Tajemnicza polana.

Zza linii drzew wyłoniła się młoda,jasnowłosa kobieta.Ubrana była w jasna kremową suknie i brązowy płaszcz,ale nie to przyciągało najwięcej uwagi bowiem przez ramię z pozoru niewinnej,bezbronnej i słabej dziewczyny przełożony był ciemnowłosy chłopak o wiele większej sile jakby się mogło zdawać.Jednakże chłopak oplątany był przez liczne ciernie,które skutecznie blokowały jego ruchy mimo to nie dawał za wygraną.Amadea ze śmiechem rzuciła go na zielona trawę,a sama złapał się pod boki.Często tu bywała,jako tygrys oczywiście choć zdarzało się też w ludzkiej postaci jako jedna z nielicznych zawsze znała drogę w to miejsce i teraz uznała,że będzie ono doskonałe.Spojrzała na chłopaka z ironicznym uśmiechem.
-Naprawdę myślałeś,że zabiorę Cię do szpitala?
Spytała rozbawiona,nie miała na to najmniejszej ochoty.Jej czarne oczy wpatrywały się w Alucarda,a kryło się w nich rozbawienie.Wiedziała,że strach p[rzez szpitalem pobudzi jego organizm do szybszej regeneracji,co jak co,ale sprytu odmówić jej nie można.

- Zostaw mnie! Nigdzie nie idę! - krzyczał, wiercąc się w linach. Nienawidził szpitali, a co za tym idzie igieł. Wielkich igieł, które próbują wbić człowiekowi i popierać krew jak wampiry. Na samą myśl robi mu się nie dobrze. Wtedy gdy go rzuciła, dalej się wiercił i przez przypadek, złapał za rodzinny miecz, który jest przypięty do paska. Królewski miecz i płaszcz, który waży dwadzieścia kilogramów został na plaży. Gdy go dotknął wszystko się zmieniło. Momentalnie zmienił nastawienie i napłynęło do niego zło. Przez moment przestał się wiercić, a słychać było tylko malutki śmiech, który stawał się coraz głośniejszy. Miecz ten zmienił jego osobowość, dlatego tak rzadko go używa. Dzięki mocy, która się wzmocniła uwolnił się, tworząc do o koła siebie pioruny. Powoli wstawał, trzymając miecz. Odwrócił się do niej, a jego oczy zmieniły się z zielonych, na ciemny czerwień.
- Hm? Ciekawe. Nigdy tak się nie czułem... - powiedział jakby innym głosem. Jakby ktoś przejął nad nim kontrole.

Uważnie obserwowała każdy jego ruch. Zaniepokoiła się widząc zmianę w jego zachowaniu i łatwość, z którą wyzwolił się z lin. Przecież wcześnie tego nie umiał..? Co do..-pomyślała zaniepokojona. Wyczuwała zagrożenie,a to jej się nie podobało. Widząc jego czerwone oczy i miecz lśniący w dłoni odsunęła się o krok i przyjęła pozycje odpowiednią zarówno do obrony jak i ataku. Na razie nie wykonywała żadnych specjalnych ruchów. Czekała. Ale słysząc jego głos, który był zupełnie inny niż ten wcześniej musiała się odezwać.
- Alucardzie, co się dzieje?
Spytała głosem twardym i chłodnym jak stal. Mimo to byłą spokojna i czekała na odpowiedź.

Potwór, który był w nim blokowany, wyszedł na powierzchnie. Zawsze starał się go utrzymywać na wodzy, lecz tym razem nie wyszło. Przepłynęła przez niego wielka energia. Trzy razy potężniejsza, niż wcześniej. Jego prawdziwe ja, po wielu próbach odzyskania świadomości udało mu się. Oczy przybrały normalny wygląd, a jego ręka odłożyła miecz na miejsce. To przez niego wewnętrzny potwór się obudził. Dostarczył mu energii, która go uwolniła. Po tym jak Al, odzyskał pełną kontrole oparł się o drzewo i powoli zjechał po nim na ziemie.
- Teraz już wiesz. - powiedział zaniepokojony. Przez wiele lat ukrywał to przed ludźmi i innymi. Nie chciał się zbliżać do nikogo, żeby nie robić im krzywdy.

