Mini wodospad

- Uwielbiam intrygować innych - odparł tajemniczo. A z tym wstydzeniem się... Umilkł, szukając odpowiedzi na to pytanie. Zupełnie nie wiedział, jak ma na nie odpowiedzieć. Sam nie wiedział, dlaczego się wstydzi.
- Konkretnie nie wiem, dlaczego się wstydzę, ale od zawsze tak było - odpowiedział wreszcie po długim namyśle.

-Nie wstydź się. A powiedz mi...co śpiewasz? masz jakąś ulubioną piosenkę?
Pomyślała, że chciałaby usłyszeć go śpiewającego, jego kojący głos.
-Zaśpiewaj-nagle podskoczyła rozentuzjazmowana jak mała dziewczynka- prrooszę-uśmiechnęła się słodko

Przez chwilę milczał, myśląc nad czymś uparcie. Potem rzucił tylko tajemnicze spojrzenie w kierunku April.
- W porządku, specjalnie dla panienki jestem zdolny się poświęcić, mimo że to dla mnie dość wstydliwa sprawa - odezwał się z delikatnym uśmiechem. Potem w myślach zaczął szukać odpowiedniej piosenki.
Najlepiej, tej ulubionej. Westchnął ciężko, przywołując z głębin pamięci ten fragment tekstu, który osobiście uwielbiał. Trochę się krępował.
- I jeśli będziesz płakać, ja podtrzymam Twoją głowę wysoko
będę tuż przy Twoim boku
Będę Twoim Aniołem Stróżem
Zrobię wszystko co w mojej mocy aby rozświetlić Twoje życie i zobaczyć Twój uśmiech
i to przepoławia moje serce na pół...* - zaśpiewał dość cicho, a gdy skończył, na jego twarzy zagościł wielki rumieniec.


* Tekst jest przetłumaczony, po angielsku brzmi lepiej, ale tak będzie się prościej połapać

Patrzyła na niego jak zahipnotyzowana, po chwili się ocknęła i mruknęła.
-O jacie..masz talent, to było... Masz wspaniały głos!-Sama nie wiedziała co ma powiedzieć,zauważyła, że na policzkach młodzieńca wykwitł rumieniec. Dodało mu to niesamowitego uroku, czego zapewne nie był świadom. Zbliżyła się do niego po chwili zawahania i dała mu całusa w policzek.
-Dziękuję.

A to sprawiło, że Faolán jeszcze bardziej się zawstydził. Zerknął tylko na April i uśmiechnął się trochę niezręcznie.
- Nie... nie ma za co dziękować. - odpowiedział tylko trochę nieśmiało. No tak, w końcu śpiewanie było dla niego nieco krępujące, ale cieszył się, że zadziwił swoją towarzyszkę.
Umilkł, nie wiedział zbytnio co ma powiedzieć.

Odwróciła się od niego trochę speszona. Zganiła siebie w myślach za swoje zachowanie. Nigdy się tak nie zachowywała, więc sama nie wiedziała co ja napadło.
-Przepraszam, nie powinnam była tego robić.-powiedziała szeptem.

- Dajże spokój.. - odezwał się, uśmiechając delikatnie. No, wreszcie zebrał w sobie jakąś tam odwagę, by cokolwiek z siebie wydusić. Brawo.
- To było bardzo miłe. - kontynuował i jego uśmiech nabrał nieco wielkości.

Milczała przez dłuższą chwilę.
-Miłe?-wyrwało jej się na głos. Nadal nie patrzyła na chłopaka, sama nie wiedziała czemu, bała się na niego spojrzeć.
-Od jak dawna śpiewasz?-zapytała niepewnym głosem.

Ach tam zaraz bała. Ciemnowłosy wciąż się rumienił, na dodatek powiedział coś, co najwyraźniej nie spodobało się April. Westchnął ciężko, zerkając na nią trochę niepewnym wzrokiem.
- Cóż. Od dziecka.. - odpowiedział na pytanie, potem jednak uściślając - czyli od ósmego roku życia.
Uśmiechnął się lekko.

Popatrzyła na niego. Miała kiedyś wątpliwości co do swojej natury czy też powołania.
-Powiedz mi... nie masz jakichś nadprzyrodzonych zdolności?-ona miała moc uzdrawiania innych, i mogła manipulować czy też lekko hipnotyzować swoimi intensywnie szmaragdowymi oczami co rzadko jej się zdarzało, ale jednak.

