Plac zabaw

Ależ Valentynka wcale nie włamywała się do umysłu Loary! Mogło to tak jedynie wyglądać dla osoby trzeciej, która stała gdzieś z boku i nie do końca znała albinoskę, która nawet mocy czytania w myślach nie miała. Jakkolwiek~
Dekarabia nie zauważyła, kiedy dziewczyna z powrotem znalazła się w swojej ludzkiej postaci. Wciąż patrzyła na Shaylę, wielce zaciekawiona jej odpowiedzią. Niestety, chyba nie prędko będzie ją jej poznać, dlatego też odwróciła się w stronę Loary. Po raz n'ty tego dnia poczuła się lekko zakłopotana i nie mogła uznać tego uczucia za komfortowe. Poprawiła czerwony materiał zwiewnej sukienki, jaką tego dnia na siebie przyodziała. Był to prezent od Pana i Władcy i nic dziwnego, że była to jedna z jej ulubionych kreacji. W dodatku miała śliczną kokardę...
- K-kim jestem? - zawtórowała zaraz za nią, nie bardzo rozumiejąc jej pytanie. Przeczesała smukłymi palcami jasne włosy, następnie odgarniając te niesforniejsze kosmyki za ucho. Słysząc późniejsze słowa Loary, zamrugała energicznie. Naprawdę nie wiedziała czy intrygowanie barwą oczu i zachowaniem jest czymś dobrym, czy wręcz przeciwnie. - Prze... Przepraszam.

Oczywiście, że Valentynka nie włamywała się do umysłu Loary, a cokolwiek robiła, nie robiła tego świadomie. Loara poczuła, JAKBY ktoś próbował włamać się do jej umysłu. Jednak zaraz stwierdziła, że to nie bardzo możliwe i zapomniała o tym.
- Tak, kim jesteś - przytaknęła skinięciem głowy. - Chodzi o rasę. Ja jestem Terinei. To takie stworzenia, które mają ludzką i zwierzęcą postać.
Rozmawiała z Val, ale zerkała na nią od czasu do czasu. Swoją uwagę głównie skupiała na Shayli, która bawiła się dobrze na huśtawce. Ruda blondynka (że tak ją nazwę ) uśmiechała się kątem ust.
- Za co mnie przepraszasz? jesteś cały czas taka nieśmiała i zakłopotana, dlaczego?

Zastanowiła się chwilę. To nie była kwestia zaufania, bo Valentynka dobrze wiedziała, że komu jak komu - Loarce może ufać, po prostu nie wiedziała, czy ta przypadkiem nie jest wrogo nastawiona do rasy, której przedstawiciele szczycili się rodzicem z któregoś panteonu.
- P-półbogiem - wydukała cichutko. Nie lubiła powracać do przeszłości, dlatego następne pytanie Loary zbiło ją z tropu i zasmuciło. Jakąś chwilę nie potrafiła się opanować, mocno zagryzała wargi i powieki, nie chcąc się rozkleić i zalać łzami. Przecież miała być silna! Pociągnęła nosem, powolutku otwierając oczy.
- T-to nie twoja wina - powiedziała najpierw, nie do końca pewna, czy chce przywoływać swój koszmar. To, co zdarzyło się ongiś silnie wpłynęło na jej psychikę, bez wątpienia rozbijając ją na małe kawałeczki. Teraz większość była posklejana, ale gdzieś w środku duszy wciąż tkwiły odłamki, które silnie raniły. Czerwone oczęta wbiły się w ziemię, a z ust Valentynki wydobyło się ledwo słyszalne tchnienie, jakoby ostatnie.
- K-kiedyś... Dzielnie znosiłam wszystkie za-zab-b-awy. Zupełnie n-niepojęte było szczęście tych chłopców. Lecz pewnego dnia czas zapomniał, w zadumie przystanął i przestał płynąć. Wraz z jej ś-śmiercią cała ziemia ucichła mi nagle... Niebiosa wyszarzały, a róż świtu nie perlił się już rosą. Ale oni, oni wciąż ch-chcieli się bawić. Do tamtego dnia nie znałam smutku. Cieszę się, że nie jest tak jak kiedyś.
Wytłumaczyła ogólnie, najbardziej zagmatwanie jak potrafiła, byle tylko nie rzucać konkretami i nie przywoływać bolesnych wspomnień. Potrząsnęła energicznie główką i znów spojrzała na Shaylę.
- A ona... kim ona jest?

