Cmentarz

Avven powtórzyła sobie kilka razy jego instrukcję. Jednak, gdy postanowiła ją zrealizować wszystko jej się pomyliło. Dla niej to była codzienność. Zamiast wydostać się w kilka minut to za nim wyszła z mauzoleum minęła godzina. Gdy poczuła świeże powietrze, na jej twarzy zagościł codzienny uśmiech.
- Skąd wiedziałeś, że się zgubiłam? Było ciemno i nie za bardzo widziałam, gdzie idzie Roten. - skłamała. Sama nie była pewna czemu to zrobiła. - I wybacz, że tak długo. Podałeś mi złą drogę, ale dziękuję! - puściła do niego oczko.

- No wybacz... Jak na oczy ci się nakłada conajmniej 15 korytarzy to i ty byś się pomyliła. Grunt że wyszłaś. A wiedziałem że się zgubiłaś bo poczułem jak Roten się teleportuje gdzieś... Poza tym jak sama mówiłaś... Masz kiepską orientacje w terenie. I tak przy okazji. Wybacz za to... Wiem że nie każdy może sobie znaleźć pracy i dla ciebie taki jest sposób na życie... Sinikar wyjął z jednej z kieszeni mieszek i rzucił Avven. - W środku masz około 30 sztuk platyny. W przeliczeniu na złoto to będzie 300 sztuk złota. Nie pytaj się dlaczego to robię... Po prostu mi się pieniądze nie przydają. Jedyna rzecz na której mi naprawdę zależy to miecz i szata... Reszta nie potrzebna. Powiedział to wszystko uśmiechając się. - W końcu... Jestem archaniołem i mam to "anielskie" miłosierdzie prawda? Spytał a z jego twarzy za nic nie chciał zejść uśmiech.

"Przyjąć czy nie przyjąć?... o to jest pytanie..." powtarzała sobie w myślach. Spojrzała na Sinikara.
- Ile kosztuje dobrej jakości miecz? - zapytała, obracając sakiewkę. Ukradła już trochę, więc nie były jej do końca potrzebna, zaś z drugiej strony mogła zdobyć o wiele lepszy miecz i wtedy sobie przypomniała. "Plaża! przecież miałam wrócić na plażę... tyle czasu minęło. Pewnie Al pomyślał, że go zostawiłam...". Po chwili ocknęła się, powracając do świata żywych.
- Co mówiłeś? - uśmiechnęła się przepraszająco do Sinikara.

- To zależy od tego jaki ma być ten miecz... Zresztą spytaj kowala on ci na pewno pomoże w tym wypadku. Odpowiedział na pytanie Avven co do miecza. " Cóż na pewno powinien Gray wiedzieć co dla niej znaleźć... " Pomyślał... Z pewnością będzie miał coś w sam raz dla Avven. - Wcześniej? Już nic... Odpowiedział na drugie pytanie. - Tak więc powinnaś spytać kowala... Ale sądzę że to co ci dałem powinno ci wystarczyć... Jak nie zostanie jeszcze. Nie zauważył nawet że już się zrobiło ciemno. Dopiero zauważył to po tych wypowiedziach. - Dosyć szybko zapadła noc... Mruknął jakby sam do siebie.

Rzuciła mu sakiewkę.
- Nie przydadzą mi się... - skłamała, jednak nie chciała jego pieniędzy. Zaczynała samą siebie nie rozumieć. Raz chce a raz nie. Postanowiła jak najszybciej znaleźć Loarę, o której wspominał Alucard. Obawiała się, że ten nagłe humorki są związane z jej "darem".
- Racja... jest już późno i chciałabym jak najszybciej się stąd wydostać. - wyznała, rozglądając się. Była strasznie zmęczona. Powieki stały się ociężałe, nogi uginały się jakby zrobiono je z waty.

