Centralny plac

Można by to nazwać rynkiem. Wykładany jest kostką brukową. Rankiem w dni powszednie jest to centrum handlowa, gdzie zjeżdżają się sprzedawcy z różnych zakątków królestwa Ashilut. Zaś w dni wolne od pracy organizowane są tu festyny, na których można się wspaniale zabawić!

Dreptała pomalutku brzegiem brukowanego placu.
- Ile ludzi... o_o - szepnęła do siebie.
Wokoło stało mnóstwo stoisk z jedzeniem, alkoholem, i nawet loterie fantowe były!
- Nie dostałam jeszcze wypłaty... v_v''

Szedł wolnym i spokojnym krokiem, przy okazji ziewając. Rozglądał się uważnie, gdyż nigdy tu nie był. W pewnym momencie w kogoś uderzył (tak o ciebie Loara chodzi) przez co upadł na ziemie.
- Przepraszam bardzo. Zagapiłem się
Powiedzaił to miłym głosem i wstał. Wyciągnął w jej kierunku dłoń, aby pomóc je wstać
- Nic ci nie jest ?
Po jego głosie można był poznać że się nią przejął.

- Co...aaaah! O_O
Zachwiała się. Nie wiedziała czemu, ale nie udało jej się złapać równowagi. A przecież dobra w tym była! Próbując złapać równowagę, potknęła się o własną nogę i tak oto upadła na Kyoji'ego.
- No, to lepiej patrz, jak chodzi... - mruknęła, podnosząc się z nieznajomego. - Chociaż wiele jest tu rzeczy, na które można się zagapić, więc wybaczam.
Dzięki jego pomocy stanęła na równych nogach.

- Zapamiętam sobie. Gdzie moje maniery. Jestem Kyoji Kuroki.
Ukłonił się i po chwili wyprostował się.
- Fakt dużo tu ciekawych rzeczy, które widzę pierwszy raz.
Mówiąc to posłał je miłym uśmiech.

Widząc jego ukłon, skinęła lekko głową.
- Mnie na imię Loara - odpowiedziała spokojnie, bez żadnego wahania.
Bo co szkodzi podać swe imię nieznajomemu mężczyźnie? Z nazwiskiem można się wstrzymać.
- Pochodzisz z Ashilut? Czy może jesteś przejazdem?
Ruszyła wzdłuż brukowanego placu.

- Można by powiedzieć że bardziej przejazdem. Jestem podróżnikiem. Nie mam stałego miejsca, więc bliżej mi do tego drugiego. A ty skąd jesteś jeśli można wiedzieć
Zapytał się idąc za nią. Patrzył się teraz na je plecy, lecz licząc na to że się nie odwróci zaczął je się przyglądać od góry do dołu. Uśmiechnął się lekko.
Ale mam szczęście. Dopiero to się pokazałem a już ma towarzystwo pięknej dziewczyny.
Pomyślał z miłym uśmiechem.

- Podróżnikiem? A jaki jest twój ojczysty kraj? - zapytała, idąc dalej przed siebie.
Nie szła zbyt szybko, żeby przypadkiem nie zgubić swoje rozmówcy wśród tłumu. Rozglądała się wokoło, obserwując, jakieś to atrakcje mają właściciele kolorowych stoisk.
- Jaaa? Ja jestem stąd, z Ashilut. Miłe królestwo, polecam.

- Ojczysty kraj ?
Powtórzył po niej i zaczął się zastanowić
- Kraina bog..... to znaczy kraina której raczej nie znasz. Właśnie widzę że miłe. A tak poza tym to ile ty masz lat że chodzi tu sam ? Oczywiście jeśli można wiedzieć ?
Mówił to miłym głosem. Czuł się zadowolony że trafił na nią, wydała się Kyojiemu miłą i ciekawą rozmówczynią.

