Imię: Belial (jestem kobietą!)
Wiek: wygląda na dziewczę w wieku 19 lat, choć tak naprawdę ma już na karku kilka setek
*Rasa: Demon - rasa kojarzona od razu z czymś odrażającym, złym czy czymś, co można potępić. Co prawda charakteryzuje się diabelskim usposobieniem, ale to nie oznacza, że nie wie, co to jest moralność.
Jedna z najsilniejszych ras. Ich temperatura ciała, tak jak u Morconów, jest podwyższona, ale nie w tak znaczącym stopniu.
Część przedstawicieli posiada skrzydła - mogą byś zarówno czarnego upierzenia, jak i błoniaste. Skrzydła te potrafią maskować. Ich kły są wydłużone, przystosowane do gryzienia.
Aha, są nieśmiertelni, chyba, że ktoś im ukróci żywot. Po prostu nie umierają śmiercią naturalną.
Demony zamieszkują krainę zwaną "Piwnicą". Co prawda znajduje się pod ziemią i nikt tam nie ma wstępu oprócz ras demonowatych, ale nie jest to Piekło (Piekło znajduje się w najgłębszej warstwie, a Piwnica w najpłytszej).
Pochodzenie: -
Profesja/ranga: Oszustka i złodziejka
Wygląd: charakterystyczne długie włosy i niebieskie oczy. Chodzi w sukienkach, które rzucają się w oczy, ale kiedy chce wtopić się w tłum zakłada beżową szatę.
Broń: miecz o imieniu Nanatsusaya, który posiada siedem ostrzy. Należał on kiedyś do bardzo silnego anioła, jednak pewien demon ukradł go. Tak się składa, że była to osoba z rodziny Bel, która odziedziczyła go po jej śmierci.
Belial potrafi go zmaterializować kiedy chce. Dzierżawić go może tylko właściciel (w tym wypadku ona), gdyż w rękach kogoś innego miecz piekielnie piecze.
Jego właściwości nie można unicestwić żadną magią ani innymi duperelami. Miecz sam wybiera swojego właściciela.
Charakter: paskudny. Jest upierdliwa, marudna i zaczepia każdego, kto nie wykazuje chęci rozmowy. Miewa swoje humorki. Jednak gdy sytuacja wymaga powagi, jest opanowana, oschła i chłodna.
Znaki szczególne: specyficzny wygląd rzecz jasna
Belial jest jednym z demonów, które posiadają skrzydła. I to bynajmniej nie jest cecha, która ją z nimi identyfikuje - jej skrzydła są białe jak śnieg.
Krótka historia: Bel przeniosła się na wyspę od razu po tym, jak jej dawny władca przepadł. Nigdy nie okazywała mu sympatii, wręcz przeciwnie, choć kiedy opuścił miasto i już nie wrócił, poczuła pewnego rodzaju żal. Nie mogła dłużej zostać na swojej ojczystej ziemi; czuła, że powinna odejść tam, gdzie mogłaby zapomnieć o przeszłości.