Sinikar złapał sakiewkę nieco się dziwiąc. - Cóż... Jak sobie życzysz. Mówiąc to schował sakiewkę do kieszeni. - Szukanie wyjścia po raz kolejny to kiepski pomysł... Mam jeden. Przyspieszy to trochę wyjście stąd... Mówiąc to klasną kilka razy w dłonie i Avven poczuła się dziwnie... Poczuła się jakby przestała istnieć... Po chwili uczucie ustało a Avven i Sinikar byli przy wejściu na cmentarz. - W razie jakbyś szukała kowala jego warsztat jest przy nie daleko bramy miejskiej... Na pewno rozpoznasz ją po symbolu kowadła nad wejściem. Powodzenia. Sinikar jeszcze raz ukłonił się na pożegnanie po czym rozpostarł skrzydła i odleciał.
[z/t]

- Dziękuje... - szepnęła, gdy Sinikar odleciał. Po kilku chwilach, postanowiła udać się do kowala. Była padnięta, ale mogła jeszcze iść. Dzięki jej "wspaniałej" orientacji w terenie w mieście znalazła się dopiero po kilku godzinach...

[z/t]

Pojawiła się na cmentarzu. Szła tutaj długo, raz po raz wahając się. W końcu jednak dotarła.
- Witajcie. - powiedziała szeptem, tocząc wzrokiem po duchach i upiorach znajdujących się tutaj. Usiadła na głazie, który właściwie mógłby być czyimś nagrobkiem. Jednak nikt nie wyprowadził jej z błędu. Zamknęła oczy. I tak wyczuwała obecność duchów. Jak zwykle, instynktownie. Chciała tutaj się odprężyć, znaleźć wyczerpujące odpowiedzi na swoje trudne pytania.

Jakby nie było mi dość duchów, przyszedłem na cmentarz. Ciągnęło mnie do takich klimatów.
Czułem obecność tych wszystkich dusz. Miłe było to,że żadna z nich nie emitowała negatywnej energii.
Spokój i cisza pomyślałem, idąc ścieżką pomiędzy nagrobkami i kryptami.
Korzystając z chwili wytchnienia, zacząłem się zastanawiać, co zrobić ze sporą sumką pieniędzy, otrzymaną od królowej.

Rozejrzała się, wyczuwając zmanę aury tego miejsca. Duchy, choć neutralnie nastawione do nieznajomego, były niespokojne i nieufne. Ãelæ otworzyła oczy, które zalśniły jak dwie latarenki. Obserwowała reakcje dusz, które obrazowo opisywały jej ów istotę. Wokół dziewczyny wytworzył się spory tłum, jednak ona w ciszy słuchała szeptów mieszkańców cmentarza.

W tej postaci nie widziałem zmarłych, wyczuwałem tylko, gdzie aktualnie przebywają. Moja uwagę zwróciło to, że dusze skupiły się w jednym miejscu, a dokładniej wokoło jakiejś osoby. Jej energia nie była mi znana, natknąłem się na coś takiego pierwszy raz.
Przez cmentarną mgłę nie widziałem zbyt wiele. Nie potykałem się o nagrobki tylko dlatego, że często odwiedzałem to miejsce. Ścieżki znałem wręcz doskonale. Kierowałem się do skupiska duchów.
W końcu natknąłem się na jakąś osobę. A mianowicie niewysoką, drobną dziewczynę. Siedziała na kamieniu.
- Całkiem ciekawa z ciebie osobistość...- powiedziałem niezbyt głośno, lecz na tyle, by usłyszała.

Nie obawiała się postaci, która się zbliżała. Miał aurę, która w połączeniu z tym, że dobrze czuł się na cmentarzu, wskazywała na wrażliwość na duchy. Dziewczyna więc po prostu skierowała na niego swoje oczy, lekko kiwając głową.
- Dlaczego tak uważasz? - spytała również szeptem, lekko. Rozejrzała się. Duchy wyglądały na zaciekawione, jednak nadal nie chciały podejść bliżej do nieznajomego.

Podszedłem nieco bliżej.
- Ściągasz sporo duchów. A to wśród żywych rzadko spotykane.- odparłem, lustrując ją spojrzeniem.
Dusze nieco się chyba bały, skoro jeszcze żadna z nich nie zbliżyła się choćby na milimetr.
- A poza tym, jeszcze nie spotkałem się z taką energią duchową.- dodałem po chwili.