Dziewczyna uważnie obserwowała każdy jego ruch. Widząc, że kolor jego oczy uspokoiła się troszeczkę. A kiedy odłożył miecz i oparł się o drzewo jej zaniepokojenie znikło całkowicie. Ruszyła w jego stronę w wolnym jak dla siebie tempie. Jej obawy potwierdziły się kiedy chłopak się odezwał. Już wcześniej podejrzewała, że ta przemiana ma coś wspólnego z mieczem.
-Wiem, ale nie masz się czego obawiać. I mógłbyś mi to wytłumaczyć bo niezbyt wiele rozumiem.- powiedziała spokojnie siadając na przeciwko niego. Uśmiechała się lekko. Mówiła prawdę nie miał się czego obawiać. Po pierwsze nie miała zamiaru rozpowiadać tego na lewo i prawo po drugi nie była na tyle bezbronna, żeby łatwo mógł ja skrzywdzić. Ale nie rozumiała tez do końca co się stało, wiedziała,że miało to coś wspólnego z mieczem i, że chłopak się zmienił tak jak ona zmieniała się każdej nocy.

- Nie. Najlepiej, trzymaj się z daleka. Nie chce mieć krwi niewinnych na rękach. Zrób to co reszta społeczności i zostaw mnie. Tak będzie lepiej dla każdego. - powiedział spokojnie spoglądając w ziemie. Wyglądał na zamyślonego, a w głowie walczył z swoim drugim ja. Gdy jest na wolności może wszystko się zdarzyć. Przez to, że nie akceptuje połowy siebie jest o dużo słabszy i tak było zawsze. Nie pokazywał nigdy prawdziwej siły. Szkody jakie może wyrządzić na świecie mogą być wielkie. Jeżeli znowu straci kontrole, będzie musiał zapieczętować samego siebie, a to może skończyć się zgonem.

- O nie nigdzie się stąd nie wybieram. I uwierz mi mam wiele więcej krwi na rękach niż Ty więc na pewno nie jestem niewinna. Ba społeczeństwo Ci podziękuje jeśli mnie zabijesz!- powiedział szczerze. A jej głos był może nawet odrobinę smutny. Zabiła przecież tak wielu ludzi, że nie powinna była żyć. Powinna była już dawno im odmówić i pozwolić się zabić przynajmniej ocaliła by większość tych, których zabiła. Tak byłoby lepiej, ale nie da się cofnąć czasu. Ponadto doskonale wiedziała jak czuje się Alucard z tym że ona nigdy nie próbowała powstrzymać swojego drugiego ja. i tym się różnili, w tym on był lepszy od niej. I dlatego nie zamierza się stąd ruszać i zostawiać go samego. W końcu to ona powinna to proponować!

- Nie mów takich głupot. Stanowisko jakie posiadam nie mam za darmo. Brałem udział w wszystkich bitwach jakie miały udział na tych terenach. Walczę od jedenastego roku życia. Teraz idź. Muszę go zapieczętować. Jeżeli zapanuje nad moim umysłem, może to być koniec życia wielu ludzi. - powiedział spokojnie podwijając rękawy. Musi iść do jakiegoś lepszego miejsca, tam gdzie będzie można zrobić pieczęć. Szanse, że przeżyje jest pięćdziesiąt na pięćdziesiąt. Może chce umrzeć? Takie życie jest męczące, a święty spokój by się przydał.

-To Ty nie mów głupot. - mówiąc złapała go mocno za ramiona.-Wiesz w ogóle kim jestem?! Jestem Nocną Łowczynią! Odkąd pamiętam zabijałam na zlecenia. Ty zabijałeś na wojnach, aj mordowała niewinnych ludzi czasem nawet spokojnie śpiących w łóżkach.Wiesz ile osób zginęło z tych rąk? Wiesz ile razy miałam na sobie czyjąś krew?! A co gorsza ja nigdy nie byłam ranna!- potrząsnęła nim delikatnie na następnie opadła na ziemię jakby uszło z niej całe życie i zakryła twarz bladymi dłońmi. Nigdy nikomu nie powiedziała tak wiele.