- Kraina boginów? - wymamrotała po nim, nie będąc pewna, czy dobrze usłyszała. - A, to jak nie znam, to na pewno nie to. Więc jak chcesz, niech to pozostanie twoją małą słodką tajemnicą.
Kącik ust drgnął jej gwałtownie do góry, ale nawet się nie zatrzymała. Zwężyła oczy w wąskie szparki.
- Tysiąc pięćset, sto dziewięćset - odpowiedziała. - Kobiet się o wiek nie pyta. A na ile wyglądam?
Odwróciła się do niego przodem, by mógł się jej lepiej przyjrzeć.

- Tak jestem z krainy bogów lecz nie takich bogów. Jestem upadłym bogiem śmierci jak by cię to interesowało.
Powiedzaił jak by dumny. Gdy usłyszał odpowiedz na jego pytanie to nagle się zatrzymał i za nie mówił.
- Możesz powtórzyć bo wydaje mi się ze powiedziałaś Tysiąc pięćset, sto dziewięćset a na moje oka wyglądasz młodziej i to o dużo. Tak na 18/19 lat.
Powiedzaił nadal nie pewny tego co usłyszał i zaczął jej się uważnie przyglądać

- Upadły bóg śmierci?
Skojarzyło jej się to z Upadłymi Aniołami. Takie Upadlaki były ochrzczone mianem upadłego, dlatego że coś przeskrobały i im się to należało. Ciekawe, czy w przypadku Kyoji'ego było tak samo.
- To co żeś zrobił, że cię z krainy bogów wywalili?
Kiedy już ją sobie dokładniej obejrzał, ruszyła dalej. W końcu wyszli z tłumu, a Loara, która wypatrzyła ławkę, skierowała się w jej stronę.
- Dobrze ci się wydaje. Ale masz rację, nie mam tylu lat - odpowiedziała, nie przytakując na jego przypuszczenia. - A właściwie to co tak za mną łazisz?

- Za długo opowiadać. Powiedzmy że posiadłem coś co nie spodobało się mojemu szefowi przez co został skazany na śmierć a aby przeżyć musiał opuścić tamten świat i przyjąć taką, ludzką, podobną do moje boskiej postać.
Mówił idąc za nią. Kiedy byli już sami spojrzał się na nią.
- I powiedz mi jeszcze ze nie jesteś człowiekiem. A bo jak się z kimś rozmawia to wypada iść za tą osobą, a co nie podoba ci się moja obecność ? A może chodzi o miejsce, może jesteś tu dobrze znana i boisz się ze ktoś może nasz zobaczyć. Jeśli tak to ja sobie mogę pójść
Powiedzaił szczerym i pewnym siebie głosem.

- Hehe, to chyba nawet lepiej, nie? Kraina bogów pewnie nie jest ciekawsza od samego Avalonu!
Usiadła grzecznie na ławce, co w jej przypadku było dziwne. Zawsze siadała na oparciach i robiła wszystko wszystko niezgodnie z zasadami.
- Tak, jestem raczej rozpoznawalną osobą w tej okolicy... - mruknęła, nie rozwijając dalej myśli. - Ale nie boję się, że nas ktoś zobaczy, bo nie robimy niczego złego.
- Nie jestem człowiekiem.

- Powiedzmy, że kraina bogów nie jest zbyt miłym miejscem dla ludzi.
Odpowiedział je i stał na przeciwko niej, gdy Loara usiadła. Kiedy usłyszał je odpowiedz strzelił się w czoło
- To już więcej nie chce wiedzieć o tobie bo zaraz się okaże że jesteś kimś ważnym, jakąś księżniczka która uciskał za zamku od swoich obowiązków.
Powiedział i na jej słowa o byciu grzeczny się chytrz uśmiechnął

- A dla innych istot niż ludzie?
Uśmiechnęła się kątem ust, wyciągając do niego dłoń.
- To może chociaż swe imię ci zdradzę? Loara mam na imię. Już więcej nie musisz nic o mnie wiedzieć.
Spojrzała na niego spod opadającej na czoło grzywki.

