Plaża

Wspaniały miękki piasek... zupełnie jak nad morzem. Niedaleko znajduje się pomost, z którego można wskoczyć do wody lub połowić ryby.
Jezioro zdobi wiele wodnych kwiatów oraz różnych... trzcin i chaszczy x_x

Przyszedł w to miejsce, ponieważ zawsze mu się podobało. Tutaj jest największy spokój i cisza. Nikt nie przychodzi tutaj bo się boją, lecz on nie. Także miał coś do zrobienia. Trzeba było zrobić coś, żeby Księżniczka była chroniona gdy go nie będzie w pobliżu. Wyciągnął z kieszeni bransoletkę i wyciągnął nad nią rękę.
- Possa la potenza che sono scesi sul braccialetto e lasciare che protegge la persona che lo indossa. - po wypowiedzeniu tych słów, z jego ręki błyskawice przechodziły na bransoletkę. Teraz kto ją założy, będzie chroniony przed mieczami, toporami, strzałami i tak dalej. Błyskawice same się objawią i zatrzymają wszelki atak, a do Alucarda dojdzie wiadomość, że ktoś zaatakował księżniczkę. Gdy już przechodzenie mocy skończyło się, schował ją do saszetki i położył się na piasku.

(bransoletka chroni Cię przed nogą Rashell? )

Niedaleko Alucarda spacerowała sobie Rashell w wiosennej zielonej sukience, słomianym kapeluszu i okularach przeciwsłonecznych. Śpiewała pod nosem "Wyjechali na wakacje wszyscy nasi podopieczni" i zerkała kątem oka na jezioro. Tradycyjnie musiała się o coś potknąć, a że to był znowu Alucard, to jego problem. Zanurzyła zatem nosem w piasek. W błyskawicami w oczach odwróciła się w stronę Alucarda.

-To znowu TY! Czy ty nie byłeś w poprzednim życiu głazem?! >.<

( Jak ja wiedziałem że to zrobisz, wiedziałem od razu haha! )

No i znowu na jego twarzy wylądowała noga. Jak on wiedział, kto to zrobił.
- Ty.... - powiedział cicho trochę zirytowany. - Nie masz już gdzie chodzić? - zapytał się spokojnie, nie ruszając się. Pod drugim razie przyzwyczaił się do tego.

-Hę?

Sprowadziła się do siadu, poprawiając uprzednio sukienkę, kapelusik i okulary, które spadły jej z nosa po wcześniejszym wyczynie kaskaderskim.

-A ty nie masz gdzie leżeć, pseudo-paniczu? -.- Tak się składa, że jeszcze nigdy nie przewróciłam się dwa razy o tę samą osobę. Kim ty w ogóle jesteś?!- pytała nabuzowana

Kim był, hm? On sam tego do końca nie ustalił. Dlaczego żyje? To akurat wiedział, żeby bronić królestwa. Dlaczego ma taki cel? Ciągle zadaje sobie te pytanie.
- Nie ważne. - powiedział spokojnie kładąc ręce za głowę i spoglądając na niebo.

Przyglądała mu się ze skupieniem i lekkim uśmiechem.

-Chyba jednak ważne, bo po zadaniu mojego pytania, zamyśliłeś się na moment. Jeżeli nie pamiętasz, jak się nazywasz, to nic nie szkodzi. Po kilku głębszych też tak mam Bądź, co bądź, ja się swojego imienia nie wstydzę- Rashell jestem.

Podała mu śmiało rękę.

Leżał tak sobie i słuchać co dziewczyna do niego mówiła, aż gdy usłyszał jej imię i zobaczył rękę, wtedy spojrzał na nią, następnie uścisnął jej dłoń.
- Alucard vi Britannia. - powiedział spokojnie wracając do swojego ciekawego zajęcia, które jest myślenie "Kim jest".

-Alucard- powtórzyła zdziwiona- Brzmi strasznie mrocznie, jak na taką pocieszną buźkę, jaką dysponujesz

Również się położyła i spojrzała w niebo. Najpierw oczywiście zdjęła okulary przeciwsłoneczne i położyła je obok.