- Po co mi to mówisz. Na wojnach jest inaczej, do tego gdy jesteś dowódcą armii. Patrząc na śmierć swoich ludzi. Ten ból. Zawsze musiał ograniczać się z uczuciami. Nie wiesz, jak to jest nie posiadając ich. To co robiłem na wielu bitwach jest okropne, lecz nie czuje do tego urazy, nie czuje poczucia winy, nie czuje też radości z wygranej walki, bo to wszystko już wiem i tego nie zmienię. "Mój mroczny pasażer" uwolnił się z pieczęci, a nie chce zrównać tego świata z ziemią. W porównaniu do innych jestem wielki dowódcą, ale w porównaniu z nim, nie różnie się od innych. Jest potężniejszy od wszystkich, ponieważ jest przekazywany razem z mocą jaką otrzymałem. Gdybym się mu poddał, to zyskał by większą siłę, dlatego wole sam siebie poświęcić dla dobra ogółu. Może jakoś wyjdę z tego. - powiedział spokojnie, bez żadnego ruchu czy gestu. Szczerze wątpił, że uda mu się drugi raz zapuszkować tego morderce.

-Jeżeli chcesz go pieczętować masz to zrobić przy mnie. Wtedy jeśli Ci się nie uda obiecuję, że zrobię wszystko żeby Cię powstrzymać. I uwierz mi ciężko mnie zabić. A nawet jeśli Ci się to uda tym lepiej dla mnie i dla świata. Czas przyjąć karę za swoje grzechy. A jeśli Ci się uda obiecuję, że zajmę się Tobą do puki nie odzyskasz sił. I to bez żadnego szpitala.-powiedziała z lekki uśmiechem i wstała powoli, a następnie wyciągnęła w jego stronę blada dłoń.-To jak?- spytała pewnym,a nawet trochę radosnym tonem. Patrzyła na niego tymi swoimi czarnymi oczami jakby chciała wyczytać odpowiedź w jego duszy.

Spojrzał na dłoń, którą dziewczyna podaje. Tak na prawdę, to nigdy nie odzyska pełni siły. Będzie osłabiony, ale dla zwyczajnych ludzi, będzie lepszy od nich. Nie będzie się poddawał. Musi stać się potężniejszy i jakimś cudem kraść moc z pieczęci do siebie. Najpierw pieczętowanie musi się udać, a to będzie trudne.
- Czemu dla mnie to robisz? Przecież jestem nikim. - zapytał się ponieważ był ciekaw jaki ma wkład w to. Nie pozwoli mu umrzeć i jeszcze się nim zajmie. Coś musiało ją interesować to co on posiadał.

-Może chcę jakoś wynagrodzić światu moje błędy i zacznę od pomocy Tobie,a może po prostu Cie polubiłam?-powiedziała zagadkowo. Sama nie znała odpowiedzi na to pytanie. Nie wiedziała czemu mu pomaga, ale wiedziała, że chce to zrobić. Poruszyła dłonią w ponaglającym geście.-To co wchodzisz w to czy nie?-zapytała i uśmiechnęła się do niego lekko. Miała nadzieję, że się zgodzi. Poza tym wcale nie nie był nikim według niej, ale uznała, że nie ma sensu się kłócić.

- Podczas pieczęci muszę być sam, ponieważ może rzucić się na ciebie. Nie mógł bym jej, aż tak kontrolować. - skłamał, żeby nie brała w tym udziału. On nie chce ratunku. Możliwe, że to jest samobójstwo, ale nic do stracenia nie ma. W swoim życiu, jak odkrył jakąś tajemnicę, to zaraz pojawiały się pięć innych. Nie może dokładnie się dowiedzieć kim byli jego rodzice i za co zginęli. Pewnie gdy by się dowiedział, to by nastało pytanie, kto im to zrobił, a potem w jakim celu.

-Jedynym sposobem żebym dała Ci spokój jest zabicie mnie tu i teraz. W innym wypadku nie ruszam si,e stąd, a jeśli Ty gdzieś pójdziesz, ja pójdę za Tobą. Nie obchodzi mnie czy chcesz mojej pomocy czy nie, czy upilnujesz to coś czy mnie zabijesz. Nic mnie to nie obchodzi rozumiesz? Nie dam Ci spokoju.-powiedziała twardo wciąż trzymając wyciągniętą rękę.-Więc albo mnie zabijesz teraz albo dasz mi sobie pomóc i być może zginiemy oboje lub tez oboje przeżyjemy. Wybieraj.-powiedział rozkładając ręce na boki. Nie obchodziło ją co wybierze. Ona dawno podjęła decyzję.