- Raczej też. Kraina bogów to w pewnym sensie miejsce tylko dal bogów.
Odpowiedział jej i usiadł przed nią.
- Już mi się przedstawiłaś. Czuli zbierając wszystko do kupy, to masz na imię Loara i masz 18 lat. Nie jesteś człowiekiem i jesteś zanana w tym mieście. Na pewnie nie jesteś jakaś księżniczką lub wojowniczką na usługach księżniczki ?
Odpowiedział je przyglądając je się uważnie. W szczególności ubraniu.

- No przecież nazwa nie mogła się wziąć z kosmosu.
Przedstawiła się już? Jej pamięć była dobra, lecz ulotna, no cóż. Nic wielkiego się nie stało.
- Może stwierdzenie, że jestem znana w tym mieście nie jest aż tak trafnym sformułowaniem. Po prostu ludzie znają moją twarz, ponieważ często podróżuję z jednego królestwa do drugiego. Obecnie jestem posłanniczką.
Po miastach poruszała się w postaci ludzkiej, ale kiedy była w drodze do królestwa... biegła w postaci tygrysa, by było szybciej. W ludzkiej formie podróż zajęłaby jej cały dzień, jak nie więcej.

Słuchał je przekręcając głowę a to w lewo a to w prawo.
- Czyli pracujesz jako posłaniec miedzy królestwami
Mówiąc to dalej przygląda się je ubraniu tak jak by nie do wiedział w to że jest posłaniem.
- Skoro jesteś posłańcem to pewnie umiesz też walczyć i mieszkasz w jakimś bogatym domu ?
Zapytał się tajemniczo.

- Tak, pracuję jako posłaniec, ale dla Ashilut. Ale że zazwyczaj przenoszę wieści właśnie z Ashilut do Sanvante i ewentualne odpowiedzi, to tak, jestem posłańcem między królestwami.
Założyła nogę na nogę, kładąc łokcie na kolanach. Oparła się podbródkiem na otwartych dłoniach.
- Nie, nie mieszkam w żadnym bogatym domu Niestety nie dostałam żadnego zakwaterowania - odpowiedziała. - A czy potrafię walczyć?
Tu zastanowiła się chwilę, ale musiała szybko odpowiedzieć, żeby nie wzbudzić w nim żadnych podejrzeć.
- Nie, nie za bardzo. Może umiem się trochę bronić.

(dłuższe z/w)

- Mhm. Dobra nie ma więcej pytań.
Odpowiedział jej i zaczął się nad czymś zastanawiać.
- Jak chcesz coś wiedzieć o mnie to nie krępuj się i pytaj
Powiedzaił miłym głosem i patrzył się na jej twarz.

(OK. To i ja wezmę z/w)

- Właściwie to nie wiem, o co mogłabym cię zapytać. Nie znam cię po prostu i nie wiem, jakie pytania zadawać.
Obserwowała cały czas jego twarz. Uśmiechał się non stop, co Loarę nieco zbiło z tropu. Może coś o niej chciał?
- Może sam powiesz o sobie coś więcej?

- Ok. Jak już wiesz byłe bogiem śmierci. Obecnie jestem podróżnikiem. Jak widzisz moje ciało jest młode. Ma 18 lat a dusza jest dużo starsza od ciał, więc mogę powiedzieć że mam, już za sobą młodość i posiał duże doświadczenie. Niestety nie wiem wielu rzeczy o ludziach i tym jak żyją. A co do pełnego sprawozdanie na temat co się stał, że tu jestem to już powiedział, że posiadłem coś co nie spodobało się mojemu szefowi przez co został skazany na śmierć. Jak chcesz wiedzieć więcej to sam musisz zadać mi pytania.
Dalej się uśmiechał i się na nią patrzył.

