Komnata przy sali tronowej "Wielka Biblioteka i labirynt Lilith"

Aby dojść do biblioteki trzeba przejść przez istny labirynt w którym aż roi się od pułapek. Takich jak zapadnie, przesuwające się ściany i inne śmiertelnie niebezpieczne groźne pułapki. Jest tam mniej więcej dwieście ślepych uliczek która każda kończy się pułapką, około trzystu korytarzy które wyglądają identycznie i gdy nie zna się drogi prowadzącej na powierzchnię to na zawsze pozostanie się w labiryncie Lilith. Oprócz tego są tam jeszcze strażnicy labiryntu które niczym sępy czekają na swoją ofiarę która się zgubi. Strażnikami są olbrzymie pająki i nieśmiertelna bogini mrocznych elfów. Która jest pół pająkiem i pół mrocznym elfem. Jest to chyba jedyny bóg który opuścił swój raj i nadal przebywa na ziemi. Po przejściu przez labirynt bogini mrocznych dochodzi się do ogromnego pomieszczenia, które może nie tyle co szerokie jak wysokie. Regały z księgami sięgają mniej więcej trzeciego piętra, a przy nich stoją ogromne drabiny które poruszają się po wyznaczonych torach. Biblioteka jest okrągłą wyskokom wierzą w której znajdzie się wszystko. Wiedza zbierana przez tysiące lat jest tak rozległa iż znajdzie się tutaj też co nieco o mitycznych stworach które już dawno wyginęły.
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~


Mroczny Pan wszedł do labiryntu i poczekał na siostrę. Tutaj wolał iść z nią. Nie chciał przecież aby się zgubiła, a drogę do biblioteki zna tylko on. Cóż budowniczy labiryntu nie pożyli zbytnio długo aby się nacieszyć swoim dziełem. Ralavander nie mógł dopuścić aby ktoś prócz niego znał drogę do wiedzy mrocznych.
-Siostro tutaj lepiej trzymaj się blisko mnie. Łatwo się tutaj zgubić, a wyjście stad nie jest proste.-Powiedział Ral do siostrzyczki. Gdyby Kenji chciała zapamiętać drogę którą idzie z pewnością zauważy iż jest to niemożliwe. Jest tutaj jakiś potężny czar iluzji który powoduje iż ściany się przesuwają i cały czas falują przez co niemal, że kręci się w głowie i nie da się skoncentrować.
Po bardzo długim marszu przez korytarze doszli do ślepego zaułka. Jedynie i to było iluzją bo Ralavander nie zawahał się i podniósł rękę ku ścianie i przejechał po niej. W tym czasie zaczęły pojawiać się znaki które dopiero po chwili zaczęły przypominać pismo mrocznych elfów. "Witaj w Wielkiej Bibliotece" Gdy napisy się pokazały Ralavander znudzony zaczął przyglądać się swoim paznokciom aby sprawdzić czy nie ma żadnych skórek... Dawno nie oddawał się relaksowi i przyjemnościom. Dopiero po jakiejś chwili ściana się poruszyła i pokazało się okrągłe pomieszczenie z którego wydobywało się oślepiające światło które padało w bardzo ciemny korytarz. Ral wszedł do środka i okręcił się dookoła spoglądając na regały z księgami.
-A więc witaj w moim królestwie wiedzy!- Powiedział Ralavander dosyć cicho ale jego głos odbijał się od ścian powodując echo.
-To tutaj się zawsze chowam przed tymi zrzędami... Na szczęście są zbyt tchórzliwi aby zaryzykować swoje życie i wejść do labiryntu.-Powiedział drow i zaczął się rozglądać po bibliotece.

Amariel zauważyła obie postacie. Musi jakoś przemknąć niezauważona. Jak tu trafiła nie wiadomo. to był zwykły przypadek, że udało jej się przejść przez labirynt.. Musi wyjść z biblioteki ale przez te mroczne postacie straciła pewność siebie. Musi poczekać aż stąd pójdą. O ile pójdą...
Łzy zaczęły jej spływać po delikatnych, poranionych policzkach. Była zmęczona i poraniona.
- Dlaczego ja tu przyszłam? - szepnęła. Nic nie rozumie. Mama powtarzała, by się nigdy nie poddawać. Da sobie radę. musi...
Usiadła skulona w kącie i cichutko chlipała.

