Dom Razka i Perka

-W zasadzie to pozory mogą mylić, mój drogi - powiedziałam z nikłym uśmiechem.
-I nie musisz mi tak słodzić aby uśpić moją czujność, jeśli chcesz mojej, jakże wspaniałej energii życiowej.Wystarczy, że się upiję a już będę twoja - zażartowałam puściwszy do niego oczko śmiejąc się serdecznie.Opróżniłam do końca swój kieliszek po czym odstawiłam pusty na stół.
Po chwili do pokoju wszedł współlokator Raziel'a, jak wywnioskowałam z jakże przemiłego zwracania się obu panów do siebie, wraz z jakąś młodą dziewczyną. Zaśmiałam się pod nosem cicho z zaistniałej sytuacji. (czyt.wymiany zdań przeuroczych właścicieli domku)
-Maya jestem.Miło mi poznać - uśmiechnęłam się ładnie do elfa i jego towarzyszki.
-I nie ma co się tak przejmować winem, drogi Peri.Jak się skończy to się dokupi, czyż nie? - spytałam z uśmiechem na twarzy patrząc na niego.
-A tak swoją drogą mam nadzieje, że Wam nie przeszkodziliśmy w niczym? - spojrzałam wymownie na elfa.
-Ty zaś, mój drogi - tu spojrzałam na Raziel'a - może byś już przestał sobie ze mnie żartować.Na dziś wyczerpałeś limit - dodałam niby to poważnym tonem.

- To brzmi całkiem ciekawie...- odparłem, posyłając Majci milutki uśmiech.
Powoli wysączyłem kolejną lampkę wina.
- Ależ kochanie, to nie było do ciebie... Kierowałem to do naszego długouchego gwałciciela.
Wygodnie rozłożyłem się na fotelu, po czym po kolei spojrzałem na wszystkich obecnych w pokoju. Czułem się jakiś taki lekko śpiący.
- Na wesele prosisz że tak stoisz? usiadłbyś, bo od samego patrzenia czuję się zmęczony.- rzuciłem w kierunku Periego, zerkając na niego kątem oka.

[kolej była Valci, ale że nikt nie pisał...]

Bez słowa udałem się do kuchni po butelkę spirytusu. Usiadłem przy stole, nalałem sobie spirytusu do literatki. Po czym odstawiłem otwartą butelkę na stół.
- Zdrowie wasze i tej na Dole Powiedziałem po czym wypiłem jednym tchem literatkę. Delikatne się skrzywiłem. Wstałem od stołu, poszedłem po mój plecak. Wyjąłem z niego mała puszkę.
- Cholera jasna... myślałem że rzucę to... Mówiłem gdy otwierałem puszkę, zapach tytoniu był wyczuwalny w promieniu jakich 10 metrów. Po woli skręcałem papierosa. gdy papieros był już gotów podszedłem do kominka, w którym pośpiesznie zrobiłem ogień, małym patyczkiem przeniosłem ogień, którym odpaliłem papierosa.
- Jutro pójdziemy po uzbrojenie dla ciebie Zwróciłem się do Raziela, gdy z powrotem usiadłem, nalałem sobie spirytusu, po czym znowu opróżniłem literatkę. Zaciągnąłem się papierosem, uwalniając do atmosferę chmurę nikotynowego dymu...

Nie chcąc im przerywać jakże ciekawej rozmowy siedziałam cicho patrząc to na jednego , to na drugiego. Gdy Peri zapalił lekko się skrzywiłam.Nie lubiłam dymu papierosowego itp.No ale cóż..po paru chwilach w miarę się przyzwyczaiłam.Po chwili ziewnęłam zasłaniając usta dłonią.Zaczynało mi się troszeczkę nudzić.
-Co was skłoniło aby razem zamieszkać? I po co ci uzbrojenie Raz? - pytałam spojrzawszy na niego z zaciekawieniem.

- Gdyby te wszystkie toasty faktycznie były na zdrowie, to bylibyśmy nieśmiertelni.- stwierdziłem, widząc jak Peri wlewa w siebie zawartość literatki. Cóż, o niekończącym się życiu zawsze pomarzyć można.
Z kolei gdy dziewczyna ziewnęła, przekonałem się o zaraźliwości tej bezcelowej czynności. Czytaj- też ziewnąłem.
- Takie tam pierdoły. Peri chętnie ci wyjaśni. A z tym uzbrojeniem- Maya, na logikę, do czego służy broń?