- Niestety, nie. - odpowiedział cicho, przyglądając się April bardzo uważnie. Cóż, nie każdy Aasimar posiadał jakiś dar. Akurat ciemnowłosego to ominęło, liczył tylko i wyłącznie na swoją ogromną inteligencję.
- Jestem całkowicie przeciętny. - dodał z uśmiechem.

Spojrzała na niego lekko zaskoczona. Tak jak myślała nie zdawał sobie sprawy z tego jakim jedynym w swoim rodzaju jest młodzieńcem i w dodatku niezwykłym.
-Co jak co... mów co chcesz, ale ja się nie zgodzę z Tobą. Przeciętny to Ty na pewno nie jesteś-zaprzeczyła kręcąc przy tym głową.
-Chyba Cię zanudza ta rozmowa...-uśmiechnęła się niepewnie.

- Wcale nie zanudza. - zaprzeczył żywo. Przeciwnie, nie miał ochoty się stąd ruszać, April była świetną towarzyszką. Jeszcze nigdy nie spotkał na swojej drodze kogoś takiego, jak ona.
Rozmowna, sympatyczna, piękna... Same zalety. Faolán nie ukrywał faktu, że April bardzo mu się podobała.
- Jesteś bardzo ciekawą istotą, świetnie mi się z tobą rozmawia. - dodał z szerokim uśmiechem. Nie chciał już dyskutować, co sądzi o swojej niezwykłości, a raczej jej braku. Nie warto poruszać tego tematu.
Są przecież ciekawsze.

-Ja jestem ciekawa?-zdziwiła się-Jeśli chodzi o przeciętność to ja jestem jej żywym dowodem-uśmiechnęła się do niego.
-Nie ma we mnie nic ponadprzeciętnego.-No może nie licząc tych dwóch dziwnych zdolności, ale z tej drugiej nie była jednak dumna.
-Piosenka była piękna, to teraz zdradź mi jej tytuł-spojrzała w jego ciemne oczy.

- Przeciwnie, w całokształcie jesteś ponadprzeciętna. - znów zaprzeczył, uśmiechając się do niej szeroko. To trochę dziwne, ciemnowłosy stronił od rzucania wobec kobiet komplementów, bo mogły go uznać przez to za zwykłego flirciarza, którym nie był istotnie...
- Jesteś bardzo inteligentna, masz subtelną urodę, jesteś sympatyczna... - i tak sobie wymieniał, a gdy skończył, puścił jej oczko.
Zaśmiał się cicho.
- A co do tytułu piosenki... Po prostu, "Anioł Stróż". - dodał w odpowiedzi na jej pytanie.

Na jej policzkach wykwitł rumieniec. Nikt nie prawił jej komplementów, nie była więc do tego przyzwyczajona, i to w dodatku do tylu miłych słów naraz. Na jej ustach pojawił się bezwiedny szeroki uśmiech. Serce zabiło jej szybciej.
-Zabawne jest to jak sobie nawzajem zaprzeczamy-powiedziała po chwili ciszy nadal się uśmiechając.

- Rzeczywiście, ciekawa sprawa - przyznał, szczerząc się głupio. A rumieńce April były po prostu urocze. Chociaż nie miała powodu by się krępować, w końcu chłopak mówił tylko i wyłącznie prawdę.
I nie dlatego, że chciał zyskać jej względy, bo jak już wspomniałam, Faoś nie był podrywaczem. Tylko stwierdzał fakty. Była taka urocza. A jak się rumieni, to już w ogóle, słodkość.

Yumi szła sobie lasem... Po jakimś czasie usłyszała szum wody. Ciekawa co znajduję się w niedalekiej odległości od niej podążała za tym dźwiękiem. Omijała różne krzaki, wystające korzenie i drzewa. W końcu doszła do niewielkiego wodospadu, nad którym ujrzała dwoję ludzi, kobietę i mężczyznę. Nie chcąc im przeszkadzać w rozmowie ominęła ich szerokim łukiem. Będąc obok wodospadu zeszła ostrożnie po kamieniach, uważając żeby się nie poślizgnąć. Gdy była już tam gdzie zamierzała usiadła na dużym kamieniu, zamknęła oczy i wsłuchiwała się w szum wody.

