Studnia i jej okolice

Studia znajduje się w miejscu, w którym przypuszczalnie stał kiedyś jakiś budynek. Dach się nie zachował, ale ściany - owszem. Rury są nieszczelne, cieknie z nich woda, co przyciąga tutaj spragnione zwierzęta.

- W prawo, w prawo! Jeszcze trochę!
Smok zawisł nad studnią, zahaczył pazurami na skrzydłach o jej kamienne boki i próbował coś z niej wyciągnąć. Skrzeczał żałośnie. Słuchać było pluski drobnych kamieni.
Eleney miała głowę w studni.
- W lewo, mówię ci, w lewo! ><
Tak, zdecydowanie było to coś wartościowego.

Sprowadziły go tu jakieś niesprecyzowane wrzaski i skrzeki. Niespiesznym krokiem podszedł bliżej, zapatrzył się przed siebie. Smok.
Ooooo! Ze smoczej łuski są najlepsze kolczugi! *_*
- Puść ją - zaproponował, kiedy dostrzegł, ze smoka uczepiło się coś płci żeńskiej.

- Masz to, masz to! - kiwnęła głową.
Nagle usłyszała kogoś za sobą. Smok machnął ogonem i mruknął po swojemu.
- COOO?! - wrzasnęła. - Ktoś coś mówił w ogóle? o.O
Smok pokiwał głową.

- Niieeee, nikt nic nie mówił - zaprzeczył poważnym tonem.
Siadł sobie na jakimś kamieniu czy innej ruinie, wpatrując się w dziwne poczynania równie dziwnej pary. Patrzył, jak smocze łuski lśnią w słońcu.
- Mmm, kiedyś to z ciebie zedrę - zanucił z rozmarzeniem w głosie.

Słyszała tylko zagłuszone dźwięki.
- Jasna cholera! - warknęła.
Smok powtórzył za nią.
- Weźmy się w garść i złap tą szkatułkę! Czy co to tam jest... no, dawaj, dawaj! Jeszcze trochę ><.
Irenei wyciągnęła łapę ile tylko mogła i... i... i chwyciła błyskotkę. Oboje wyszły ze studni.
- ŁAAAA! O.O - chwyciła smoczycę za szyję i wlepiła wzrok w nieznajomego. - TO TY!!
- o.o rawr...

Popatrzył na nieznajomą blondyneczkę, zamrugał, obejrzał się za siebie. Nikogo tam nie było, więc najwyraźniej mówiła do niego.
- Taaaak, to ja. My się znamy?

- Nie... ale to ty coś do nas mówiłeś...! - wzięła głęboki oddech i mocniej chwyciła szkatułkę.
- I mówiłeś, że musisz coś ze mnie zedrzeć O.O
Irenei warknęła na niego w pełni niezadowolona ze słów właścicielki.

- Aaaa, tooo. Nie, z ciebie nic zdzierać nie chcę. Bardziej interesuje mnie smocza łuska.
Skinął na smoka i uśmiechnął się uroczo.
- ;] takie skrzywienie zawodowe.

- Chcesz coś z niej zedrzeć?
Spojrzała na smoczycę, a ta odsunęła się na bok i skuliła.
- A ile zapłacisz? o_o
- O.O - z wrażenia wyrzuciła z siebie kulkę ognia.

- No łuskę, przecież mówię.
Ohooo, czyli to nawet wchodziło w grę!
- 1000 rubli? ;>

Podeszła do irenei i pogłaskała ją po grzbiecie. Przejechała dłonią aż do ogona.
- Hmmm...
Irenei wstała nagle, rozłożyła skrzydła i podbiegła do nieznajomego. Rzuciła się do niego i otworzyła szybko paszczę!
- Ojoj, chyba za mało .

Nieznajomy całkiem szybko ugiął się do tyłu i przeturlał się za kamień. Oparł się o niego plecami, siedząc spokojnie.
- To może 2 tysiące?

