Mini wodospad

Tam, gdzie grunt się kończy, a woda z potoku spada w dół, czyli niewielki wodospad. Jest to oaza spokoju, w której można się wyciszyć po burzliwym dniu lub wygrzać na płaskim głazie.

Sinikar zamiast iść według wskazówek kowala uznał że pozwiedza wyspę... "trochę" mu zajęło wydostanie się z lasu ale koniec końców dotarł tutaj. " Pięknie tu..." Pomyślał i usiadł na jednym z głazów przy wodospadzie. Wodospad tworzył taki miły, kojący szum... " Jak za edeńskich lat." Pomyślał i wsłuchał się w szum wody zrzucając czarny płaszcz i rozpozcierając skrzydła.

W końcu po jakimś czasie siedzenia na kamieniu który wyglądał jak kryształ lodu Sinikar wstał. Założył z powrotem swój płaszcz. " Trzeba jeszcze pozwiedzać." Pomyślał i ruszył w las. Znów błądząc jakiś czas wrócił do miasta z którego zaczął. "Chyba bez pomocy tutejszych za wiele nie zdziałam." Uśmiechnął się i wrócił do miasta.
[z/t]

Przyszedł tutaj po walce, żeby się odprężyć. Usiadł sobie na głazie, a pod nim płynęła woda. Spoglądał jak sobie płynie. Czemu darował życie, temu który go zaatakował i jeszcze go wypuścił? Ta myśl ciągle chodziła mu po głowie. Nie wiedział co się z nim dzieje. Możliwe, że mięknie, lecz wtedy by już nie mógł być wojownikiem, dlatego musi znowu stać się taki jak zawsze. Krwawy morderca z wojny.

Tygrysimi łapami stawiała kroki na mokrych kamieniach. Uważała, by nie ześlizgnąć się feralnie do wody. Nie lubiła tego. A chciała się napoić.
Gdy zeszła w dół, zatrzymała łeb przy wodzie. Wyczuła kogoś.

A on trzymał się na zdrowym dystansie wobec wodospadu. Woda. Zimna woda! Nie zniósłby tego, gdyby tam wpadł!
Podrapał się po nagim ramieniu i wrócił do szukania grudek minerału.

Dalej siedział na kamieniu, patrząc w wodę. Dlaczego on go puścił? Mógł zakończyć jego cierpienia. Wątpił, że potrafi się zmienić na lepszego. Chwycił za małego kamienia i wrzucił go ślepo do wody.

Spostrzegła niedawno poznanego chłopaka. Ok, nie musiała się niepokoić. Wyczuwała w pobliżu jeszcze kogoś, ale nie był on na tyle blisko, by móc jej zagrażać.
Pochyliła się, stojąc na płaskim głazie i zaczęła chłeptać wodę (tak jak u mnie w podpisie).

Usłyszał jakiś szelest i dostrzegł tygrysa tuż przy wodzie. Przypomniał sobie dziewczynę, która gościła u niego w kuźni jakiś czas temu, być może to była dobra. No ale cóż, nie przyglądał jej się wtedy na tyle, żeby od razu rozpoznawać wszystkie zwierzaczki.
Gdy spojrzał w tamtą stronę, mógł także dostrzec nieznaną postać siedzącą na skałach.
- Uważaj, bo zlecisz. Ślisko tu - ostrzegł.

Był tak zamyślony, że nic nie słyszał. Każdy by mógł w ten sposób łatwo go zabić. Wrzucał sobie tylko kamienie do wody. Nie obchodziło go to co dzieje się do o koła niego. Usłyszał jakiś tylko głos, lecz nie zwrócił na to nawet uwagi. Pewnie to i tak nie do niego.