Powoli brnęłam przez wysoką trawę do małego wodospadu uważnie rozglądając się wokół w poszukiwaniu zioła, które miało właściwości uspokajające. Nawet nie znałam jego nazwy, ale pamiętałam jak matka raczyła się nim kiedy była wyjątkowo wzburzona lub klient nie chciał jej zapłacić. W końcu i takie rzeczy się zdarzały. Nagle niewiadomo skąd moim oczom ukazała się dziewczyna. W jej czarnych włosach migotało wesoło słońce. Dziewczynka była młoda jednak stwierdziłam, że jest w stanie mi pomóc.
-Przepraszam...-powiedziałam delikatnie dotykając jej ramienia.-Czy nie widziałaś tu gdzieś żółtych kwiatów...

Otworzyła szybko oczy wystraszona czyjąś obecnością. Spowolniła oddech i odwróciła się w stronę osoby, która się tu pojawiła. Zlustrowała ją swoim wzrokiem od dołu, do góry. Stwierdziła, że nie ma się czego obawiać chociaż wiedziała, że nie ocenia się po pozorach. Jednak coś jej mówiło, że nie ma czego się bać... - Ymmm... Żółtych kwiatów? - Powtórzyła pytanie. Zaraz zaczęła się oglądać wokół siebie. - Możliwe, że jak szłam z tamtej strony. - Wskazała ręką za wschód. - To je mijałam. Chodź, pokażę Ci... - Wstała i ostrożnie zaczęła iść kamieniami w stronę lasu.

Doznałam ulgi. Już powoli dopadała mnie myśl, że nie znajdę tych ziół, a bardzo wierzyłam, że dzięki nim mój sen będzie tak twardy, iż nie będę się budzić nocą z wrzaskiem.
Podążyłam powoli za dziewczyną całkowicie jej ufając. A jeśli to jest jakaś leśna boginka i właśnie próbuje mnie zaprowadzić na manowce?-pomyślałam, jednak szybko usunęłam tą myśl na bok i skupiłam się na podążaniem za dziewczyną, co chwilę poprawiając łuk i kołczan wiszący na moim ramieniu. Mimo wszystko w myślach kalkulowałam ile strzał mam przy sobie. Ostrożności nigdy nie za wiele.

Jeszcze raz spojrzała na dziewczynę. Dopiero teraz zauważyła jej inną urodę, jeżeli "inna" to dobre słowo. Zauważyła łuk... Wcześniej jej się nie przyglądała, skoro miała pomóc to to było najważniejsze. Już dawno nie miała z nikim ludzkim kontaktu... Szła tak powoli rozglądając się dookoła. Lubiła przyrodę... W końcu postanowiła się odezwać. - Ymm... Jeśli mogę się spytać. Po co Ci są te kwiaty? - Uśmiechnęła się. - Albo nie, inaczej... Co to są za kwiaty? - Jednak Yumi nie znała się za bardzo na florze. Nawet jej to nie interesowało, ale nie lubiła zbyt długiej ciszy.

-Takie ziółka uspokajające... Chyba... W każdym razie w dzieciństwie matka je często piła...-odpowiedziałam cedząc słowo "matka" w nieskończoność. Przez chwilę zastanawiałam się nad tym co powiedziałam i stwierdziłam, że częściej w jej przełyku gościło piwo, wino, wódka, albo członek klienta, ale nie poprawiłam się. Nie byłam tu po to by opowiadać dziewczynie historię rodzinną. Uśmiechnęłam się krzywo i podążałam za nią dalej.

-Rozumiem. - Nie zamierzała więcej o nic pytać. Wiedziała, że nie należy. Będąc już w lesie minęły jeszcze parę drzew i Yumi się zatrzymała. Rozejrzała się dookoła. - O to tu! - Podbiegła szybko do żółtych, niewielkich kwiatków. - Nie wiem czy to te... Ale pamiętam, że właśnie je mijałam. - Teraz Yumi zastanawiała się czy w ogóle w jakiś sposób pomogła. Przyglądała się kwiatom, które były ziołami jak to powiedziała dziewczyna. Dla Yu nie wyglądały na żadne zioła. No ale w końcu ona się na tym nie zna. Spojrzała na nieznajomą i uśmiechnęła się lekko.