-Nie dziwie ci się, też bym zwiewała przed tymi gnidami, a co do gubienia się...-urwała w połowie zdania i choć nigdy wcześniej tutaj nie było coś niepsowało. Pokazała bratu że ma siedzieć cicho jak mysz i zniknełą w ceniu. Po chwili zjawiła sie przed dziewczyną mierząc w nią mieczem
-Nawet nie próbuj robić sztuczek. Kim jesteś i co tu robisz?!-Spytała jakby właśnie przesłuchiwała jakiegoś więźnia bądź zbrodniaża.

- Ja..ja nie wiem... - spuściła głowę.
"Co robić? zostaje tylko jedno.."
- Znalazłam się tu przypadkiem nawet nie wiem co to za miejsce. Coś mi podpowiadało i... - urwała.
"czy to dobry pomysł? dobra.. nie mam innego wyjścia"
- Chciałabym was prosić o pomoc. By się stąd wydostać. Z tego labiryntu. Wiem to głupie sama się w to wpakowałam.. Ale nie jestem złodziejką. Nie mam złych zamiarów. powiedziała i wstała. Wszystko ją bolało. Nogi miała poranione, a o rękach już nie mówiąc.
Skrzywiła się z bólu i powiedziała:
- Jestem Amariel..[b]

// Ehh normalnie nie wiem co powiedzieć... Trochę to dziwne, że ta dziewczyna doszła tak daleko nie będąc wcześniej nawet w zamku... ale dobra.

I Ralavander wyczuł obecność dziewczyny. Śmierć wyczuwał od kilku metrów jak nie i dalej. Podszedł do niej wyciągając czarne ostrze. Nie wiedział jakim cudem ta dziewczyna doszła aż tutaj i po jaką cholerę... Ktoś ją przysłał? Szpiegowała Mrocznych? Niech lepiej wymyśli sensowną historyjkę bo nie wyjdzie stąd żywa.
-Nie obchodzi mnie to jak się tutaj dostałaś... ale jeżeli nie powiesz co TUTAJ robisz i po co przyszłaś to nie wrócisz już na powierzchnie. Osobiście tego dopilnuję... Lilith na pewno się ucieszy z twojej wizyty. Na pewno nie jadła już od kilku tygodni więc będzie tak łaskawa i zje cię jeszcze dzisiaj.- Ralavander był poważny jak nigdy, a można nawet powiedzieć, że potwornie i niewyobrażalnie zły. Podłożył jej ostrze pod gardło i zmusił Ją aby usiadła na ziemię.
-Więc? Co nam powiesz?- Powiedział mroczny elf i przycisnął lekko swoje ostrze do jej szyi, aby zmusić ją do mówienia. I niech lepiej wymyśli coś mądrego bo inaczej przebije jej szyję.

Amariel zrozumiała jego powagę. Zamknęła oczy.
"Skup się to się może uda"
Jego ostrze prawię przecinało jej skórę. Kopnęła chłopaka w pierś, a potem uciekła na parę metrów dalej. Zwinnym ruchem wyciągnęłą swój łuk i celowała w niego.
- Mnie nikt tutaj nie przysłał - syknęła. Złość ją coraz bardziej ogarniała.
"On kpi sobie ze mnie? Chce mnie dać na pożarcie jakiemuś potworowi? po moim trupie"