Nigdy nie słyszała od tej rasie. Półbóg? To chyba wskazywała na to, że jedno z jej rodziców było bogiem, a drugie... człowiekiem? Czy to znaczyło, że miała nadludzkie moce? Była nieśmiertelna? Masa pytań zawirowała w głowie Loary, miała ochotę zadać każde po kolei. Wstrzymała się jednak. Postanowiła, że wysłucha dziewczyny do końca i potem zada ewentualne pytania. Poza tym nie chciała jej speszyć. Mówiła tak, jakby walczyła ze wspomnieniami. Jakby przeszłość była dla niej czymś bolesnym.
- Z czyją śmiercią? - brzmiało jej pierwsze pytanie.
Dziewczyna mówiła do niej niezrozumiale, mieszała. Może nie mogła pozbierać myśli? Loara nie wiedziała.
- Hej, jeśli ciężko jest ci o tym mówić, to nie mów . Wiesz, zapytałam z ciekawości, nie mam zamiaru cię do niczego zmuszać.
Odsunęła się od huśtawki. Zauważyła, że Val skierowała swoje spojrzenie na Shaylę.
- Powiedziała mi, że jest Wilą - odparła. - Ale tej rasy również nie znam. To dziwne, bo potrafi zamieniać się w tygrysa... i chyba tylko w tygrysa... nie wiem, poznałam ją dopiero wczoraj.
Loara usiadła na trawie naprzeciwko Valentine. Oparła się z tyłu rękami o podłoże.
- Hiperaktywne dziecię, zapewniam.

Coś w niej pękło. Szybko, niemal niezauważalnie. Przez ciało Valentynki przepłynęła fala ciepła i zimna jednocześnie, sprawiając, że dostała gęsiej skórki i zadrżała. W dodatku po plecach przebiegł jej dreszcz, a w czarnych jak noc źrenicach dało się ujrzeć nową nutkę, w której tliło się jakieś zaufanie, nadzieja. Sama Valentine nie zdawała sobie sprawy, przynajmniej do czasu, gdy nie powiedziała:
- Mojej matki. Była pierwszą kapłanką w świątyni L`livium, którą zamordował niewierzący. Tak przynajmniej mi powiedziano. W rzeczywistości ten człowiek został opętany przez ducha, który był przeciwny systemowi świątyni i którego spalono za wzywanie demonów z czeluści Piekła na szkodę mieszkańców miasta, zwłaszcza kapłanów i ich rodzinę.
Ton jej głosu zmienił się. Może nie drastycznie, a i barwa była wciąż taka sama, jednak sprawiała wrażenie, że albinoska jest nieco pewniejsza siebie. I nie boi się.
- To nic. Od dawien dawna przygotowywałam się, by to komuś powiedzieć. Jestem szczęśliwa, że nadszedł ten czas. - Uśmiechnęła się, a w jej policzkach ukazały się małe, urocze dołeczki. Valentynka zacmokała, usłyszawszy nazwę rasy Shayli. Nie znała jej. W zasadzie nie znała większości ras, pomijając powszechnie znaną ludzką, półbogów, coś na kształt aniołów oraz demonów. O ich prawdziwych nazwach już nie wspominając...
- Hiperaktywne? - Otworzyła szerzej oczy, a wyraz jej twarzy mówił, jak bardzo jest zamyślona. Na początku to słowo przywlokło jej na myśl jakąś obcą cywilizację, może nawet przybysza z kosmosu, szybko jednak doszła do prawdziwego znaczenia tego słowa. Zachichotała. - Nie lubię dzieci, są głośne. Ale ona wydaje się w porządku, prawda?

- Demonów - powtórzyła po niej z dziwnym akcentem.
Większość demonów była odrażająca, amoralna i bezwzględna. Prawie każdy uznawał je ze źródła zła na świecie. Na słowo "demon" każdy wyobrażał sobie hordę niepohamowanych bestii, która niszczyła wszystko na swojej drodze.
Loara na słowo "demon" uśmiechała się.
Przypominała sobie ten złośliwy uśmieszek, który zawsze oznaczał coś, czego Loara najmniej się spodziewała. I te niemalże białe włosy, połyskujące w świetle słońca.
- Cieszę się, że mogłam być tą pierwszą osobą - odpowiedziała po tym, jak się ocknęła. - Mam nadzieję, że lepiej ci teraz na duchu.
Przechyliła głowę na bok, a jej oczom znów ukazała się Shayla. No i jej roześmiana twarz.
- Jasne, że jest w porządku. I właśnie dlatego chciałam ci ją oddać - na twarz Loary pojawił się znaczący uśmiech. - Hiperaktywna czyli taka bardzo aktywna. Nie potrafi usiedzieć z tyłkiem na jednym miejscu.
Odgarnęła włosy do tyłu.

