Bardzo dobrze wiedział jak absurdalne było jego 'witaj'
Cechował się on lekkim podejściem do otaczającego świata co może wywołać wiele zamieszania i nieprzyjemne jego reakcje jednakże równocześnie miał on wielką wiare w jasną strone istot żywych.

Słysząc w pobliżu czyjś głos, tygrys obejrzał się za siebie. Loara dostrzegła Avio i wydała z siebie głośny pomruk, słysząc "kici kici".
Zawróciła i skierowała się w stronę blondyna. Jej uwadze nie umknęła również dziewczyna siedząca na drzewie. Ogrody był dość popularnym miejscem.

- Kici kici? - mruknęła. - Jeśli to było do mnie, to poleje się krew... =='
Chwyciła się gałęzi dłońmi i zawisła głową w dół. Szukała agresora.
- Ouuuu, uroczy~

Cichy pomrók dochodzący gdzieś z drzewa oderwał uwagę młodego Helslina. W celu lokalizacji istoty Avio rozejrzał się powoli dookoła dokładnie penetrując nieprzeciętnym wzrokiem okolice. Po chwili dostrzegł siedzącą na drzewie kobiete lub to czymkolwiek ona była.
Ludzkie geny, męskie geny dały o sobie znać. Trudno się dziwić.
Avio przezucił nogi w strone nowego obiektu obserwacji i ponownie oparł się na przedramieniach zupełnie zapominajać o wielkim kocie tuż za swoimi plecami. Perspektywa rozmowy z tygrysem nie była na tyle interesująca co krwisto czerwone oczy miłośniczki drzewnych wspinaczek.
Twarz jego spokojna nie odsłaniająca żadnych uczuc, które mogły targać chłopakiem specjalnie przybrała wyraz niezainteresowania tylko czystej obserwacji wynikajacej z ciekawości.
Młody Helslin uczony był bowiem przez ojca, że potencjalnego wroga należy na początku zaobserwować jednak to nie z tej nauki wynikały jego terażniejsze zachowania jednak miała ona swój udział i znaczenie w anielskiej potrzebie podziwu.

Nie lubiła, gdy ktoś szybko tracił nią zainteresowanie.
W mgnieniu oka odmieniła się. Miejsce tygrysa zajęła dziewczyna w krótkich włosach. W słońcu były nieco rude.
- Uroczy tygrysek czy uroczy blondaś? - rzuciła do dziewczyny.
Przez ramie miała przerzuconą torbę z listami.

- I tygrysek i blondaś, ale jako, że wolę facetów, to teraz blondaś wygrał
Z zainteresowaniem przeniosła wzrok na nieznajomego młodzieńca. Przekręciła się na gałęzi tak, że siedziała zgodnie z prawami grawitacji, nogami w dół. Skrzyżowała kostki.
Zawinęła kosmyk włosów za ucho, wpatrując się w jego niebieskie (zakładając podobieństwo do Clouda) oczy.

Dobrze rozciągniete kręgi szyjne zwolniły napięcie dzieki czemu głowa Avio bezwładnie zwisała w kierunku pleców. Oczewiście zrobił to umyślnie chcąc zwrócic uwagę na postac przeobrażonego tygrysa. Jego nieskazitelnie błękitne oczy ujrzały postać pięknej kobiety, która swoją deloikatnościa wizerunku przyciagała męski wzrok. Helslin nie był wyjątkiem kobieta na pewno zapadnie głęboko w jego pamięci, niedługie rude włosy i filigranowa budowa ciała była powodem zachwytu w sercu Avio.
Młodzieniec jednak był lekko zakłopotany. Nie przywykł on do towarzystwa dwóch postaci o wizerunku kobiet, a juz na pewno nie do rudowłosej delikatności ani krwistookiej, zaczepnej i odrobine wulgarnej osobowości. Avio większość życia trzymał się na uboczu doskonalac współistnienie z mieczem, niezapominajmy jednak, ze jego męska cześć dość silnie wgryzła się w jego charakter więc nie jest on stuprocentowym dobrem.
- Ta postac zdecydowanie bardziej podlega pod uroczą, a jesli miałbym już dzielić to okreslenie z tobą pomijajac zaszczyt, który jest oczewisty pragne poznać twoje imie. - Młodzieniec wstał i zbliżył się do nieznajomej przybierajac na twarzy pogodny i radosny uśmiech, który znikomo pasował do jego poważnego podejścia w sprawie imienia istoty.
- Mam nadzieje dziki kocie, ze przysiądziesz się do mnie a zwilrzona trawa nie stanie się twoją grzeczna wymówką albowiem posiadam kilka łyków nektaru darowanego mi z niebios i rad będe gdy jego moc wpłynie i na twoją urodę by nigdy nie przestała cieszyć oka.

Zaskoczył ją swoją patetyczną mową, co doskonale było widać na jej twarzy. Uniesione brwi, lekko rozchylone usta. Przełknęła ślinę i zaczęła się jąkać. W końcu udało jej się coś wybełkotać.
- Aeyy... Loara - odparła krótko, widocznie zakłopotana. - Nie, rosa mi nie przeszkadza, ale raczej królewskie obowiązki mnie gonią.
Wskazała na torbę z listami.