- Ciekawe, jakąż to rzecz posiadłeś.
Niestety nie była to forma pytania, więc Kyoji pewnie by na nie nie odpowiedział.
- Ej, patrz tam! - wskazała dłonią jedno stoisko. - Sprzedają kukurydze po połowie ceny!
Kiedy Kyoji obrócił się w stronę stoiska, by sprawdzić autentyczność ten informacji, Loara skoczyła do góry i podźwignęła się na gałęzi. Ślad po niej zaginął, a Kyoji nawet nie zorientował się, kiedy i jak zwiała.

[z/t]

Spojrzał się w skazane mu miejsce. Kiedy się odwrócił z powrotem zauważył że jego towarzyska go opuściła.
- A to cwaniara. Dobra trzeba się zbierać.
Wstał i się otrzepał. Zaczął się rozglądać a po chwili ruszył w kierunku tylko jemu znanym.

[zt]

Po pewnym czasie maya i Myrtan dotarli do Ashilut. Skierowali się ku placowi głównemu.Maya przyspieszyła kroku bo nie mogla się doczekać zobaczyć co tu możne być ciekawego. Była podekscytowana.Wybiegła na środek placu. Zaczęła się rozglądać dookoła.Tu i ówdzie widziała przechodzących ludzi, gdzieś tam były przeróżne stoiska gdzie ludzie robili zakupy. Oodwróciła się do Myrtana, który powoli do niej dochodził.
- Świetnie! To co robimy? - spytała ciesząc się niczym mała dziewczynka.

Przez plac przechodził Liren który ewidentnie czegoś szukał. A dokładniej kogoś kto się dobrze posługuje runami i magią.
Ale dziś jest tu tłoczno Myśląc to musiał przepychać się obok ludzi.
Przepychając się obok ludzi zahaczył błękitno włosom dziewczynę.
- Oj przepraszam bardzo, ale dzisiaj jest taki tłum... Mówiąc to na jego buzi pojawił się lekki uśmieszek skierowany do dziewczyny.

Maya czekając na jakąś propozycję Myrtana poczuła nagle jak ktoś ją trąca i coś mówi.Odwróciła się i zobaczyła młodego chłopaka, który przepraszał ją za to.
- A nic nie szkodzi. Jak to mówią: nie ma krwi, nie ma żalu - odpowiedziała Maya puszczając przy tym perskie oko i uśmiechając się do chłopaka.
- A gdzież to się tak przeciskasz przez ten tłum? - zagadnęła.

Chłopak już miał się odwrócić i odejść kiedy to szturchnięta dziewczyna zadała mu pytanie.
- W sumie nie jest to raczej żadną tajemnicą więc mogę chyba powiedzieć.
Szukam jakiegoś kowala który zna się na magi oraz runach.

- Może zna panienka jakąś taką osobę? Chłopak wpatrywał się w oczy dziewczyny. Po dłuższym wpatrywaniu się w dziewczynę zadał jeszcze jedno pytanie.
- Albo się mylę albo Panienki jeszcze tutaj nigdy nie widziałem. Mieszkasz tutaj czy w jakimś innym państwie?

I znowu to "panienko". Eh...czy ja wyglądam na jakaś panienkę? pomyślała zirytowana Maya słysząc jak kolejna osoba się do niej zwraca. Wiedziała, że to wynikało z grzeczności, niemniej jednak wkurzało ją to.Nigdy nikt się tak do niej nie zwracał.Dla niej takie określenie brzmiało jak coś oficjalnego. Odetchnęła jednak głęboko i uśmiechnęła się do chłopaka.
-Nie mylisz się. Jestem z Sanvante. A tu przyszłam z moim znajomym.Oprowadza mnie... - wskazała na mężczyznę stojącego obok niej i rozmawiającego akurat z kimś innym.
- A co do kowala to niestety nie znam żadnego. A swoją drogą to jestem Maya - przedstawiła się mając nadzieję, że to zakończy sprawę z nazywaniem ją "panienką".