Nie rozumiał jej podejścia. Była gotowa dla niego zginąć? Dlaczego? Wstał powoli i spojrzał na nią. Nie wiedział co ma zrobić, lecz musiał coś wykombinować. Przez chwilę wpatrując się w nią, zrobił coś, co było do niego nie podobne. Przytulił się do niej.
- Dziękuje, ale też przepraszam. - po tych słowach uderzył ją w tylną część szyi. Nie za mocno, ani nie za słabo, tak żeby straciła przytomność na trzy, góra pięć minut. Gdy mu się to udało położył ją przy drzewie, opierając o drzewo.
- Przykro mi. Nie będę narażał twojego życia. - dodał, po czym szybko zaczął biec w stronę miasta.

Dziewczynę zaskoczyło zachowanie chłopaka więc nawet nie miała okazji się uchylić, spojrzała na niego z wyrzutem i zemdlała. Kiedy dociągnął ją do drzewa odzyskała na tyle przytomności żeby zmienić się w tygrysa i już miała z nim ruszyć, ale po zaledwie jednym kroku padła na ziemię ponownie mdlejąc w tym wypadku w postaci zwierzęcej. Była wykończona i osłabiona więc nawet takie lekkie uderzenie mogło jej zaszkodzić.

Jakimś cudem dostał się aż tutaj. Od tygodnia nie jadł więc można sobie wyobrazzić w jakim był stanie. Senzo szedł wiernie obok niego przytrzymując go swoim skrzydłem. Gdy już zrobił pierwsze kroki na polanie padł z wycieńczenia. Zobaczył leżącego na boku białego tygrysa.
-Rausza?-zapytał i jakimś cudem dopełzł do tygrysicy.Jednak nie dane mu było byc całkowicie świadomym i poprostu stracił przytomność. Senzo jak zwykle w takiej sytuacji poprostu położył się koło niego okrywając go skrzydłem.

Ocknęła się słysząc nieznajomy głos jednak nie była jeszcze na tyle silna by podnieść łeb i zobaczyć do kogo należy.Rausza? Jaka Rausza?- zastanawiała się w myślach. Powoli odzyskiwała siły i pierwsze co zobaczyła podnosząc łeb to tygrys okrywający skrzydłem jakiegoś mężczyznę. Nie była na tyle przytomna by stwierdzić jaką ma rasę, ale wiedziała, że tygrys choć niezwykły był po prostu zwierzęciem. Wstała powoli i niezbyt pewnie stąpając na silnych łapach podeszła do nieznajomego. Szturchnęła go delikatnie nosem nie wiedząc co się z nim dzieje i oczywiście nie znając reakcji obcego zwierzęcia.

Ockną się miał przymrużone oczy.
-Rausza?-zapytał dotykając jej pyska
-Nie. Rausza jest duchem nie ma ciała.-podrapał tygrysice za uchem
-Yo Senzo -przywitał się z swym toważyszem głaszcząc go po głowie-nie bądź zazdrosny przyjacielu.-odpowiedziało mu przenikliwe mruczenie z głębi krtani tygrysa. Uśmiechną się tajemniczo i jakimś cudem wstał do pozycji siedzącej i oparł się o drzewo.
-Jak się nazywasz piękna?-zapytał tygrysicy w języku zwierząt.

Dziewczyna obserwowała chłopaka i jednocześnie kątem oka spoglądała na drugiego tygrysa. Więc Rausza była duchem, hm ciekawe. - pomyślała. Nie mogła się jednak oprzeć drapaniu za uchem więc przymrużyła lekko ślipia i przechyliła łeb pod dotykiem dłoni mężczyzny. Słysząc pytanie w języku zwierząt uśmiechnęła się w myślach. - normalnie nie byłą w stanie.
- Amadea.- odparła jak najbardziej ludzkim głosem. Nie miała ani ochoty, anie siły udawać prawdziwego tygrysa, ale na zmianę w człowieka też miała jeszcze za mało siły. Wić to może być ciekawa konwersacja.
- A Ty?- spojrzenia jej czarnych mądrych oczu nie dało się uniknąć.