Spojrzała na niego z zaciekawieniem.
- Cóż, możliwe. - zgodziła się, kiwając głową. Rozejrzała się ponownie. Chrząknęła, a potem przemówiła.
- A ty... cóż, ciebie się boją. - powiedziała w końcu.

- I mają ku temu powody.- mruknąłem. Wiele duchów mogło mnie rozpoznawać z powodu częstych wizyt.
Chyba wypadałoby się przedstawić...
- Na imię mi Raziel, jestem łowcą duchów.- powiedziałem, lekko się kłaniając.
- Niszczę duchy, które są agresywne względem żywych. Za odpowiednią opłatą, oczywiście.
Okrążyłem niespiesznie kamień, na którym siedziała dziewczyna.

Chwilę go obserwowała.
- Ãelærìannë. - przedstawiła się w końcu mróżąc oczy. Łowca duchów... Ponieważ Ãelæ dużo czasu miała na poznanie duchów, więc trakowała ich... jak ludzi. Żywych. Czasem ją irytowały, ale dopełniały obraz w jej oczach.
- Nie spotkałam nigdy takiego przypadku. - przyznała w końcu.

- Miło poznać.- powiedziałem. Choć nie miałem co do tego całkowitej pewności :3
Z kolei miałem odrobinę odmienne zdanie. Duchy to duchy, nie widziałem potrzeby, by traktować ich jak żywych. To tylko utrudniałoby mi wykonywanie swojej pracy.
- Możliwe. Jestem chyba jedynym łowcą na całej wyspie, ponadto jest to zawód wręcz wymierający. Mało kto ma możliwość kontaktu ze zmarłymi, o niszczeniu dusz nie mówiąc.
Oparłem się plecami o stojący obok marmurowy krzyż.

Zmrużyła oczy, chwilę obserwując duchy.
- Rzeczywiście. O ile osoby widzące duchy czasem się zdarzają, to istoty przechodzące w wymiar niematerialny są rzadkością. - powiedziała w końcu, odwracając głowę w stronę Łowcy.

- Jestem zmuszony się z tobą zgodzić. Należymy do rzadkości.
Przymknąłem oczy do połowy. Nie spałem już od dłuższego czasu, więc naturalną rzeczą jest nadejście zmęczenia. Senność była dodatkowo wspomagana przez idealny spokój i ciszę, panujące na cmentarzu.
- Tak właściwie, to w jakim celu tu przyszłaś, Ãelærìannë?- spytałem.
Nie ma co, imię miała trudne do wymówienia.

Skrzywiła się. Kaleczył imię i język, usiłując je wymówić. Odważny.
- Chciałam chwilę podumać nad swoim życiem. - powiedziała w końcu, bawiąc się paciorkami u pasa. Dotyk każdego z nich wywoływał wspomnienie osób, których marzenia spełniła. Puściła je, i zeskoczyła z kamienia.
- Chyba muszę już iść.

Do odważnych świat należy, czyż nie?
Na jej słowa odpowiedziałem uśmiechem, niewidocznym z powodu maski.
- Cóż... Do zobaczenia. O ile jeszcze się spotkamy.-powiedziałem, podnosząc na nią spojrzenie, wlepione dotąd w bliżej nieokreślony punkt.

Skinęła głową.
- Owszem. Do zobaczenia. - powiedziałą, odwracając się. I odeszła, pozostawiając na cmentarzu jego z hordami duchów, które nie były zadowolone z obecności łowcy.

[zt]

Przez moment wodziłem za nią wzrokiem. Cóż, była dość ciekawą istotą.
Hordy duchów nie bałem się wcale. Z łatwością wytłukłbym je wszystkie, gdyby zaszła taka potrzeba. Lecz od dusz nie zalatywało przesadnie wrogą energią. Owszem, była jakaś niechęć, ale nie agresja.
Powoli ruszyłem wzdłuż ścieżki, by po jakimś czasie zniknąć z tego miejsca.