Wyrwałam kilka łodyg z korzeniami i powąchałam kwiatostany. Śmierdziały obrzydliwie, więc to pewnie było to.
-Lekarstwa zawsze są niedobre.-wygłosiłam swoją mądrość i narwałam jeszcze kilka łodyg oczyszczając je z ziemi. Potem wrzuciłam wszystko do niewielkiego płóciennego woreczka i zawiesiłam go na szyi.
-Dziękuję.-powiedziałam będąc już w lepszym humorze. Jednak nie miałam być obiadem dla żadnej istoty z tego lasu.-Bardzo mi pomogłaś... A właściwie mogłabyś mi wyjawić swoje imię nieznajoma?-spytałam niepewnie.

Uśmiechnęła się tym razem do siebie szczęśliwa, że mogła komuś pomóc. Sama nie ruszała tych roślin, nie chciała ryzykować. Spojrzała na dziewczynę - Nie masz za co dziękować. Lubię pomagać... - Powiedziała miłym głosem. Jeszcze raz przyjrzała się tajemniczej osobie, którą poznała. Potem do jej uszu doszło pytanie dziewczyny. - Jestem Yumi. - Odpowiedziała. I znowu niepewnie rozejrzała się dookoła. Była w nowym miejscu, nie wiedziała co może ją tu spotkać. - A Twoje imię jak brzmi? - Zapytała już trochę pewniej.

-Torcanna, ale mów mi Torca.-odpowiedziałam w porę uświadamiając sobie, że standardowa odpowiedź "Torcanna. Przyjaciele mówią mi Torca." tu nie pasuje. Nie miałam przyjaciół. Byłam sama jak palec. To było cholernie dziwne uczucie, ale teraz coraz bardziej tęskniłam za swoją okropną matką. Nigdy wcześniej nie podejrzewałam, że coś takiego może się wydarzyć... Nieprawdopodobne jak człowiek może się zmienić przez tak krótki czas, ale teraz najważniejsza była dla mnie niezależność. Miałam pieniądze, mieszkanie i mnóstwo czasu do spożytkowania z fajnymi facetami.

-Miło mi Cię poznać Torca. - W miłym geście podała jej rękę. Niby powinna to zrobić po przedstawieniu się. Ale lepiej późno niż w cale. Znowu spojrzała na łuk, na myśl przychodziło jej kolejne pytanie. No ale nie tyle pytań na raz ! Trzeba jakoś się zachowywać. Teraz do głowy zaczęły niespodziewanie napływać myśli, niestety nie jej. Osoby obok, której teraz przebywała. Nie lubiła tej umiejętności. Uważała, że to naruszenie czyjejś prywatności, ale nie umiała tego zablokować. Działo się to często nagle, bez zapowiedzi. Teraz widziała tęsknotę... tęsknotę Torci za matką. I tylko tyle.

Uścisnęłam jej rękę i nagle zauważyłam zmianę na twarzy Yumi,
-Coś się stało?-zapytałam niepewnie. Zwykła ludzka dziewczyna raczej tak nie reagowała na uścisk dłoni. Przecież nie włożyłam w ten gest dużej siły... W mojej głowie zakiełkowało pytanie i wprost nie mogłam się powstrzymać przed jego wypowiedzeniem. Wiedziałam, że to cholernie wścibskie, ale pomimo to zapytałam się.
-Jakiej jesteś rasy?

Pomachała parę razy głową jak pies, któremu coś nie pasowało. - Ja? - Zapytała... W sumie trudno nazwać to pytaniem. Yumi była bardzo otwartą osobą i jeżeli sądziła, że może komuś zaufać odpowiadała szczerze na pytania. - Kokoro... - Odpowiedziała krótko. - Nie wiem czy coś Ci to mówi. - Powiedziała oficjalną nazwę ludzi swojego rodzaju, a raczej nazwy. Jednak oni starali się nie wyróżniać i nie często się o nich słyszało.

-Kokoro?-spytałam nierozumiejącym głosem. No po prostu tak jak wioskowy głupek.-No nie kojarzę za bardzo.-odparłam już trochę normalniej.-A znasz może jakiegoś uzdrowiciela? Mam malutki problem..-wyjaśniłam pokrótce. W końcu po co zagłębiać się w szczegóły w których co wieczór mordowałam niedoszłego gwałciciela? Na dodatek sen był tak przerażająco realistyczny, że... Po prostu musiało być na to jakieś lekarstwo!