-Darkside-odparł ewidentnie zmęczony. Ładnie tutaj. Rausza gdzie jesteś przyjacielu? Nie mam juz siły cie szukać.-wyszeptał w myślach. Wysilił się na uśmiech. Cały czas drapiąc dziewczyne za uchem.
-Senzo możesz przekazać Tsukiemu żeby nie oddalał się zanadto? Wiesz jaki on jest.-Zapytał się Tygrysa, ale w odpowiedzi ten pofruną do góry zostawiając za sobą tęczowy ślad.
Zaburczało mu w żołądku. Umieram z głodu-pomślał

Położyła się opierają łeb na łapach. Mimo zmęczenia mogła swobodnie powiedzieć, że dawno nie czuła się tak dobrze. Jej siły wracały w szybkim tempie i swobodnie mogła już przybrać postać kobiety, ale nie mogła sobie odmówić chwili pieszczot.
- Jesteś zmęczony i głodny.- stwierdziła słysząc jego głos i burczenie w brzuchu,a le za żadne skarby nie mogła sobie przypomnieć skąd zna ten zapach i stwierdzić jakiej jest rasy.
- Powinieneś coś zjeść, ale gospoda jest spory kawałek stąd i nie dojdziesz tam.- mruknęła zastanawiając się co zrobić. Nie miała nawet pojęcia czy tak naprawdę się żywi.

"nomalnym" jedzeniem nie pogardze chociaż z przyjemnością napiłbym się krwi dodał w myślach. Cały czas drapał ją za uchem.
-Lubisz pieszczoty co?-zapytał i zaczą drapać za drugim uchem. Przygryzł warge by nie stracić kontroli, gdyż wyczuł w powietrzu krew. Wszystkie mięśnie na sekunde mu się napieły by po chwili znów się rozluźnić

- Normalnym?- spytała nieco zmieszana. Kiedy przeniósł dłoń za drugie ucho przymknęła oczy i wykorzystała ten czas na zastanowienie się nad jego rasą.-Skąd ja znam tą aurę...- zastanawiała się mrucząc cicho. I wtedy doznała olśnienia.No tak, Morje!- wykrzyknęła w myślach i zaczęła przypominać sobie o nich informacje.- Żywią się krwią, no tak jak mogłam zapomnieć.- pomyślała i uświadomiła sobie, że to nie rozwiązuje problemu.
- Owszem lubię je, ale teraz przepraszam.- powiedziała i podniosła się oddalając od jego dłoni. Po chwili w miejscu tygrysa stała wysoka, jasnowłosa kobieta. Jej twarz była poważna,a le w kącikach ust majaczył się leki uśmiech.
- Jak dawno nie piłeś krwi?- spytała bez ogródek siadając obok niego.

Zrobił minę skończonego idioty a tak naprawde zaczą nieźle główkować by coś sobie przypomnieć
Od miesiąca nie jadłem zupełnie nic więc......ze 2 miesiące ze spokojem-stwierdził a tważ wróciła mu do poprzedniego stanu. Podniusł się nadal opierając o drzewo. Zamkną oczy i nasłuchiwał. Po chwili otwożył oczy i wyciągną lewą ręke do przodu zaciskając ją w pięść. Nie było długo czekać i usiadł na nim sokół a po chwili wylądował tygrys.

Faktycznie musiał być nieźle głodny i wykończony.- stwierdziła w myślach. Zastanawiała się energicznie mając nadzieje, że jakiś pomysł sam wpadnie jej do głowy. w tym samym czasie wrócił tygrys, a na ręku chłopaka wylądował sokół. Dziewczyna uśmiechnęła się i bez żadnych obaw wyciągnęła dłoń w kierunku wielkiego kota i podrapała go za uchem.

Gładził sokoła po jego delikatnych piórach. Ten w pewnym momęcie wzleciał do góry zatrzepotał skrzydłami w miejscu i odleciał kawałek i znów zawisł w powietrzu.
-Chyba musimy sie pożegnać.-spojżał na Senzo który robił wielkie smutne błagające oczy w jego kierunku.
-No dobrze tylko nie przesadzaj z tym przymilaniem-uśmiechną się, widząc wielce zadowoloną mine tygrysa. Zagwizdał na Tsukiego i ten przyleciał.