[z/t]

Cmentarz o tej porze był pusty i zbyt przetracający, aby tu siedzieć. Czuć tu był martwą atmosferę i czyjąś obecność. Kyoji szedł spokojnym, równym i pewnym krokiem. Rana po strzale był nadal poważna, ale nie płynęła już z niej krew co, był jedynym plusem w tej sytuacji. Szedł po cmentarzu bo uznał, że może spokojnie sobie sam posiedzieć i kto wie może nawet uciąć sobie drzemkę, za jakimś nagrobkiem. Szedł miedzy grobami patrząc na nagrobki i to co, był wypisane. Nagle zatrzymał się przy jakimś grobie i zaczął odkładnie czytać inskrypcje na nagrobku. Gdy skończył obszedł nagrobek i zatrzymał się tak, aby jak się o niego oprze być nie widocznym. Usiał i wykonał to co planował. Patrzeć w niebo podziwiając gwiazdy. Poczuł się nagle śpiący i zanim się zorientował miał już zamknięcie oczy od zmęczenia.

Gwałtowny wiatr zawiał na cmentarzu znikąd ... Było to o tyle dziwne że nie wiał z żadnego kierunku a z każdego... Kilka chwil i wiatr ucichł a otworzył się szafirowy portal z którego wyszedł Sinikar... Wyglądał inaczej... Czarny płaszcz narzucone na czarny ubiór a przede wszystkim brak skrzydeł... A no i ciemne ostrze przy boku też...Sinikar rozejrzał się wokół siebie po czym ruszył na cmentarz... Nagrobki zdawały się ciągnąć bez końca... Jeden z nagrobków a raczej inskrypcja przyciągnęła uwagę Sinikara... Podszedł do niego i przeczytał dokładnie... Napis mówił: "Mori es virir... Umrzeć aby żyć... Ciekawe..." Pomyślał Sinikar ruszając dalej... Poczuł czyjąś obecność... Czuł że to demon jednak nie taki jak wszystkie... Czuć w nim było pierwiastek jakieś... Większej istoty... Może boga? Może... Sinikar prowadzony tą aurą dotarł w końcu do nagrobka za którym siedział chłopak... Oparł się o nagrobek i spojrzał na niego z góry... - Chodzenie po cmentarzu o tej porze jest takie dziwne nieprawdaż? Spytał nadal patrząc na chłopaka...

W końcu dotarłam w miejsce które na prawdę mi się podobało. Nie było tutaj nic żywego, nic co bym mogła zepsuć. Co prawda z jednej strony dla mnie to nie było fajnie ale czasami to byłe dobre dla mnie samej. To miejsce przypominało mi przeszłość ale tym razem mi to nie przeszkadzało. W tym miejscu czułam emocje, emocje jakie posiadały dusze zmarłych ludzi. To właśnie te emocje przyprowadziły mnie w to miejsce. Stanęłam przy jednym z nagrobku po czym zaczęłam krążyć swobodnie z lekko przymkniętymi oczyma.

"Jak na ironię kolejna osoba..." Pomyślał Sinikar odchodząc od najwyraźniej śpiącego chłopaka i idąc za swoim zmysłem w kierunku posiadacza owej aury... Była mu znajoma... Bardzo znajoma... Ta aura półducha jest zawsze przez niego rozpoznawalna... To Heliv... "Ciekawe czy też poluje na duchy jak Raziel..." Pomyślał idąc powoli w kierunku owej osoby... Gdy w końcu dostrzegł w oddali dziewczynę uśmiechnął się kątem ust... Cóż przynajmniej to nie Raziel... Gdy był już dosyć blisko zaczął głośno stukać butami by go zauważyła... Koniec końców gdy zwrócił jej uwagę na siebie ukłonił się... - Od przedstawienia się zaczyna się rozmowę prawda? Moje imię to Sinikar... A chciałbym poznać imię tak ładnej osóbki jak ty... Powiedział uśmiechając się szerzej i prostując do pionu.

