Wnętrze

Nawy boczne są oddzielone kolumnami. Jest dużo ławek, które skierowane są w stronę ołtarza (dziwne, co nie?). Nie zapominajmy, że na tyłach, przy wejściu, są schody prowadzące do części orkiestralnej i chóralnej.

Pchnęła ogromne drzwi katedry, a kiedy za nią się zamknęły, zapanowała kompletna cisza, jakby te wrota były dźwiękoszczelne. Wzdrygnęła się lekko, bo nagła głucha cisza przyprawiała ją o ciarki. Taki spokój... aż dziwne.
Zaczęła iść głównym przejściem, kierując się w stronę ołtarza.

[zrobię moment jakbym dopiero sie pojawiła]

Nagle w centrum tej ogromnej katedry pojawiła się mała dziewczynka o długich i jasnych włoskach. W oczach miała szkarłatne łzy które spływały po jej pulchnych policzkach. Ubrana była w piękną suknię dopasowaną do jej ciałka.
-DZIADKU!!
Wykrzyknęła nagle a jej drobny głos rozniósł się po całej katedrze. Osunęła się na ziemię tak gdzie się pojawiła i cicho łkała.

Głośny krzyk rozniósł się echem po katedrze, a Loara mimowolnie podskoczyła. Najmniejszy szmer odczuwała jak wyraźny dźwięk, a co dopiero krzyk tej małej.
- Hej... nikogo tu nie mam - powiedziała, stając nad nią. - Czemu płaczesz?
Przyglądała jej się z zainteresowaniem.

Gdy usłyszała jakiś dźwięk dochodzący z nad głowy podniosła lekko główkę do góry. Otworzyła swoje duże oczka ukazując piękne jasne tęczówki na których nadal widać było szkarłatne łzy. Obecnie stała przed nią jakaś pani, o pięknych włosach i zielonych oczkach.
-Dziadek?
Zapytała się już cichym głosem, wciąż łkając cicho. Patrzyła na nieznajomą. Co prawda Dziadek uczył by nie zadawać się z nieznajomymi ale jego nie było. Odesłał małą od siebie w chwilach gdy odchodził z tego świata, a mała wciąż nie zdawała sobie sprawy z tego co się dzieje wokół niej.

Spojrzała na nim zdziwionym wzrokiem, zamrugała. Dziewczynka była jeszcze mała, wyglądała na góra 5-6 lat.
- Babcia jak już - mruknęła jakby do siebie. - Ale czy ja wyglądam na osobę w podeszłym wieku...?
Przykucnęła przy niej.
- Nie, nie jestem twoim dziadkiem. Nie ma go tu - wyciągnęła do niej rękę. - Ale mam na imię Loara.

Dziewczynka przetarła delikatnie oczy przecierając łzy. Na szczęście ich już nie przybywało do czasu. Gdy usłyszała że dziadka tutaj nie ma posmutniała. Znów zaczęła płakać, jednak tym razem szybko się pozbierała.
-A wiesz gdzie on może być?
Zapytała z iskierkami w oczach, mając duża nadzieje na dobrą odpowiedź od Loary. Pomimo całego zapłakanego wyglądu mała Shayla wciąż miała w sobie urok, który przyciągał do niej wzrok.

Gdy zalała się nową falą łez, otwarła je swoimi kciukami. Uśmiechnęła się do niej ciepło.
- W takim razie zgubiłaś go? - zapytała z myślą, że dowie się więcej. - Przykro mi, nie wiem jak wygląda twój dziadek.
Przyglądała jej się z zaciekawieniem. Dawno nie widziała tak małego dziecka.
- Ale jestem pewna, że ty wiesz jak on wygląda. A skoro ty wiesz, to pomogę ci go szukać.
"Kto wie? Może dziadek da jakąś nagrodę...?"
Nie miała złych intencji.

