Brzeg

Brzeg strumienia. Dosyć często wyskakują z wody ryby to też raczej nie można liczyć na zagłodzenie [chyba że nie lubisz ryb ].
Kolejne kilka godzin z życiorysu Sinikara wyrwało błąkanie się po lesie. " Muszę się do tego przyzwyczaić." Pomyślał i uśmiechną się lekko. W końcu trafił nad jakiś strumień. Dosyć ładnie to wszystko wyglądało to też przysiadł przy jego brzegu spoglądając w płynącą wodę. Już sobie jakoś poradził z poprzednim stanem umysłu i wrócił mu jego uśmiech i radość z życia. Długiego już, ale życia.

Irenei wylądowała ostro na ziemi, od razu doskakując do brzegu strumyka. Wskoczyła do wody, zrobiła wielki plusk i... złowiła rybę! Zaczęła ją konsumować.
A po Eleney nie było ani śladu .
Smoczyca wyprostowała się nagle z przedziurawioną rybą w paszczy i obejrzała dokładnie Sinikara.

Sinikar nie mal podskoczył z zaskoczenia jak smoczyca wylądowała. "Smoki? Cholera dawno mnie tu nie było." Pomyślał zdziwiony obserwując smoka. Dojrzał że na ogonie brakuje mu kilku łusek. Wstał. Smoczyca spojrzała na niego. Nie bał się jednak. Podszedł spokojnie do jej ogona skąd miała wyrwane łuski i delikatnie go dotkną. Smok poczuł zimny dotyk ale po chwili łuski odrosły i ogon był jak nowy. " Mam nadzieje że się nie zdynerwujesz." Przekazał smoczycy w myślach. Rozumiał stworzenia,tak samo jak one rozumiały niego.

Irenei obserwowała każdy jego ruch, kiedy dochodził do niej... dosięgał ręką jej ogona i... łuski odrastały! Ryknęła szczęśliwie i nieco szorstkim jęzorem polizała go po twarzy.
Kilka razy uderzyła ogonem o ziemię.
- IRENEEEI! Gdzie jesteś...? v.v - Eleney chodziła po lesie, szukając swojej smoczycy.

Sinikar uśmiechną się jak smoczyca go polizała. Po chwili usłyszał głosy w oddali kogoś nawołujące."Nie masz za co mi dziękować. Ciekawe kto cię szuka? Irenei tak masz na imię? Hm. Jak to jakiś łowca smoków to z chęcią się nim zajmę. " Przekazał jej swoje myśli po czym krzykną w kierunku głosów. - Tu jest twój smok! Sinikar zdecydował że już nie będzie nosił płaszcza. Wyrzucił go. Nie będzie ukrywał swojego ja. Będzie taki jaki miał być.

Irenei "pokiwała" łbem i ryknęła cicho. Eleney od razu skierowała się w kierunku źródła odgłosów.
Była dość daleko, więc biegnąc trochę się zmachała.
- Eeeee... - stanęła jak wryta.
Anioł? To one nie mieszkały w niebie? x_o
- Dobry . - pogłaskała smoczycę za rogami, uśmiechając się do nieznajomego. - Masz skrzydła? x.x
Może jej się przywidziało!

- Czy to aż tak dziwne spotkać anioła tutaj? Chociaż może faktycznie. Twój smok miał kilka wyrwanych łusek ale naprawiłem to. Mówiąc to wszystko cały czas się uśmiechał. - Ach jaki ja głupi. Sinikar ukłonił się. - Sinikar. Archanioł. Powiedział po czym z powrotem podniósł głowę. - Twój smok ci uciekł? Czy ją wypuściłaś a potem nie mogłaś znaleźć?

