Studnia i jej okolice

Rozcięcia na plecach w czerwonym płaszczu rozszerzyły się i ukazały się dwu metrowe czarne skrzydła rozpostarte, słońce świeciło mu w plecy co dawało dość ciekawy efekt.
-Jestem upadłym jak widać a ty.
Powiedział z nutą ciekawości nie spuszczając z niej wzroku.

Czarne skrzydła. Ale oznajmił, że jest upadłym. Nie będzie starała udowodnić samej sobie, czy to faktycznie obcy facet czy ktoś z jej przyszłości. Rozluźniła się i powiedziała sobie w myślach, że kilka minut rozmowy z nim wszystko rozstrzygnie.
- Nie tylko upadli mają czarne skrzydła - odparła z uśmiechem. - Jaaa...? No, skoro ty mi zdradziłeś swoją rasę bez żadnych podchodów, to chyba muszę ci się zrewanżować. Rasa mało znana wśród innych, ale może znasz. Terinei - odparła, jakby przedstawiała się drugi raz.
W pewien sposób tak było, chyba wiadomo, o co chodzi.

Biorąc sobie do serca wskazówki przypadkowego przechodnia dotarł do studni. Zignorował obecnych, oparł się o kamienny brzeg.

- Cholera, macie jakieś naczynie? - odwrócił wzrok do obecnej dwójki całkowicie ignorując tragizm sceny.

-Zmiennokształtna.
Powiedział bardziej do siebie niż do niej. Podniósł wiadro z pozostałą wodą i upił par łyków a potem odstawił je na murek.
-Nie za często waszą rasę można spotkać.

Miała dobry słuch, usłyszała jego odpowiedź.
- Taak... - mruknęła pod nosem. - To prawda, że jesteśmy rzadko spotykaną rasą. Większość przedstawicieli idealnie się maskuje.
Usłyszała już z dala czyjeś kroki. Poruszyła się lekko, a gdy Thane był już przy samej studni, popatrzyła w jego stronę.
- Nie bardzo - odpowiedziała krótko.
Było tylko wiaderko, ale ono było częścią studni.

Podniósł wiadro z murka od Azezla ( niezależnie od tego czy murek jest czy go nie ma, oraz niezależnie czy jest częścią ruchomą czy nie ) wypił duszkiem pozostałą zawartość.

- Dzięki.

- Zmiennokształtna? W takim razie zmieniasz się w jakieś zwierze?

-Demon
Powiedział pod nosem i spojrzał na Lorę.
-Gdy ktoś się wtrąca nieproszeni w rozmowę wypada się przedstawić.
Powiedział bez emocji upadły patrząc na demona i trzymając prawą dłoń opartą na rapierze.

Zmrużyła oczy. Azezl dobrze rozpoznawał rasy. Nie słyszała, by upadli byli dobrzy w takich rzeczach. Ale fakt... czuć było od niego demonem, a przynajmniej Loara to czuła.
- Ja... muszę już iść - odpowiedziała, nie przejmując się tym, co sobie pomyślał nieznajomy. - Do zobaczenia!
"Że też jakiś demon musiał się wtrącić... i już każdy wie, kim jestem. Naiwna ze mnie istota".
Zniknęła za murkiem.

[z/t]

Azezl rozłożył skrzydła i uniósł się w górę.
-Bywaj.
Po tych słowach odleciał. <z.t>

- Ym.. no to narazie. - Wzruszył ramionami. Przeniósł wzrok na odlatującego czarnoskrzydlatego.

*Tchórz...*

- Uroczy ten folklor, czy ktoś przykleił mi do czoła kartke z napisanym "jestem demonem, gryzę"? - pokręcił głową w zażenowaniu

Ponownie napełnił naczynie wodą, po czym do połowy je opróżnił. Gdy stwierdził że lenił się już za długo, odszedł.
[z/t]

Oparła się o murek, biorąc kilka głębokich wdechów.
- Studnia... - wychrypiała cicho.
Nareszcie udało jej się dojść, nareszcie Mimo bólu i wszelkich przeciwnościach losu, dała radę. Mogła się napić i założyć opatrunek tak, jak należało!
Usiadła na murku. Jedną rękę położyła na dźwigni, a drugą pod "kran". Nachyliła się i zaczęła pompować wodę. Piła tyle, ile się dało.