-Co Ty widzisz w tych chmurach? Ja widzę tylko tyle, że zasłaniają słońce i przez to nie mogę się opalić- jęknęła.

Sinikar jak zwykle idąc przez las zgubił się... "Chyba się do tego przyzwyczaje." Pomyślał przedzierając się przez las. W końcu wyszedł poza teren lasu. A to co zobaczył nie bardzo mu się spodobało. Rycerz niedowiarek i upadła anielica z restauracji. Chociaż... Może trochę podokucza im? Tak tak pomyślał i to zamierza zrobił. Skrył się za jednym z drzew niedaleko ich. " Co by tu im zrobić?" Pomyślał. Wytworzył podmuch mrożącego powietrza które przymroziło anielicę do ziemi. Rycerzowi przymroziło jedynie ramię [lewe jeśli Rashell leży z lewej strony.]

- Co widzę w chmurach? Latają swobodnie po niebie nie mając zmartwień i tam gdzie je wiatr poniesie. - odpowiedział spokojnie dziewczynie, gdy nagle jego lewe ramie zostało przymrożone. Wiedział, że to czyjaś sprawka, ale żeby w takim miejscu?
- Co jest? - zapytał sam siebie próbując oderwać się z ziemi. Na początku nie mógł, lecz gdy użył większej siły dał radę wstać. Prawą ręką złapał za miecz i szybko go wyciągnął rozglądając się uważnie po okolicy. Dla łucznika teraz stanowi łatwy kąsek, lecz to nie był zwykł łucznik. Tak by pewnie od razu zaczął z strzał walić do nich.

W pewnej chwili poczuła się dosyć niepewnie, oparła się na łokciach i rozejrzała się. W tej chwili ujrzała "nadchodzący" podmuch wiattru. Zdążyła odwrócić twarz, ale zostały przymrożone jej ręce i większość ciała niżej.

-Czujesz satysfakcję, Archaniele? - wymówiła z trudem, nie mogąc odwrócić głowy z powrotem- Czujesz satysfakcję, atakując bezbronnych? Szkoda jednak, że tylko na tyle Cię stać.

Zobaczyła, że Alucardowi jakoś udało się wstać i wyciągnąć broń.

"Może jednak nie tacy bezbronni"- pomyślała.

-Al, uważaj. To Archanioł. Z nim nie ma żartów.

- To jest tylko dokuczanie upadła anielico. Ale jeśli chcesz się bić... Sinikar klasną w dłonie a lód odpadł od ciała anielicy. On sam wyszedł zza drzewa. Nie spiesząc się wyjął swój miecz. Od jego lewej dłoni przez całe ciało aż do miecza przetoczył się szafirowy płomień. Gdy zatrzymał się na mieczu całe jego ostrze zapłonęło tym szafirowym ogniem. - Zaczynajcie. Rzekł spokojnie.

Nie no to już chyba jakiś żart. Dowiedział się więcej w jednej chwili, niż chciałby wiedzieć. Ten dziwoląg wyszedł za drzewa, a bardzie jak to powiedziała Rashell "Archanioł". Miał gdzieś czy to Archanioł czy nawet sam Bóg, wróg to wróg.
- To ty. Mało ci. - powiedział spokojnie przyjmując pozycje bojową. Widać było, że posiadał magie, lecz to go za bardzo nie interesowało.

-Dokuczanie?- powtórzyła z drwiną- Jeżeli lubisz dokuczać to zapraszamy do etapu przedszkolaka, a nie Archanioła.

Wstała, cofnęła się kilka kroków, zamknęła oczy i skupiła się. Nad jej głową pojawiła się ogromna chmara czarnych motyli, która zaczęła "sklepiać się" na jej plecach i materializować w czarne skrzydła. Kilkanaście sekund później jej skrzydła były widoczne w całej okazałości. Rashell zamachnęła złowrogo jednym skrzydłem, a w jej ręku pojawił się ogromny złoty łuk.

-Skoro masz coś do mnie- jego zostaw w spokoju- powiedziała oschle.