Zaśmiała się widząc minę tygrysa i pogłaskała go po łbie, a następnie jednocześnie za oboma uszkami. Kochała zwierzęta i one za nią też przepadały.
- A gdzie macie zamiar się udać?- spytała kucając obok zwierzaka i bawiąc się z nim, to go drapiąc to głaskając to chwytając jego łeb w swoje blade dłonie. Z jej twarzy nie znikał wesoły uśmiech, świetnie się bawiła.

Zakręciło mu się w głowie, jego szczęście że stał oparty o drzewo bo z pewnością by się wywalił. Uśmiechną sie ponuro
Rausza....westchną i zagłebił się w wspomnieniach. Znów był we śnie młodego księcia. Znów byli wszyscy razem On,Rrausza Senzo i Tsuki. Znów Senzo próbował złapać RAuszę kied Tsuki siedział mu na ramieniu.
-Rausza gdzie jesteś?-wyszeptał

- Rausza to duch tygrysa prawda?- spytała wciąż bawiąc się ze zwierzakiem. Spojrzała na chłopaka. Wciąż musi być głodny...- pomyślała i wzięła głęboki wdech.
- Darkside, wiem, że musisz być bardzo spragniony więc jeśli chcesz to, hm możesz napić się trochę mojej krwi. Mi nic się nie stanie, a Tobie to pomoże. O ile oczywiście nie przeszkadza Ci po części krew demona.- mruknęła nerwowo głaszcząc tygrysa i patrząc na niego zamiast na chłopaka.

Usmiechną sie tajemniczo przez ułamek sekundy.
-Rausza nie jest duchem tygrysa. Rausza jest sczęścią mnie podobnie jak Senzo czy Tsuki. Wszyscy jesteśmy jednością ponieważ stwożył nas umysł.-spojżał na nią i odwrócił głowę w drugą strone.
-zdajesz sobie sprawe że to zaboli?

Uśmiechnęła się lekko i kiwnęła głową wciąż nie podnosząc głowy głaszcząc tygrysa.
- Rozumiem, a raczej staram się zrozumieć.- mruknęła na informację o ich jedności. W prawdzie jednak nie to było jej teraz w głowie. Wiedziała, że to zaboli, ale jakoś się tym nie przejmowała. W jej przypadku ból nie był czymś specjalnie ważny.
- Zdaję sobie z tego sprawę, ale propozycj9i nie cofam.- powiedziała twardym i pewnym siebie głosem, ale również opanowanym i spokojnym. Jednym słowem wiedziała co robi.

W ułamku sekundy niczym duch klęczł za nią. Delikatnym pocałunkiem zmroził jej nerwy by jak najmniej poczuła i wbił sięw jej szyję. Trzymał ją by przypadkiem się nie wyrwała co poskudkowało by tylko, że zrobiłaby sobie większą krzywde niż ślad kłów i 4 dziurki. Pił powoli odzyskując siły. Miał zamkniete oczy, nienawidził patrzeć jak robi komuś krzywde, bo jakby nie patrzeć właśnie pozbawiał ją krwi.

Zadrżała czując pocałunek, a następnie zamknęła oczy poddając się jego uściskowi. Kiedy jego kły zanurzyły się w jej szyi zacisnęła mocniej powieki czując przeszywający jej ciało ból. Nie wyrywała się wiedziała, że to może skończyć się jedynie gorzej. Tak więc trwałą w bezruchu czekając aż on odzyska siły i skończy.

-Wybacz-wyszeptał odskakując od niej i lądując w pełnej gracji na gałęzi drzwa.
-Senzo pożegnaj się-powiedział i czekał na tygrysa, który najwyraźniej nie miał ochoty się ruszyć.

- Nie ma sprawy.- mruknęła. - Cieszę się, że mogłam pomóc.- uśmiechnęła się słabo,a jej ręka mimowolnie powędrowała do szyi. Czuła niewielki ból, ale to jej nie przeszkadzało. Pogłaskała tygrysa po łbie i uśmiechnęła do niego pewniej.
- Jeszcze się spotkamy.- zapewniła go i wstała ostrożnie. Nie wiedziała ile krwi straciła.