Nie mogła się nadziwić temu widokowi . Ona słyszała o aniołach tylko z opowiadań, w sierocińcu opowiadali jej, że jak będzie grzeczna, to je spotka w niebie, sra ta ta ta.
- To znaczy... eee... - zagmatwała się. Potrząsnęła głową. - wybacz, nigdy wcześniej nie widziałam anioła... Archanioła, jeju. Eleney, Smoczy Jeździec.
Podrapała się po nosie z nieco zakłopotanym uśmiechem.
Zajrzała na ogon Irenei.
- Dziękuję. Sądzę, że wyrosłyby nowe, ale dziękuję! - kiwnęła głową. - Irenei musi czasami sama polatać, ogólnie to tak jest ze smokami. Musiała zapolować, co nie?
Smoczyca zamruczała słodko x3.

- Też fakt. Przytakną Sinikar. Usiadł obok smoczycy znów tworząc wokół siebie lodowisko. Wzdechnął. - W życiu archanioła prawie wszystko jest piękne. Poza tym ze wszystko wokół archanioła zamarza. Powiedział z uśmiechem. - Ale można się do tego przyzwyczaić. Mówiąc to wstał i... Przespacerował się po wodzie. W chwili gdy on dotykał wody ona zamarzała. Chodził tak kilka chwil i wrócił na brzeg.

Kiedy Sinikar przechadzał się ot tak po wodzie, która ot tak zamarzała, przechyliła na bok łeb i obserwowała go dokładnie .
- Jak ty to robisz?! O.O - rozdziawiła usta, nie mogąc się mu nadziwić.

- Poprostu... Każdy archanioł od zawsze jest... Jakby to powiedzieć. Zimny. Ale nie oznacza to że są oschli albo źli. Ale ja sam nie wiem już jaki jestem. W każdym razie my potrafimy jeszcze leczyć każdą ranę,każde schorzenie. Każdą niedogodność. Potrafimy też wskrzeszać umarłych... Lecz zmarłych niedawno. Im dłużej zmarli nie żyją tym wskrzeszenie jest trudniejsze i jest większa szansa że się nie powiedzie. Sinikar znów usiadł na ziemi. - Chciałbym zamieszkać tutaj. Już na zawsze. Jednak czy ten świat mnie zechce? Chciałbym tu już żyć... Ale nie wiem jak. Od czego zacząć. Znów wszystko wokół Sinikara zamarzło. Spojrzał na płynącą wodę jakby próbując sam sobie odpowiedzieć na pytania zadane Eleney.

- Nieprawdopodobne...
Irenei odeszła trochę dalej, żeby znów łowić ryby, a Eleney przysiadła blisko wody.
- Zamrażacie wszystko, rozumiem. O Aniołach słyszałam tylko w opowieściach... zawsze wydawały mi się takie cudowne i piękne. Byli dobrzy i tak dalej... to się akurat sprawdziło.
Złapała włosy i zwieńczyła je czerwoną gumką na końcówkach.
- Sądzę, że tak... - powiedziała cicho. - Chociaż ludzie na pewno będą się dziwić, gdy cię spotkają. To nie będzie codzienne wydarzenie - spotkać Archanioła.

- Pewnie większość z tych opowieści to prawda... Nie wiem jednak jak teraz wygląda niebo. Mówił wwiercając spojrzenie w płynący strumień. - Żyję już kilka tysięcy lat na ziemi... Podróżując przez wymiary. Nie wiem czy słyszałaś kiedyś o Lucyferze ale on, gdy najechał piekło a ja go broniłem wraz z anielskimi wojownikami... Porwał mnie do piekła. Dręczył mnie,znęcał się... Aż w końcu udało mi się uciec. Teraz już nie wiem jak wygląda niebo. Po tylu latach. Każde słowo mówił coraz to bardziej ponurym głosem. - Wróciłem tu by zapomnieć... By żyć bez tych wspomnień bólu. Ale nie wiem jak to zacząć. I tak już zacząłem wyjątkowo kiepsko... Rzuciłem się do walki z anielicą którą bronił rycerz królewski. Wciąż pytam sam siebie dlaczego to zrobiłem... I dlaczego rycerz mnie puścił wolno.