- 2 tysiąąące! Irenei, wchodzimy w to? - zerknęła na nią.
Smoczyca ryknęła głośno na nieznajomego. Jej rozogniony wzrok mówił sam za siebie.
- To znaczyło nie, przykro mi v.v

- Eh... interesy z tutejszymi. Prędzej zbankrutuję niż zarobię na utrzymanie mojej rodziny... mam żonę i dziecko w drodze ;< proszę, przynajmniej kilka małych łusek!

- Ooo, dziecko w drodze *___* Ircia, daj panu coś od siebie!
Smok wywalił na nią jęzor.
- Będzie bolało, ale ci odrosną! Przynajmniej będziemy miały kasę!
Irenei pokręciła łbem.
- Daj v.v - pociągnęła nosem. - No daaaaj...
Przeniosła wzrok na chłopaka, wskazując go palcem.
- Ale pan zapłaci!

O, uwierzyły~ x3 to dobrze, przecież nie chciał niczego złego!
- Wystarczy mi 5 łusek! Zapłacę za nie 1500 rubli! Góra 2000 v.v

Eleney uwierzyła, Irenei jakoś nie bardzo .
- Dobra! Stoi! Ustawimy sobie życie na dwa tygodnie, będzie dobrze!
Zrobiła ruch ręką, pt. "Yes!" i odciągnęła smoka od faceta.
- Ja się tobą zajmę, skarbie, nie bój się x3
Spojrzała na jej ogon, oceniła, z którego miejsca najpierw jest wyrwać i...!
- Hmm...

Normalnie brał około 30 łusek, więc robiły dobry interes!
Siedział z boku, patrząc w ich stronę.
- Potrafię zrobić to bezboleśnie - zareklamował się.

Irenei spojrzała na nią błagalnym smoczym wzrokiem. Eleney zrobiła minę myślicieli.
- Hmmm... bo ja nie wiem... a dołożysz do tego bandaże i kilka ziółek? o_o
Smoczyca położyła się na ziemi z podkulonym ogonem.

- Naprawdę bezboleśnie - powtórzył. - Jestem kowalem i nie jednego smoka już obrobiłem. Przysięgam.
Potrzebował tych łusek! ><

- Nie krzycz! Przestraszy się jeszcze bardziej! - przytuliła się do smoka. - Ale bierz z ogona, tam ją najmniej boli ;< jeśli w ogóle coś ją zaboli!
Zmrużyła na niego powieki.
- I tylko 5! Żeby nie było!
Irenei piszczała ciągle, machała ogonem niebezpiecznie na boki.

- W którym momencie swego spokojnego przemówienia krzyknąłem...?
Blondyneczka była przewrażliwiona.
Podszedł do smoka, przytrzymał ogon i dotknął jednej łuski. Rozmasował okolice i wyciągnął pięć łusek. Smoczyca nawet nie zauważyła, kiedy to zrobił.
- Po wszystkim.
Wyciągnął sakiewkę.

- W środku .
Smoczyca pisnęła cichutko, kiedy wyrywał pierwszą łuskę. Została taka dziura...
- Dawaj 2000 rubli, stary. - wyciągnęła rządną zapłaty łapkę. - ;]

Odliczył właściwą kwotę i sypnął na rządną zapłaty łapkę blondyneczki.
- Nie jestem stary,
Schował sakiewkę oraz łuski do swej torby.
- Dziękuję, dobrze się z paniami dokonuje interesów ;>
>D

- >D - przeliczyła, schowała pieniądze do kieszeni i pogłaskała smoka po miejscu, w którym nie było już łusek. Każda z nich była wyjątkowa, miała przepiękny kolor, a ona tak po prostu je sprzedała v.v. No cóż!
- Z panem także! - dygnęła przed nim. - Ale więcej pan nie dostanie x3.

- Nie szkodzi, te wystarczą, by zapracować na wykarmienie rodziny .
"Na zbicie fortuny! Buahahah!!"
- Jeszcze raz dziękuję za waszą dobroć.
Pokłonił się grzecznie.