Kiedy usłyszała pytanie czy go zgubiłam pokręciłam przecząco głową.
-Dziadek mnie tutaj przysłał, niedawno. Myślałam że dotrze tutaj po mnie.
Mała pociągnęła kilka razy nosem. Nie miała przy sobie żadnych chusteczek a wiedziała że nie powinna się wycierać o suknie. Tata ją tak zawsze uczył. Gdy Loara wspomniała jak wygląda, Shayla ożywiła się wstając na nóżki. Miała nadzieje że jak go opisze, to ta miła Pani pójdzie z nią go poszukać. W końcu zawsze mógł "wylądować" trochę dalej od niej.
-Był taki duży - zaczęła opisywać, a przy każdej czynności mocno gestykulowała.
-Miał długą siwą brodę i wąsy jak i włosy, pod którymi ukrywał swój wspaniały uśmiech - na samą myśl Shayla się uśmiechnęła.
-Był ubrany w długą granatową szatę i był schorowany ostatnio co widac było po jego twarzy.
To ostatnie wprawiło ją znów w smutek, ale nie chciała już smucić sie przy tej Pani.

- Pozwolił ci samej wyruszyć w niebezpieczną podróż? - zapytała z niedowierzaniem i zmarszczyła brwi.
Słuchała dokładnie opisywanego przez nią mężczyznę. Aha, typowy starszy pan. Broda, siwe włosy, widoczne zmęczenie na twarzy. Jak każdy inny starszy pan! Chociaż ta mała z pewnością by go rozpoznała.
- Długo trwała twoja podróż?
Musiała widzieć. Jeśli tak, to dziwne by to było.

-Podróż, jaką podróż?
Zapytała patrząc z pytaniem na panią. Obecnie cały czas stała i miała jej twarz przed oczyma.
-Jestem tutaj od kilku minut a widziałam Dziadka, zanim się tutaj pojawiłam.
Mała dopiero teraz spostrzegła gdzie sie znajduje. Szybko ogarnęła cała katedrę czasami wzdychając z wrażenia. Bardzo jej sie tutaj spodobało, choć wolała by było tutaj więcej roślinności.

- Powiedziałaś, że dziadek cię tu przysłał, więc inaczej mówiąc to była podróż. Kiedy ostatnio widziałaś dziadka?
Usiadła na zimną posadzkę.

-No przecież mówiłam że przed chwilką widziałam. Był w łóżku.
Mała prawie że wykrzyknęła te słowa. Jak dorosła osoba nie może zrozumieć tych słów. Mała tak się szybko denerwuje i zmienia swoje zachowanie. Chyba to przez tą krew Wili.

- Przed chwilą...?
Nic nie rozumiała. Dziadek ją tu wysłał i obiecał, że dotrze tu zaraz po niej, ale go nie było. Może małej się to przyśniło?
- Słuchaj, jeśli przed chwilą, to może warto jeszcze zaczekać? Może twój dziadek właśnie tu powoli dociera?
Nie wiedziała co o tym myśleć.

-Ale on był taki słaby gdy mnie teleportował.
Shayla właśnie miała przed sobą widok schorowanego dziadka. Ona sama wiedziała że na niego przyszedł czas ale nie chciała przyjąć do wiadomości. Pomimo młodego wyglądu, szybko pojmowała różne informacje.

- Ach, teleportował.
I do tego był słaby. Już wszystko wiedziała.
- Słuchaj, dziewczynko - zaczęła. - Myślę, że już nie zobaczysz dziadka.
Nie potrafiła być delikatna. Nie obcowała na co dzień z dziećmi.

-Jestem Shayla, Shayla Santo.
Mała nagle zdała sobie sprawy że pani się jej wcześniej przedstawiła a ona nie. Tak więc gdy to zrobiła ukłoniła się lekko. Gdy usłyszała że dziadka nie zobaczy spuściła główkę w dół.
-Czyli Dziadek Czas go pochłoną.
Mówiła tak gdy czas zabierał ludzi. Nauczyła się tego od Dziadka. On tak też mówił gdy zawsze dopadała ją "zapaść".

- Miło mi. Jak już wiesz, jestem Loara.
Uścisnęła lekko jej dłoń i potrząsnęła nią. Chwile potem puściła i skinęła głową.
- Tak, dokładnie - odparła. - Ale nie martw się. Twój dziadek jest teraz w lepszym świecie, gdzie niczego mu nie brak.
Mówiła z cieniem uśmiechu na twarzy.