Słuchała uważnie jego opowieści. Dla niej to wydawało się trochę niewyobrażalne... niebo, piekło, anioł. Mamo!
- Ta, słyszałam o nim - odparła. - Samo zuo, nie?
Jego słowa wydawały się... piękne, kurcze .
- Opowiesz mi, jak jest w niebie?

- Spójrz mi w oczy a może je zobaczysz. Powiedział odrywając wzrok od strumienia i spoglądając na Eleney. - Bo w oczach anioła można zobaczyć niebo. Którego nie da się opisać słowami.

Przysunęła się bliżej i spojrzała mu w oczy, jak kazał. Były jasne i wyraźne...
- Piękne... anielskie...
Jej wyobraźnia ruszyła z kopyta uwidaczniając dziewczynie piękne pola, sypiące się z góry anielskie pióra i lekki orzeźwiający wiatr wiejący z każdej strony.
Otrząsnęła się.
- Wow '... - potrząsnęła głową.

- Cóż... Kiedyś na pewno tam trafisz. Powiedział nieco zadowolony z reakcji na to co widziała w jego oczach. - Można powiedzieć że poszukuję domu i jakiejś pracy... Możesz mi poradzić coś? Bo nie wiem od czego zacząć by tu żyć. Można powiedzieć że uczę się żyć od nowa. Powiedział z uśmiechem na twarzy. " Co prawda to prawda muszę się nauczyć żyć tu... Ponownie."

- Chciałabym - mruknęła.
Zastanowiła się.
- O pracy nic nie wiem, bo nie pracuję, ale o mieszkaniu... hmm... w Sanvante są chyba nieco tańsze schroniska, no wiesz, takie hoteliki. Jeśli masz pieniądze, to możesz tam spróbować poszukać.
I w tej chwili podleciała do nich Irenei z pyskiem obsmarowanym krwią i resztami mięsa pomiędzy pazurami.
- Ir... v.v - zanurzyła jej łapy w wodzie, żeby je umyć.

- Być może tam zamieszkam... Ale jeszcze się zastanowię. Miałem własny dom. Jednak nie wiem czy jeszcze istnieje. Jest gdzieś w sercu puszczy. A co do pracy... Może się gdzieś przyda uzdrowiciel albo mag... Chociaż kto by mi wierzył że znam magię jak własną kieszeń. Pewnie uznali by mnie za kolejnego człowieka,żerującego na naiwności innych. Sinikar przypatrywał się jak Eleney myła smoka. Trochę to komicznie wyglądało. Sinikar ledwie się powstrzymał od śmiechu.

Irenei potrząsała łbem co jakiś czas, opryskując Eleney wodą. Warczała na nią śmiesznie, a smoczyca pukała ją w głowę rogiem. Tak, śmiesznie to wyglądało .
- Może szpital? Zapytaj w mieście... - zaproponowała. - Nie uznają cię za człowieka, masz skrzydła, a ludzie nie mają skrzydeł .
Osobiście ludzi nienawidziła.
- Ludzie, nawet jakby chcieli, nie mogliby ich mieć.

- Może... Jednak z drugiej strony i to mi nie pasuje... Od kiedy tylko żyję pasjonowałem się magią... A teraz. Znam każdą sztukę magii... Każde zaklęcie... Magia jest dla mnie niczym otwarta księga... Nie ma przede mną już żadnych tajemnic. Jakaś taka posada arcymaga by mi pasowała. Ale kto by mi uwierzył w to że w ogóle potrafię rzucać czary. Musiałbym to zademonstrować. A ja tego nie lubię. Przerwał na moment łapiąc oddech i próbując znów powstrzymać śmiech... Tym razem nie dał rady i parskną śmiechem. - Ale dla ciebie mógłbym zrobić wyjątek . Jeśli chcesz.