Gdy dziewczynka dowiedziała jak używa się huśtawki, weszła na nią z lekkim trudem. Ułożyła zabawkę na kolanach i zaczęła się bujać, albo raczej taki miała zamiar, bo za bardzo nie dosięgała do ziemi. Zrobiła kwaśną minkę, ale już po chwili odkryła inny sposób huśtania się. Szybko rozbujała, zabawkę bardzo mocno i ciszyła się taką zabawą. Jej długie złociste włoski wędrowały za nią, raz do góry raz na dół. Mała miała bardzo dobry humor widząc tak wspaniałą rzecz. W końcu po upływie kilku minut huśtawka wraz z dziewczynką i jej misiem zatrzymała się. Mała zeskoczyła i powiedziała do nich, odchodząc na inna zabawkę.
-Nigdy wcześniej nie byłam w innym miejscu.
Teraz Shayla dopadła się karuzeli. Obejrzała ją z każdej strony. Po tym usadowiła Królisia na jednym miejscu, zaś ona sama usiadła na innym. Zaczęła kręcić się, jednak wolno, nie chciała by jej zabaweczka wypadła. Bawiła się też na zjeżdżalni, skakała na kołkach i innych zabawkach co jakiś czas podchodząc do dziewczyn i biegając wokół nich udając że przelatuje obok nich jak samolot. Ale przez cały czas, mimo iż mała biegała w tą i z powrotem, jej kroki cały czas były ledwo dosłyszalne. Bawiąc się tak, Shayla słuchała także urywków rozmów dziewczyn. No cóż w końcu, co jakiś czas leciał koło nich samolot Shalyli.

W końcu podniosła wzrok do góry, kierując swoje spojrzenie na słońce. Było już wysoko na niebie. Loara pokręciła głową.
- Mhm, mhm, miło było - uśmiechnęła się do Valentine. - Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Cya!
Rzuciła ostatnie spojrzenie na Shaylę. Nic więc nie mogła zrobić. Zapewniła jej miejsce do spania i posiłek na kilka dni. Dalej dziewczynka będzie musiała radzić sobie sama.
Przy pierwszym kroku była jeszcze człowiekiem, zaś przy następnym tygrysem. Przemknęła im przez furtkę i tyle ją widziały.

[z/t]

Dziewczynka widząc jak Loarka odchodzi pomachała jej na pożegnanie. Bawił się jeszcze długi patrząc co jakiś czas na Val. Jednak t6amta prawdopodobnie popadła w zamyślenie. A może po prostu była nieśmiała. Mała w końcu miała dość zabawy, była zmęczona.
Zeszła ze zjeżdżalni i pomachała Valentine.
-Paa. Do następnego razu
Pożegnała się i wybiegła ciągnąc za sobą swoją zabawkę, jak i przyjaciela. Jak zawsze jej małe kroki były ledwo dosłyszalne. Ale cóż taką miała naturę.


[zt]

Kiedy obydwie ją opuściły, Valentynka w zupełnej ciszy stała jeszcze chwilę. Patrzyła się w punkt, w którym pierw zniknęła Loara, a następnie Shayla, po czym odwróciła się na pięcie i usiadła na huśtawce. Powróciła do czynności, jaką jej przerwano, zaraz po tym jak się tu zjawiła. Nie mogła jednak narzekać - to spotkanie pozwoliło jej poznać dwie całkiem ciekawe persony, o których na pewno tak szybko nie zapomni. Przez większość czasu uśmiechała się do samej siebie, bardzo delikatnie. Po paru chwilach bujania się, powędrowała na karuzelę i z nieukrywaną radością spędziła kolejne kilka minut. Zeszła dopiero w momencie, kiedy brakowało jej sił do trzymania się, a gdy stanęła na ziemi, od razu upadła na tyłek. Strasznie kręciło jej się w głowie, rozbolał ją brzuch. Pisnęła coś pod nosem i z niezadowoleniem podniosła się do pozycji pionowej, zerkając na karuzelę. W myślach stwierdziła, że już nigdy na coś podobnego nie wejdzie i czym prędzej uciekła w swoją stronę.