Hehehe a więc to tak dziewczyna ma zamiar rozmawiać?
-Źle zrobiłaś... A skoro tak śpieszno Ci do śmierci to nie będę się z tobą cackał.-Wkurzony mroczny elf podniósł rękę i szepcząc coś do siebie pojawił tarczę, a raczej powłokę która znajdowała się w na jego ręce. Zakrywała ona całą posturę mężczyzny, a nawet i jego siostrę.
-Po jaką cholerę tutaj przybyłaś?! Po to aby w takim stanie walczyć z królem mrocznych elfów?!- Krzyknął w jej stronę i chowając miecz do pochwy wyciągnął w bok swoją rękę i zaczął składać inkantację. Dziewczyna ma szczęście, że są w bibliotece i Ralavanderowi za bardzo zależy na niej aby ją zniszczyć więc zrobi wszystko aby ją ochronić.
Wszystkie regały które stały pokryły się identyczną powłoką z której była tarcza Ralavandera, a następnie regały wtopiły się w wieżę. Teraz zostały jedynie puste ściany i Ci którzy znajdowali się w środku.
Ral spojrzał na Kenji aby się nie wtrącała. Chociaż pewne było to iż nie posłucha się go i Ona rzuci się na kobietę.

Dziewczynę ogarnęła wściekłość. Zaczęła krzyczeć ze złości. Otoczyła ją biała poświata. Oczy zaczęły palić żywym ogniem tak samo jak i włosy. Wszystkie rany się zagoiły w szybkim tempie.
- A więc chcesz walkę? To mogę spełnić elfie - powiedziała po czym czekała na jego pierwszy ruch.
" Bardzo dobrze, że nie ufam istotom. To by mnie na pewno zgubiło" Uśmiechnęła się patrząc na drowa.

Ehhh a więc nie jest zwyczajnym człowiekiem więc walka będzie jeszcze ciekawsza. Ralawander uśmiechnął się, a w ręce pojawił mu się szary płomyk, który zaczął się powiększać do sporych rozmiarów. Jednak nadal nie dostał odpowiedzi od strony kobiety.
-Mowę Ci odjęło czy nie możesz znaleźć powodu dla którego się tutaj znalazłaś? Na całym świecie nie ma już ciekawszych miejsc? W których była byś mile widziana tylko musisz się włamywać do mojego domu?! Mogę cię tutaj zabić i nic mi nikt nie będzie mógł zrobić! Wiesz dlaczego?!- Ralavander cały czas krzyczał w stronę asimara jednak na koniec wkurzony rzucił w jej stronę szarą kulą która wybuchła przy niej. Towarzyszył temu ogromny huk i czarne płomienie.
-Mogę Cię zabić dlatego, że jesteś nikim innym jak Złodziejem który wtargnął na moją posiadłość!- Wypowiedziawszy to zaczął trzaskać w jej stronę ognistymi kulami. Cały czas schowany był za tarczą i obserwował kobietę aby nie dać się zajść od tyłu. Płomieni dookoła niej było coraz więcej i nawet najzwinniejsza osoba na świecie nie uchyliła by się przed wszystkimi.

-Mam się za osobę spokojna oraz opanowaną i nie łatwo jest mnie wytrącić z równowagi-Twarz Kenji była całkowicie spokojna podobnie zreszta jak jej głos-ale moje gratulacje bo właśnie wam się to udało!-rykneła tak, że nawet bariera zadrżała.
-Nie obchodzi mnie kim jesteś. Nie jesteś dzieckiem cienia a to mojemu bratu całkowicie wystarczy by nakarmić toba jego pajęczyce. Pozwól że dam ci 1 dobra rade nie nazywaj nas imieniem tych pomlonych świętoszków którzy zepchneli nas do podziemi. Masz dwa wyjścia z tej sytuacji pierwsze grzecznie sie zachowasz wytłumaczysz bez kręcenia dziwnych historyjek, lub skończysz jako obiad.- W tym miejscu drowka urwała i skierowała się w strone brata
- Opuść tą zakichana bariere- Rozkazała i duchu zauważając że coraz lepiej idze jej wydawanie rozkazów innym

- A może trochę grzeczniej? Nie będę wam opowiadała całej historii mojego życia. Ale muszę trochę opowiedzieć, byście zrozumieli dlaczego tu jestem - powiedziała stanowczo.
- Wychowywałam się wśród elfów. Rodzice mnie porzucili w wieku czterech lat w lesie. Zaczęłam być nieufna. Elfy mnie znalazły i wychowały jak żyć i się bronić. Zapomniałam co to miłość i tęsknota. Chodziłam w różne miejsca świata. Coś mi zawsze podpowiadało co robić w danej chwili i gdzie iść. Zawsze mnie coś tam ciekawego czekało. Nie wiem czemu ale właśnie tu mnie zaprowadziło. - gdy opowiedziała swoją historię zastygła w bezruchu. Po paru minutach nieobecnym wzrokiem szepnęła tylko:
- Chodzi o Ralavandera...