-Ej no, wypraszam sobie Raz.Widzę, ze to to lubisz ze mnie robić albo wariatkę albo idiotkę -powiedziałam oschle.
-Wiem do czego służy broń jednak mi bardziej chodziło o kwestie typu:czy wy wybieracie się na jakąś wojnę czy coś? - wytknęłam mu język po czym podniosłam się z fotela i przeciągnęłam lekko.Postanowiłam trochę pochodzić po pokoju aby nie zasnąć.
-Nie macie jakiejś muzyki czy czegoś...? Strasznie tu...usypiająco - zaśmiałam się lekko pod nosem.

- Wedle życzenia Wyciągnąłem gitarę i zacząłem grać. Po chwili zacząłem śpiewać w mało znanym języku.

Uśmiechnęłam się do Perka gdy zaczął grać.Od razu zrobiło się w pokoju przyjemniej.Przynajmniej z mojego puntu widzenia.Lubiłam gdy w tle było coś słychać:gwar ludzkich rozmów, muzykę,wiatr itp.
-I od razu weselej.Choć muzyka dość...no nie ważne - powiedziałam w końcu i zaczęłam lekko się kołysać w rytm muzyki spoglądając przez niewielkie okno. Melodia była spokojna i całkiem ładna.
-Po jakiemu to? Po elficku? O czym odpowiada ta piosenka?- sypałam z ciekawością wciąż poruszając się rytm muzyki.

- Tak właściwie to z każdego lubię robić idiotę lub wariata, więc nie musisz się czuć gorzej traktowana.- powiedziałem, napełniając sobie lampkę winem.
- A tam od razu na wojnę... Jak już wcześniej wspominałem, Peri chętnie ci to wytłumaczy. Czyż nie, nasz niekoniecznie czysty moralnie przyjacielu?- to ostatnie skierowałem w stronę oczywistej osoby. Wychyliłem nieco z lampki.
Trzeba było przyznać, że Peri ma talent. Przynajmniej według mnie. Sam w ogóle nie umiałem grać na niczym.

- Cóż tu tłumaczyć, ja go po prostu szkolę, i tyle... Odparłem na słowa Raziela.
- Nienawidzę swojego ojczystego języka, dużo zjeździłem świata. Nauczyłem się tego języka w dwa tygodnie tak by się dogadać. Kupiłem słownik za grube pieniądze, i się uczyłem dla siebie. Oto są efekty.
Zagrał sam refren, tym razem śpiewając wspólną mową
-Żyje dla ciebie, o tobie śnie
Dla siebie śpiewam
Tkwiąca na niebie
Nieśmiała konająca gwiazdo

Po chwili uznałem że wypróbuje nowy instrument, zacząłem delikatnie szarpać struny...

Gdy peri zmienił melodię skrzywiłam się bo nie przepadałam za takim brzmieniem.Usiadłam więc znów na fotel po czym nalałam sobie wina i upiłam kilka łyków. Słuchałam co elf wyczynia ze swoim instrumentem.
-Masz talent. To trzeba ci przyznać niezależnie od tego co grasz - powiedziałam do niego.
-A ty co? - spojrzałam na Raziela - Masz jakieś talenty? Oczywiście poza naigrawaniem się z ludzi? - usmiechnełam się do niego.

Chwilkę się zastanowiłem na odpowiedzią. Jakaś nowość, zazwyczaj odpowiadałem pierwszą w miarę pasującą do tematu myślą.
- Po pierwsze, nie nazwałbym tego naigrywaniem się, lecz poprawianiem sobie humoru względem innych osób. A po drugie, to jeszcze swojego życiowego talentu nie zdążyłem odkryć, a co dopiero rozwinąć.- odparłem w końcu, na zakończenie upijając trochę wina z kieliszka.
- A teraz to samo pytanie do ciebie, piękna. Czym się możesz pochwalić?