Krążąc pomiędzy nagrobkami z półprzymkniętymi oczyma usłyszałam stukot, który według mnie nie powinien znajdować się w takim otoczeniu. Gdy odgłos się zbliżał zrozumiałam że to stukanie butów. Otworzyłam oczy i zobaczyłam mężczyznę idącego moja stronę. Gdy skłonił mi się, również pokazałam swoją kulturę odwzajemniając się tym samym. Po tym odezwałam się cicho
-Być może i taka racja. Jednak pan zaczął s rozmowę od pytania. Ja nazywam się Sethy.
Jak zwykle zwracając się do nieznajomej mi osoby zwróciłam się per Pan bądź per Pani. Miałam już to tak wyuczone odkąd się urodziłam.

Gdy usłyszał słowo "pan" skrzywił się... - Nie lubię określenia per pan... Mów mi po imieniu Seth dobrze? Spytał uśmiechając się... - Co taka osoba jak ty robi tutaj? Trochę to dziwne jeśli wiesz co mam na myśli... Środek nocy i cmentarz... Mam nadzieje że nie zamierzasz wskrzeszać zmarłych... Powiedział nieco znudzonym tonem z uśmiechem na twarzy... - Wiesz... Nie lubię nekromantów i nekromancji... Tak więc jeśli zamierzasz to praktykować to najpierw mnie stąd wygoń... Powiedział znów uśmiechając się i spoglądając w piękne,rozgwieżdżone niebo... - Piękna noc prawda? Spytał na moment wracając wzrokiem na rozmówczynie po czym znów spoglądając w gwiazdy...

-No dobrze...Sinikar
Dodałam po chwili namysłu i uśmiechnęłam się lekko spoglądając na niebo. Zaśmiałam się cicho kiedy usłyszałam jak mówi o nekromancji.
-Nic z tych rzeczy. Nie interesuje mnie wskrzeszanie zmarłych. Obecnie wystarczy mi gdy czuję ich emocje
Tak to prawda jako Heliv miała dobrą łączność z duszami zmarłych, ale i nie tylko. Czasami udawało się jej dostrzec myśli i uczucia żywych osób jednak było to za bardzo trudne i głownie w formie pól-ducha udawało się jej to. A ostatnio jakoś nie miała ochoty mieć większego kontaktu z duchami niż ten który teraz odczuwała.
-I tak noc jest dziś idealna.
Stwierdziłam patrząc znów na niebo.

- Czyli moje obserwacje się zgadzają... Jesteś Helivem czyż nie? Spytał dokładnie lustrując Seth swoimi czarnymi oczyma... - Tylko mi nie mów że pracujesz jako łowca duchów... Jeśli tak to pewnie znasz konkurencję... Nie to nie ja... Powiedział cały czas mając na twarzy uśmiech... Patrzył na niebo szukając wzorów w gwiazdach... O chyba zauważył gwiazdozbiór wołu... - I ciesze się że cię nie interesuje nekromancja... Mniej konkurencji... Powiedział chwilę patrząc na nią uważnie po czym parskną śmiechem... - Nie żartuje... Umiem trochę nekromancji ale sam wolę inne sztuki magiczne... Powiedział znów wracając wzrokiem na gwiazdy...

Zaskoczyło meni że zna nazwę mojej rasy, co lepiej nawet trafił idealnie że jestem Heliv`em.
-Tak masz racje, jestem Heliv`em. Ale skąd to wiesz??
Zapytałam nie ukrywając zaskoczenia. Co prawda i tak było trochę ciemno gdzieniegdzie, pomijając światło księżyca.
-I nie pracuje jako łowca duchów, obecnie jestem bibliotekarką.
Wiedziałam że zajęcie całkowicie odbiega od moich mocy ale to była jedyna ucieczka od używania moich mocy. Chociaż nawet w miejscu pracy przyrzekłam że w miarę potrzeb obronię to co trzeba.

- Czuje aury... Wyćwiczony umysł potrafi rozpoznać aurę bez problemu... Każda aura jest inna i każda wygląda nieco inaczej... Widząc zaskoczenie na jej twarzy znów wykwitł na jego twarzy uśmiech... - A to dobrze... Swoją drogą nie wyobrażam sobie ciebie jak Raziela który niszczy duchy... Jakoś nie potrafię sobie tego wyobrazić... Powiedział próbując jednak sobie to wyobrazić... Cóż bez rezultatu... - Nie powiedziałaś w końcu co tu robisz? Skoro pytam to powiem że ja tu spaceruję... Ta spokój i cisza jest tak kojąca jak nic i nigdzie...