Irenei wyraźnie czuła, że coś jest nie tak. Warczała na chłopaka z rozszerzającymi się nozdrzami i miną --> ==.
- Widzisz, zrobiłyśmy coś dobrego! Nie warcz na tego dobrego starszego pana, że spłodził tyle dzieci ;<
Pogłaskała smoka po długiej szyi.
- Nie lubi pana...

- Widzę - powiedział cicho. - Ale nie rozumiem dlaczego ;<
"Eh, smoki... nie powinienem się tym przejmować ^"
- Jaki starszy pan? =='

Wycofał się kawałek z nadzieją, że teraz będzie mógł się spokojnie oddalić~

- Ja też nie o_o - poklepała ją po rogach. - To mysię będziemy zbierać. Widzenia panu starszemu!
I obie ruszyły w drugą stronę. Eleney śpiewała coś po drodze.

[zt]

- Wkurzające - powiedział cicho do siebie, po czym uśmiechnął się krzywo.
Wsunął dłonie w kieszeni, udał się w stronę swego warsztatu.

[z/t]

Sinikar wylądował obok studni. Akurat tak wypadło że chciało mu się pić od kilku godzin i te kilka godzin spędził latając i szukając studni bądź źródełka... I znalazł. Zrzucił wiadro na dół po czym wciągnął na górę pełne wody. Wypił dosyć sporo z tej wody a resztę wylał sobie na głowę. " O tak... Zdecydowanie lepiej." Pomyślał po czym zaczął spacerować nie daleko studni. Mokre włosy pokryły się cieniutką warstwą lodu. " No jak zwykle." Pomyślał i uśmiechnął się spacerując tak w pobliżu studni.

Zastanawiając się nad niedawno przeprowadzoną rozmową, Ãelæ zawędrowała aż tutaj. Patrząc właściwie tylko pod nogi, nie dostrzegła mężczyzny, póki odruchowo się nie rozejrzała. Gdy go dostrzegła, twarz jej się rozjaśniła.
- Witaj. - powiedziała cicho, uśmiechając się. Poczuła do niego ufność, jakby kiedyś już go spotkała... Podeszła do studni i zaczęła rozglądać się za wiadrem. Nic tak dobrze jej nie zrobi, jak łyk chłodnej wody.

Sinikar był głęboko zamyślony... No właśnie był gdyż słowa Aeli go wyrwały z tego stanu. Jak przystaje każdemu dobrze wychowanemu, ukłonił się najniżej jak potrafił. - Sinikar. To zaszczyt poznać tak piękną kobietę jak ty pani. Powiedział podnosząc się do pionu. - Co cię tu sprowadza? Ach zapewne już zgadłem. Mówiąc to szybko podbiegł po wiadro wody po czym zawiesił je na linie i napełnił wodą ze studni. Przez ten czas był obrócony plecami przez co było widać jego skrzydła. Po napełnieniu owego wiadra podał je Aeli. - O to i ona. Aela poczuła gdy przejmowała wiadro z wodą że w zasadzie całe wiadro było zamarznięte ale woda była niezmącona nawet kawałkiem lodu. - Jeśli w czymś jeszcze można pomóc, proszę pytać. Powiedział jeszcze lekko uśmiechnięty... Zazwyczaj nad emisją lodu nie panuje tak jak teraz... Ziemia pod nim po każdym jego kroku zmieniała się w okrąg lodu na ziemi.