-Nigdy nie byłam osobą obdarzona jakimkolwiek talentem.No nie licząc grania na nerwach rodzicom - westchnęłam przypominając sobie ich i swoje życie przed ich śmiercią.Na mojej twarzy pojawił się smutek.Jednak tylko przez ułamek sekundy.Napiłam się trochę wina.
-No ale...dobrze strzelam z łuku.I zwierzęta mnie też raczej nie skrzywdzą.No chyba, że są pod rozkazami kogoś kto by chciał mojej krzywdy.Nie wiem jednak czy to można nazwać talentem.

Udałem, że obraziłem się na tę dwójkę.
- To nie fair. Wszyscy są uzdolnieni, tylko ja takie cholerne beztalencie jestem. Gdzie sprawiedliwość na tym świecie, pytam ja się?!- powiedziałem, odwracając wzrok gdzieś na bok.
Chociaż, sporo w tym prawdy było. W niczym zbyt dobry nie byłem, no może poza byciem sobą. Ale ta zdolność co najwyżej utrudni mi życie, bo do specjalnie potulnych nie należałem...

Ubrany już w nową koszule otworzył drzwi bez pukania, rozejrzałem się i ze zdziwieniem odnotowałem Maye.

- Witam półboginie.. - skinął głową, nie czekając na reakcję zwrócił się do Periego - Przydasz mi się za chwile, szczegóły omówimy po drodze. Czekam na zewnątrz. - Po czym wyszedł przed dom.

Bez słowa wstałem, poszedłem się ubrać w bardziej wyjściowy strój. Czyste i schludne spodnie, wypolerowane buty, koszula z charakterystycznym kołnierzem, na to czarna kurta, pod którą schowałem sztylety.

- Rusz mi wino, a przez najbliższy tydzień jesz grochówkę Powiedziałem, po czym wszedłem, zapomniałem o przeciągu, drzwi trzasnęły. Po raz drugi wyleciały z zawiasów.
- Weź coś z nimi zrób Razek, ja nie mam do nich już siły. Zwróciłem się przez drzwi do Razka.

- No to idziemy Powiedziałem do Thane

[z/t z Thanem]

Gdy Peri już wyszedł, zaśmiałem się. Głównie z powodu tej żywieniowej groźby.
- Jakież mam szczęście, że do przeżycia nie potrzebuję jedzenia... - stwierdziłem.
Tak więc bez jakichkolwiek obaw mógłbym poważnie uszczuplić jego zapasik wina...
- To jak Maya, może my też gdzieś wybędziemy? Niespecjalnie uśmiecha mi się siedzenie całą noc tutaj. Szkoda tej pory dnia.- powiedziałem do Majki, po czym wstałem i skierowałem się ku wywalonym drzwiom. Podniosłem je i z powrotem założyłem na zawiasy.
Cóż, więcej tu nie zdziałam na chwilę obecną.- pomyślałem.

-E tam od razu beztalencie.Potrafisz być niewidzialny a to, według mnie bynajmniej, całkiem fajna sztuczka.Czasem bardzo przydatne bym rzekła.Oczywiście nie mam tu na myśli tego co robiłeś jak się poznaliśmy - zaśmiałam się i dokończyłam wino po czym odłożyłam pusty kieliszek na stół.Nagle zobaczyłam Thane, jednak zanim zdążyłam jakkolwiek zareagować już go nie było.Wzruszyłam więc tylko ramionami.
Gdy drzwi wypadły z zawisów spojrzałam wątpliwie to na Raziel'a, to na nie po czym wstałam z fotela i przeciągnęłam się.
-Taaaak.Myślę, że możemy się gdzieś przejść.Trochę świeżego, rześkiego powietrza dobrze nam zrobi - powiedziałam zmierzając ku drzwiom, które już były na swoim miejscu.
-To gdzie chcesz iść? Mi to wszystko obojętne.Zdaje się na ciebie - powiedziałam stając obok niego i czekając na odpowiedź lub cokolwiek z jego strony.
-A swoją drogą to długo się znacie z Thane? - zagadnęłam.