Poklepała smoczycę po paszczy, a ta, dla żartów, prawię ją capnęła.
- Dla mnie to wprost niewyobrażalne v.v ja znam zaledwie parę sztuczek... i to wszystkie dotyczą smoka.
Irenei ruszyła ją szorstkim nosem.
- Hm? Och, przepraszam! Musze już lecieć do zobaczenia! - pożegnała Sinikara, wsiadła na Irenei i obie odleciały.

[zt]

- Do zobaczenia. Powiedział odlatującej Eleney. Zastanawiał się jeszcze chwilę i wstał. " Zobaczymy czy stara formuła zadziała." Sinikar klasną w dłonie. Po chwili skupienia pojawił się przed nim portal. " Zobaczymy." Pomyślał jeszcze raz i przeszedł przez portal.
[z/t]

Idealne miejsce na polowanie... Wodopój... Wilk czekał na ofiarę... Długo mu nie było pisane czekać gdyż ofiara dosyć szybko znalazła się przy wodopoju... Dorosła sarna właśnie zanurzyła pysk w wodzie... Na ten moment czekał... Powoli i spokojnie podchodził do swojej ofiary... Pomimo wszystko go nie wyczuła... Gdy znajdował się kilka metrów od niej zerwał się do biegu... Ofiara zaorientowała się za późno... Wilk skoczył do gardła sarny... Przewrócił ją swoją masą i zatopił kły w jej gardle... Szkarłatna stróżka krwi popłynęła wzdłóż strumienia... Ofiara chwilę wierzgała próbując się wydostać ale wtedy wilk przekręcił jej głowę i złamał kark... Ofiara przestała się poruszać... Kolejne polowanie zakończone sukcesem. Cóż fakt Rei przyzwyczaił się już do surowego mięsa zwykłych istot. Ba nawet polubił je bardziej niż wykwintne jedzenie w restauracji... Zaciągną swoją ofiarę kawałek dalej, pod pagórek i rozpoczął hm... " Konsumpcje" zwierzęcia... Po zjedzeniu około jednej trzeciej zwierzęcia wilk był już najedzony... Cóż zostawi padlinę dla innych zwierząt...Z pewnością będą mu wdzięczne... Tym czasem on sam ruszył wzdłóż rzeki...
[z/t]

Rei wyszedł z miasta i od razu skierował się na znany mu potok... Lubił ten szum rzeki... Czuć jej moc a zarazem ten kojący wszystko głos... Szedł powoli... Kroki były tak powolne że widać że mu się nie spieszy... Rana na ramieniu nieco się daje we znaki ale cóż... Przeżył wiele przeżyje i to... Powoli,krok za krokiem... W końcu dotarł nad strumień... Słyszał już z daleka ten kojący szum ale dopiero gdy dotarł nad strumień usłyszał go w pełnej swej osobie... Rei usiadł tuż przy brzegu w siadzie krzyżowym, obok kładąc swój miecz... Zamkną oczy i wsłuchał się w otaczającą go naturę...

Szum strumienia dochodził do uszu upadłego już z daleka, kojący dźwięk uspokajał go i jego chęć mordu wszystkiego co ludzkie. Gdy był już nad rzeką na przeciwległym brzegu zauważył jakąś postać, sam oparł si o drzewo obserwując mężczyznę na przeciw siebie badając go wzrokiem, jego dwie natury walczyły ze sobą teraz o dominację nad ciałem. Nie było jednak po nim widać wewnętrznej bitwy, starcia dwóch oblicz w jego umyśle.

Nawet przez szum rzeki dało się usłyszeć głośny tupot z drugiej strony strumienia... Rei od niechcenia otworzył oczy i rozejrzał się w poszukiwaniu nie chcianego źródła dźwięku... W końcu dojrzał opierającego się o drzewo mężczyznę który albo jest bezguściem pod względem koloru,albo lubi czerwony... Cóż ta czerwień rzuca się w oczy... Podobnie jak białe włosy... Rei oparł łokieć o kolano a brodę położył na otwartej dłoni... Przez kilka chwil w takiej pozycji przyglądał się owemu człowiekowi... Nie czuł jednak w nim człowieka... Nie... To był upadły anioł... " Ciekawe... Dawno ich nie spotykałem..." Pomyślał Rei wracając do siadu krzyżowego i kładąc dłonie na biodrach... Znów zamkną oczy i wsłuchał się we wszystko co go otacza... Również w to co robi ta istota...