- No to zaczynaj. Chyba że będziemy tak stać i przedrzeźniać się. Sinikar rozłożył ręce w bok podobnie jak skrzydła. Czekał... Był gotowy na wszystko z jej strony... Bądź tego rycerza niedowiarka. "Czy ja aby nie stałem się zły?" Pomyślał jednak po chwili odrzucił złe myśli.

Spojrzał tylko na tworzące się skrzydła, a potem wrócił wzrokiem na faceta. Co to były za czary? Nie widział jeszcze takich czarów na oczy, lecz jednego był pewien, nie może ich lekceważyć, ale także tchórzem nie jest.
- Myślisz, że się go boje? - powiedział spokojnie w stronę dziewczyny, po czym zaczął biec w stronę faceta, utrzymując królewski miecz w górze, ciągle trzymając gardę. Gdy do niego dobiegł wziął zamach i walnął go w prawą część jego ciała.

W trakcie, kiedy Alucard biegł na Sinikara, wypuściła serię złotych strzał, jednak nie prosto w Archanioła, tylko w punkty w pewnych miejsach od niego oddalone. Strzały wbite w piasek utworzyły dosyć duże terytorium, które nagle stało się ograniczone czerwoną linią łączącą wszystkie strzały ze sobą. Po dokonaniu tego, Rashell poleciała za Al'em, żeby go asekurować.

Czyli rycerz zaczął... Sinikar zablokował atak rycerza nieco osłabiając jego broń szafirowym płomieniem. Odepchną jego ostrze i wykonał szybki obrót zakończony cięciem z lewej strony przez tors. Czy uderzenie się udało czy nie Sinikar odskoczył do tyłu... Anielica nie próżnowała... Stworzyła arenę. To dobrze nikt się nie wycofa. Póki co zostawia swoją kartę atutową czyli magię na później. Poczeka aż oni zaczną używać magii.

Zablokował uderzenie łapiąc miecz za klingę, po czym jedną nogę wziął do tyłu ruszając znowu do przodu, lecz tym razem uderzając go z prostej linii, prosto w jego serce, próbując przebić go na wylot. Był ciekaw, czego teraz wypróbuje.

Kiedy Alucard zdobył się na kolejny cios, Rashell, przelatując nad Sinim, wystrzeliła w jego stronę strzałę, która miała na chwilę sprawić, że Archanioł będzie miał zachwiane zmysły (zwłaszcza równowagę). Na wszelki wypadek również wykonała w powietrzu unik, zakrywając większość ciała skrzydłami. Wylądowała za Sinikarem, tuż przy czerwonych liniach, które jakoś dziwnie błysnęły, jednak na razie nic z nimi nie robiła.

Sinikar unikając ciosu podskoczył pomagając sobie skrzydłami. Gdy głowa Alucarda była blisko kopną go prosto w twarz i wyrwał swój miecz rękoma. Niestety strzała Anielicy ugodziła go w kostkę przez co spadł na ziemię. Sinikar szybko się podniósł ale ciężko mu było utrzymać się na nogach przez tę strzałę. Przez chwilę myślał czy nie stworzyć burzy śnieżnej ale powstrzymał się od tego. Nie chciał być tchórzem. Gdy poczuł że anielica zanim wylądowała odskoczył w bok by mieć ich obydwojga przed sobą.

Gdy dostał w twarz, przewrócił się, lecz bardzo szybko się podniósł okręcając w lewo. Podniósł z ziemi miecz i szybko ruszył znowu na Sin'a, tym razem robiąc zamach od dołu użył przy tym dużo siły, żeby uciąć mu nogę, a jak by się udało nawet na pół w co wątpił.

Zerknęła przez ramię. W jej oczach było widać opanowanie. Po chwili jednak zamachnęła się gwałtownie i wystrzeliła strzałę w stronę...Alucarda. Strzała w locie przemieniła się w podmuch wiatru, który odepchnął zapewne zdezorientowanego Ala na kilkanaście metrów. W tym samym czasie Rash wyskoczyła ZA czerwoną linię, którą wcześniej utworzyła i ugodziła końcem łuku jedną ze strzał wbitych w piasek. Odskoczyła, a z czerwonej linii utworzyła się potężna fala ognia, która ruszyła prosto na Archanioła.