Kiedy już się napoiła, usłyszała inny głos. Pewnie należący do tej osoby będącej w pobliżu.
Podniosła łeb, rozejrzała się. Dostrzegła Graya.
"Hjehjehjehjehje... "
Stanęła na równych łapach i zaszarżowała na niego . Jak tylko chłopak usłyszał odgłos czegoś szybko biegnącego i odwrócił się, Loara wskoczyła na niego, przewracając go. Przygwoździła jego ramiona łapami do podłoża i oblizała mu twarz.
- x3

Ignorant.
- Eh stary...
W tym momencie dostrzegł szarżującego kota. Albo to Loara albo to morconie mięso ładnie pachniało. W pierwszym odruchu chciał złapać się gałęzi nad głową i podciągnąć, ale niestety zdążył już wyjść z pomiędzy drzew i był na wolnej przestrzeni...

BUM!

- P-przestań! >< - jęknął głośno, kiedy miał już mokrą całą twarz. - Błuueee! Nie śliń mnie!
Próbował zdjąć z siebie wielkiego kota.

Gdy skończył się kamienie wystawił rękę do przodu, a na niej pojawiła się kula stworzona z wirujących błyskawic. Nie miał co robić, więc wolał trochę bardziej kontrolować to. Wirująca kula jest trudna do utrzymania, nawet dla arcymaga. W jednej chwili przestał obracać kulą, a piorun wystrzelił mu z ręki i przebił drzewo na pół, które było po drugiej stronie wodospadu. On sam od leciał do tyłu waląc tyłem w drzewo. Nawet nie chciało mu się podnosić. Ta technika jest tylko dobra, gdy kulą wbije się w coś.

Wyszczerzyła wesoło kły. Nie miał się co martwić . Nie miała wścieklizny, a nawet nie śmierdziało jej z pyska!
Machała wesoła ogonem, leżąc na nim przez chwilę i maltretując jego twarz. Ale tylko przez chwilę! Potem to już nie było wcale takie fajne .
Już po chwili zrobiło mu się lżej. Loarka w ludzkiej postaci była znacznie lżejsza.
- Ops!
Sturlała się z niego szybko, bo cała sytuacja nie była zbyt... brak mi słów .

Usłyszała jakiś... huk. Spojrzała na miejsce, w którym wcześniej był Al. Nie było go tam teraz.

Odetchnął, kiedy wreszcie Roar z niego zlazła, zadał koszulkę do góry odsłaniając wzorzysty brzuch, i zaczął wycierać sobie twarz.
- Za co to...?
Usłyszał huk. Poderwał się do siadu, zobaczył jak ktoś rąbnął w drzewo, więc podniósł się i podbiegł do niego truchcikiem.
- Ty tam! Żyjesz?

Spojrzał znowu w góry, spoglądając na gwiazdy. Ktoś do niego podszedł i nawet na niego nie spojrzał.
- Tak. - powiedział spokojnie, dalej siedząc pod drzewem.

Wyszczerzyła ząbki . Geez, jak nie kły, to ząbki!
- To tak na przywitanie ;]
Podniosła się z ziemi, w biegu otrzepując sukienkę.
- I chciałam cię przewalić!
W szybkich podskokach znalazła się przy Alu.
- A ja gooo znaaam - zanuciła. - Ej, ty, dobrze się czujesz? Rąbnąłeś nieźle w drzewo.

- Musisz być silnej rasy, co? To pieprznięcie było niebagatelne - mruknął, patrząc na nieco poszkodowane drzewo.
Zerknął na Loarkę.
- Nie rozumiem twoich skłonności.

- Nie, nie, nic mi nie jest. - po chwili wstał wolno i złapał się prawą rękę tyła głowy, później spojrzał na nią i zobaczył całą we krwi. Drzewo tak samo. Po chwili zaczęło mu się kręcić w głowie. Przeszedł kawałek tak jakby był pijany i usiadł przed przed wodą tracąc przytomność.