- No cóż może trudno sobie mnie wyobrazić ale kiedyś tym też się zajmowałam. Do pewnego czasu, teraz jestem tutaj.
Z łatwością przypomniałam sobie swoje espady i zadania które kiedyś wykonywałam co prawda wyglądałam inaczej nieco ale czy to teraz ma jakieś znaczenie.
-A jestem tutaj bo lubię takie miejsca i już, a teraz wybacz
Podeszłam do jakiejś ławki i momentalnie zasnęłam. Coż czasami tak bywało.

- Do pewnego czasu? Powtórzył po niej Sinikar domagając się odpowiedzi ale widać że ona nie chce rozgrzebywać tematu... Gdy usiadła na ławce i zasnęła wydał ciche "em" co miało oznaczać zdziwienie... - Ja chyba pójdę... Mrukną sam do siebie i wyszedł z terenu cmentarza...

Przechodził cmentarzem cichym, ale szybkim i pewnym krokiem. Nie rozglądał się, choć jego gałki oczne krążyły dookoła oczodołów, nie powodując jednak najmniejszych ruchów głowy. Szedł i szedł, właściwie bez celu, choć ten lubi sam pojawiać się nieoczekiwanie. Nagle, nie słysząc żadnych głosów, spostrzegł dziwnie wyglądający obrazek. Na cmentarnej ławce spała jakaś dziewczyna, a nieopodal, obok jakiegoś grobu, leżał również pochłonięty snem, chłopak. Kei przystanął na chwilę, by po kilku sekundach ruszyć dalej, zatrzymując się nad śpiącą niewiastą i wpatrując w nią dziwnym spojrzeniem.

Od grabarza dostałem niewielkie zlecenie, miałem zbadać i zaradzić problemowi paru natrętów z zaświatów. Nie spodziewałem się niczego trudnego, to tylko kilka duchów. Nie takie problemy się rozwiązywało.
Sunąłem przez cmentarz, wyszukując negatywnej energii, którą emitowały niebezpieczne dusze. Byłem w ludzkiej postaci, tradycyjnie z maską na twarzy i kapturem zarzuconym na głową. I w lekkiej zbroi, tak na wszelki wypadek.
W pewnym momencie poczułem jakąś aurę, inną od tej wydzielanej przez duchy. A dokładniej, dwie aury. Pierwszą, należącą do Sinikara, rozpoznałem od razu, a takiej, jak ta druga, nie czułem od naprawdę dawna... Była jeszcze trzecia osoba, ale na to nie zwróciłem uwagi.
Skierowałem się w kierunku Sinka i towarzyszącej mu osoby.

"Wiedziałem że pośpieszne odejście z tego miejsca to nie byłby najlepszy pomysł..." Pomyślał czując że na teren cmentarza wszedł Raziel... Był już przy bramie ale zawrócił... Szybko natkną się na Raziela... - Dobry wieczór Raziel... Znowu robótka przy blasku księżyca? Spytał nieco sarkastycznie uśmiechając się... Na pewno brak skrzydeł powinien zwrócił uwagę Raziela... Cóż... Skrzydła jak będą potrzebne to wyjdą...

- No jasne że robota. Grabarz znowu się żalił. Już ósmy raz w tym miesiącu.- odparłem, patrząc na Sinka. Coś w jego postaci się nie zgadzało...
Brakowało skrzydeł. Dopiero jak zniknęły zwróciłem uwagę na to, że kiedykolwiek tam były :3
- Coś zbroił, że ci skrzydła urwało?- spytałem raczej obojętnym tonem, nie zdradzając czającej się ciekawości.