Płaszcz lekko zafalował na wietrze Azezyl zamknął na chwilę oczy bitwa w głowie się zakończyła. Otworzył oczy a z rozcięć na plecach w płaszczu ujawniły się czarne skrzydła a on uniósł się w powietrzu a rapier błysnął groźnie w świetle lecz po chwili został opuszczony wzdłuż ciała i nie atakował a obserwował pół demona z twarzą nie wyrażającą żadnych uczuć.

Rei znów od nie chcenia otworzył swoje oczy... Nie chciał tracić z widoku owego anioła bo coś mu w nim nie pasowało... No i nie pomylił się... Anioł najwyraźniej szykuje się do walki... Cóż więc mu zostaje? Chyba przyjąć wyzwanie jakie mu postawiono... Rei sięgnął po miecz i wbił go lekko przed sobą w ziemię... Rękojeść była skierowana w kierunku Azezla... Rei zaczął na niego patrzeć z miną mówiącą. " Jak chcesz coś to po to przyjdź..." Rei obserwował każdy ruch anioła... Był gotowy na każdy atak z jego strony...

Upadły wystrzelił w powietrze gdy znalazł się na odpowiednik wysokości tak że tarcza słoncza była tuz za nim oślepiając pół demona schował broń i przemówił.
-Nazywam się Azezl pół demonie
Jego głos był zimny i rozchodził się po całej okolicy.
-Nie zaatakuje cię.
Powiedział chowając rapier i lądując tuż przed Rei z dużą szybkością, ukłonił się lekko na znak powitania a jego skrzydła znikły a on wpatrywał się w osobnika przed sobą czekając na jego odpowiedź. Sam nie wiedział czy ten przednim wie kim są upadli i że jest jednym z pierwszych którzy postawili nogę na ziemi.

Rei obserwował poczynania upadłego i już szykował się do uniku gdy owy wspomniany upadły wylądował za nim i schował broń... Gdy usłyszał słowa "pół demon" skrzywił się... Nie znosi jak go tak nazywają... Wstał i wyrwał miecz z ziemi który schował na swoje miejsce... Po czym uśmiechnął się nieco kpiarsko... - Tylko nie z takim nazewnictwem... Już wolę jak mnie nazywają Ose... Rei wykonał gest ręką na wzór salutu... - Rei panie upadły... Widać że źle cię oceniłem... Albo już jestem przewrażliwiony na punkcie tego że mnie chcą zabić... Tak czy inaczej miło a raczej jeszcze zobaczymy czy miło mi cię poznać... "Azezl... Skąd ja znam to imię? A to ten koleś... Nasz stary dobry upadły anioł z kilkoma setkami na karku... " Pomyślał a kpiarski uśmiech nie schodził z jego twarzy...

Azezl obrócił się twarzą w stronę Reia z złośliwym uśmiechem a lewą dłoń oparł o rękojeść rapiera, prawa powędrowała do kieszeni.
-Boisz się tego że każdy cię zaatakuje chcąc cię zabić ?
Tu udał lekki zdziwienie, w końcu demony i pół demony nie były zbyt lubiane tak samo z resztą jak część upadłych.
-Śmierć jest naturalną koleją rzeczy której ni trzeba się obawiać.