Zerknęła w bok, na Graya.
- Nie masz pojęcia, jak zarąbiście spadasz
Przytrzymała Ala. Nie interesowały ją nowo poznane osoby i nie obchodziło ich, co się z nimi stanie. Może jedynie obchodzili ją ci, którzy wydawali jej się być ciekawymi osobami. Al nie przyciągnął jej uwagi tak bardzo, ale jakoś nie chciała, by stała mu się krzywda.
Kiedy zobaczyła krew, nie puściła go. Ale po chwili zsunął się na ziemię, tracąc przytomność.
- No ładnie... do miasta kawałek drogi jest.

- Jak fajnie spadam...? Sadystka.
Kiedy zobaczył, jak nieznajomy się osuwa, stał już przy nim i wziął go pod ramię.
- No, jest kawałek. Potrzymaj moją torbę.
Zdjął białą koszulkę, która i tak była tylko strojem roboczym i rozdarł ją na pół. Jedną połowę umoczył w wodzie (jakoś...), zrobił z niej kompres, a drugą połową materiału owinął mu głowę. Zarzucił go sobie na plecy.
- No to go zanieśmy .

- Nie, co ty gadasz
Przytrzymała jego torbę. Kiedy przerzucił Ala przez ramię i ruszył naprzód, dotrzymała mu kroku.
- No, nieładnie byłoby go tu zostawić na pastwę sępów
Wyruszyli w stronę miasta.

[z/t - skrzydło szpitalne]

April zmęczona bezcelowym włóczeniem się po mieście, postanowiła odpocząć na łonie natury. Wybrała się zatem poza miasto. Po dłuższej chwili wędrówki znalazła się przy nie wielkim wodospadzie. Rozsiadła się na na dużym głazie, przymknęła oczy i wsłuchiwała się w szum wody.

Chyba trochę zabłądziłem po drodze do miasta, gdyż trafiłem tutaj. Chociaż, po zmroku zawsze się gubiłem.
Szedłem przed siebie, rozglądając się dookoła. W ogóle nie byłem świadomy obecności kogoś poza mną.

April nagle wyczuła czyjąś obecność. Podparła się na łokciach, otworzyła oczy. Zaczęła wypatrywać jakiejkolwiek istoty. Po chwili dostrzegła postać. Wstała otrzepała sukienkę.
-Kim jesteś?-zapytała nieznajomego.

Nagle usłyszałem czyjś głos. Trochę mnie to wystraszyło, nie spodziewałem się tu nikogo.
- A kto pyta?
Odwróciłem się w stronę, z której dobiegł głos. Dopiero teraz zauważyłem zarys postaci siedzącej na kamieniu.

Nie widziała go dokładnie.
-Nie odpowiada się pytaniem na pytanie... to ja tutaj byłam pierwsza-ugryzła się w język, nie wiedziała z kim ma do czynienia, była tam sama, więc dlaczego się nie bała?
Nie usłyszała odpowiedzi, więc ponowiła pytanie nie ruszając się ze swojego miejsca, tak jakby było ono bezpieczne.
-Tak więc, przepraszam. Kim jesteś?

- Dobra, niech ci będzie... Jestem na wpół umarłym zabójcą złych dusz, ogólnie mówiąc. A nazywam się Raziel.- przedstawiłem się.
Postanowiłem nie wnikać w jej dane. Bo i po co mi to?

- Nie boisz się siedzieć tutaj sama? W całkowitej ciemności?- spytałem, uśmiechając się kątem ust. Chociaż tego uśmiechu nie dałoby się zobaczyć spod maski.

-Raziel... jak anioł, tyle że Ty nie jesteś aniołem. Co to za maska?-przyglądała mu się przez chwilę, a raczej konturom jego postaci, ponieważ przysłaniał go mrok
-Wybacz, jeśli jestem zbyt ciekawska, ale-wzruszyła ramionami-taka ma natura. Nie boję się...lubię ciemność i ciszę. I już nie siedzę sama, jesteś przecież Ty. -uśmiechnęła się blado. Oderwała wzrok od przybysza i wbiła go w ciemność.-Ja jestem April...