Kei nie ustał długo nad postacią niewiasty, gdyż coś go nagle zaniepokoiło. To coś było raczej kimś, gdyż wyraźnie, już z daleka słychać było odgłos kroków i dziwny, dość przerażający dźwięk jakiegoś sunącego żelastwa. Nie czekając, bezszelestnie zrobił kilka kroków w tył, chowając się za pobliskie krzaki. Przykucnął. Jego oczom ukazał się tajemniczo wyglądający mężczyzna.
"Pewnie kosiarz.. Na pewno kosiarz."
Przemknęło mu przez głowę, gdyż wygląd nieznajomego jednoznacznie przypisywał go do tej właśnie rasy. Nie trwało długo zanim do kosiarza dołączył kolejny nieznajomy, jeszcze innej przynależności rasowej. Kei dalej tkwił w krzakach, w średnio wygodnej pozycji i przypatrywał się postaciom, podsłuchując ich rozmowę.

- Aż takie zauważalne? Spytał oglądając się za plecy... Fakt zauważalne... - Urwać nie urwało... Mówiąc to zza pleców wyrosły mu czarne skrzydła,do połowy czerwone... Jakby zakrwione... - A teraz? Spytał nieco sarkastycznie... - Tak wiem że inne niż zwykle... Ale zobaczyłem to co robiłem źle i jak widzisz stałem się upadłym... Może to i lepiej... Wreście nie muszę ciągle wychwalać niebiosa bo w ogóle nie mam po co ich już wychwalać... Okłamali mnie... Wredne tchórze... Powiedział chowając skrzydła z powrotem do pleców...

- No ba. Jakiś taki mały się bez nich zrobiłeś...- powiedziałem wesoło. Że stał się upadłym to się domyśliłem. Spotkało się już parę innych, więc naumiałem się rozpoznawać upadłych.
Wyczułem, że ktoś czaił się całkiem niedaleko. Po energii wnioskując- Ose. Zmaterializowałem kosę i ostrzem przejechałem po chodniku.
- Wyłaź, i tak wiem gdzie siedzisz.- powiedziałem, patrząc się na krzaki, za którymi ukrywał się nieznajomy.

Chłopak zawahał się przez chwilę. Nie znał kosiarza ani jego towarzysza, ale w końcu co jemu, przedstawicielowi rasy Ose, mogło z ich strony zagrażać. Sam zdziwił się, że nie czuje strachu. Nie był też zmartwiony z powodu odkrycia jego, powiedzmy, kryjówki. Nawet zastanawiał się chwilę wcześniej, jak to możliwe, że ten jego mocno spóźniony manewr wycofania, został niezauważony. Jak się teraz okazało jednak został. Kei mógł swobodnie zamienić się w sokoła i odlecieć, uznał jednak, że warto będzie poznać nowe osobowości, choć bywają osoby, których lepiej na swej drodze nie spotykać. Bez słowa wysunął się z zarośli i stanął przed dwoma nieznajomymi, prostując się, chcąc jakby od razu zyskać przewagę.

- Oj tam mały... Powiedział jakby znudzonym tonem... Cóż czuł czyjąś aurę ale się nią nie przejmował aż nadto... Jeśli ma się pojawić to się pojawi... Cóż Raziel nie jest cierpliwy... - Nie jesteś cierpliwy Razielu... Powiedział machając groźnie palcem... Po czym znów się uśmiechnął widząc jak chłopak się zbliża... - No więc ... Może się byś przedstawił? Spytał wlepiając w przybysza spojrzenie czarnych oczu...

- Nie będzie mi się gościu po krzakach czaił.- odpowiedziałem, pozbywając się kosy. Była potrzebna tylko dla lepszego efektu :3
- Cóż, mi cierpliwość nie potrzebna.- prychnąłem, rzucając krótkie spojrzenie na Sinka.
Przez krótka chwilę skupiłem się na przejawach negatywnej energii duchowej. Chciałem sie dowiedzieć, czy mój cel znajduje się na cmentarzu, a jeśli tak, to gdzie.