- Ja się nie obawiam... Ja to po prostu wiem... A póki co zabójcy dostarczają mi zabawy aniżeli zmartwienia... Śmierć... Cóż czycha na każdego a to kiedy kto zejdzie to już ustala ona... Póki co jest łaskawa dla mnie ale widzę że i tobie nie szczędzi łask... Ma się już te kilka set lat na karku prawda? Każdy z każdym dniem... Godziną,minutą zbliża się nieuchronnie do śmierci... I tak samo wiesz ty jak i ja że nie będziemy żyć wiecznie... Dlatego ten czas co mamy należy wykorzystać jak tylko się da prawda? Nie pytaj nawet... Wiem kim jesteś... Nie znam całej twojej historii ale widzę że podobnie jak ja masz mnóstwo problemów z otaczającymi... Istotami prawda? Jednak moje pytanie jest takie czy walka dla ciebie to obowiązek czy przyjemność? W moim wypadku to przyjemność... Wielka przyjemność gdy walczę z kimś równym sobie... Gdy myślisz w kilka sekund nad strategią,przewidujesz ruchy przeciwnika wtedy czujesz że stajesz się panem losu a nie los twoim panem... Jednak twoje oczy mówią wiele... Według mnie o wiele za dużo... Nie umiesz maskować niektórych rzeczy... Ale zapewne taka osoba jak ty nie chcę słuchać wskazówek kogoś takiego jak ja... W tym miejscu zaśmiał się z lekką nutą ironii... - I ty podobnie jak ja nie lubisz zgiełku ludzi... Oni nie wiedzą jak to jest stracić to... W tym miejscu wskazał na niebo... - Ja w pewnym sensie wiem... Anioł i demon to istoty bardzo podobne do siebie jednak stojące po dwóch stronach barykady...

-Wiesz kim jestem ale nie wiesz czemu tu jestem, walka to przyjemność a sam kiedyś polowałem na upadłych teraz jestem jednym z nich z własnego wyboru. Jestem jednym z pierwszych którzy tu zstąpili i nie chciał bym wracać tam do góry, sam wybrałem swój los pokazując że nikt mną nie steruje i że niema nikogo kto by to mógł robić.
Mówił spokojnie, Rei nie wiedział że on zbuntował się przeciw anioła i zabił sam wielu ze swej rasy z zimną krwią bez mrugnięcia okiem obracając ich w proch, ze zrobił to bez zastanowienia.
-A co do ludzi istota ognia nigdy się nie pochłonie istocie ziemi.
To były jego ostatnie słowa przed strąceniem go na ziemię.

Trochę dalej od społeczeństwa, gdzieś w bujnej trawce, odpoczywała Rashell. Nie do końca wyraźnie, ale słyszała urywki rozmowy pół-demona i upadłego. Obecność obu niezbyt ją satysfakcjonowała, ale sama nie dawała znaku życia. Miała większe zmartwienia na głowie, związane z działalnością w Armii Królewskiej.

Rei podniósł dłoń i zaczął powoli i delikatnie uderzać się czubkiem palca w czaszkę obrazując że wskazuje na umysł... - Umysł to potężna rzecz... Gdy poznasz jego moc nic cię nie ogranicza... A że nie chcesz tam wracać to trudno się dziwić... Widać w twoich oczach i w tym z jakim uczuciem mówisz o niebie i swoich byłych braciach... Tak między nami na twoim miejscu też bym tam nie wracał... Podobnie jak na dół... Tak jak mówiłem... Każdy może być panem swojego losu ale większość oddaje cześć pustym bogom uznając że to oni władają ich losem... Nic bardziej głupiego prawda? Gdy dotarło do niego ostatnie zdanie Azezla podniósł dłoń i oparł na niej brodę w geście zamyślenia... - W tym się z tobą zgadzam... Pomimo iż pochodzimy obaj z innego ognia... Ty z ognia nieba ja piekła to obaj mamy jednak dosyć podobne zdanie... Ale nie kiedy tutaj trzeba się pokłonić tym istotom... Niestety one rządzą tym światem... A sam ich nie zniszczysz... Nie przerwiesz ich łańcuchów rządów...