W końcu dotarłyśmy. Zeszło nam raczej trochę długo ale w końcu dziewczyna mogła się napić a co najważniejsze przemyć nieco ranę. Ja sama przysiadłam pod jedna ze zrujnowanych ścian poprawiając fałdy swej sukni. Zauważyłam tez kilka kępek rośliny pod ścianą. Skupiłam się i pochłonęłam ich życiową energię. Dało mi to trochę więcej sił życia. Po tym obserwowałam Namine czekając aż skończy.

(wiesz, Al miał do mnie wbić )

Piła i piła, wciąż nie mogąc się napoić. Chyba była już spragniona od kilku dni, na to wyglądało. Gdy przestała, otarła usta rękawem i zerknęła lekko na dziewczynę. Robiła coś dziwnego, ale wolała tego nie komentować.
- Ty jeszcze tutaj? - dziwiła się. - Myślałam, że wróciłaś już d swojego domu.
Zabrała się za zmianę opatrunku. Zaczęła ściągać stary, odwijając go powoli. Syczała przy tym nieco, bo szczerze mówiąc - piekło.

Wracając z nad jeziora, zaczął chodzić po mieście i rozmyślać. Musiał znaleźć nowe informacje. Obił się ostatnio też o plotkę, że królowa wcale nie została spalona, a tylko zamrożona i że jest w którymś z królestw. Będzie musiał zbadać tę sprawę dogłębniej.
Spojrzał na studnie, przy której zobaczył jakąś dziewczynę, a także Sethy. Dziewczyna wyglądała na raną i spragnioną, jakby nie wiadomo co jej robili.
Podszedł bliżej spoglądając na nie. Był ciekawy co się stało i dlaczego jest ranna. Jako żołnierz zawsze miał przy sobie opatrunek.
- Może pomóc? - podszedł spoglądając na nie. Nie był jakoś bardzo przejęty tym co się dzieje, bo naprawdę ma o dużo więcej problemów na głowie, ale nie będzie takim kompletnym palantem. Zawsze pomoże komuś gdy ktoś potrzebuje jego pomocy.

Strzępki ubrania, czyli zaimprowizowanego opatrunku, opadły swobodnie na ziemie. Namine podstawiła nogę pod kran i znów zaczęła pompować wodę. Była zimna, ale za to czysta. Zaczęła obmywać nogę z krwi.
Te słowa znów zabrzęczały w jej umyśle niczym kościelny dzwon. Każdy chciał tu pomagać... i to niby bez żadnej zapłaty. Miała już tego dość.
- Nie, jak widzi pan, dobrze sobie radzę Poza tym mam bandaże.
Skinęła mu na przywitanie.

Słyszał to bardzo, bardzo często. "Nie, nie potrzebujemy pomocy! Sami sobie poradzimy!". Nie rozumiał takich ludzi. Było mu po prostu takich żal.
Spojrzał na nią i westchnął. Wyciągnął nowiutki bandaż, w opakowaniu i rzucił do dziewczyny, z małej odległości.
- Obwiąż tym. Lepiej nie mieć zakażenia. - powiedział chłodnym i pustym spojrzeniem. Jak to on. Nie był duszą towarzystwa i chyba nigdy nie będzie. Zatrzymał się tylko po to, żeby dać jej ten bandaż i nic więcej go tutaj nie trzyma. Teraz czasy są trudne. Miasto było zniszczone, a go nie było w okolicy, żeby je obronić. Gwardia Królewska zdziesiątkowana. Większość stała się najemnikami, na rzecz morderców i złodziei.

Ale wbrew jej woli, nieznajomy mężczyzna rzucił jej z niewielkiej odległości bandaż. Złapała go zręcznie, nie ma co. Przypatrzyła się bandażowi uważnie, a potem zagryzła mocno dolną wargę i rzuciła nim w Alucarda, trafiając go w głowę.
- Powiedziałam, że MAM! - odpowiedziała głośniej, by dosłyszał. Cóż, może wtedy jej nie usłyszał? Szczerze wątpiła.
- Hej, co jest?
Wyglądał, jakby się obraził.