Uśmiechnęła się niepewnie, z początku ostrożnie obserwując ruchy nieznajomego. Od dłuższego czasu nie spotkała tak grzecznej osobistości, bowiem kulturalne istoty wyginęły przed wiekami, a raczej takie miała wrażenie.
- Ãelæ. - przedstawiła się z uśmiechem, wykonując lekki ruch głową. Po cóż miała po raz kolejny wypowiadać swe imię? Owszem, potrafiła je wymówić, i w jej ustach brzmiało jak jakieś tajemnicze zaklęcie. Ãelæ miała bowiem zwyczaj przedłużać nieco samogłoski, a twarde spółgłoski wymawiać ciszej i miękko. Dlatego też jej głos brzmiał melodyjnie, i był rozpoznawalny w tłumie. Bardziej śpiewała niż mówiła. Ale po cóż miała się przedstawiać pewnym imieniem, skoro mężczyzna raczej go nie zapamięta?
- Dziękuje. - powiedziała cicho, z uśmiechem nieco ufniejszym niż wcześniej, odbierając z jego rąk wiadro. Zauważyła, że wytwarzał chłód, ale nie wspomniała o tym. Obdarzyła go jedynie uśmiechem, czerpiąc dłońmi nieco chłodnej wody.

- Ãelæ... Nie spotykane imię... Cóż miło mi poznać. Powiedział Sinikar a z jego twarzy nie schodził uśmiech... Sinikar podszedł do studzienki i usiadł obok niej, w siadzie krzyżując nogi... Może to i trochę dziwnie wyglądało ale co tam... Dziwne też wyglądało że po chwili cała studnia wyglądała jakby była z lodu ale to u niego normalne. Pomimo iż nie był to ani anioł ani demon to czuł od niej dziwną aurę... Wyjątkowo dziwną. - Wybacz tak śmiałe pytanie ale... Kim jesteś? Gdyż wydajesz się osobą... Orginalną... Osobliwą... Powiedział patrząc na nią spokojnie... Był bardzo ciekawy kim ona jest...

Kiedy skończyła pić, obdarzyła go długim, wdzięcznym spojrzeniem. Uważnie go wysłuchała, i otarła usta wierzchem dłoni. Zamierzała mu odpowiedzieć. Czemu? Czy dlatego, że połechtał jej dumę mówiąc, że jest oryginalna? A może dlatego, że jego pragnieniem było go poznać? A może powód był zupełnie inny...?
- Jestem tworem boga Ileithae, opiekuna sztuki i piękna. Żyję już... dwa tysiące lat i śmierć nie nadchodzi. - pomimo tego, iż ufała mu bardziej niż wcześniejszemu rozmówcy, nie mogła się zdobyć na wyznanie całej prawdy. Wiedziała, że opowiedzenie Przemijającym o Nieśmiertelności nie skutkowało niczym dobrym.
- A ty?

Twór boga? To zdziwiło Sinikara... Tak czy inaczej nieco zdziwiony podniósł się i rozpoztarł skrzydła na całą ich szerokość. - Cóż... Nie jestem tak wielką istotą jak ty... Jestem podróżnikiem przez wymiary... Nie będę kłamał ani przechwalał się ale jestem archaniołem... A raczej byłem nim... I nie myśl że jesteś jedyna w nieśmiertelności... Gdyż ja też jestem nieśmiertelny... Póki nie zadadzą mi śmierci mieczem bądź magią... A ten lód który widzisz to pewna zdolność archaniołów... Można powiedzieć że należymy do tych zimnych... Ale nie którzy mają większe uczucie miłości do świata niż ci puści ludzie...

Zaśmiała się z goryczą. Nie wyjaśniła czemu. Wiedziała, że nikt nie zrozumie. Bo nikt jeszcze nie zrozumiał, dlaczego nie cieszy się z wiecznego życia.
- Nie jestem wielką istotą. - wzruszyła ramionami. - Jestem zabawką, chwilowym kaprysem. Po prostu. - dodała cicho, a na jej twarzy pojawiła się troska i smutek. Ze spuszczoną głową doszła studni i usiadła na niej, nie zważając na lód.
- Nie wiem, czemu ci to mówię. - wyznała szczerze. Ostatnią osobą, której o tym mówiła... był również archanioł.
- Mam chyba słabość do istot niebiańskich. Jedna półka. - wyjaśniła, obrazując swoje odczucia.