- Po prostu maska. Nic ważnego.- odparłem.
Przydałoby się jakieś światło...- pomyślałem. Niezbyt miło rozmawiało się po ciemku, bynajmniej według mnie.
Zmaterializowałem kosę i paroma zgrabnymi cięciami ściąłem kilka gałęzi, po czym ułożyłem ja w stosik. Następnie wszedłem w postać pół-ducha i przeniosłem się do świata spektralnego. Tak jak się spodziewałem, w okolicy łaził duch. Przywlokłem go na górkę z drewna.
- Wybacz...- dało się tylko słyszeć, po czym błysnęło jasne światło. Tak też powstało ognisko :3
Wróciłem do świata żywych.
- Niestety, odbiorę ci radość przebywania w ciemności.- powiedziałem dość wesoło, siadając przy ognisku.

Przyglądała się mu uważnie i w pełnym zdumieniu.
Uśmiechnęła się
-Nie szkodzi już się nasiedziałam w ciemności. Swoją drogą ciekawe rozpałka ...-pokręciła głową-bardzo oryginalny sposób rozpalania ogniska.
Sięgnęła do kieszeni i wyciągnęła do niego rękę. Otworzyła dłoń na której znajdowały się zapałki.
-Wiesz.. gdybyś tylko wspomniał.. no ale-zbliżyła się do ognia-Twoje rozpalanie bardziej mi się podobało.-Usiadła po turecku i wpatrywała się w płomienie.
-Zatem-zwróciła się do niego, lecz jej wzrok nadal był wbity w ogień-co Cię tutaj sprowadza?

- Tak, nie ma to jak rozwalić ludzką duszę dla ogniska.- zaśmiałem się.
Nie skomentowałem faktu posiadania przez nią zapałek. Zamiast tego pomyślałem nad odpowiedzią na pytanie.
- Właściwie to nie chciałem tu przychodzić. Po prostu zabłądziłem, jak zawsze po zmroku.

-No tak...-mruknęła-zabłądziłeś... czyli, że gdzieś zmierzasz-dodała bardziej do siebie niż do niego.
"Wszyscy gdzieś zmierzają, mają jakiś cel... tylko mi go brak''-pomyślała i westchnęła.
Wstała i poszła w stronę głazu gdzie zostawiła torbę z jedzeniem, wróciła do ogniska, usiadła i wyciągnęła jabłko. Popatrzyła na towarzysza.
-Hmm.. nie wiem czy Ty.. no wiesz, czy Ty jesz takie rzeczy?-rzuciła mu torbę-jeżeli jesz to proszę częstuj się.-powiedziała po czym wgryzła się w jabłko.

- Gdzieś. Tylko tyle można powiedzieć.- mruknąłem, zresztą zgodnie z prawdą. Nie miałem żadnego konkretnego celu poza dotarciem do miasta.
W międzyczasie April przyniosła jakąś torbę. I jak się chwile później okazało, w środku było jedzenie.
- Jeść nie muszę, ale mi to nie szkodzi...- powiedziałem, zdejmując maskę. Również wziąłem jabłko i oddałem dziewczynie torbę. Odgryzłem kawałek.
- Skąd jesteś?- spytałem ni z tego ni z owego.

Kiedy zapytał skąd jest trochę posmutniała. Nie lubiła mówić o sobie, o przeszłości..tak więc wypaliła:
-Dobre jabłko?- '' Dobre jabłko? tak błyskotliwe pytanie, ha! April nie ma co..."pomyślała.
-No i proszę, bez maski lepiej... - "skąd jesteś" to pytanie nie dawało jej spokoju. Może też dlatego, że nie pamiętała nazwy miasteczka w którym się urodziła. Po chwili jednak odpowiedziała.- Nie pamiętam nazwy miasteczka w którym się urodziłam, wszystkim którzy pytają odpowiadam, że jestem z Altar. A Ty Razielu? Skąd Cie przyniosło?