Jak dostał bandażem w głowę, złapał go w jedną rękę. No i już nowo poznana osoba go irytowała. Dlaczego zawsze jest tak, gdy on proponuje pomoc. Już chciał schować ten bandaż i odejść, ale nie mógł patrzeć, jak kolejna osoba ginie, przez to że jej nie pomógł.
Podszedł do niej bliżej i wyciągnął bandaż przed nią.
- Ubieraj go, albo sam to zrobię. - powiedział, znowu zimnym tonem, stoją nad nią. Musi zrozumieć, że nie ma łatwo w życiu i trzeba sięgać po każdą dobrą pomoc. Al pewnie wyglądał dziwnie, ale chciał dobrze.

Westchnęła cichutko. Do niego zaś nie docierało to, że ona już posiadała nowy opatrunek. Avalon zamieszkiwali... dziwni ludzie.
- Wolałabym jednak, żebyś sam to zrobił - odparła, opierając się rękami o murek. Pomachała lekko nogą w powietrzu. - Wiesz, nie jestem w tym dobra... robię to tak, że rana mi się wciąż otwiera na nowo, opatrunki rozwiązują się, zsuwają... to jest strasznie uciążliwe. Chyba bardziej, od samego bólu.

Dziwna dziewczyna. Widać że młoda i niedoświadczona. Jak może rana sama się otwierać? Po co w takim razie się męczyć z bandażami jak to można wyleczyć w inny sposób?
Przyłożył rękę do rany utrzymują lekką odległość. Spojrzał na nią z góry.
- Desinfectar - powiedział, a z jego ręki wyłoniło się jasne światło. Dziewczyna mogła poczuć miłe i ciepłe uczucie na swojej nodze. Całą rana zaczęła się goić w bardzo szybkim tempie. Po kilku sekundach nie było widać śladu nawet blizny. Odsunął się lekko od niej do tyłu krzyżując ręce na piersi.
- I co? Nie bolało? - dodał po chwili, zamykają przy tym także oczy.

Ano rana otwierała się przy większym wysiłku. Przy samym chodzeniu nie, ale jak szła pod górkę to owszem. Musiałaby trochę przeleżeć, by rana mogła się nieco zagoić. Wtedy już by się więcej nie otwierała, ale Namine nie miała warunków, by się gdzieś położyć i poczekać aż rana się zagoi. Musiała być cały czas w ruchu.
Gdy srebrnowłosy mężczyzna podszedł bliżej i ułożył dłoń nad jej nogą, zdziwiła się trochę. To jasne światło... i przyjemne ciepło. Bardzo przyjemne. Zazwyczaj przy leczeniu odczuwało się ból, a tu proszę, niespodzianka.
- Nie - pokręciła głową, nieco zdezorientowana. - Znasz się na magi?
Rozmasowała nogę. Dawno nie czuła takiej ulgi.

Spojrzał jeszcze na nią opierając się o murek, stojąc ciągle przed Namine. Nie wiedział dlaczego jeszcze tutaj jest. Uczono go, żeby nie okazywać współczucia, dobra, czy zła. Miał mieć ciągle wyłączone uczucia, ponieważ są one przeszkodą na drodze. Szkoda mu było tej biednej dziewczyny. Nie wyglądała na tutejszą. Była pewnie przejezdna, ale żeby tą samą ranę opatrywać co chwilę, to przesada.
- Tak, znam się. To jest prosta magia. Staraj się nie nadwyrężać nogi. Za trzy, cztery dni powinno być wszystko w porządku. - powiedział stojąc przy tym murku i nawet nie wiadomo po co. Nic od niej nie chciał to powinien już pójść, ale nie mógł się ruszyć.