- Jesteś większą osobą niż ci się wydaje... O wiele większa... Nie mówię tu o mocy... Zdolnościach. Lecz o duchu... W tobie jest silna i piękna dusza którą czuć nawet z daleka... Wystarczy się tylko wsłuchać w twe słowa... A czy masz słabość to już tego nie wiem... Powiedział a przy ostatnim zdaniu się uśmiechnął... - A więc co robi jak to mówisz kaprys boga tu? Na ziemi? Spytał patrząc ciekawskim spojrzeniem na Ãelæ ... Była inna niż wszyscy których spotkał... Wyjątkowa.

Nieco się rozchmurzyła. Tak się skupiła na szukaniu wad w swym istnieniu, że zapomniała o zaletach. Nie tylko dla siebie ale i innych.
- Dziękuje. - powiedziała cicho, nieco różowiejąc. Jakimś cudem archanioł poprawiał jej humor, co było niezwykle trudne.
- Kiedy już się nami znudził - bo były nas trzy, a ja najmłodsza. Każda z nas stworzona była z czegoś innego. Najstarsza, Świetlista pozostała w niebie, pomagając w pracy bogom. Druga, Cienista zeszła do Podziemi, by pomagać bożkom śmierci. Ja... zeszłam na ziemię, właściwie nie wiem czemu. Chciałam poznać życie istot tak do mnie niepodobnych... ale zbyt się różnię.

- Nie różnisz się od nich tylko zbytnio szukasz tych różnic... Ja się od nich jak widzisz różnie ale czy to coś zmienia? Nie. Zachowuje się jak normalny człowiek i ty też byś to umiała... Musisz tylko poznać swoje zalety, zaakceptować wady i odnaleźć się w tym świecie. Mi jeszcze trochę wolno to idzie gdyż zbyt długo mnie nie było tutaj... W tym wymiarze. I zbytnio zatraciłem się w nienawiści do pewnym istot... Ale może lepiej o tym nie mówmy. Teraz to Sinikar nieco posmutniał na myśl tego co było kiedyś... Ale starał się tego nie okazywać mimo iż było to wspomnienie wracające nie mal ciągle... Zawsze. Nie potrafiło się od niego odczepić.

- Dzięki. - powiedziała cicho, uśmiechając się. Chwilę słuchała jego słów, i odczekała przez moment ciszy, zastanawiając się.
- Nie martw się, Sinikarze. - dodała pocieszająco, i impulsywnie chwyciła jego chłodną dłoń. Nie przeszkadzało jej zimno. Czuła się dobrze... bo choć miała tyle lat, było w niej tyle goryczy, to była wewnętrznie dzieckiem. Każdy potrzebuje odrobiny miłości, a ona broniła się nią jak mogła. Po chwili zdała sobie sprawę, co właściwie zrobiła. Rozluźniła uścisk i chciała zabrać rękę.
- Ehm... ja... yyy... przepraszam... - wydukała speszona.

- Nic się nie stało... Tak po prawdzie to dziękuje... Powiedział Sinikar a jego dłoń stała się tak ciepła jak dłoń zwykłego człowieka... Teraz to on trzymał Ãelæ za rękę. - Jeśli ci ona przeszkadza to mogę ją zabrać... Rozluźnił uścisk i znów wrócił na jego twarz uśmiech... Choć raz ktoś miał w sobie na tyle uczucia by pocieszyć Sinikara... Choć jedna osoba to zrobiła.

Zarumieniła się.
- Jeżeli ci to nie przeszkadza... - powiedziała jeszcze ciszej niż zwykle. Nie zabrała ręki. Czuła się dobrze, lepiej niż zawsze. Sinikar wzbudzał w niej uczucie sympatii. Uśmiechnęła się do niego szczerze. Przebiegł ją w końcu dreszcz. Była odporna, ale też drobniutka, i zrobiło jej się chłodno.