[z/t]

Huśtawka skrzypiała czasami, kiedy Shilah się na niej huśtała. Bawiła się wcześniej z dziećmi, ale te poszły do domów skoro tylko słońce zaszło. Została więc sama, ale nie przeszkadzało jej to. Miejsce było bezpieczne, widać je było z miasta, spacerowało dużo ludzi, dziewczyna lubiła sobie czasem pomarzyć na chłodnym powietrzu.

Cichym krokiem podszedł do Shili, zatrzymał się za Nią. Przez chwilę zastanawiał się nad wejściem, niewiele myśląc popchnął huśtawkę wkładając w to sporo siły, od razu odsunął się z toru wracającej huśtawki.

- Brywieczór, coś tak czułem że tu aż za spokojnie. - powiedział z sadysfakcją przyglądając się zaskoczeniu Shili.

- AA!
Pisnęła odruchowo zaciskając dłonie mocniej na łańcuchach huśtawki. Podciągnęła nogi żeby nie werżnąć nimi w glebę.
- Thane! - zawołała, kiedy już go zauważyła. - Co tu robisz?
Zatrzymała huśtawkę.

- Co tu robię? Rozsiewam panikę i rozpustę wśród mieszkańców Avalonu, co innego mógłby robić taki demon jak ja? - zaśmiał się.

- A, właśnie: co do rozpusty. - wyciągnął zza pleców różyczkę, którą wcześniej zaczepił o element zbroi na plecach. - Proszę. - podał Shili

- Na przykład zakupy?
Odpowiedziała szerokim uśmiechem. Kiedy dostała różyczkę, przyjęła ją i zanurzyła czubek nosa między płatkami.
- Dziękuję~ - zanuciła. - Z jakiej to okazji?

- Z okazji przymusowej defloracji zwanej gwałtem. - odpowiedział uprzejmym tonem.

- A poważnie, kupiłem sobie wreszcie mieszkanko. Dasz się zaprosić na parapetówe?

- ... to przykre.

Uśmiechnęła się szeroko.
- Gratuluję zakupu. Na parapetówę chętnie, a jeśli walniesz kilka groszy to może nawet zorganizuję kilka koleżanek i zatańczymy.
Mrugnęła do niego.

- Chętnie, ale raczej nie jest to zaproszenie jako tancerki tylko Ciebie jako ... Ciebie. - odparł tonem nie wskazującym na to że zapomniał co to składnia - Mogłoby dojść do sporu z innymi tancerkami, jakie będą na parapetówie... Niestety jestem świadom tego że próby rozdzielania bójki kobiet są ... przykre.

Dopiero po chwili zareagował na mrugnięcie - Ej, Ty mnie czasem nie podrywasz? - zapytał bezpośrednio z wielkim rogalem na twarzy

- W porządku, rozumiem. I miło mi, że zapraszasz mnie, jako "mnie". No i będzie to dla mnie ciekawe doświadczenie, rzadko bywam na imprezach jako zwykły gość.

Błysnęła białymi ząbkami.
- A chciałbyś?

- Cała przyjemność po mojej stronie, uprzedzam tylko że będzie sporo osób z różnych ras, planów egzystencji, itp... różnorodnie będzie, o.

Wypiął dumnie klate - No pewni... - zauważył że ma jakieś dziwne zęby, nagle nachylił się i przyjrzał się im. - ... ... ...nie jesteś człowiekiem, co?

- Przyjemnie będzie poznać przedstawicieli innych ras, mam też nadzieję, że nikt nie będzie chciał mnie ani pogryźć ani zabić. Moja krew jest ponoć dobra, to bywa stresujące.

Wyciągnęła rękę przed siebie i zasłoniła mu oczy.
- Patrzysz mi na zęby... owszem, nie jestem człowiekiem.

- Jaaaaaaa... - wyszczerzył się - nie zauważyłem! Byłem pewien że z Ciebie człowiek.. Kim w takim razie jesteś? - zapytał rozentuzjazmowany

- Nic Ci się nie stanie, co do tego możesz być pewna, uprzedzam tylko że imprezowicze będą różnorodni.