Ciemnowłosa otworzyła swe oczy. Z początku musiała przyzwyczaić się do światła które ja nieco oślepiło. Po całym dniu widocznie się jej przysnęło, a dziwne w końcu użyczyła sobie energii roślinek. Wstała z ziemi czując ból pleców, widocznie zmienia i stare ściany nie były odpowiednim miejscem do spania. Nie wiedziała jak długo spała ale rozejrzała się niemrawym spojrzeniem i zauważyła dziewczynę. Czyli długo to nie musiało trwać. Tuż obok niej ujrzała znajomego
-Cześć Al.
Powiedziała sennym głosem ziewając i zakrywając przy tym dłonią usta. W końcu z początku nieco chwiejnie ruszyła.
-Pozwólcie że udam się na spoczynek.Pa.
Mówiąc to odeszła machając - o ile tak można było określić uniesienie ręki - do zgromadzonych. Szczerze nie zastanawiała się co on tutaj robi. Po prostu ruszyła przed siebie co chwilę ziewając.

[zt, ach gome]

Pokiwała lekko głową. Cóż, 3-4 dni to nie było wcale długo w przeciwieństwie do czekania do zagojenie się rany. Teraz mogła być spokojna, jakoś ten czas zleci. Ułożyła nogi na ziemi i usiadła prosto, ale po chwili przekrzywiła się lekko, by na niego spojrzeć.
- Ale to magia, która leczy. Na tej... "destrukcyjnej" też się znasz? Bo mówisz, że to prosta magia, ale leczenie nie jest proste, więc to dla mnie trochę dziwne.
Całkowicie zapomniała o Sethy. Obejrzała się za nią, gdy ta już odchodziła.
- Dziękuję... - szepnęła za nią cicho. Była jej wdzięczna. W końcu odprowadziła ją kawał drogi.

Magia. Zna się na wielu aspektach magii. Leczące, destrukcyjne, naprawcze, a nawet śmiertelne. Najgorszymi są i tak czary dużego pola rażenia. Zabierają bardzo dużo siły, niezbyt ranią wrogów, ale za to dosięga ich to wszystkich.
Spojrzał na odchodzącą Seth i machnął jej dwoma palcami na pożegnanie spoglądając na nowo poznaną dziewczynę.
- Tak, znam się na wielu rodzajach magii i nie tylko, ale i tak to nie moja specjalność. - powiedział, zerkając na nią. Była trochę dziwna. Pewnie to samo myśli o nim i o wielu mieszkańcach tych miejsc.
- Okay, to ja ci nie będę już przeszkadzał.

Nieco się tym zainteresowała. U niej magia nie stała na zbyt wysokim poziomie, nawet nie stosowała jej podczas walki, bo przeciwnik najchętniej by ją wyśmiał. Zaś ta niewielka magia jaką znała, służyła jej na przykład do rozpalania ogniska. Takie tam drobne pierdółki, nic poza tym.
- Hmh, ciekawe, zaprawdę - odparła na to z lekkim uśmiechem.
Po chwili nieznajomy dał jej do zrozumienia, że będzie już sobie szedł. Głupio by było, gdyby nawet nie poznała imienia swego "wybawiciela".
- Zaczekaj - zatrzymała go. - Zdradź mi chociaż swoje imię. Mam wrażenie, że spotkam cię jeszcze nie raz Ja jestem Namine.

Dla niego magia nie była uciechą. Było to przekleństwo. Jak prawie wszędzie. Tradycje rodzinne muszą być kontynuowane i on też tak zrobił. Uczył się także magii, żeby tylko wszystko pozostało na swoim miejscu. Magia często wywołuje efekty uboczne, gdy się ją nadużywa w pewnych momentach. Nie działa to na przypadek. Każdy stawia jakieś warunki, nawet magia, za używanie jej. Wielu ludzi nie zna tych warunków, dlatego magowie rzadko kiedy dożyją swojej starości.
Odwrócił się jeszcze do niej, spoglądając jej w oczy.
- Alucard... Alucard vi Britannia. - powiedział, zerkając na drogę przed sobą i ruszając nią, znikają potem w pierwszej lepszej uliczce.

/zt

Uśmiechnęła się tylko na to kątem ust.
- Sprawiasz wrażenie zacnej, ciekawej osóbki, Alucardzie - powiedziała cicho, gdy już odszedł, więc nie słyszał tego.
Sprawiał, owszem, wrażenie ciekawego, ale też zamkniętego w sobie. Cóż, rzeczy niemożliwe nie istnieją Wszystko się może zdarzyć.
Napiła się jeszcze trochę wody na wszelki wypadek. Potem ruszyła w drogę, do miasta.