Kyoji jak zawsze twardo spał, więc nie ważne co by się dział to, by go to nie obudziło. Gdy każdy z obecnych zajął się swoimi sprawami i przestali interesować się śpiący chłopaki, okazał się że Kyoji zaczął się powoli budzić. Kiedy chciał już wstać zorientował się, że jest na cmentarzu. W końcu wstał i otrzepał się, zaczął się rozglądać czy jest ktoś tu jeszcze. Nagle zauważył, że nie jest tu sam. Kyoji nie należał to tych osób, którzy mieszając się w czyjeś sprawy. Uwagę Kyojiego przykuł chłopak, który wyszedł z zarośli. Przyglądał mu się chwile, po czym przeniósł wzrok na pozostałych. Przyglądał się, teraz temu co się działo w ciszy. Nagle do nie go dotarł, że nie powinno go tu być bo może w każdej chwili zostać zdemaskowany i wmieszany w to co się dzieje. Kyoji nie zamierzał przeszkadzać, więc ruszył po cichu do wyjście. Po chwili nie było śladu po nim.

[zt]


(Wiem że nie ładnie jest tak wyjść, ale jak bym został to byś cie najpewniej trzymali się kolejności i co z tym idzie gdy była by moja kolej to byście czekali na mnie, a ja ostatni nie mam za bardzo czasu, więc uznał że tak będzie najlepiej.)

-Ja? Dlaczego ja?
Rzekł pewny siebie i stanął w dość bliskiej odległości od obydwu dżentelmenów. Dalej tkwił w mocno wyprostowanej pozycji i pozwalał sobie na wnikliwą obserwację obu postaci.
-Chcę zauważyć, że to ja byłem tu pierwszy.
Dodał po chwili.
-Także myślę, że nie jestem zobowiązany do przedstawiania się w pierwszej kolejności.
Nieco zmuszał się do tego dość nienaturalnego tonu, ale zawsze takie sytuacje trochę wybijały go z rytmu.

- Wątpię... Byłem na terenie cmentarza przed tobą ale nie wykłócajmy się o to kto tu był pierwszy... Gdyby miał kapelusz pewnie by go zdjął ale cóż... Nie ma tak więc skłonił się lekko... - Sinikar tak brzmi me imię... Zdradzisz teraz swoje? Jeśli nie zdradzisz to sam sprawdzę jakie nosisz imię... Spytał z uśmiechem kanciarza który upatrzył ofiarę... - A i przy okazji powiedz mi... Dlaczego siedziałeś w krzakach? Aż tak przerażający jestem? Spytał sarkastycznie patrząc na siebie... - Może i fakt trochę straszny jestem... Dodał znów z nutą sarkazmu...

-Tak czy owak byłem tu, kiedy przyszedłeś.
Próbował bronić swojej racji. Trochę nieufnie patrzył na anioła i przez chwilę zastanawiał się, czy podać mu rękę.
"Sam sprawdzę jakie nosisz imię?"
Przebiegły mu przez myśl słowa Sinikara. Facet wyraźnie wydawał się być zadufany w sobie, albo po prostu sarkastyczny, ale tego Kei jeszcze nie wiedział.
-Jestem Kei.
Odezwał się po momencie milczenia, okupionego przeszywającym dwóch towarzyszy spojrzeniem i uścisnął dłoń anioła, demonstrując przy tym swą siłę. Skupił teraz uwagę na Sinikarze, jakby zapominając o obecności kosiarza. Zapomniał też, albo chciał zapomnieć o drugim zadanym mu pytaniu, które to pozostawił bez odpowiedzi.

[Powinniśmy chyba zaczekać na Razowego.]
Sinikar uśmiechnął się słyszeć imię Ose który podał mu nawet dłoń! Tego się nie spodziewał... Czyżby demon chciał coś udowodnić tym pokazem siły? Sinikar poczuł jedynie przyjemne chrupnięcie zamiast bólu... - Dzięki wielkie... Kei, ta dłoń mnie już bolała od kilku dni a dzięki twojemu uściskowi w końcu przestała... Powiedział znów z nutą humoru... - Widzę że mało rozmowny jesteś... Oj czemu tak? Spytał ze sztuczną troską w głosie... - Raziel... Przedstawiłbyś się... Trochę kultury z twojej strony chciałbym widzieć... Powiedział stanowczym tonem... Jakoby nauczyciel uczący ucznia po raz kolejny tej samej rzeczy...