Ciągle zasłaniała mu oczy, a jemu najwyraźniej to nie przeszkadzało.
- W takim razie czuję się uprzedzona, dziękuję za troskę.

W końcu zabrała rękę, zaczęła się huśtać.
- Hmmm... ile wiesz o elfach?

- Tyle ile trzeba, dendrofile, chude, zwinne, używają łuków, budują chatki na drzewach i takie tam duperele... - puścił Jej oczko, nie chciał zgadywać.

- No ale dobra, my tu gadu gadu o elfach, a z tego co pamiętam ustaliliśmy już że na mnie lecisz! - rzucił oskarżycielsko, poczuł że rozmowa stała się za mało zabawna

- Czyli sporo. To świetnie, bo elfką nie jestem ;]
Szeroki uśmiech rozciągnął jej wargi.
- Jestem Arią. Taki człowiek, tylko zwinniejszy, szybszy i utalentowany magicznie~

Zaczęła się śmiać. Zakręciła się robiąc z huśtawki spiralkę.
- Spodobało ci się to! : D

- To akurat było logiczne, elfowi ciężko byłoby zdzierżyć życie w mieście na dłuższą metę...

- Zwinniejszy ludzik z dziwnym uzębieniem... interesujące, nigdy nie słyszałem o Ariach. - przyznał bez ogródek

- Pewnie że tak, ale co ważniejsze: Tobie również - zrobił pewną siebie mine

- Tak, mniej więcej coś takiego. Nie słyszałeś? Pewnie dlatego, że nie lubimy rzucać się w oczy.

Oderwała nogi od ziemi i huśtawka zaczęła się szybko kręcić w drugą stronę.
- Bo robisz fajne miny!

- Z tak popsutym uzębieniem też bym się nie rzucał w oczy. - skwitował, po czym wyszczerzył się ukazując swoje idealnie proste uzębienie.

- Nie tylko miny robie fajne... - powiedział niskim tonem, silił się na macho () - Spróbuj kiedyś jajecznicy mojej roboty.

- Ale wcześniej nie zauważyłeś, prawda? Tego mojego "zepsutego uzębienia".
Szczerzyła wesoło ostre kiełki.

Zakręciła się znowu, a kiedy wstała, zachwiała się od tego kręcenia.
- Musiałbyś mnie kiedyś zaprosić na śniadanie - śmiała się. - Chyba, że coś jeszcze fajnego umiesz robić~

- Jakoś mi umknęło... Byłem pewien że jesteś człowiekiem. - wzruszył ramionami, bądź co bądź był to tylko detal.

- Moja droga, ja umiem same fajne rzeczy... Będąc szczerym: jeśli jest jakakolwiek fajna rzecz to albo potrafie ją zrobić, albo znam kogoś kto zrobi to dla mnie. - <mina fuck yeah>

- Imponujące. Gdyby powiedział to ktoś inny, to zapytałabym, czy umie latać. Ty umiesz, więc ci wierzę.
Odeszła tanecznym krokiem w kierunku jakiejś ławeczki. Okręciła się raz w międzyczasie.

- Potrafisz świetnie walczyć, prawda? Powiedz mi... czy uważasz, że ciężko byłoby nauczyć mnie kilku... sztuczek?

- I dobrze, ostatnio już wystarczająco Ci naudowadniałem... - zaśmiał się - A latać umiem, ale nie przepadam.

- Mi byłoby ciężko uczyć, mam sporo doświadczeń związanych z rozlewaniem krwi. Tylko widzisz, finezja w walce to nie mój styl... Gdy wrogów kupa to zwyczajnie ich spopielam, jeśli wpadam we wściekłość to zwykle korzystam z mojej ogromnej siły i trace nad sobą panowanie... - zrobił zniesmaczony wyraz twarzy - Tyle wspomnień zmasakrowanych ciał...

Westchnęła cichutko i klapnęła sobie na ławce. Wieczór był chłodny, ale jej nie było tym razem zimno, z racji kompletnego ubioru, jaki na sobie miała.
- Warto było zapytać.

- Spopielać powiadasz... chyba nie chciałabym z tobą zadrzeć...