Teraz gdy odzyskał juz siły i stał na tej gałęzi, gdy lodowaty wiatr poruszł jego niemal srebrnymi włosami. Wyglądał poprostu pięknie. Odwrócił się i znikna wśród konarów. Tsuki poszybował za nim, tylko Senzo został na miejscu.

Senzo:
-Jesteś wspaniała, jesteś pierwszą osobą którą przeprosił. I prawde mówiąc jeszcze nigdy nie widziałem u niego takiego błysku w oku. Do zobaczenia.-powiedział i pobiegła za Darkiem i Tsukim. Po paru krokach wzbił się w powietrze. Znajdziemy cię Rausza obiecuje




z/t

Słysząc słowa tygrysa uśmiechnęła się. A kiedy wszyscy już znikli i ona przyjęła formę tygrysa i pobiegła w las. Była wolniejsza niż zwykle z powodu utraty krwi, ale i tak była o wiele szybsza niż zwykła tygrysica. Zastanawiała się nad słowami Senzo mijając kolejne drzewa.

z/t

Wyszła spomiędzy drzew. Jej zdziwienie nie miało końca, gdy znalazła się na tej polanie. Taki drobny skrawek ziemi bez drzew, choć znajdował się w środku lasu. Śniegu było po kolana, ale nie przejmowała się tym. Poprawiła tylko szalik i obeszła polanę dookoła.

(trzeba zrobić jakąś pogodę na forum, czy coś... )

Gdy dojechali na miejsce jej uwagę zwróciła dziewczyna, która obchodziła polanę dookoła. Wydawało jej się, że znała ją już z widzenia, dlatego powiedziała do Waldusia:
- Za chwilę wracam. Idę się rozejrzeć. W razie jakiś problemów krzycz. Przybędę w mgnieniu oka. - mówiąc to ruszyła w stronę tajemniczej dziewczyny.

Drwale pracowali w pocie czoła. Ty zaś przyglądałaś się bacznie otoczeniu. Był to bardzo stary las z równie starymi drzewami. Szum drzew był przerywany przez miarowe uderzenia siekier i szarpnięcia piły. W zaroślach dostrzegłaś ruch.

/Loarka, reflektujesz na dołączenie do Questa ?

(a pewnie)

Objęła się dłońmi. Nie czuła zimna, mimo to zrobiła to z przyzwyczajenia. Zadarła brodę, nasłuchując otoczenie. Jej słuch, węch i wzrok był nieco wrażliwszy od przeciętnego człowieka z racji swej drugiej natury. Nasłuchiwała szumu liści drzew, choć nie ukrywała, że odgłosy rąbania drzew jej przeszkadzały. Marszczyła zabawnie nosek.
- I nawet tutaj ciszę potrafią zagłuszyć... - szepnęła.
Usłyszała twarde stąpanie od śniegu, a jej instynkt kazał zareagować jej od razu przez wzgląd na niebezpieczeństwo. Gdy jednak obejrzała się gwałtownie za siebie, w pobliżu stała różowowłosa dziewczyna z urodą taką, jak u aniołów.
- ...?

Widząc lekkie przerażenie jak i ciekawość na twarzy dziewczyny podeszła bliżej.
- Nazywam się Kyla Morra. Jestem Marreną, a Ty? - powiedziała wyciągając rękę ku nieznajomej. Nie wiedziała czy może jej ufać, ale jej instynkt podpowiadał jej, że tak.
- Jestem tutaj z tymi drwalami. Mam ich chronić, gdyby coś ich napadło. - gdy to powiedziała coś poruszyło się w zaroślach. Lekko skinęła głową w stronę krzaków i popatrzyła znacząco co dziewczynę. Zaczynała powoli zbliżać się do celu i już miała miecz w rękach. Nastała grobowa cisza.

Podchodziłaś do krzaków powoli. Cisza tak jak twardy głaz, spadła na twoją głowę. Odchyliłaś płazem miecza krzaki, pod którym siedziały dwa zające. Uśmiechnęłaś się i zaśmiałaś. Odwróciłaś się w stronę dziewczyny (czyt. Loary). Z przerażeniem stwierdziłaś, że jakieś trzy metry za jej plecami, czaił się dwumetrowy Kot.