To co mówiła dziewczyna rozbawiło go trochę. Ale słowa które wypowiedziała już ciszej kompletnie go zamurowały. Dlaczego Ona szukała właśnie jego? Ale gdyby zjawiła się w sali tronowej... To by to jakoś jeszcze normalnie przyjął... Ale nie musiała wejść gdzie dostęp ma tylko on i jego najbliżsi. Opuścił rękę w dół i tarcza zniknęła, a w drugiej ręce zaczął znikać płomień.
-Mam jedno takie małe pytanie i zarazem ALE. Dlaczego to właśnie mnie szukasz?-Powiedział Ralavander i wsłuchiwał się w odpowiedź dziewczyny.

-Dobra skoro zaczeliście się oboje zachowwać jak istoty cywilizowane a nie jak banda dzikusów zostawie was samych.-rzekła lodowatym tonem i uśmiechneła się chłodno. Mimo iż brat uprzdzał że nie trafi do sali tronowej ruszyła pewnym krokiem.
-Słyszałeś kiedyś o micie "nić ariadny"?-zaptała retorycznie gdy wyczuła jego wzrok na sobie. Z każdym krokiem można było dostrzec połyskującą się złoto-czerwoną nitke, a po obecnej długości jej sukienki (przypomnijmy była do ziemi a teraz sięga powyżej kolan) od razu było wiadome skąd ją wytrzasneła.

Amariel się ocknęła i powiedziała:
- Zobaczyłam jak giniesz. Siostry nie było... może to coś bardzo ważnego ale nie wiem co ma wspólnego ze mną. Zazwyczaj, gdy mam takie wizje sprawdzają się. Widziałam tyle istot.. ale żądnej nie pomogłam. Teraz chciałabym pomóc - popatrzyła na Ralavandera i cierpliwie czekała na jego odpowiedź. Zastanawiało ją dlaczego on...
" Może to pomyłka. Ale wątpię. Nie po to poświęcałam życie..."

Ralavander uśmiechnął się i zaczął się śmiać.
-Widziałaś moją śmierć? A to ciekawe, ale jakoś w to wątpię. Nie mam kiedy zginąć... To znaczy wiesz w zamku jestem pilnowany i nawet aby się wysrać to muszę uciekać przed strażą. I nie wychylam też głowy raczej poza moją krainę, więc opisz mi to co widziałaś...-Mroczny Elf nie do końca wierzył w słowa dziewczyny. To nie możliwe... a gdyby tak się zabezpieczyć? Co jeżeli kobieta naprawdę widziała jego śmierć? Przydało by się mieć jakiś plan B... aby nasz czarny pan nie mógł zginąć "od tak".

Amariel zamknęła oczy przypominając sobie wizję.
- Widziałam... ciebie na jakieś polanie i jakaś niewyraźną postać, która pochylała się nad tobą. Było widać przyjemność, gdy sprawiała ci ból... umarłeś - usiadła i się rozpłakała.
" Dlaczego ja to robię? Dlaczego płaczę?"
- Nie opuszczę cię - szepnęła i straciła przytomność.

Ralavander spojrzał na dziewczynę i nie wiedział co ma czynić. Pomóc Jej? A może rzucić na pożarcie Lilith... teraz była by doskonała chwila gdy dziewczyna zemdlała. Nic nie rozumiał z jej wizji. jedynie to że leżał na polanie. Hehehe Więc wystarczyło takowe omijać i nie zadawać się z dziwnymi osobami. Oj to może być dosyć trudne. Spojrzał na kobietę i niepewnie do niej podszedł. Wziął ją na ręce i wyszedł z biblioteki zamykając po sobie kamienne drzwi. Zaczął iść labiryntem i ponownie stanął w komnacie tronowej. Przeszedł przez nią i powędrował gdzieś indziej.
z/t x2 razem z Amariel.