Ruiny domu Wayland'ów.

Doprawdy ciamajde masz za ucznia. I jak mniemam to ty mnie szukasz znów zaczeła bawić się sygnetem z niezmienionym wyrazem tważy. uczeń nie będe się wypowiadać. Za to mistrz...no prosze chociaż ktoś ma jakieś maniery.........................................i wygląd"

No i nim zdążył cokolwiek powiedzieć dostał w twarz na tyle mocno, że upadł na ziemię. Cholerny Liren.- zaklął w myślach masując nos. Nie potrzebując pomocy chłopaka podniósł się z ziemi oo otrzepał. A kiedy już wstał bez żadnego ostrzeżenia oddał mistrzowi z pięści prosto w nos. Uderzenie było równie silne jak te jego więc on również wylądował na ziemi.
- Przeszkadzam, że przerywam rozmowę, ale nie lubię gdy ktoś mnie z niej wyłącza w taki sposób.- ostatnie słowa skierował do Lirena leżącego na ziemi.- I ciamajdą wcale nie jestem.- zastrzegł z uśmiechem.Stał wyprostowany z prawą ręką w kieszeni spodni lewą zaś przeczesał jasne włosy.

Cios Jace również powalił Lirena na kolana. Cholera co to miało być? Liren od razu zaczął się podnosić z ziemi trzymając za nos i popatrzył na rękę czy nie złamał mu nosa. Co ty robisz Jace? Wstając popatrzył się na swojego ucznia z ewidentną złością. Pomasował sobie jeszcze prze chwilę policzek i nos, i zwrócił się do drowki. Droga pani dlaczego uważasz, że mój uczeń jest ciamajdą jeżeli nie widziałaś co naprawdę potrafi. Ja i On prawdo podobnie jesteśmy na równym poziomie. Nie licząc tego jego zachowania wobec kobiet. Końcówkę którą mówił podkreślił mówiąc głośniej i tak aby Jace wiedział dlaczego jego mistrz go uderzył.

Paść od jednego ciosu można zrozumieć ale żeby tak wolnego ruchu niezdążyć uniknąć Litości. Zawiał gwałtowny wiatr porywając jej płaszcz i odsłaniając lekką zbroje.
Co do rozmowy. O czym tu rozmawiać? Muwisz co mam zdobyć ja przynosze ty płacisz koniec

-Ale to było z zaskoczenia!- odpowiedział jej, a w jego głosie słychać było nutkę oburzenia. W końcu gdyby nie zaskoczenie uchyliłby się na pewno. Słysząc pytanie Lirena odwrócił się w jego stronę ze złośliwym uśmieszkiem, ale nic nie powiedział. Wiat,k który rozwiał jej płaszcz doszedł również do jego włosów i zakrwawionej koszuli zostawiając je w nieładzie. Słysząc wypowiedź chłopaka uśmiechnął się lekko, a ostatnich słów nie mógł puścić bez komentarza tak więc walną go lekko w bok i powiedział:
- Wiesz jaki jestem mistrzu. A Panią najmocniej przepraszam.- powiedział i skłonił jej się lekko, by po chwili obdarzyć miłym uśmiechem ukazującym jego białe zęby.

Liren nie patrzył już na swojego ucznia takim złowieszczym spojrzeniem. A gdy ten uderzył go lekko w rękę spojrzał się na niego takim wzrokiem aby zrozumiał, że teraz nie jest mu do śmiechu. Gdy nadszedł ten dziwny wiaterek włosy Lirena latały w każdą stronę przykrywając trochę jego wściekłe spojrzenie. Po chwili ciszy odezwał się do Kenji Droga Furio mi raczej chodzi o robotę na stałe, a nie taką gdy na przykład będę potrzebował człowieka który mi to wykona to się odezwę. Nie, nie. Myślę iż wie pani o co mi chodzi. Mówiąc to jego złość przeminęła wraz z tym wiatrem, a na jego twarzy zaczął pojawiać się uśmiech.

Praca na stałe. TY CHYBA SOBIE ZE MNIE KPISZ!! wrzasnełą ale tak całkowicie bez przekonania. chociaż.... co oferujesz?

Widząc spojrzenie Lirena postanowił im nie przeszkadzać. Uśmiechnął się więc lekko i powiedział:
-To ja wam nie będę przeszkadzał.- po tych słowach ponownie się skłonił i z lekkim uśmiechem swobodnym krokiem ruszył w stronę jeziora. Ręce miał włożone w kieszenie, a jego ust wydobywała się cicha melodyjka, która właśnie nucił. Jednym uchem słuchał rozmowy pozostałej dwójki, ale większość jego głowy zaprzątały teraz wspomnienia z czasów kiedy jeszcze tu mieszkał.

Tylko przytaknął głową na słowa swojego ucznia, który już powoli zaczął odchodzić.
I znów zwrócił się do kobiety. Droga Pani mam na myśli organizację, której celem będzie łapanie więźniów i bandytów, również na zbieraniu informacji od innych ludzi, jak i na szpiegowaniu. Na pewno wiąże się też z tym niebezpieczeństwo dlatego szukam na prawdę doświadczonych ludzi, którzy nie boją się takiego ryzyka. Przysunął się bliżej Kenji i mówił szeptem.
To jak była by Pani zainteresowana?