- Beztalencie. To standardowa zdolność mojej rasy... Byłoby nienaturalne, gdybym nie tego nie opanował.- mruknąłem. Tak właściwie to brak jakiegoś większego talentu nie przeszkadzał mi w życiu. Jakoś tam sobie radziłem. A nawet nie "jakoś tam", tylko "całkiem nieźle".
- Cóż, gdybym wybierał się na samotny spacer, najpewniej polazłbym na cmentarz. A jak na ciebie patrzę, to sprawiasz wrażenie osoby, która takich miejsc nie lubi. Bardzo się mylę?- mówiąc to, szukałem kluczy do domu.
Jednak w pewnym momencie mnie olśniło. Tutaj cały czas była Valentine... A to trochę niegrzeczne zamknąć kogoś w mieszkaniu :3
- Thane? to kumpel tego cholernego elfa, ja gościa nie znam. Ale to pewnie kwestia czasu...- odpowiedziałem.

-Na cmentarz? - spytałam marszcząc brwi i patrząc na niego trochę dziwne, bym rzekła. W życiu by mi nie przyszło na myśl takie miejsce.
-A co jest takiego ciekawego na cmentarzu? Zwłaszcza nocą? - spytałam.
-Pewnie jakieś duchy i inne stwory, z którymi raczej bym nie chciała mieć do czynienia. - dodałam i na chwile zamilkłam zastanawiając się nad czymś, po czym znów przemówiłam.
-No, ale z drugiej strony, jeśli mi obiecasz, że nic mi się tam nie stanie i wrócę żywa i w jednym kawałku do domu to... co mi szkodzi zaryzykować. - uśmiechnęłam się delikatnie i wyszłam z domu.Zatrzymałam się za drzwiami i czekałam na Raziel'a, aż do mnie dołączy.Nie miałam bladego pojęcia, w którą iść stronę. Rozglądałam się w około jednak za dużo nie widziałam,gdyż było dość ciemno.prawie nikogo nie było, czasem tylko ktoś przeszedł w jedną czy drugą stronę.Objęłam się rękami za ramiona i czekałam...

Wybaczcie mi te długie nieodpisywanie, no ale... siła wyższa :<

Odstawiona na ziemię, uśmiechnęła się jeszcze szerzej, po czym uniosła białą rękę do góry i pomachała na przywitanie do Razka, chociaż wcale nie stał tak daleko - w końcu Valentynka nie była aż taka dobra w kontaktach z innymi ludźmi (bądź nieludźmi). W kobiecie obok niego dostrzegała pewno podobieństwo, tak bardzo dziwne, że w końcu wzruszyła ramionkami i nie mogąc zdecydować się co to też takiego może być po prostu postanowiła się nie wysilać. Grzecznie poszła się ubrać, tak jak nakazał jej Peri, jednak schodząc ku piwnicy zdążyła się na tyle zmęczyć, że po ubraniu się doszła do wniosku, że nic się nie stanie, jak jeszcze trochę tutaj pobędzie. Zresztą, nie będzie im tam przeszkadzać, aż tak niewychowana to ona jeszcze nie była. Stwierdzając, że poliki ma wciąż zarumienione, wygięła usta w podkuwkę. Nie dość, że pojawiały się w najmniej odpowiednich momentach, to tym razem jeszcze nie chciały przestać rosić jej białej buźki. Fuknęła nawet coś na ten temat pod nosem, usiadła na łóżku i w pewnym momencie przechyliła się do tyłu, przymykając powieki. Wstała dopiero po jakimś czasie i na całe swoje szczęście zdążyła w samą porę, bo gdy tylko pojawiła się na górze zauważyła stojącą w drzwiach Mayę. Rozejrzała się histerycznie za elfem, a potem spojrzała na Raziela.
- Uciekł? - spytała krótko, marszcząc czoło. Odwróciła się szybko i krzycząc coś o tym, że życzy im miłej nocy a także dnia następnego wybiegła z domu, zręcznie wymijając jeszcze Mayę. Nie żeby bieganie w tych egipskich ciemnościach sprawiało jej jakąkolwiek radość...

[z/t]

Uśmiechnąłem się pod nosem, gdy padła decyzja na temat miejsca docelowego naszej małej przechadzki.
- Owszem, duchy są, z jakimikolwiek stworami już gorzej... Ale nic ci się tam nie stanie, mogę zapewnić. W końcu masz ze sobą byłego łowcę duchów.- powiedziałem, gdy usłyszałem, że ktoś wychodzi z piwnicy. Tym kimś of korz była Valcia.
W odpowiedzi na pytanie o Perka kiwnąłem potakująco głową. A po chwili dziewczyna wybiegła.
Wyszedłem za Mayą, zamykając za sobą drzwi. Na całe szczęście pozostały na swoim miejscu. Nie bardzo miałem ochotę ponownie zakładać je na zawiasy.
- Widzę, że się nie orientujesz. idziemy w tamtą stronę- powiedziałem, wskazując kierunek, w którym po chwili ruszyliśmy.