- Nie, jest okropne. A myślisz że czemu go jeszcze nie wywaliłem?- spytałem z uśmiechem, po czym złapałem kolejnego gryza.
- Zazwyczaj wchłaniam energię roślin, więc miło czasem zjeść coś normalnego.- dodałem po przełknięciu owocu.
Skąd jestem? Żebym ja to pamiętał... Na wyspie byłem praktycznie od zawsze, a w dodatku nie byłem zameldowany w żadnym z królestw. Wychodzi na to, że pojawiłem się znikąd :3
- Jestem tu odkąd tylko pamiętam. I też jestem Altar.

-Śmiej się ze mnie śmiej- pokazała mu język i szybko go schowała.
-Dlaczego jesteś dla mnie miły?-Ciekawiło ją to. I ciekawiło ją jej własne zachowanie. Zawsze stroniła od innych istot, nie rozmawiała z innymi, a jeżeli już to zamieniała dwa zdania i "do widzenia". Nie lubiła gdy ktoś patrzył w jej oczy,które swoim intensywnym kolorem przyciągały spojrzenia innych. Ukrywała je pod blond grzywką. W pewnym momencie dodała:
-Nie wiesz jaką bronią można zabić demona? Potężnego demona. Pogładziła się po bliźnie na karku przypominając sobie pewne zarysy jej przeszłości.

Dlaczego byłem miły? Bo tak.
- Mogę przestać być miły, skoro ci tak na tym zależy...- mruknąłem. Dojadłem jabłko i wywaliłem ogryzek w krzaki.
O patrzenie w oczy mogła się nie martwić. Jakoś zbyt dokładnie się jej nie przyglądałem, zdecydowanie przez większość czasu gapiłem się w ogień.
- Wybacz, ja się zajmuje duchami, więc nie mam jakiejś specjalnej taktyki na demony. Ale znam kogoś, kto może ci pomóc.

-Tylko zapytałam. Nie spinaj się tak. Więc? Kim jest osoba, która mogłaby mi pomóc? A zresztą...-zawahała się.- Sama sobie dam radę.-ruszyła w stronę miasta, obróciła się do niego i rzuciła przez ramię-Dziękuję za towarzystwo.-i zniknęła w ciemności.

[zt]

Śledziłem April wzrokiem, dopóki nie zniknęła pomiędzy drzewami.
Z powrotem założyłem maskę. Jak na razie nigdzie się nie wybierałem. Przyjemnie siedziało się przy trzaskającym ognisku, pod ciemnym, chociaż trochę zachmurzonym niebem.

Ojć, chyba trochę mi się pod drzewkiem przysnęło... Bynajmniej był już dzień. I padał lekki deszcz.
- Dobra, pora wracać do miasta.- mruknąłem do siebie, podnosząc się z ziemi. Przeciągnąłem się, poprawiłem kaptur i ruszyłem przed siebie.

[z/t]

Leżał na trawie. Na wznak, z twarzą w kępie jakiś kwiatków, przez co teoretycznie nie mógł oddychać. Ale w gruncie rzeczy nie miał z tym problemu.
Pociągnął nosem, kaszlnął.
- Umieram... zimnooo v.v

Szedł wolnym krokiem. Czuł się już lepiej, ale teraz potrzebował się uspokoić i zabrać myśli. Niestety zauważył ze nie jest tu sam, ale zauważył że nie znajomy jest zajęty wąchaniem kwiatków. Poszedł do końca brzegu tuz przy wodzie z wodospadu. Zdjął pasek do którego miał przymocowane swoje miecze o raz całą górną garderobę. Kiedy został już w samych spodniach ruszył powoli w kierunku wodospadu. Kiedy już pod nim był spuścił głowę i zamknął o czy starając się teraz uspokoić i zebrać myśli. W tym czasem woda zmywał z niego krew i brud który pozostał na nim po walce.
Oh jak dobrze dawno nie czułe tak zimnej i pobudzającej wody. To miejsce jest po prostu niesamowite aby odpocząć i zmyć z siebie brud i krew.
Pomyślał i rozkoszował się wodą która na nie go spadał.