-Wiesz że nie jesteśmy sami.
Powiedział i kontem oka spojrzał w miejsce gdzie czuł czyjąś obecność.
-Nie ładnie podsłuchiwać.
Powiedział tak by dosłyszała i zwrócił się do Osa.
-Nie boje się swoich starych braci i wiem jaką potęgę ma umysł a puści bogowie jak ich nazwałeś nie utrzymują kontaktu z nimi.
Był spokojny, bezuczuciowy niczym lód al w oczach było też widać ogień który płonął w jego wnętrzu ogień ukazujący prawdziwe oblicz wojownika w nim.

Usłyszała, że ktoś raczył skomentować jej obecność.

-Hmm?

Leniwie podniosła się na łokciach i zmierzyła spojrzeniem Upadłego.

-TY mi będziesz wyznaczał kodeks postępowania? Doprawdy zabawne- rzuciła ironicznie, padając z powrotem na miękką trawkę. Tym razem ułożyła się wygodniej, zakładając nogę na nogę. Pod nosem zaczęła nucić jakąś dziwaczną melodyjkę.

- Wiem doskonale... Powiedział lekko uśmiechając się i spoglądając w miejsce skąd czuł na sobie wzrok... Po słowach Azezla z krzaków wstała jakaś kobieta która najwyraźniej nie zna pojęć dobrych manier... - On nie... Ja z chęcią... Powiedział wystawiając dłoń z tatuażem w kierunku leżącej anielicy... W oczach błysnął mu płomień najgorętszego ognia... Kilka iskierek wokół anielicy i pod nią i już była nie mal w płonącej pułapce gdy cała trawa wokół niej jak i ta na której leżała zapłonęła niczym snop siana w który człowiek nie wiedząc co się stanie wrzucił pochodnię...

Skrzydła pojawiły się znowu a on był już koło ognia w jego ręku pojawiło się miecz który płonął. Upadły machnął nim a ogień który był przed nim rozstąpił się (spalił od razu to co palił tamten ogień który otaczał Rashell). Azezl wyciągnął dłoń w jej kierunku by pomóc jej wstać.
-Kodeks jest taki jak go sobie sam ktoś ustali a upadli mają wolną wolę.
Powiedział czekając na jej reakcję.

Nie za bardzo interesowało ją działanie Rei'a, jak zresztą jego cała osoba. Chwilowo zaciekawiła ją tylko reakcja Azezla. Chwilę później już stał obok niej z wyciągniętą pomocną dłonią. Nie miała styczności z Upadłymi odkąd zamieszkała w Ashilut, ale znajomość z osobnikami jej rasy i tak jej się nie uśmiechała. Odtrąciła jego rękę i wstała o własnych siłach.

-Dzięki, ale jestem samowystarczalna- przewróciła oczami, po czym zerknęła na spaloną wokół niej trawę- Tylko środowiska szkoda. I kto tu mówi o właściwym postępowaniu?- zapytała głośniej z ironią Rei'a.

- Właściwym postępowaniu? Powtórzył po anielicy Rei... - Właściwe zachowanie według tego świata to ukorzenie się przed każdym... Nawet tym kto nie zasługuje na to... I ty należysz do tych którzy na to nie zasługują moja droga anielico... Nie było w tym metafory jakoby nienawidził wszystkich aniołów... Teraz to było wszystko na anielicę... Rei odwrócił się od zgromadzonych i usiadł znów na brzegu strumyka... Jednym zręcznym ruchem wbił ostrzę miecza w ziemię i spojrzał na spokojnie płynącą wodę... Czasem chciałby być jak ta woda... Bez zmartwień.

-Uspokój się
Powiedział do Reia stojąc otoczony ogniem, wyglądał teraz jak w czasie bitwy aniołów między sobą jak tego pamiętnego dnia gdy zginęło tylu z jego ręki.
-Nikt nie mówi że nie jesteś ale mam swoje zasady.
Tu zwrócił się do dziewczyny patrząc na nią kątem oka lecz nie obracając głowy, był inny od wszystkich zaczynając od białych włosów kończąc na postępowaniu.