Sinikar przez moment się skupił i zimne dreszcze zmieniły się w miłe chłodne dreszczyki a Ael poczuła jakby przypływ nowej siły. Koniec końców puścił jej dłoń bo widział że Ael drżała z zimna. - Wybacz za to ale... To moja natura by tworzyć to zimno. Powiedział lekko się smucąc ale po chwili uśmiech znów wrócił na jego twarz. - Tak w zasadzie to czym się zajmujesz tutaj w tym świecie? Poza niesieniem pomocy jako takiej.

Spojrzała na niego przepraszająco, po czym zeskoczyła ze studni i usiadła obok Sinikara, w odległości na tyle dużej, by nie czuć aż tak przejmującego chłodu.
- Właściwie... obserwuje. - spojrzała na niego melancholijnie.
- Chcę wiedzieć jak najwięcej o mieszkańcach Ziemi, bo ciągle mnie zadziwiają... Chce poznać prawdę o tym, co się tu dzieje. I chciałabym... - przerwała nagle i zaczerwieniła się. Spuściła głowę i wbiła wzrok w ziemię. Słowa, które chciała wypowiedzieć - a właściwie nie, jakoś nie mogły przejść jej przez gadło.
Ale cóż. Jak szczerość to szczerość.
- Chciałabym poznać, czym jest miłość. - powiedziała szeptem, niemalże nie wydając dźwięku.
- W Niebiosach bogowie są idealni, i ich miłość nie jest taka jak tutaj. Nie musi wybaczać wad...

- W takim razie czeka cię jeszcze sporo lat obserwowania... Ludzie i inne istoty zamieszkujące ziemię i wymiary to stworzenia które potrafią zadziwić w każdej chwili... Ja ci niestety nie powiem co tu się dzieje gdyż przybyłem tu dopiero kilka dni temu... Wcześniej pamiętam to miejsce sprzed kilkuset lat... Całkiem inne. Gdy zobaczył że Ael zaczerwieniła się i jakoś nie mogła wykrztusić słów które i tak powiedziała cicho tak że prawie ich nie usłyszał nie rozmazywał uśmiechu. - Cóż... Być może już poznałaś miłość... Być może kiedyś ją poznasz... A co do niebios... Nie byłem tam od naprawdę dawna... Zapomniałem już nie mal jak wygląda... Teraz jedynie inne istoty mogą je zobaczyć w moich oczach... Ja nie mogę.

Pokiwała głową.
- Zdążyłam zauważyć. - mruknęła. Rozejrzała się. Słuchała z uwagą jego słów, a gdy wspomniał o niebie spojrzała na niego.
- Chciałbyś tam wrócić... prawda? - spytała cicho, obserwując go. Właściwie... jeżeli odparłby, że tak... Nie chciała przeczesywać jego pragnień. Byłoby to nie fair wobec niego. Mogła mu pomóc, mogła zwrócić się do bogów... ale musiałaby pozbawić siebie jednego, jedynego życzenia od nich. Miała bowiem tylko jedno. A tak wielkie pragnienie nie mogło być spełnione jak marzenie zwykłego człowieka.

- Czasem tak... Czasem tęsknota za niebem jest potworna... Ale nie... Pomimo iż chcę tego to gdybym staną przed wyborem... Nie chcę tam wrócić... Moje miejsce jest tutaj. Na ziemi. Pomimo iż tutaj ludzie nie wymagają obrony przed demonami jak w innych wymiarach a raczej nawet każą za to że wyślę demona do piekła to i tak tu zostanę... I nawet gdybyś umiała to zrobić to nie rób tego... Zostanę tutaj i nie wrócę tam... Ale zostawmy już temat nieba. Cały tą przemowę Sinikar mówił nieco przygnębiony co było słychać w jego tonie... Pomimo wszystko to Sinikar wie że jego miejsce jest tu... Że z jakiegoś powodu trafił tutaj... Że ma tu misję do wykonania... Sam nie wie jaką ale wie że ma.