Dziewczyna szła za chłopakiem rozglądając się po okolicy.Była tu pierwszy raz,ale miejsce niezwykle jej się spodobało.Również spostrzegła nieznajomego,ale nie zwróciła na niego zbytniej uwagi.Po chwili ruszyła w ślady towarzysza.Zrzuciła z siebie płaszcz,który wraz z mieczem i sztyletami wylądował na trawie.Dziewczyna odziana jedynie w sukienkę,która była w nie najlepszym stanie (tu i ówdzie byłą porwana) weszła pod wodospad pozwalając by woda obmyła z niej całą krew i brud.Czuła się świetnie.Tak chwila mogła by trwać wiecznie.Kiedy dziewczyna była już cała mokra wyprostowała się odgarniając z twarzy kosmyki mokrych włosów.Zaśmiała się dźwięcznie.

Słysząc jakieś śmiechy i chichy podniósł się do siadu, po czym utkwił wzrok w uroczej parce pod wodospadem. Chyba cieszyli się chwilą. Przeczesał włosy palcami, wzdrygnął się na samą myśl o zimnej wodzie wodospadu.
- Ja pierdziele, niektórzy to mają fajnie - mruknął do siebie.
Wyciągnął przed siebie drżące dłonie. Miał dużo czarnych śladów na palcach.
- Przesadziłem...?

Po chwili usłyszał śmiech dziewczyny, przez co otworzył oczy do połowy.
- Mogłaś być się nie śmiać staram się skupiać i uspokoić sobie oraz moją moc której jest jeszcze mało zabijania. Był bym wdzięczny. A po za tym ty tez spróbuj To bardzo dobry trening skupienia i odnalezienia wewnętrznej równowagi
Powiedzaił cichym i spokojnym głosem. Po chwili znowu zamknął oczy, spuścił głowę i się wyprostował, aby móc odzyskać skupienie i wewnętrzną równowagę.

-Przepraszam.
Powiedziała cicho,ale co miała robić? Była wolna,ta sytuacja napawała ją ogromną radością,ale spróbowała się skupić tak jak powiedział jej Kyoji.Zamknęła oczy,ale na jej twarzy wciąż gościł delikatny uśmiech.A jednak nici z uspokajania się.Z zamyślenia(o ile tak to można nazwać) wyrwał ją głos nieznajomego.Obdarzyła go wesołym uśmiechem.

Słysząc ciekawe rzeczy uniósł brwi wysoko i wyszczerzył kły. Natrafił na wzrok dziewczyny, po czym zbaraniał nieco, bo nie na co dzień, ktoś się tak do niego uśmiechał. W odpowiedzi jedynie skinął głową, jako że nieznajomy wyraźnie życzył sobie ciszy.
Zginał i prostował palce, żeby je rozruszać.

Nagle usiał wodzie i przyjął pozycję do medytacji (Taką ja w filmach). Woda sięgał mu teraz do szyi. Czuł się jak nowy. Jego siły wróciły do niego a równowaga wewnętrzna był na tym samy poziomie jak przed walką z bandytami.

Dziewczyna wciąż nie odzywała się,nie chciała przeszkadzać Kyojiemu.Również usiadła w wodzie,ta zaś sięgała jej do obojczyków.Wciąż zwrócona byłą w stronę nieznajomego chłopaka,a na jej twarzy wciąż gościł uśmiech.Ręką przeciągnęła po mokrych włosach.Jej czarne oczy lśniły radością.Wszystkie jej rany już się zagoiły,a siły wróciły.