[z/t]

Wróciłem do domu, pierwsza rzecz jaką zrobiłem było przebranie się. Ubrałem lekko zniszczone, połatane spodnie i zwykłą koszule. Postanowiłem posprzątać w domu i lekko go upiększyć.

Pozamiatałem, powycierałem, wyrzuciłem niepotrzebne rzeczy. W sypialni pościeliłem łóżko. Wziąłem książkę o anatomii, poszedłem za dom. Usiadłem na ławce w zaniedbanym ogrodzie. Zacząłem czytać...

Rozdział XII
Anatomia torsu....

Czytałem zwykłym tempem. W końcu zmorzył mnie sen.

Śniłeś ten sam sen co od kilku dni. Zwykle była to karczma pełna ludzi, jednak sukcesywnie sny te stawały się wyraźniejsze. Dziś zauważyłeś, że znasz to miejsce, była to niedawno zakupiona przez Thane'a willa. Rozpoznałeś układ pomieszczeń, różnicą jednak było to, że teraz była pełna różnych osób, nie tylko demonów, ale i wielu innych gatunków. Impreza trwała w najlepsze, ale Ciebie bardziej interesowało coś w piwnicy... lub raczej ktoś.

Damski głos, który wydawałby się niesłyszalny w takiej wrzawie wabił Cię do piwnicy. Nie zwróciłeś najmniejszej uwagi na imprezę. W piwnicy dostrzegłeś demona - dziewczynę. Wydawała się na Ciebie czekać, grała na flecie spokojną melodię, którą najwidoczniej zahipnotyzowała dwa psy przypominające pitbule... z tą różnicą że miały czarną sierść, czerwone oczy i wydychały żar.

Odsunęła flet od ust, co przerwało nie tylko muzykę, ale i spokój obu psów. Natychmiast się na siebie rzuciły. Atakowały się szczękami, jak również wydychanymi płomieniami, zupełnie jak małe bezskrzydłe smoki. W brutalnej walce wreszcie jeden z nich zdechł.

- Szczęście sprzyja lepszym, mawiają...

- Szczęście? Szczęścia nie ma, są tylko umiejętności i instynkty które pomagają przeżyć istotą.- Powiedziałem dość sucho. -Piekielne ogary, myślałem że są trochę większe.

- Kim jesteś? Zapytałem podchodząc bliżej i tak jak nakazywały maniery ucałowałem damę w dłoń. - Bo to że dość ładnie grasz na flecie to wiem.

Pozwoliła pocałować się w dłoń. Uniosła kąciki ust. - Bez szczęścia, to wszystko co wymieniłeś zdaje się na nic... Co z tego że jesteś pierwszorzędnym kowalem, gdy nikt nie chce Cię zatrudnić, lub nawet spróbować wykazać?

Opuściła dłoń ku ziemi, żywy ogar pospiesznie położył się tak by dłonią dotykała jego głowy. - To że rozmiar ma znaczenie to tylko bajka opowiadana przez ludzkich samców. - odpowiedziała, po czym zaśmiała się. Wszystko w Niej zdawało się Cię do Niej jeszcze bardziej przyciągać.

Nagle sen przestał być wyraźny, ledwo dosłyszałeś jak odpowiedziała - Jestem Eve...

Obudziłeś się.

Eve... Wyszeptałem budząc się.

Wstałem odkładając książkę. Poszedłem do kuchni, nalałem sobie wina. Zastanawiałem się nad snem, a dokładniej nad jego sensem.

Zacząłem nucić pod nosem pewną melodie.

Nel cammino lento e grave
freddo e vento ruban già
Il profumo ed il calore
d'ormai pallide realtà
Tra le cime più lontane
Più velate identità
Melodiose dissonanze
Di occulta verità.