[z/t]

Jej nogi przyprowadziły ją aż tutaj, zupełnie bez jej świadomości. Była skupiona na czymś zupełnie innym.
Chciała wyczuć więcej.
Przez większość czasu miała zamknięte oczy, nasłuchując i poszukując znajomych uczuć.

Spojrzawszy w głąb studni dostrzegłaś, że woda jest czerwona. Do twoich nozdrzy dobiegł dziwny zapach. Był to odór gnijącego mięsa wymieszany z perfumem i nutą zapachu przypraw.
Znów spojrzałaś na wodę. Wtedy widziałaś obraz, tego co tu się działo.

Mordekaiser. Był tylko on. Widziałaś, jak brał z dziwnej klatki, w której były małe dzieci, i matki z noworodkami, po jednym dziecku. Ustawiał je, na sztucznym wzniesieniu. Z reguły najpierw uformowane w kule. Kopał je, starając się trafić w studnie. Podniosłaś oczy. Zobaczyłaś że dookoła są porozbijane o bruk ciała. Znów spojrzałaś na studnie. Woda była czysta - i o wiele wyżej. Czułaś pragnienie.

Oparła się o murowaną ściankę studni, patrząc z zainteresowaniem w głąb. Mmmm, krew małych dzieci. Ich ból z pewnością nie był tak ogromny, jak ból ich matek.
Obróciła się, usiadła na ściance patrząc w około.
- Co jeszcze mi pokażesz, o Czarne Słońce~?
Przymrużyła powieki. W ułamku sekundy wszystko wróciło do normy, nawet woda w studni wyglądała normalnie.
Shilah zanurzyła wiadro w źródle i wciągnęła je kręcąc korbą. Chciała się napić.

Niby zwykła woda. Lecz gdy nachyliłaś się po wiadro, jakaś dłoń złapała cię za szyje. Mokra, zimna, trupia dłoń. Trzymała mocno, lecz nie na tyle, by cie dusić.
- ŚMIERĆ - odezwał się głos w twojej głowie. Był to głos do cna nienaturalny. Ręka pociągnęła cię, wsadziłaś głowę do wiadra. Wtedy zobaczyłaś coś strasznego. Coś co nawet przeraziło horrora. Lecz dawka energi która temu towarzyszyła, przyprawiła cię o orgazm.

Zobaczyłaś czystą esencje cierpienia, trwogi i śmierci. Jej wzrok... powoli czułaś jak topniejesz. Co gorsza zaczęło ci brakować powietrza.

Horrory raczej nie potrzebują tlenu.

Odchyliła gwałtownie głowę, ale jej nienaturalnie szybki refleks i tak okazał się zbyt powolny. Poczuła jak oślizgła dłoń topielca zaciska się na jej szyi.
Zadrżała.
Ale dopiero, gdy dłoń wciągnęła jej głowę do wody, przekonała się, co to strach. To uczucie w żaden sposób nie przypominało strachu, jaki odczuwała przed Shacko, jeszcze jako Aria. Spróbowała się wyrwać. Zaparła się mocno rękami o ściankę studni, napierając na nią bardzo mocno, by odepchnąć się do tyłu. Poczuła jak kamień kruszy się pod naciskiem jej dłoni.

Twoje źrenice gwałtownie się zmniejszyły, a dłoń cię puściła. Coś się działo. Wizja nakładała się na świat.

Gdy tylko dłoń rozluźniła się, Shilah cofnęła się, zagarniając włosy do tyłu. Oddychała głęboko. Nie potrzebowała tlenu, ale to był dziwny odruch po tym uczuciu przerażenia.
Dusza kapłana nie rozjaśniła jej wiele sytuacji, która się działa. Znała jej powód, ale nie rozumiała, w jaki sposób się działa.
- Czas się stąd wycofać - szepnęła do siebie, po czym prędkim krokiem ruszyła przed siebie.
Losy Laros nie interesowały jej na tyle, by ryzykować dla niego własne bezpieczeństwo.

[z/t]
(daj znać, jak będę miała wbić na plac)