Sinikar zobaczył coś dziwnego. anielica odepchnęła rycerza kawałek dalej. Sinikar poczuł ciepło. Obrócił się w kierunku źródła ciepła i spostrzegł falę płomieni która leciała w jego kierunku. " O cholera." Pomyślał po czym wykonał gest w stronę ognia jakby coś odpychał. Wytworzył falę szafirowego ognia. Obie fale się zneutralizowały nawzajem. - Wystarczy! Wrzasnął Sinikar upadając na ziemię. - Czy naprawdę chcecie byśmy się pozabijali nawzajem? Wiem że to ja zacząłem ale czy to moja wina że mam taką naturę? Chyba nie. Mówiąc to wyciągną z kostki strzałę. Krew cieknęła mu potokiem ale urwał kawałek swojego czarnego płaszcza i zatamował krwotok. - Wiem że to moja wina. Wybaczcie. Mówiąc to odrzucił swój miecz w kierunku anielicy. - Zabij mnie jeśli chcesz. Nie będę się bronił. Kim ja się stałem? Ostatnie zdanie mrukną sam do siebie. - Stałem się potworem. Sam sobie odpowiedział.

Gdy odleciał, jego miecz walnął w drzewo. Po chwili wstał i wyciągnął miecz, następnie się odwrócił i zaczął biec w ich stronę. Zobaczył że Sin się poddał więc przyłożył mu miecz do gardła. Spojrzał na niego z spokojem.
- Nie wiem kim jesteś i nie obchodzi mnie to, ale rzuciłeś się na Rycerza Królewskiego, więc przez nadania mi tego prawa mogę pozbawić ciebie życia. - powiedział spokojnie ciągle trzymając na jego gardle swój długi miecz.

Nie ukrywała, że zachowanie Archanioła bardzo ją zdziwiło. Podeszła do miecza i wzięła go do ręki, obejrzała ze wszystkich stron.

-Cóż...- spojrzała niechętnie na Sinikara i odrzuciła miecz w jego stronę- Masz pecha, bo niestety jeszcze jestem na ujemnym stażu i nie mam sumienia Ciebie zabić. Chociaż...do trzech razy sztuka.

Spojrzała jeszcze w stronę Ala, żeby upewnić się, że nic mu nie jest. Okazało się, że Al już się pozbierał i ponownie rzucił się na ich przeciwnika.

-Zrobisz z nim, co będziesz chciał. Na mnie już pora.

Rzuciła im ostatnie, pozbawione emocji, spojrzenie. Skoro miała skrzydła, wzbiła się w powietrze i odleciała.

- A więc czyń swoją powinność rycerzu. Pomimo to iż ty pierwszy zaatakowałeś masz prawo mnie zabić. Zrób to. Zabij mnie bo stałem się potworem. Podczas gdy miałem być miłosiernym aniołem stałem się bezwzględnym zabójcą. Jak ja bym chciał cofnąć czas. Sinikar zakrył twarz dłońmi. Nie mógł już nawet na siebie spojrzeć. - Przybyłem tu by zostać już tu na zawsze. Żyć jak zwykły człowiek. I żyłem. Prawie dwa dni. Czyń to co musisz... Rycerzu.

- Dam ci drugą szanse poprawy, tylko następnym razem, gdy staniesz się taki jak teraz, albo gorzej, nie będzie litości i pokażę prawdziwego siebie. - powiedział spokojnie wkładając powoli swój miecz do pochwy na plecach. Nie wiedział dlaczego darował mu życie, może tym czynem uratuje większą ilość ludzi. Odwrócił się i poszedł w swoją stronę, po chwili zniknął z horyzontu.