Wysłuchał wszystkiego uważnie, a kiedy powiedziała że kolega ją oprowadza spojrzał przez chwilę na niego po czym znów skierował wzrok na dziewczynę.
Kiedy powiedziała jak się nazywa Liren tylko klepnął się w czoło.

-Przepraszam cię Maya gdzie się podziały moje maniery. A tak próbowałem wyjść na dobrze wychowanego W tym momencie na chwilkę uśmieszek zniknął z twarzy chłopaka.
-Ja jestem Liren Kazume Po tych słowach położył lewą rękę na karku i zaczął się drapać. A na twarzy znów pojawił się uśmiech.
-I jak znalazłaś już coś ciekawego na co zwróciłaś szczególną uwagę

-Miło mi Cie poznać Liren. I nie nie znalazłam jeszcze niczego ciekawego, ale wiesz zaledwie tu weszłam.Poza tym zdaje się na mego towarzysza.Liczę, że pokaże mi tu co nieco. - powiedziawszy to Maya zaczęła się rozglądać dookoła.
-A może...może Ty byś mi coś polecił godnego uwagi? Nie mam w zasadzie nic do roboty i mam cały dzień na zwiedzanie - dodała patrząc w oczy chłopaka.

Chłopak zaczął również się oglądać i wypatrując jakiś ciekawych miejsc.
- Osobiście zapraszam cię Maya na moją posiadłość. Znajduje się niedaleko, tuż za tymi stoiskami Podniósł rękę i wskazał stoiska o których mówił.
- Buduję akademię więc jak będziesz miała czas i ochotę na trening to serdecznie zapraszam. Mam nadzieję, że mój ojciec Zeus doda mi sił aby udało mi się skończyć jak najszybciej prace budowlane. Gdy Liren wspomniał o Zeusie podniósł do górę głowę i patrzył przez chwilkę w niebo, później wzrok wrócił znów na niebieskie oczy Mayi (Nie wiem czy dobrze odmieniłem)

Maye strasznie zaskoczyło gdy Liren wspomniał o swoim ojcu - Zeusie.Nie spodziewała się, że spotka w końcu kogoś z jej rasy. Wiedziała od matki, że są tacy ale jakoś nie było jej dane poznać nikogo takiego jak ona.
-To ciekawe... - zaczęła - ... powiadasz, że twoim ojcem jest sam Zeus? Kto by pomyślał. Teraz to mnie szczególnie zainteresowałeś. Widzę, że mamy coś wspólnego. - przerwała na chwilę a chłopak zaczął jej się przyglądać z ciekawością o czym ona mówi.
-Muszę rzec, że jestem strasznie podekscytowana, że cie spotkałam.Wiesz, nigdy nie znałam kogoś z mojej, tzn. naszej, rasy. Moją matką jest Artemida. - Uśmiechnęła się.
-A co do Akademii to z miłą chęcią ją odwiedzę. A może nawet na coś się przydam? Jeśli tak to służę pomocą.

Chłopak uważnie wsłuchiwał się w każde słowo które wypowiedziała. Jedynie co udało mu się zrobić to tylko uśmiechnąć od ucha do ucha. Nie dała mu nic powiedzieć. Liren także się ucieszył bo nareszcie poznał kogoś kto także jest półbogiem. Po chwili namysłu odpowiedział.
- Artemida? Jak dobrze mi się zdaje była to matka zwierząt, lasów i roślinności.
No i oczywiście wielka łowczyni... Teraz to z pewnością będziesz musiała mnie odwiedzić gdzie usiądziemy i spokojnie porozmawiamy. A co do tego to może mogła byś być naprawdę przydatna. Bo myślałem też nad tym aby zrobić szkółkę gdzie ktoś mógł by tresować zwierzęta. A jako iż twoją matką była Artemida to na pewno była byś w tym naprawdę dobra, Ale to już zależy od ciebie Maya.