Ciężko westchnęła. W Armii miała od cholery tego typu kłótni, w dzisiejszą więc postanowiła nie angażować się zbyt emocjonalnie. Zapytała więc od niechcenia:

-Na jakiej podstawie oceniasz moją wartość? Jednej wypowiedzi? To "dobrze" o Tobie świadczy, pseudo-filozofie- mruknęła.

Koło niej zaczynało się robić dziwnie gorąco, spojrzała zatem na Azezla. Cały płonął. Musiał zatem posiadać jakąś niezwykłą moc.

-Kim jesteś?- spytała podejrzliwie osobnika.

- A ty lepiej zgaś ten ogień... W tym wypadku zgodzę się z anielicą że trochę szkoda tego wszystkiego dookoła... Zresztą dlatego tylko podpaliłem to co było pod nią... Gdyby nie to że nawet się na nich nie obejrzał ujrzeli by kpiarski uśmiech zdobiący jego twarz... " Ciekawe..." Dopiero teraz dotarło do niego że zrobił coś czego nie potrafił... Podpalił za pomocą własnej siły woli ową trawę... " Czyżby przez te wszystkie lata potrafiłem więcej niż mi się zdawało?" Pomyślał patrząc w strumień i wsłuchując się w jego szum doszukując odpowiedzi między kolejnymi kropelkami wody jak i między każdym pojedyńczym odgłosem szumu...

-Nazywam się Azezl jeden z pierwszych upadłych i jeden z dowódców w czasie buntu aniołów.
Powiedział swoim zwykłym zimnym głosem a ogień zgasł, po chwili jego miecz również zniknął. Stał przed nią lecz po chwili obrócił w tył głowę i uśmiechnął się do niej, płomienie już zanikły a w ich miejscu był sam popiół z którego unosił si jeszcze dym.

-Azezl...-powtórzyła, bardziej do siebie. Próbowała sobie przypomnieć, skąd znane jej jest to imię. W Oddziale Anielskim "gościła" tylko 4 lata, a tam o Upadłych niewiele się mówiło. Faktycznie, bunt wysokiej rangi Aniołów był wszystkim znany, jednak nowicjusze, tacy jak Rash, nie byli zainteresowani historiami, tylko ówczesnymi misjami. A szkoda. Teraz wiedza o koledze Upadłym bardzo by się przydała. Przyglądała się niepewnie jego plecom (), aż wreszcie jego uśmiech wytrącił ją z równowagi.

Dobra, Rash...Kimkolwiek by nie był, nie jest Ci do szczęścia potrzebny. Wystarczy mniej więcej go wybadać, dla bezpieczeństwa- uspokoiła się w myślach Anielica. Sama postanowiła się jeszcze nie zdradzać.

-W jakim celu tu przebywasz?- pytała dalej.

-Tu mnie zesłali więc prowadzę egzystencję.
Powiedział dalej z obróconą głową i uśmiechem na twarzy, była jednym z nielicznych upadłych jacy pozostali przy życiu dlatego też pomógł jej tak jak by to zrobił dla innych.
-A ty co tu robisz ?

Przyglądała się dłuższą chwilę Upadłemu. Wreszcie sama się do niego uśmiechnęła, tajemniczo.

-Czynię swoje powinności.

W tym samym czasie wokół niej zgromadziła się chmara czarnych motyli, które osiadły na jej plecach i zaczęły materializować się w skrzydła. Po tym procesie, Anielica powoli wzbiła się w powietrze.

-Bywaj.

Rzuciła ostatnie spojrzenie Azezlowi i odleciała.

(z/t)

Reia ze świata myśli wyrwał gwałtowny podmuch wiatru spowodowany wzbiciem się w powietrze anielicy... Rei podniósł się i wyrwał miecz z ziemi... - Cóż... Bywaj Azezlu... Mówiąc to schował miecz do pochwy i ruszył powoli w kierunku w jaki płynie strumień.
[z/t]