Gloria a te o Padre Sole,
il tuo fuoco domerò
Gloria a te o Madre Luna,
dal tuo pianto io berrò
Della notte senza stelle
il lupo or sarà
l'occhio vigile, il custode
di rispetto e di lealtà
Lealtà!
Fuoco e Ghiaccio ancor
danzano ebri nel mio cuor
Fuoco e Ghiaccio ancora
Danzano ebri nel mio amor
Per il padre che generò
E la cui forza mia farò
Per la madre che generò
Per la cui sorte lotterò
Danza, danza, danza di fuoco e ghiaccio!
Danza, danza, danza di fuoco e ghiaccio!

Po chwili wziąłem w dłoń gitarę, i zacząłem grać...

Gear?

Nucąc melodię nadałeś jej dziwne brzmienie. Kot, który siedział na parapecie po drugiej stronie okna zjeżył się, prychnął i uciekł. Nie do końca doszło to do Ciebie, myślami błądziłeś zupełnie gdzie indziej.

Ten sen był tak realny. Wciąż dudnił Ci w uszach stłumiony hałas imprezy, który słyszałeś w piwnicy. Grając melodię na gitarze nie skupiłeś się zbytnio, dopiero gdy się ocknąłeś z tego transu usłyszałeś że grasz tą samą melodię, którą Eve grała we śnie by utrzymać piekielne ogary w spokoju. Różnica polegała tylko na instrumencie.

Szybko stłumiłeś w sobie nutkę frustracji spowodowaną nagłym urwaniem snu.

Zastanowiłem się głęboko, mruknąłem pod nosem. Przebrałem się w wyjściowe ciuchy i wyszedłem z domu. Wciąż myślałem o tym co było...

[z/t]

Wbiegł do domu, ruszył prosto do swojego pokoju. Wysypał na łóżko cała zawartość plecaka, czyli niewielki arsenał. Ubrał się w najlepsze rzeczy, jakie posiadał. Wziął dużo broni. Sztylety, noże do rzucania, oraz dwa długie i chude miecze. Uzbrojony po zęby, sięgnąłem pamięcią do nauk mojego mistrza.

"Musisz znaleźć w sobie wewnętrzną energię. To ona pozwala Nam, dokonywać niemożliwego. Mistyczna moc, pochodząca od przodków. Ty urodziłeś się, w przeklętą noc. Wiesz co ona dla ciebie oznacza. Pamiętaj, Krok Cienia, Cisza i Mrok, Błysk oraz Burza to tylko namiastka tego, czego jesteś w stanie dokonać. Jesteś jednym z Głosów Śmierci."

Skupił się, i stał po drugiej stronie pokoju. Bezszelestnie. Obudziła się w nim dawna droga życia - mistyczna.

//Gear

Podróż przez cienie przypomniała Ci o czymś. Nie o tym kim jesteś, bo to przecież doskonale wiesz, ale o tej połowie Twoich korzeni, które zawsze uważałeś za nudne i zapomniałeś o nich.

Podróż sama w sobie również była czymś "nowym". Niby kilka razy robiłeś to przy obecności swojego dawnego mistrza, ale teraz było to inne odczucie. Dosłownie na własnej skórze poczułeś jak świat rzeczywisty zlewa się z rzeczywistością świata cienia, jak odległości się zmieniają, jak wszystko przybiera mniej kolorowe barwy. Ten świat po raz pierwszy wydał Ci się faktycznie fascynujący, ale i groźny. Przez tą chwilę, gdy wykonywałeś krok w cieniu wyczułeś niebezpieczeństwa, jakie czają się w rzeczywistości cienia.

Krok się dokonał i stałeś już tylko w świecie rzeczywistym, ale dużo dalej niż gdybyś wykonał normalny krok.

- Ciekawe, jeszcze to potrafię... - szepnąłem cicho. Położyłem miecz na łóżko, w dłoń wziąłem nóż do rzucania. Skupiłem się na jego celu - pobliskiej szafie. Świat cieni miał to do siebie, że w nim dzień trwał sekundy. Starałem się otworzyć kanał w Cieniu. Gdy czułem że już kanał został otwarty, rzuciłem weń ów nóż.

Rzuciłeś nóż przez wymiar cieni. Byłeś ciekaw co się stanie, gdy...