Nagle jakieś dziecko podbiegło do Lirena
- Panie Kazume... Panie Kazume pan Eryk pana szuka Dziecko widząc iż wtrąciło się do rozmowy Lirena i jakiejś pięknej kobiety, która stała obok niego trochę się zaczerwienił i cicho powiedział Przepraszam, że przeszkodziłem w waszej rozmowie Dzieciak się jeszcze bardziej zawstydził i opuścił lekko głowę.

Maya słuchała co ma do powiedzenia Liren i już miała odpowiedzieć kiedy im przerwano.Gdy zobaczyła, że dzieciak się zawstydził roześmiała się serdecznie, nachyliła się do niego po czym delikatnie uniosła jego głowę aby spojrzał na nią.
-Nic się nie stało.Widać twoja wiadomość jest bardo ważna - powiedziała a dziecko natychmiast się rozchmurzyło i uśmiechnęło.
Maya ponownie spojrzała na Lirena.
-No widzę, że nie masz już czasu.Ale ciesze się , że Cie poznałam. Na pewno się jeszcze spotkamy. Moze kiedy będziesz mieć chwile.A co do akademii to myślę, że mogę spróbować. Choć nie gwarantuje efektów.

Person szedł placem rozglądając się tu i tam "może trafie na coś ciekawego" pomyślał. Grupki ludzi chodziły w różne strony gawędząc ze sobą nawzajem, a sprzedawcy wychwalali swoje towary. Mężczyzna nagle poczuł ciarki na plecach i zapach świeżo ściętej trawy, zatrzymał się gwałtownie, ostatnio takie coś mu się przydarzyło jak jego boska krew "wyczuła" sobie pokrewną, tylko wtedy zrobiło mu się zimno i poczuł wino. Okazało się że były to dzieci Hadesa i Dionizosa, ale teraz... zastanawiał się przez chwile "Ciarki na plecach albo Hefajstos lub... Zeus? A trawa hmmm..." Co do drugiego nie miał pojęcia. Rozejrzał się dokoła, jednak było tu tylu ludzi że nie wiedział gdzie patrzeć. Może i byli tu gdzieś pół bogowie jednak on w takim tumie raczej by ich nie znalazł.

Na widok dziecka które go wołało spojrzał w jego stronę.
- Nic się nie stało raczej... Powiedział do chłopca patrząc jak Maya poprawiała mu humor. Po paru słowach i jednym miłym gestem sprawiła, że dziecko się uśmiechnęło. Widząc ten wyczyn pomyślał przez chwilę coś przez chwilę.
Na pewno się nadaje... na pewno. Jeżeli tak szybko rozchmurzyła Milo.
Liren ciągle spoglądał na Maye. W pewnym momencie zrobił się trochę czerwony ale w chwili kiedy popatrzała w jego stronę znów nabrał zwyczajnych kolorów, a na jego twarzy pojawił się lekki zaciesz(dlaczego? Tego nie wie nikt, nawet Liren nie wie dlaczego się tak głupio uśmiechnął ) Widząc że dziewczyna zaczęła się rumienić od razu się opamiętał i przestał się tak głupio uśmiechać.
- Również było mi miło Cię poznać Maya i już nie mogę się doczekać następnego spotkania. Tutaj skierował serdeczny uśmiech w stronę dziewczyny.
- A co do szkolenia to jestem pewien, że na pewno Ci się uda wytresować nie jedno zwierzę. Powoli już podchodził do chłopca i położył mu na ramieniu dłoń.
- Jakoś się znajdziemy Maya. Długo będziesz przebywać w Ashilut?

-Nie mam pojęcia. Ale zawsze możesz mnie znaleźć w Sanvane. - odpowiedziała. - A jak nie to ja znajdę Ciebie. Spokojna głowa.A teraz w takim razie już nie zatrzymuję.Miłego dnia życzę - odpowiedziała i odwróciła się w stronę Myrtana aby zobaczyć czy on w ogóle jeszcze jest czy może już ją zostawił.