[zt]

" Dlaczego? Dlaczego ja to zrobiłem? Dlaczego się taki stałem? " Sinikar bił się z myślami. Nie wiedział co teraz ma robić. Co mógłby zrobić. Czy ten świat przyjmie kogoś takiego jak on? Pomimo wszystko schował uriziela do pochwy przy pasie. " Muszę się zmienić! Od teraz już nigdy nie podniosę miecza na istoty które mnie nie zaatakowały. Nawet gdyby to był upadły anioł. Jedynie demony... Ich jedynych i inne pomioty piekła zgładzę. Nikogo więcej. Nigdy więcej." Po owej obietnicy samemu sobie ruszył przed siebie kuśtykając nieco przez bolącą nogę.
[z/t]

Przyszli w to miejsce. Al przypomniał sobie, że ciągle nosi miecz w ręce, dlatego tez zawiesił go na plecach. Położył się na suchym piasku i znowu spoglądał na chmury. To było jego najlepsze zajęcie jakie mógł sobie znaleźć.

- Jak tu pięknie! - stwierdziła, gdy tylko zatrzymali się na plaży. Podeszła do wody, zamaczając nogi. Kochała wodę. Uśmiech nie schodził z jej twarzy.
- Coraz bardziej zaczynam lubić to miejsce.

Latające chmurki. Był ciekaw kiedy on dołączy do takich latających chmurek. Chciał nic nie robić, tylko iść tam gdzie go wiatr zaprowadzić, przy okazji zwiedzać świat. To by było życie. Coraz to inne kształty zaczynały przybierać chmury.

Avven nagle natrafiła na kamień. Potknęła się i wpadła prosto do wody.
- Auć! - jęknęła. Podniosła się, spoglądając na swoje przemoczone ubranie. "Jak zwykle..." jej usta wygięły się w grymasie. Usiadła pod drzewem, wyciskając materiał. Westchnęła.

Po chwili był chlups! Spojrzał na dziewczynę, która podnosiła się z wody.
- Nic ci nie jest? - wstał i podszedł do niej, gdy już była przy drzewie. Nie mógł jej pozwolić, żeby się przeziębiła. Coś teraz miał dobre serce. Na prawdę było coś z nim nie tak. Zdjął z siebie pelerynę i ją nią objął. Teraz jej oczom ukazał się drugi miecz, który był przy pasku (Taki jak w podpisie całkiem po prawej).

Dziewczyna najpierw spojrzał na jego miecz, potem w jego oczy.
- Dziękuje! - odparła, lekko się uśmiechając.
- Ile ich jeszcze masz? - zapytała po chwili, wskazując na miecz.

- Tylko dwa. - powiedział spokojnie siadając koło niej, opierając się o drzewo. Spoglądał na jezioro, które bardzo ładnie wyglądało przy zachodzie słońca. Następny dzień się kończy, a nie długo rozpocznie.

- Pokażesz je tak w pełnej okazałości? - zapytała zainteresowana. Oczka znów błysnęły. "Muszą być sporo warte..." pomyślała, po czym szybko się za to skarciła. To była jej słabość. Kradła. Czasem nieświadomie. Tak sobie radziła. Musiałą za coś kupić jedzenie. "Nikt nie jest idealny..." pocieszyła się.

- Nie, nigdy tego miecza nie używam. - powiedział spokojnie wskazując na miecz, który miał przy pasku. To prawda. Używał go tylko wtedy, gdy przeciwnik jest na prawdę mocny i że normalnie go nie będzie mógł pokonać. To było to. Specjalny miecz, które reaguje na czary, zwiększa ich działanie nawet kilkakrotnie.

- Skąd go masz? - pytała dalej, okrywając się płaszczem, gdyż zawiał delikatny, chłodny wiaterek.
- Nie męczę cię tymi pytaniami? - spojrzała na niego. - Nie obrażę się jeśli powiesz bym zamilkła albo odeszła. Przyzwyczaiłam się. - spuściła głowę jak to miała w nawyku.

- Władał nim mój ojciec. - powiedział spokojnie patrząc na jezioro. Lepiej by było gdyby pamiętał swojego ojca.
- Nie. Jeszcze nie spotkałem takiej osoby jak ty, to może dobrze dla mnie zrobi. - powiedział spokojnie nawet można było zobaczyć lekki uśmiech, a to już było coś.