-Mi tez miło.
Dziewczynka się uśmiechnęła ukazując swoje równe ząbki i także ściskając dłoń Loary.
-Wiem.
Mówiąc to otrzepała delikatnie swoją sukieneczkę po czym ruszyła do jeden z bliższych ławek. Tak przyklęknęła i zaczęła się modlić. Nie była to modlitwa skierowana do jakiegoś boga czy do kogoś szczególnego. Po prostu stwierdziła że musi powiedzieć Dziadkowi wszystko czego nie mówiła, a także mu podziękować.

Obserwowała jej poczynania. Gdy mała zaczęła się modlić, Loara nie chciała jej przeszkadzać. Skierowała się pozornie do wyjścia, ale gdy była już przy wrotach weszła schodami na górę do części orkiestralnej. Zaczęła krążyć pomiędzy różnymi instrumentami.

Mała może i miała zamknięte oczy ale słyszała kroki Loary po posadzce. Otworzyła jedno oczko i wykręciła głowę by spojrzeć gdzie ona zmierza. Po chwili wstała i poszła za nią. Jej kroku nie było tak słychać tak samo jak Loary. Gdy była blisko zapytała się
-Lubisz instrumenty?

Drgnęła lekko. To dziecko miało tendencje do straszenia jej!
- Nie bardzo.
Potrafiła grać tylko na jednym i do tego nie była żadnym wirtuozem. Ot tak, dla przyjemności. Można by rzecz, że jest amatorką, bo jakoś specjalnie nie rozwijała swoich umiejętności.
- A ty?

Shayla zdziwiła się gdy Loara lekko drygnęła się na jej pytanie. Czy coś się stało że tak zareagowała?
-Nie, ja nie umiem na niczym grać. Jednak to Ty kręcisz się koło instrumentów.
Powiedziała jak gdyby nic i podeszła do jakiś organów. Zaczęła walić w klawisze jak popadnie.
-A Ty na czym grasz?
Nie mówiła na pani, sądziła że powinna ale w końcu była dorosła choć tego nie było widać.

Zakryła sobie uszy. Mała waliła jak popadnie, fałszując przy tym niesłychanie, a przecież Loara miała wyostrzony słuch! znalazła się za małą i przytrzymała ją za nadgarstki.
- Nie sądzę, by to był twój instrument - miała na myśli, że nie jest jej przeznaczony. - Chodź.
Zaprowadziła ją do pianina.
- To jest mój instrument.

Dziewczynka zauważyła że tak ostre dźwięki jej przeszkadzają. Zastanawiała się dlaczego. Przecież ludzie chyba aż tak nie reagują na dźwięki. Poszłam za Loara bez sprzeciwu. Stanęła przy instrumencie czekając na grę, gdy sobie coś przypomniała.
-Tak właściwie gdzie jestem
To pytanie chyba powinna zadać szybciej ale nie mogła, w końcu dopiero co pożegnała dziadka.

Usiadła na taborecie przy fortepianie (sory, wcześniej napisałam, że pianino, ale nie chce mi się poprawiać), ale nie przodem do niego, tylko tyłem. Patrzyła na dziewczynkę.
- To jest katedra - odparła. - Jeśli chodzi o dokładne miejsce. Ogólnie znajdujesz się na wielkiej wyspie, Avalonie.

-Katedrę to ja widzę
Powiedziała z sarkazmem. O tak mała i zadziorna. Czasami się to zdarzało gdy krew Wili działała w jej żyłach.
-Avalon? Ile ludzi tutaj żyje gdzieś? Są tutaj jakieś mieszkania?
Zapytała zastawiając się ile nowych osób pozna i jak będzie wyglądało tutaj życie. Zastanawiała się jacy tutaj są ludzie i czy żyją tutaj inne Wile. Czy w ogóle jakieś inne istnieją. Nie wiedziała że znalazła się na wyspie zamieszkanej przez inne rasy.

- Nie wiem, ale dużo.
Uśmiechnęła się do niej lekko i wstała. Taka mała dziewczynka nie mogła się kręcić sama po okolicy.
- Mogę ci załatwić mi ciepłe mieszkanie na kilka dni - zaproponowała. - Chcesz?