- Moja gitara wyzwala ogień piekielny. Dosłownie. - podszedł do ławki, oparł nogi o siedzenie, usiadł na oparciu. - Ta pożoga pochłonęła już legiony zarówno potępionych jak i niewinnych...

- Jestem demonem, powiedzieć że mam swoje za skórą to jak powiedzieć że ocean to spora kałuża...

- Nie wyglądasz na grzeszącą brutalną siłą, więc moje rady odnośnie tego gdzie należy złapać za kręgosłup by go wyrwać zdadzą Ci się na nic...

Zaśmiała się. Nie, nie wyśmiała go, zwyczajnie rozbawiła ją jego powaga.
- Czyli dobrze wyglądam. Jestem słaba do tego stopnia, że nawet z odkręceniem słoika muszę lecieć do ojca lub brata, zależnie od tego, który jest w domu. Czyli siły mam tyle, co standardowa ludzka dziewczyna.

Wyszczerzyła ząbki.
- Ale jestem zwinna i szybka. Liczyłam raczej na wskazówki, gdzie stuknąć, żeby obezwładnić i takie tam.

Prychnął - Serio... Wiem tylko tyle że wyrwanie kręgosłupa, lub serca, zmiażdżenie czaszki, wyrwanie kończyny, lub kopnięcie w żebra... zwykle powodują że przeciwnik przestaje być potencjalnie groźny. - wzruszył ramionami. Poza oczywistymi wnioskami nie mógł więcej powiedzieć, specjalnie się tym nigdy nie interesował. - No... jeszcze wypalenie gałek ocznych daje miły efekt, z reguły to się sprawdza.

- Powinnaś popytać jakiegoś zabójcy, Kenji albo Peri'ego... Mogę dać Ci kilka rad odnośnie flirtowania, lub graniu na gitarze, to jedyne rzeczy w których wykazuje się zdolnościami, a nie siłą.

Przeszukał kieszenie, nie znalazł czego szukał. - Gdzie ten Peri gdy go trzeba... Miał dobre papierosy.

- No takie rzeczy mnie nie interesuję. Eh... najwyraźniej będę musiała zadowolić się swoimi "sztuczkami", służącymi do tego, bym mogła zwiać.
Uśmiechnęła się.

- Flirtowanie, gra na gitarze... to pierwsze to może się jeszcze przydać, o muzyce zaś nie mam najmniejszego pojęcia. Czasem sobie nucę amatorsko, wtedy martwe ptaki z drzew spadają.

Pogrzebała w swojej torbie i wyciągnęła papierośnicę. Z tego, co wiedziała, to zawartość była wysokiej klasy, ale sama się na tym nie znała.
- Nadadzą się?

- Sztuczkami? Masz na myśli pokazanie biustu, czy dosypanie narkotyku do wina? - puścił do Niej oczko

- Flirtować umiem tylko z płcią piękną, o ile nie masz orientacji biseksualnej lub heteroseksualnej to moje rady na niewiele się zdadzą. - zaśmiał się - No prosze, nielegalne polowanie na ptactwo, czekaj niech no się leśniczy dowie!

- O prosze. Uderz w stół, a nożyce się odezwą. - Wziął papierośnicę od Shili, otworzył i powąchał zawartość. Skwitował próbę uśmiechem - Z przyjemnością się poczęstuję. - Wziął jednego w zęby, po czym wciąż otwartą podał Shili. - Skusisz się? - Przywołał Blaze w wolnej dłoni, by podpalić papierosa/y

Pokręciła głową.
- Podziękuję, to dla klientów.

Udała smutną minkę.
- Wygląda na to, że w żadnej kwestii nie możesz mi doradzić. Okazuje się więc, że znajomość z tobą jest absolutnie bezużyteczna.
Wytknęła mu język.
- Mówię raczej o magicznych iskierkach, chwilowym oślepieniu i podobnych.

Zamknął papierośnicę i podał ją Jej. Zagrał pojedynczą nutę, która podpaliła papierosa, zaciągnął się. - Dzięki.

- Na wszystkie sposoby krytyki wypracowałem sobie przez stulecia jedną zaje*iście celną ripostę... - Zaciągnął się ponownie. Po chwili wypuścił dym nosem, spojrzał na Shilę wzrokiem kogoś kto ma wszystko w dupie - Jestem demonem, wali mnie to. - po czym zaciągnął się podobnie.