- Jak ja? - zdziwiła się, podnosząc głowę. - jeszcze ze mną wytrzymujesz? - zapytała, uśmiechając się szerzej. Wzruszyła ramionami.
- No to jeśli cię nie meczę to powiedz mi jak robisz te pioruny. Masz jeszcze jakieś zdolności? Czy tylko władasz piorunami? A tak w ogóle jak masz na imię? - przypomniała sobie nagle, że nawet nie wie kim tak naprawdę jest, siedzący obok niej chłopak.

- Tak. Władam tylko piorunami. - gdy zapytała się o jego imię spojrzał się na nią. - Alucard. - powiedział spokojnie, znowu spoglądając na jezioro. Słońce coraz bliżej było zajścia. Nie długo nastanie noc, ciekawe co będzie przez nią robił.

Zrobiło się chłodniej. Avven prawie wyschła, ale okryła się mocniej płaszczem.
- Ja jestem Avven. - przedstawiła się z uśmiechem. Nagle uświadomiła sobie, że Alucardowi też może być zimno. Zdjęła płaszcz i oddała go chłopakowi.
- Ja już wyschłam, a idzie chłodny wieczór. Spojrzała na różnobarwne jezioro. Słońce stawało się coraz mniejsze i czerwone. Nieba nabierało ciemniejszej barwy...

- Nie, weź go. - powiedział nie biorą płaszczu. Po co mu on? On jest przyzwyczajony do bólu, cierpienia, chłodu czy gorąca. Nie odczuwa nic. Jego główny cel, to zginąć w honorowej walce. Wiedział, że to może się źle skończyć dla niego, lecz miał to gdzieś.

Avven jednak uparcie oddała mu płaszcz.
- Mnie już ciepło. - skłamała. Jednak ciarki na skórze zdradzały ją. Weszła na drzewo, rozkładajac się na gałęzi.
- Pozwolisz, że trochę sobie odpocznę. - oświadczyła, wlepiając wzrok w zielone liście.

Założył na nią płaszcz siłą, gdy jeszcze była na dole. Spojrzał do góry na nią.
- Nie ma problemu. - powiedział spokojnie znowu spoglądając na jezioro.

- A ty co będziesz robić? - zapytała, spoglądając jeszcze na niego. - tylko się nie przemęcz. - dodała z szerokim uśmieszkiem, po czym przymknęła oczy, ale nie spała. Może dlatego, że nie była sama, a może dlatego, że coś ją martwiło?

- Spokojnie. - powiedział spokojnie, po czym wstał i podszedł bliżej jeziora. Gdy był już przy wodzie wyciągnął rękę do przodu. Chciał spróbować użyć techniki, o której było bardzo mało słychać. Była ona bardzo potężna, ale także ryzykowna. Słabi osobnicy mogą stracić życie w używaniu jej. Lewą ręką złapał nadgarstka prawej i kumulował w niej najwięcej mocy ile mógł utrzymać. Woda, zaczęła do niego przypływać, a piasek zaczął wirować. Gdy już czół, że wystarczy wypowiedział słowa.
- Thundering drago! - po czym z jego ręki wytworzyły się trzy, wielkie smoki, które leciały na koniec jeziora i tam walnęły z wielką mocą w wodę, rozchlapując ją wszędzie. Po chwili Al, poczuł niesamowity ból ręki, to pewnie dla tego ta technika jest tak niebezpieczna.

Avven z ciekawości bezszelestnie skoczyła na drugą gałąź, tak by mogła go widzieć. Znów bawił się zaklęciami. I wtedy poczuła ogromny ból. Nie z jego winy, ale niespodziewanie zaczęła się przemiana. Przeskoczyła na inna gałąź by nie mógł jej zobaczyć. Po chwili ból ustał, a na gałęzi siedziała niewielka małpka, która ze złości uderzyła bezgłośnie w pień drzewa.
"Głupi dar... Zawsze nie wtedy kiedy trzeba..." pomyślała Avven. Wzięła wdech, starając się znów zmienić w ludzką formę. Nie chciała by ktoś ją zauważył w takiej postaci. Schowała się w koronie drzew z nadzieją, że zaraz nastanie przemiana.