- - oniemiała.
Uroczy i do tego inteligenty~ tylko po co tyle patosu?
Przechyliła lekko głowę na bok obserwując zajście z dozą zaciekawienia. Jedną ręką przygładziła długą białą sukienkę.

Reakcja na wyrazy twarzy dziewczyn, które wyraziste były aż zanadto dla osób które poznać Avio jeszcze okazji nie miały mogła wydawac sie najzwyczajniej w świecie dziwna. Wydał z siebie bowiem cichce ''hehe'', któremu towarzyszyło przymrózenie oczu.
Młody Helslin taki po prostu był, oderwany z innego wieku, miało to jednak wiele czaru, przynajmniej takie wyciągnął wnioski z reakcji na jego osobowość on zaś nigdy nie dostrzegał w sobie innosci choć trudno to pojąć w świecie gdzie zróżnicowanie rasowe jest barwniejsze niż rodzaje drzew w ogrodzie, który trzeba dodac przy pokazji jest najpiękniejszym miejscem dla oka w mieście.
Aasimar spojrzał z zaciekawieniem na torbe wypchaną listami i zdawał sobie doskonale sprawe z problemu jakim sterta kartek stac się może w natłoku obowiazków jednak pamiętajac jego marzenie o zostanie osobistym strażnikiem samej królowej bliskość Loary z dworem rozbudziła w nim odrobine zazdrości ale także jeszcze większa fascynacje poznaniem jej osoby. - Myśle, ze powinienem teraz zareagować współczuciem jednak bardziej poszedlbym w strone twojej niesamowitej pracy, zawsze chciałem pełnić obowiązki na dworze blisko królowej, niekoniecznie jednak w takiej formie dlatego też mam nadzieje, ze nie nieprzyjemnym będzie dla ciebie pytanie własnie o samą królową? Ciekawi mnie jej osoba od zawsze! - Co prawda Avio nie żadał konkretnego pytania wynika to z faktu pożadanej swobody wypowiedzi.
Pomimo skupiania swojej osoby na Loarze halslin nie zapomniał o czerwonookiej nie chciał jednak w żadnen sposób naciskać jej do blizszego kontaktu tym bardziej, ze sprawiała ona wra,zenie twardo stapajacej po ziemi kobiecie dlatego też wolał by to ona zaatakowała go rozmowa a nie odwrotnie.

Pokiwała głową. Było to bardziej na znak, że go słucha, niż na to, że się z nim zgadza. Trzeba było słucha uważnie, gdy mówił, z racji na jego podniosły styl.
- Rozumiem twoje zaciekawienie - odparła - ale sensowniej nie byłoby się najpierw przedstawić?
Widziała w nim coś anielskiego... choć bardziej przypominał jej kogoś z rodu książęcego.
Ukradkiem zerkała na Shilę.

Z gracją ześlizgnęła się z gałęzi i gładko wylądowała na trawie. W dłoni wciąż ściskała książkę, sukienka z lejącego się materiału reagowała na każdy najłagodniejszy powiew wiatru.
Podeszła bliżej.
Jak się okazało, była dość niska.
- Królowa organizuje najlepsze bale~ - zanuciła wesoło.

To prawda niegrzecznym z jego strony było niewspomnienie swojego imienia zupełnie jednak nie wydało mu się to istotne. Moze to i lepiej przecież miło się robi kiedy ktoś ciekaw jest twojego imienia chyba, że robi to ze zwykłej wpojonej grzeczności nad którą nie ma się większej kontroli lecz teorie tą z czystym sercem lepiej odrzucic. - Avio. - Odpowiedział krótko bez zbędnych komenatarzy, imie w końcu nie wymaga oprawy. Wystepuje w tej samej formie, którą przybrało pierwszy raz wypowiedziane do jeszcze chwile wcześniej nieokreslonego dziecka.
Halslin rozkojarzony był i miał problemy z odnalezieniem się w sytuacji, nie wiedział co i do kogo powinien mówic by osoba druga nie czuła się odepchnięta czy skrępowana nadmiernymi komplementami nieskierowanymi do niej. Same komplementy Avio nie miały żadnego ukrytego znaczenia po prostu był miły.
Trafnie założył, że krwistooka nie będzie wymagała tyle taktu i ostrożnosci co Laora, bylo to bardzo pociągajace dla natury męzczyzny jednocześnie lekko przerażające w swojej ukrytej intencji bytu dla czesci niebianskiej. - Śmiem twierdzić, że skoro takie jest twoje zdanie natura balu odwrotna jest do spokoju, a zakończenia nieprzewidywalne tak samo jak ty. - Avio poczuł się nieco swobodniej mogac rozmawiać nieco ostrzej. Nie były to straszne słowa ale można było wyczuc w jego głosie wiecej odwagi i wojowniczego tonu. Nawet twarz wydała się bardziej zadzorna a wrazenie takie mogły sprawiac uniesiona jedna z brew a także zaczepnie zadarty kącik warg rysowany na dumnie uniesionej głowie.

- Avio, ładne imię - przyznała. - Miło mi cię poznać.
Wyprostowała się i przeciągnęła, rozprostowując kości. Podążyła wzrokiem za Shilą, kiedy ta zeskoczyła z drzewa. Coś jej się w niej nie podobało. Może te zdradzieckie, krwiste oczy...? Przypominała jej trochę wampira.
- A ty skąd wiesz? Uczęszczasz na nie?