Zmarszczyła tylko brwi, patrząc na dziewczynę. Przedstawiła się od razu, powiedziała kim jest. Strasznie otwarta dziewczyna, myślała Loara. Chyba szukała przyjaciół.
- Yyy... tak, miło cię poznać - odparła niepewnie, bo wydawało jej się to podejrzane. - Ja mam na imię...
Ale w tym momencie dziewczyna podeszła na krzaków, w których najwidoczniej coś było.
- Loara - dokończyła.
Usłyszała za sobą twarde stąpanie po śniegu. I wyczuła zapach mokrego futra. Nie czekając na lepszą okazję, następnym śladem jaki uczyniła na śniegu nie była ludzka stopa, tylko tygrysia łapa. Zaryczała na dużego kota.
Jeżeli Kyla nie widziała jej przemiany, pewnie nie rozpozna w tygrysicy Loary.

Kayla czuła, że to chyba jakaś pułapka. Odwróciła się szybko i zobaczyła przemieniającą się Loarę. Już wiedziała jakiej jest rasy. Szybko podskoczyła do wroga. Wiedziała dobrze, które zwierze jest złe. Rozpoznawała je. Wyskoczyła w górę i w powietrzu cisnęła mieczem w plecy złego Tygrysa.
- Atakuj go z przodu a ja z tyłu! - powiedziała do dziewczyny.

Tygrys, położył łapę na czole, po czym znikł w chmurze dymu. Po chwili zobaczyłyście, wyższego od was o jakieś trzy, może cztery głowy Elfa, ubranego w strój, składający się z dziwnych skór oraz liści. W dłoni miał wyższą od niego laskę. Drzewa w okół niego, mimo zimna zaczęły powoli rozkwitać. Spojrzał się na was błyszczącymi złotym blaskiem oczyma.
- Odejdźcie stąd, w TYM lesie nikt nie będzie krzywdził Matki Ziemi - zawołał donośnym głosem po czym uderzył laską w ziemie, wyzwalając potężny podmuch powietrza, który odrzucił was jakieś 5 metrów dalej. Gdy leżałyście zamroczone na ziemi, zobaczyłyście, złoty blask jego laski, oraz olbrzymiego ptaka, który usiadł mu na przedramieniu lewej ręki. Był to jeden z najbardziej majestatycznych widoków w waszym życiu. Był to władca tej ziemi i ojciec drzew, które drwale bezprawnie mu wydzierali. Ptak odleciał. on stał i patrzał się w was świdrującymi oczami.
- Odejdźcie, mówię to do wszystkich którzy bezprawnie żerują na tym lesie. Jeżeli w tym lesie zostanie ścięte jeszcze jedno drzewo, przeleje się krew
- LEEEEECI! - Trzask. Zrozumiałyście, że dobrze się to nie skończy. Druid przybrał formę niedźwiedzia. Stanął na tylnych łapach i zaryczał. Majster kłamał, na własne oczy zobaczyłyście ogromnego niedźwiedzia. Gdy stał miał przeszło cztery metry. Stanął na cztery łapy.Zaczął szarżować na was.

Miała go zaatakować, ale zniknął nagle. Odmieniła się. Nie znała tej różowowłosej, ale w tym momencie nie musiała jej znać, skoro coś się działo i nie było to nic dobrego.
Elf pojawił się jakby znikąd. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczyma. Wiedziała, że Elfy cenią naturę i potrafią posunąć się nawet o krok za daleko, by ją chronić.
- Przestań! Nie możesz zrobić im krzywdy! - krzyknęła do niego, zanim jeszcze runęło kolejne drzewo. - To się nazywa równowaga przyrody. Ludzie sadzą drzewa, by następnie wciąć ich część i przeznaczyć na opał. Na ogrzanie swych domów. Ale Elfy tego nigdy nie zrozumieją...
Trzask. I ludzie sami zgotowali sobie ten los.
- Jeśli chcesz kogoś stąd przepędzić - spojrzała na Kylę. - to zacznij od nas.