Pokój z łazienka z wanną. Trzy posiłki dziennie. Skreślenie mnie i moich informatorów z listy poszukiwanych. Nikt nie dotyka moich rzeczy. I pełen dostęp do ziół, trucizn i tym podobnych. Oraz możliwość dorabiania na boku. I już mnie kupiłeś. Spojżała na niego wyczekująco jekie jest prawdopodobieństwo że się zgodzi?......Duże

Chłopak wysłuchał wszystkich wymagań drowki i słuchając ich wyglądał na lekko rozbawionego.
- Droga Pani owszem mieszkanie dostanie pani od razu. No jeżeli można nazwać trzy pokoje mieszkaniem. Co do posiłków to każdy członek dba o siebie i oto aby nie umarł z głodu, oczywiście dorabianie sobie na boku jest możliwe o ile to nie będzie nic przeciwko organizacji. No i co do składników na trucizny to na pewno będą się znajdowały w Twoim pokoju. Co do trzeciego pani wymagania to nie jestem pewny czy mógł bym coś zdziałać. Oczywiście Pani była by bezpieczna lecz tego nie mógł bym zagwarantować twoim informatorom. Rozejrzał się dookoła i znów spojrzał na Kenji.
- To jak była by Pani zainteresowana?

-Bezpieczeństwo mich informatorów jest dla mnie rzeczą priorytetową.-Nie spodobało jej się, że się rozglądał. Zastrzygła uszami i skupiła swoją uwage na otoczeniu. oparła dłonie o biodra.
-Więc chyba sam rozumiesz
nie będe narażyła życia tych łotrzków bez powodu już i tak zrobili dla mnie wiele, więc: Albo ich bezpieczeństwo prawne albo żegnaj przystojniaku

Przestał się już rozglądać na boki widząc to, że jej się to trochę nie podoba.
-Obiecuję iż zrobię wszystko co w mojej mocy aby zapewnić wam bezpieczeństwo ze strony organizacji jak i z strony prawa. Tym razem patrzył ciągle na nią.
- Na prawdę ktoś taki jak Pani na pewno był by przydatny. Więc jaka jest pani odpowiedz. Mogę na ciebie liczyć czy mam gdzieś indziej szukać. Mówiąc końcówkę lekko przymrużył jedno oko.

-Stoi ale mam dostęp do wszystkich planów etc. I sprowadzam Upadek Niebios-patrzyła na niego zimnym wzrokiem.
-a tak w nawiasie nie znajdziesz nikogo lepszego od moi

Lekko się uśmiechnął kiedy usłyszał ostatnie zdanie dziewczyny.
- Najmocniej przepraszam jestem Liren Kazume. Przedstawiając się ukłonił się dziewczynie dosyć nisko.
- Mam jedną prośbę. Mogła by pani zachować tą rozmowę tylko dla siebie. A i jak coś to znajdziemy się w Ashilut bo mam jeszcze kilka spraw do załatwienia.

-wszystko co usłyszy szpieg zostaje między szpiegiem a pracodawcą-odwróciła się i odeszła jeszcze na odchodne rzuciła przez ramie
-Nazywam się Kenji




z/t

Gdy Kenji odchodząc się przedstawiła Liren się jedynie uśmiechnął i powoli szedł w stronę swojego ucznia. Podchodząc do niego odezwał się spokojnym, przyjaznym głosem.
-Wybacz mi, że kazałem Ci czekać. Stanął obok niego i też popatrzył na duże jezioro.
-He lata mijają a jezioro nic a nic się nie zmieniło. Pamiętam jak jeszcze byliśmy mniejsi i trenowaliśmy nad jeziorem aż do nocy. Na twarzy Lirena pojawił się szeroki uśmiech. To były piękne czasy ja i mój uczeń i nic więcej nas nie interesowało.

Słysząc kroki zbliżającego się Lirena - po latach można rozpoznawać nawet kroki - uśmiechnął się lekko wciąż patrząc na jezioro.
-Nie ma sprawy. Swoją droga po co Ci ta dziewczyna?- zapytał unosząc jedną brew do góry i zerkając na nauczyciela.Po chwili ponownie spojrzał na taflę wody. Mistrz miał rację, to były piękne czasy. No, ale minęły choć jezioro faktycznie zostało to samo.
-Masz rację, Liren. Ale to miejsce chyba nigdy się nie zmieni.- nie obchodziło go, że powiedział do nauczyciela po imieniu. Często to robił w końcu znali się tyle lat!
-Ale wracajmy już do posiadłości.- rzekł i nie czekając odwrócił się od jeziora i ruszył przed siebie mając nadzieję, że nogi zaniosą go do domu.
[zt]

Gdy myślał o czasie spędzonym nad tym jeziorem spojrzał na niebo i zauważył, że leci masa padlinożernych ptaków i to w stronę Ashilut. Zaniepokoił się tym widokiem i to bardzo. Lecz to była na prawdę cisza przed burzą.
Spojrzał na swojego ucznia i powiedział.
- Jace ja wracam do miasta, mam złe przeczucie jak chcesz to choć ze mną
Nie oglądając się za siebie pognał czym prędzej do miasta.


[z/t]