-Hmm... Jakby Ci tu wyjaśnić? - Chwilę się zastanowiła. - Kokoro jest to jakby rodzaj ludzi z nadprzyrodzonymi zdolnościami. Coś jak wampir bez picia krwi i kłów. - Nie wiedziała czy ma coś więcej czy mniej mówić. I teraz padło pytanie, na które Yumi musiała odpowiedzieć przeczącą. Nie znała tu nikogo! Wcześniej była oddzielona od świata, a raczej sama się oddzielała. Wiedziała, że teraz nie będzie mogła pomóc. Najwyżej w przyszłości, jeśli kogoś takiego spotka. - Przykro mi ale nie... - Odpowiedziała głosem, w którym kryła się nutka smutku.

-Jeszcze raz Ci dziękuję. Musze już iść... Sama rozumiesz... Ta... Eeee... Dolegliwość nie może czekać.-oznajmiłam i pomachałam dziewczynie na pożegnanie. Szybko ze wrodzoną sprawnością wydostałam się z lasu i skierowałam swoje kroki z powrotem do miasta. Byłam zdeterminowana. Musiałam znaleźć sposób na to, żeby koszmary się skończyły. Bałam się, że moja psychika w krótkim czasie wysiadnie jeśli będą mnie nękać takie obrazy. W końcu jeszcze nigdy nie zabiłam człowieka...

-Na prawdę nie ma za co dziękować ! Do zobaczenia kiedyś ! - Krzyknęła za Tarcanną. Westchnęła cicho i po raz kolejny rozejrzała się dookoła siebie. - No to ładnie... Teraz tylko czas albo wrócić nad wodospad, albo gdzieś się udać... Ale gdzie ja jestem? - Mówiła do siebie. Wzruszyła ramionami i zaczęła iść przed siebie. Postanowiła cel swojej przechadzki zostawić losowi... Zniknęła pomiędzy drzewami.

-Co do tych komplementów... Jak mi tak będziesz słodził...-uśmiechnęła się, tak że uśmiech sięgnął również jej oczu, w których pojawiły się iskierki. Co prawda April uśmiechała się często, ale jej uśmiech raczej nigdy nie była taki jak ten, teraz było inaczej.
-...to uważaj,bo się jeszcze przyzwyczaję-puściła mu oczko dokańczając zdanie. Nagle zerwał się lekki wietrzyk i April wstrząsnął lekki dreszcz, choć nie było jej zimno lekko potarła ramiona.

- I dobrze, powinnaś być świadoma swoich zalet, których jest wiele - odpowiedział śmiertelnie poważnie i uśmiechnął się słodziutko. Nie umknęło mu także to, że zawiało. Spojrzał na April.
- Zimno ci? - spytał troskliwie. Szczerze, nie chciał stąd odchodzić, bynajmniej nie teraz. To naprawdę wspaniałe zrządzenie losu, że młodzieniec się akurat tutaj zjawił i że poznał April. Oraz te inne istoty, z którymi niestety nie zdążył porządnie porozmawiać.
Cóz. Może innym razem?

April również nie chciała się stamtąd ruszać mając tak wspaniałe towarzystwo.
-Nie, nie jest mi zimno.-powiedziała szczerze.-Lepiej się tak ładnie nie uśmiechaj bo zawału dostanę, a chyba tego nie chcemy-pokazała swoje białe ząbki w uśmiechu.
-Interesujesz się śpiewem i filozofią. Jest jeszcze coś czym się pasjonujesz?-spytała z zaciekawieniem.

- Raczej nie. - odpowiedział cicho. Nie miał zbyt wielu zainteresowań, raczej skupiał się na tych dwóch, czyli filozofii i śpiewaniu. Tej drugiej pasji poświęcał mniej czasu. Może dlatego że tak bardzo się tego wstydził?
- Oczywiście, że nie chcemy, by panienka dostała zawału - dodał, śmiejąc się wesoło. Cóż. Szkoda by było tak cudownej osóbki, ale cii, kończymy z komplementami, bo się April zarumieni na śmierć.

Przyglądała mu się przez dłuższą chwilę. Doszło do niej, że jest za wścibska. Cały czas zadawała mu jakieś pytania, on jej nie zadawał prawie żadnych. Nie powinna go tak wypytywać, to niegrzeczne. Oderwała od niego wzrok i teraz spoglądała na mały wodospad nieopodal.

- Coś nie tak? - spytał, przyglądając się April niezwykle uważnie. Tak nagle ucichła... Ciekawe, co było tego powodem. Chyba nie powiedział czegoś niestosownego, co mogłoby ją urazić? Jeeej.
Ciężka sprawa. Uśmiechnął się tylko, oczekując jakiejś odpowiedzi.