- No jak coś to Ty mnie znajdziesz Jeszcze jeden uśmiech w stronę dziewczyny.
- Dzięki i Tobie życzę miłego dnia. Po tych słowach popatrzył na dziecko.
- No to zaprowadź mnie do pana Eryka
- Dobrze. Na pewno jest na budowie Odwrócili się i poszli w stronę gdzie była budowana nowa akademia. Po paru krokach zniknęli gdzieś w tłumie.

[z/t]

gGposzukując go wzrokiem. Nic. Nie ma go. trochę się poirytowała, że nie powiedział jej, że idzie ale trudno. Wzruszyła ramionami i poszła rozejrzeć się po placu.
Po jakiejś godzinie oglądania różności na kolejnych straganach postanowiła wrócić do domu.Jednak jako że miała jeszcze czas postanowiła nadłożyć trochę drogi i zwiedzić jeszcze co nieco. A może znów kogoś poznam... pomyślała.

[z/t]

Lekkim lecz pewnym krokiem wkroczył na plac. Rozglądał się za trzema podstawowymi rzeczami: Sakiewkami, miejscem by usiać oraz straganami z typowymi dla jego zawodu przedmiotami. No, no niezłe miasto. Mają się czym pochwalić. Usiadł na pobliskiej ławce, wyjął lutnie i zaczął grać przyjemną dla ucha melodię. Obok siebie rozłożył futerał, liczył że kilku ludzi rzuci do niego jakieś drobne. Palce lewej dłoni tańczyły na gryfie gdy prawa dłoń delikatnie lub mocno szarpała struny.

Oglądała wystawy różnych straganów, ale nie było niczego, co by ją zainteresowało. Znudzona, ruszyła dalej, gdy pośród zgiełku jaki panował na placu usłyszała czyjąś grę na gitarze lub lutni, a przynajmniej czegoś, co tak właśnie brzmiało. Usłyszała to dlatego, że miała dobry słuch. Skierowała się w stronę, z której pochodziły dźwięki. Z przyrodzenia była ciekawska.

Stanęła przed mężczyzną. Zaczęła wsłuchiwać się w jego grę, ale jak dotąd nie rzuciła mu żadnej monety.

Jego oczy powoli zaczynały błyszczeć w blasku zielonej poświaty. Grał coraz to bardziej skomplikowane melodie, przez co kompletnie wyłączył się ze świata. Lewa dłoń biegała po całym gryfie, a on sam postanowił zrobić coś, przy czym większość ludzi rozwierała usta i patrzała się tępo w lutnie. Zaczął hipnotyzować grą, wygrywał odpowiednie dźwięki. Czuł że ludzi zaczynają podchodzić i patrzeć. Po kilku dłuższych chwilach zakończył melodię. Wyjął kilka monet z futerału, które schował do kieszeni. Lutnie delikatnie włożył do futerału, a całosć do plecaka. Popatrzał się na ludzi, po czym zadecydował poszukać na straganach czegoś co mogło by posłużyć za wytrychy.

Obserwowała ze skupieniem jego mistrzowską grę. Przesuwał dłoń po gryfie zdecydowanymi ruchami, które były bardzo precyzyjne. Jednak w pewnym momencie muzyka zaczęła ją drażnić. Przyprawiła ją o lekką migrenę, zakołowało jej się w głowie.
- C-co...? - wydukała szeptem sama do siebie.
Jego hipnotyczna gra tak na nią podziałała. Gdy się ocknęła, grajka już nie było.
- Czułam, że gdybym miała jakieś monety w kieszeni, to bym je wrzuciła do futerału... - mruknęła cicho pod nosem. - Szczęście, że nie miałam v.v'
Usiadła na ławce. Nie przyjrzała się dokładnie jego twarzy.