-Yhym
Kiwnęła zachęcająco główka i zastanawiała się jak ona tutaj przeżyje i dlaczego akurat tutaj Dziadek ją wysłał.
-A za co będę żyć?
Zapytała się patrząc swymi oczkami na Loarkę. Nie mówiła na razie nic o tym by grała. Przyjdzie na to czas.

Zastanowiła się. Loara nie była dobra w opiekowaniu się dziećmi... nie znała też nikogo, kto by mógł. Mogła wynająć jej mieszkanie na kilka dni, by miała gdzie spać, ale poza tym to chyba nic nie mogła dla niej zrobić.
- Nie wiem... - powiedziała szczerze. - Coś się poradzi. Nie masz żadnej rodziny?

Pokręciła głową kiedy zapytano o rodzinę. Jak dotąd nadal nie wiedziała czy jej rodzina żyje czy. Co się z nią dzieje i dlaczego ją porzucili. Choć do tego Dziadek miał swoje spekulacje które przekazał małej.
-Może pomagałabym w jakiś szpitalu?
Zaproponowałam nagle.
-Albo pracowała w jakiejś alchemicznej pracowni, dziadek tym się zajmował i mnie uczył
Wiedziała że musi jakoś zarobić na życie by przeżyć. Ścisnęła swojego królisia.

[zapomniałam wcześniej napisać ale Shayla zawsze ma przy sobie białego pluszaka-królika)

Uśmiechnęła się. Dobrze, widziała, że była to silna dziewczyna. Zamiast się rozpłakać, zaczęła myśleć.
- Myślę, że z tym szpitalem to dobry pomysł - odparła, patrząc na białego królika. - Zobaczymy jutro, co da się zrobić, hm?
Chciała skierować się w stronę schodów.
- Może już pójdziemy...?

-No dobrze
Mała złapała królika za rączką zaś drugą wyciągnęła w stronę Loary. Zawsze tak chodziła po lesie z Dziadkiem albo kiedyś z tatą, ale ten drugi lubił tez nosić mnie na baranach.
-A są tutaj jakieś sklepy z zabawkami? I nie umiem gotować
Mała była przygotowana na wszystko, i była mądra ale to nie znaczy że umiała robić wszystko co dorośli i więksi ludzie.

- Sklepy z zabawkami? Raczej nie, ale na targowisku jest pełno zabawek.
Westchnęła i złapała ją za dłoń. Zeszły razem po schodach.
- No więc chodźmy. W mieście pewnie znajdziemy jakiś wolny pokój.
Obie wyszyły z katedry.

[z/t - obie]

No cóż ruszyła z nią tam gdzie ją prowadziła.

[zt]

Sea zostawila gryfice sama poza katedra. Po pierwsze zwierzeta nie powinny tu wchodzic, a podrugie... Przybyla tu aby "oczyscic" siebie i zaczac zycie od poczatu. Usiadla na najblizej stojacej oltarza, lawie. Wciaz slyszala jej rozmowe z Loara. Dziewczyna, ktora pierwsza od dlugiego czasu nie chciala jejurazic swoja natarczywoscia. Szkoda, ze jest cocraz mniej istot o takich cechach pomyslala. Pozniej odprezyla sie i wsluchala w cisze. Dla nie, ktorych bylaby to dziwne lecz dla delikatnego sluchu Sei nie. Dzieki tej ciszy mogla spokojnie medytowac.
Jednak Lady ciagle nie mogla wpasc w trans. W koncu poddala sie z rezygnacja i zaczela zastanawiac sie co robi zle. W koncu przypomniala sobie. Ogien. To jego brakowalo.
Zauwarzyla przy oltarze swiecznik z mnustwem zapalonych juz swiec. Rozejrzala sie dookola, czy nikt jej nie obserwuje i szybko pobiegla po swiece, i jedna chcwile pozniej siedziala spowrotem na lawie.
Postawial swieczke na lawie. Ta wcale sie nie przewracala. Sea spojrzala "gleboko" w plomien i poczula, ze wszystko wokol niej wibruje. Usmiechnela sie do siebie i zamknela oczy...
Jednak nie mogla zrobic nic wiecej. Czula sie obserwowana. Lecz nie byla pewna przez co.