Pływała sobie i pływała, korzystając z uroków odchodzącego lata .
- Łiiiii~- przewróciła się na plecy, machała nogami i rękami, żeby czasami nie utonąć.
Tak, owszem, pływała w ubraniu!
Irenei uwiesiła się pazurami na skałach i oparła łeb o wzniesienie na wodospadzie. Była olbrzymia, więc woda rozpryskiwała się o jej skrzydła. Ogon smoczycy mącił chłodną wodę.

Uniósł głowę, kiedy usłyszał jakieś śmiechy i chichy, uchylił jedną powiekę, spojrzał w kierunku wody. Kobieta. Pływała w ubraniu. Niektórzy to go na serio zadziwiali.
Siedział pod drzewem w cieniu i chyba go nie zauważyła, potarł się więc tylko po nieogolonej szczęce i zwiesił znów głowę wracając do drzemki.

Eleney w końcu wzięła głęboki wdech i zanurkowała.
Irenei, z lekka zmartwiona, gdzie podziała się jej opiekunka, rozpostarła skrzydła i wzleciała do góry, aby potem opaść na skałach i zwisać głową na dół. Szukała Eleney, ale ta ciągle się nie wynurzała.
Zaskomlała po smoczemu :<.

No i znowu hałas. Zirytowało go to nieco, uniósł więc wzrok i zmierzył nim smoka. Jaszczur został przez niego rozpoznany - zabrał mu kiedyś kilka łusek.
- Oj
Zsunął się centymetr niżej.

- O.O - wypłynęła na powierzchnie i wyskoczyła na brzeg, żeby zaczerpnąć powietrze. - O... masa-kra... O.O patrz!
Wyszczerzyła się do smoczycy, świszcząc jeszcze. O mały włos nie utonęła .
Pokazała jej wisior z dużym, wręcz wielkim oszlifowanym kryształem górskim. Irenei, kiedy zleciała, skrzeknęła wesoło!
- Dostaniemy za to fortunę! @___@ - cieszyła się jak wariatka. - Yup!
Podskoczyła do góry.

- Ja pierdziele no...
Podniósł się i zagłębił nieco w las szukając nowej oazy spokoju. Ostatnio zauważył, że wiele kobiet zdradzało potrzebę głośnego wykrzyczenia swoich myśli, czego nie musiały robić zwłaszcza te, które ze swoim smokiem z pewnością potrafiły porozumiewać się innymi sposobami.
Rozdarta koszula zahaczyła o drzewo i rozległ się odgłos dartego materiału.
- ...

Obie w tym samym momencie obejrzały się za siebie, kiedy w lesie coś się... moment... porwało?
- Hy? - zamrugała parę razy i poklepała Irenei po grzbiecie.
Smoczyca dostała w ten sposób znak, żeby sprawdzić, co się dzieje. Złożyła ku sobie skrzydła i zagłębiła się w las.
Zobaczyła Graya. Zasyczała wściekle na niego i postawiła kolczasty kołnierz, dając mu do zrozumienia, że go nie lubi...
- - spokojnym kroczkiem ruszyła za nią. - O, dzień dobry, wielmożny kowalu, co tam u ciebie na kowadle piszczy?
Zachichotała i ani się nie ruszyła, żeby uspokoić smoka.

Stanął w miejscu, próbując ocalić jakoś resztki koszuli. Widząc smoka, skrzywił się.
- Tak. Ja ciebie też nie lubię.
- Ah, kochaaanaa - odezwał się słysząc głos znajomej. - Zaaaraz, Eleney, tak? Witam, witam, nic u mnie nie piszczy, urlop mam ^.
Obejrzał się na nią, wciskając poszarpany materiał do spodni.

Irenei otworzyła szeroko paszczę i wydała z siebie najbardziej niezadowolony ryk, jakiego świat jeszcze nie mógł usłyszeć . Elen pogłaskała ją po grzbiecie i rzuciła jej mięsna przekąskę.
- Ta, Eleney - potwierdziła. - Skoro masz urlop, to jeszcze gorzej powinno piszczeć, niż zazwyczaj . To chociaż, co tam słychać? Byczysz się ciągle?

Wsunął dłonie do kieszeni, przechylił głowę na bok. Jakoś nie miał ochoty spuszczać smoka z oczu.
- Można tak powiedzieć. Mój warsztat jest obecnie zamknięty, nie zaglądałem tam. Kręcę się po lesie, głównie nie-myślę.