Szedłem szybkim krokiem między ludźmi, wypatrując sakiewek. Niezauważalnie wyjął sztylet i zręcznie schował go do rękawa. Pierwsza sakiewka już była w jego kieszeni Tutejsi ludzie... Druga sakiewka ...są bardzo roztargnieni... trzecia i czwarta zdobyta A ja myślałem że pouciekam dzisiaj.... Poszedł poszukać wytrychów, cóż za pech, nie ma. Kupił za to noże do rzucania. Najlepsza jakość, sprowadzane ze wschodu Zachwalał je sprzedawca. Więc niech mi pa da jeszcze do tego kozik i kilka rzutek. Powiedział, po czym położył przed nim trzy kieski. Wziął co miał, po czym wrócił na ławkę, przy której grał. Z daleka zauważył że siedzi na niej dziewczyna. Szybko znalazł jakiś stragan z kwiatami. Wziął trzy róże i podał czwartą kieskę. Podszedł do ławki, uśmiechnął się i rzekł do dziewczyny. Dziękuje ,że słuchałaś jak grałem. Prosze, to dla Ciebie Wręczył jej Róże. Mogła byś mi powiedzieć trochę o okolicy? Ależ gdzie moje maniery. Peri'an Phiro, raduje się serce ,że jeszcze tak piękne istoty chodzą po ziemi. Skłonił się lekko.

Założyła nogę na nogę. Z daleka widziała, jak jakiś mężczyzna chachmęci coś przy straganach. Obserwowała go, uśmiechając się kątem warg. Niestety nie widziała jego twarzy. W pewnym momencie znikł z jej oczu.
- Ładnie, ładnie - zagwizdała cicho.
Odchyliła głowę do tyłu, a po kilku minutach ktoś do niej zagadał. Spojrzała na niego, uśmiechnęła się.
- Dla mnie? Dziękuję - odpowiedziała, przyjmując róże. - Doprawdy, raduje. Loara River - odpowiedziała na jego przywitanie.
Od razu skojarzyła, że tym mężczyzną co kradł był właśnie on.
- Zacny mężu, opowiem ci wszystko o tej okolicy, co tylko wiem - zapewniła, patrząc na niego przenikliwymi zielonymi oczyma.
Pochyliła się nad nim i w mgnieniu oka wsunęła dłoń do kieszeni. Wyciągnęła z niej sakiewkę.
- Ładna, zaprawdę.

(Nie mam już sakiewek, bo jak napisałem ukradłem 4 i wszystkie już poszły w obieg)

Odłożył plecak, usiadł przy dziewczynie, poprawił włosy. Gdy zauważył że dziewczyna sięga do jego kieszeni zgrabnie odepchnął rękę. Źle to robisz, powinnaś najpierw zainteresować mężczyznę sobą, rozmawiać, pokazać trochę dekoltu. Po drugie długi rękaw, bo mężczyna nigdy nie nosi sakiewki w kieszeni, najczęściej przy pasie. Musisz ją odciąć, i gdzieś schować, rękawy są wprost wspaniałe, schowasz w nich sztylet i kieskę.Nie wspominam już o tym że musisz mieć odpowiedni kamuflaż. Uśmiechnął się i powiedział bardziej żywo A teraz powiedz mi gdzie jest jakaś karczma, gdzie przesiadują typy spod ciemnej gwiazdy.

(oj, przepraszam za niedopatrzenie)

Wycofała szybko rękę. Odłożyła róże na bok, mrużąc oczy.
- Nie jestem zawodową złodziejką - zaczęła. - Ale wiedzę, że ty tak. Dzięki za rady, przydadzą się z pewnością. Kiedyś.
Obróciła się lekko w jego stronę, ale wciąż patrzyła na niego kątem oka. Zaciekawiła się nim.
- Typy spod ciemnej gwiazdy? Rzadko ich tam widać, może się dobrze kamuflują - powiedziała. - w mieście. Laros. Niespecjalnie daleko.

Nie jestem złodziejem, jestem Artystą. W swoim fachu. Powiedział dość uroczyście z nutą tajemnicy. Wstał. Mogła byś mnie tam zaprowadzić, lub przynajmniej wskazać kierunek?