Nóż przebił szafkę, ale... od tyłu! Przeleciał przez ściankę od strony ściany, zawartość szafki i drzwiczki i mknął prosto na Ciebie z dużo większym pędem niż mu nadałeś. W efekcie rozciął Ci skórę i ubranie na lewym ramieniu.

- Dopracować. - powiedziałem sucho, podnosząc nóż z podłogi. Urwałem kawałek prześcieradła, owinąłem nim ramię. Dozbroiłem się do końca. Założyłem maskę. Oczy Zapaliły się fioletowym blaskiem.

/gear ?

Dziwne uczucie... W miejscu z którego rozpocząłeś swój krok wydawało się, że pozostał cień.

Zawieszony w powietrzu.
Jak bardzo cienka kartka papieru...
Czarnego papieru.

Jakby samo to nie było zbyt dziwne zauważyłeś, że ów cień opada. Z początku bardzo powoli, jednak im większy dystans pokonywał tym bardziej przyspieszał... aż wreszcie po kilku sekundach, w których stałeś jak osłupiały kartka dotknęła ziemi.

Roztrzaskała się.
Jak kawałek szkła...
Kawałek innej rzeczywistości roztrzaskał się o Twoją podłogę.

Absurdalność tego zdarzenia potroiła się, gdy z miejsca roztrzaskania wyłonił się czworonożny fioletowy stworek rozmiaru kota.

- Co to kur** jest? Powiedziałem sam do siebie, gdy przystawiłem miecz do "czegoś". Ująłem drugą ręką miecz, który leżał na łóżku. Oba zapaliły się lekką, jasnofioletową poświatą. Jeden z nich schowałem do pochwy na plecach. Powoli zbliżając dłoń do stworka.

Stworek chyba Ci się przyglądał. Trzy żółte koła na "głowie" odpowiadały najprawdopodobniej za wzrok. Gdy zobaczył że sięgasz po miecz skulił się w sobie, odszedł troszkę do tyłu, wchodząc w cień...

Momentalnie rozrósł się, przybrał rozmiar cztery razy większy. Wyglądał groźnie, dopiero teraz było widać że nogi na których się poruszał były bardzo ostro zakończone.

Schowałem drugi miecz. Gdyby stworek, chciał mnie zaatakować, zdążył bym uciec w cień, chyba...
- Czym jesteś? - powiedziałem do powietrza w około. Podchodząc powoli do stworka. Chciałem go pogłaskać, prawdę mówiąc, nie chciałem go zabijać.

Stworzenie nie chciało nawiązać z Tobą kontaktu, gdy nie mogło się dalej odsunąć (ściana) i Twoja ręka była tuż obok... Stworek zniknął w cieniu i pojawił się po drugiej stronie pomieszczenia. Zdradzał wszelkie znaki istoty która znalazła się w obcym miejscu i nie wiedziała dlaczego.

- Ech, ja tego nie ogarniam... Wszedłem w cień. Przemierzałem cienisty wymiar pewnym krokiem.

Uszedłeś jeden krok, drugi... i znalazłeś się tam gdzie byłeś.

Stworek przekrzywił "głowę", podniósł jedną ze swoich kończyn i "podrapał się" nią w "głowę".

//choć odrobinę kreatywności Razz

nie będę Cie prowadzić za rękę Razz

- Chodź Cosiu, odprowadzę cie tam, skąd przybyłeś, chyba... - powiedziałem do "Cosia", wyciągając jedna rękę w jego stronę. - Nie bój się, nie zabije cię. Albo.... skupiłem się na nim, otwierając kanał w świecie cienia. Wsadziłem weń rękę, by złapać Cosia za grzbiet.
- Wyluzuj mały. Trzeba cię odesłać tam, skąd przylazłeś.

Gdy złapałeś go za grzbiet, przez cień stworek zmniejszył się do swojego poprzedniego rozmiaru, ale wciągnął Cię do rzeczywistości cienia.

Świat podobny do rzeczywistego, ale monochromatyczny i dużo bardziej "obcy", a przez to niebezpieczny. Nie do końca wiedziałeś co tu robisz, co nie przeszkadzało stworkowi Ci się wyrwać i poczuć jak w domu. Zaczął biegać wokół Ciebie.