Sea otrząsneła się z głębokiej zadumy. Mimo to, że nie mogła zapaść w trans, czuła że teraz może zacząć wszystko od początku. Odłożyła świeczkę na jej miejsce i ruszyła w kierunku drzwi. Tuż przed nimi zatrzymała się i odwruciła. Jeszzce raz spojrzała na ołtarz i wyszła. Chwilę później słychać było radosny skrzek Tagariji i trzepot szkrzydeł. Odleciała.

[zt]

To miejsce nosiło ciągle ślady tragedii, jaka miała miejsce w Laros jakiś czas temu. Ludzie pamiętali, lecz... większość z nich dawno przestała zadawać sobie pytania, co tak naprawdę się stało. Shilah też nigdy nie miała ochoty o tym rozmyślać, wracać myślami do tamtego dnia - i do swojej głupoty.
- Głupia mała siksa - westchnęła pod swoim adresem.
Gdyby tak... można było zrobić cokolwiek, żeby nie być już tym przeklętym tworem, który miał małą kulkę zamiast serca. Ale wiedziała, że to niemożliwe. Życie bez perspektywy śmierci zrobiło się puste i nudne. Zero przyjemności, adrenaliny...
Przechadzała się bez pośpiechu, trzymając dłonie splecione za plecami, z oczami utkwionymi w wysokim sklepieniu. Katedra nie zapadła się wbrew plotkom. A przynajmniej, nie w całości. Stawiała kolejne kroki jakby do rytmu jakiejś melodii - jakby w tańcu.

(Gear)

Dodatkowym powodem do bycia zdołowaną było to, że Thane z niewiadomego powodu czuł się wybitnie szczęśliwy. Niestety wywoływało to u Ciebie odruch wymiotny. Na szczęście dzisiaj od rana, poza kolejną dłuższą chwilą szczęśliwości, był w bojowym nastroju, wypełniał go gniew. Na szczęście, bo średnio uśmiechało Ci się kolejne wymiotowanko.
Katedra w dziwny sposób zatrzymała w sobie aurę bólu i zapach krwi tu rozlanej. To w rytm ostatnich oddechów ludzi tu zamordowanych tańczyłaś, w jakiś sposób słyszałaś ich mimo tego jak dawno to było.
Najgorsze było Twoje poczucie bezcelowości. Dołączenie do horrorów było niewątpliwie świetną decyzją, problem w tym że na dłuższą metę okazało się bezcelowe. Wszystkie horrory, jakie poznałaś zginęły, nie miałaś żadnego kontaktu z resztą swojej rasy.
Wyczułaś kogoś w katedrze. Człowiek, który wydał się znajomy, choć nie jesteś w stanie stwierdzić kto to.

Zrezygnowana usiadła na starej ławie. Było tu dużo kurzu i jakiegoś pyłu, ale nie przejmowała się tym wcale. Przygładziła suknię.
Czuła się fatalnie. Bez źródła energii. Na wyczerpaniu, zupełnie, jakby umierała...
- ... ale czy horror może umrzeć z wycieńczenia?
Cholera wie. Nawet ona sama nie wiedziała.
Wpatrywała się w sufit. Wszyscy wokół byli szczęśliwi, nie było kogo ranić. Gdy powiedziała Avenamowi, że brała udział w rozgromieniu Laros... przez chwilę był cudownie zrozpaczony. Ale wybaczył jej i uczucie minęło...
A Thane... musiał mieć udane życie seksualne, bo chwilami czuła się, jakby miała wyrzygać własne bebechy. Ale nie tylko to ją wkurzało...

//Gear, odbijam ci Kel - Event.

Poczułaś coś dziwnego. Jakby nagle zrobiło się zimniej... i ciemniej?
Mrugnęłaś.
Zaczynało się ściemniać. Jakby nadchodził wieczór. Z oddali dochodziło jakby krzyki przerażnia.
Mrugnęłaś znów. Tym razem przez ułamek sekundy widziałaś całe miasto w płomieniach i dwie postacie - jedną dużą, drugą smukłą.
Po głowie przebiegła Ci myśl, że jest dopiero po południu! Mimowolnie wstałaś i wyszłaś z katedry. Twoim oczom ukazało się zaćmienie słońca. Do tego tłum panikujących ludzi. Zewsząd można było słyszeć krzyki typu "ratujcie się", "koniec świata" i tak dalej. Byłaś co najmniej skonsternowana cała sytuacją. Do tego zauważyłaś, jak zbiera się mgła. A ty poczułaś lekki przypływ energii. Tej energi.