- Trzeba cię jakoś nazwać... - chwila milczenia - Mohawk. Pogłaskałem go, po czym ruszyłem wprost. gotów do odparcia ewentualnego ataku. Cały czas spoglądałem na Mohawka.

Monochromatyczny świat przypadł mi do gustu. Był jednolity i wyrazisty w kształty.

Mohawk kilkukrotnie skopiował Twój ton głosu i powtórzył - Mohawk! Mohawk! Mohawk! Mohawk!

(zupełnie jak pokemon, nie?)

Dziwne, że Ty i Mohawk zachowaliście kolory...
Na tyle dziwne, że w tym pokręconym świecie to przyciąga uwagę bardziej, niż bieganie nago po rynku miasta...
- Przybysz, podróżnik... Czego szukasz w tym zapomnianym przez bogów świecie? - głos dochodził z każdej strony. Poczułeś się jak w pułapce.

- Nie jestem przybyszem, byłem tu kiedyś. Pewnie mnie nie zauważyliście. Uczeń Lisa Ognia, tego który kroczył przez wasz świat. Teraz ja, tak samo jak on, krocze przez cień. Jestem Cieniem. mówiłem szeptem. Wiedziałem że mieszkańcy tej krainy i tak mnie usłyszą. Czułem że coś się stanie. Byłem gotowy do uniku.
- A kim Ty... A raczej Wy jesteście? Po chwili przypomniałem sobie, że mieszkańcy tej krainy nie przepadają ze odpowiadaniem na ich pytania pytaniami.
- Szukam sposobu, by kogoś ocalić.

- Kroczący przez cienie to tylko turyści. Nic tak naprawdę nie wiedzą o tym świecie, choć sądzą inaczej. Są jak wędrowcy, którzy mają swoje ulubione miejsca na szlaku i sądzą że znają je na wylot, ale nigdy nie byli w nich dłużej, niż stosunkowo krótka chwila...
Zobaczyłeś "w oddali" dwa intensywnie niebieskie punkty. W oddali jednak było złym sformułowaniem, dystans i odległości w tej rzeczywistości były w rzeczywistości inne, niż na to wygląda.
- Ty, Twój Mistrz, czy jak go tam zwiesz... Ogromna ilość osób, które polegają na mocy tej rzeczywistości, wy nic nie wiecie o cieniu. Potraficie tylko wejść, nagiąć do własnej woli maleńki kawałeczek cienia, po czym uciekacie do swoich spraw i do swojej rzeczywistości. Każdego jednak próbowałem na chwilę zatrzymać i zapytać o cel wizyty tutaj. Z reguły nie słuchano moich słów do końca.

- Możesz gdzieś zapisać, że udało ci się tego dokonać. O ile jest to możliwe. Zacząłem powoli iść w stronę punktów. Byłem jak osoba czekająca na rozkaz, zawsze gotowa. Delikatnie stąpałem po monochromatycznej "ziemi" tej krainy.
- Pozwól że zadam ci Dwa pytania. Kim jesteś i czy wiesz coś o niejakich "horrorach"

- Nie zrozum mnie źle, mam sporą wiedzę na temat tego jak Twoja rzeczywistość działa. O "horrorach" jednak słyszę po raz pierwszy, chyba że chodzi Ci o koszmary senne, wtedy polecam się napić czegoś ciepłego przed snem.
Po kilku chwilach stanąłeś przed humanodiem. Niebieski kolor skóry, świecące oczy, ubrany tylko w spodnie, gość miał tatuaż, który pokrywał całe Jego ciało...
- Jestem Ryze, a Ty?
Zaraz potem dołączył do was Mohawk. Ryze wyraźnie się nim zainteresował
- Ciekawostka. Zachował chromatyczność, wydaje się do Ciebie przywiązany. Chyba sam go powołałeś do istnienia... Masz świadomość co to?

- Peri'an Phiro, znany również jako ten-cholerny-elf-ukradł-moją-sakiewkę. Podałem mu dłoń.
- Nie wiem co to, ale nazwałem go Mohawk. Jeżeli wiesz co to, byłbym wdzięczny, gdybyś mnie uświadomił. - wziąłem Mohawka na ręce. po czym zacząłem go głaskać po "głowie".
- Co do horrorów, mam na myśli coś co przypomina demony, gdy się je "zabije" zamieniają się w czarną maź.