Wiedziona dziwnymi uczuciami powoli podniosła się i ruszyła ku wyjściu z katedry. Nie do końca wiedziała, co takiego działo się wokół - bądź w jej głowie - ale czuła... TO.
Wzięła głęboki wdech.
Strach. Rozpacz. Trwoga absolutna... wiodły ją przed siebie i przywołały na jej twarzy uśmiech, o którym zdążyła zapomnieć. Zacisnęła palce na połach sukni.
Rzuciła okiem na swoje stopy. Mgła gęstniała, lub tak jej się po prostu wydawało.
Wydech.
- Halo...?

Gdy wyczuła głos, zadrżała. Mówił... straszne rzeczy. Ale bardzo miłe, bardzo kuszące. Czuła, że nie uda jej się długo opierać.
W sumie, co jej pozostało?
- Kim jesteś? - szepnęła.
Obejrzała się na nieznajomą postać, ale już jej nie było. Czarne słońce... działo się tu coś, czego nie potrafiła określić, i nieznajomy dobrze wiedział, co to takiego.
- Powiedz mi więcej - zażądała.
Gdzieś przed nimi coś musiało się stać, bo poczuła nagłą falę radości.

Wpatrzona w oblicze kapłana, schyliła lekko głowę w geście szacunku.
- To jakieś wizje - rzekła do siebie. - Tego tu nie ma, ale dzieje się w mojej głowie... do reszty oszalałam.
Ale energia była przecież prawdziwa. Czuła ją, nie wyobraziła sobie tego. Wracały jej siły - "umieranie" przeszło.
Powolnym krokiem ruszyła wzdłuż ławek pełnych ludzi. Czuła na sobie ich oskarżycielskie spojrzenia, ale wzrastająca nienawiść dodawała jej sił.
- To ludzie, których zabiłam, tak? - zwróciła się do kapłana. - Powiedz mi, panie. Kimże jestem?
Mimowolnie uśmiechnęła się kątem warg, ukazując kły.

- Elf? - powtórzyła. - Nie było z nami żadnego el...
Ból. To coś, co miała w głowie cholernie bolało. Ale był to bardzo dziwny ból, bo jakby... nie dotykał niej samej, mimo to wyczuwała go wyraźnie.
Odruchowo osłoniła głowę przed odłamkami szkła.
No tak... przecież tamtej nocy tak naprawdę zabiła tylko jedną osobę: swojego smoka.
- Kapłanie! - zawołała. - Dlaczego nie możecie przejść? Dlaczego jesteście przeklęci? Ten elf, kim on jest?
Przycisnęła dłoń do skroni. Sama nie potrafiła określić, czy ten okropny hałas dawał jej więcej przyjemności, czy bólu. Czuła przypływ ekstazy - a mimo to chciała, by się skończył.
- Kapłanie, odpowiedz mi!

Oglądała to wszystko nie ruszając się ze swojego miejsca.
Znała tę twarz. Zdaje się, że nigdy nie poznała imienia tego elfa, ale bez wątpienia był to przyjaciel Thane'a, który również brał udział w uroczystościach. Pamiętała dokładnie moment, w którym został oblany alkoholem przez dwie urażone kochanki.
- Widzę, że nie tylko ja zdradziłam - odezwała się, gdy przedstawienie minęło.
Z jakiegoś powodu miała ochotę porwać tego elfa na kawałki. By chwilę potem ktoś rozszarpał ją samą.

- Rozumiem, że szykujecie coś na wzór odwetu, kapłanie?
Zwróciła się znów w kierunku ołtarza. Zaskakujące, jak w świątyni było czysto pomimo rzezi, jaka miała tu miejsce. Ani śladu trupów. Jeśli nie liczyć oburzonych dusz.
- Wybacz mi bezpośredniość panie, lecz nie bardzo macie się na kim mścić. Horrory nie żyją. Wspomnianego tu elfa raczej nie znajdziecie w okolicy, nie wiem, gdzie przebywa. Chyba, że macie ochotę dokonać pomsty na mnie.