Po czym wybuchnął śmiechem, co wywołało atak kaszlu - Ja....k khe... mi wy....szło? - zapytał się dusząc śmiech i kaszel

W pierwszym momencie jakby przestraszyła się, że wziął jej słowa na poważnie, ale w następnym też wybuchnęła śmiechem.
- Wyszło ci świetnie. Dałam się nabrać!

Trąciła łokciem jego nogę, bo podczas, gdy on siedział na oparciu, ona siedziała właściwie, czyli na siedzeniu.

Złapał oddech. Uspokoił się. - Z reguły ten tekst powoduje ostrą irytację bądź furię... tym razem było inaczej. To miłe, że tym razem poszło w tą lepszą stronę.

- Ale tak poważnie... czuje że zbliża się coś bardzo niedobrego. - powiedział już w pełni serio, dokończył papierosa, po czym wypstryknął go gdzieś daleko. - Miałem takie przeczucia zwykle gdy nadchodziło coś naprawdę nieprzyjemnego...

- Nie rozumiem, o co się tu wściekać?

Wysłuchała go, a kiedy cisza przedłużyła się, odchyliła głowę do tyłu, by móc na niego spojrzeć.
- Co masz na myśli? Coś konkretnego...?

- Miałem te same przeczucia gdy wybierałem się do samego serca piekła... W efekcie czego ukróciłem wiele potępionych istnień, narobiłem sobie wrogów, oraz sprawiłem że piekło kojarzy się głównie z ogniem i gotowaniem ludzi... Ledwo to przeżyłem. - przetarł sobie twarz, pokręcił ze zwątpieniem głową - Najgłupszy w tej opowieści jest powód... przegrałem zakład. - zaśmiał się gorzko.

- Po prostu czuję to w kościach... kilka stuleci temu cieszyłbym się jak głupi. Wyrosłem z tego.

- Przewidujesz podobny... - szukała właściwego słowa. - ... kataklizm?

Z tej perspektywy widziała go do góry nogami.
- Jesteś śmieszny - rzekła.

Przeniósł wreszcie na Nią spojrzenie - Coś tak czuje... Zazdroszczę Ci tylko, że nie masz pojęcia co faktycznie mam na myśli...

- A Ty jesteś mała. - odpowiedział pogodnym tonem, po czym stwierdził że na tym nie skończy - ...i masz małe cycki, dwie lewe nogi i wyglądasz jak wjweiórka. - skwitował uprzejmym uśmiechem

- Być może rzeczywiście mam powody by cieszyć się ze swojej niewiedzy.

Zapadła cisza. Nie ruszyła się przez następne kilka sekund, po czym usiadła prosto. Nie reagowała jeszcze przez chwilę. Nieźle jej dosrał.
- To o cyckach wiedziałam i bez ciebie...

Przewrócił oczami, po czym odepchnął się stopami od siedzenia ławki, pozwolił sobie upaść na plecy, niemal nie poczuł bólu. - Błagam Cię, znamy się już trochę i jeszcze nie nauczyłaś się nie brać mnie w 100% na serio? - pokręcił głową.

- Masz atletyczną budowę ciała, aktywny tryb życia, jakbyś miała większe piersi to musiałabyś nie być rasą tak bardzo spokrewnioną z ludźmi. - wziął głęboki oddech - Dwie lewe nogi to bardzo biedna próba ataku, nawet nie będę jej tłumaczyć, poruszasz się świetnie. - jeszcze raz głęboki oddech - ... no, a rudy to najpiękniejszy kolor włosów. Co jak co, ale TO powinnaś wiedzieć.

Wybuchnęła głośnym śmiechem.
- Powiem tak: jestem zadowolona ze swojego wyglądu. Podoba mi się to, że jestem mała i szczupła, i że jednocześnie mam tyłek, którym mogę kręcić. Gdybym miała dwie lewe nogi, to nie umiałabym tańczyć tak świetnie, jak uważasz, że tańczę. Też bardzo lubię rude włosy, aczkolwiek niektórzy uważają, że rude to siksy. Prawdę mówiąc zbiłeś mnie z tropu tym, że tak bezpośrednio walnąłeś, iż mam małe cycki: bo to akurat prawda.

Przekręciła się tak, by wyjrzeć na niego zza oparcia.
- Powstań~

- Przecież wiem... - odpowiedział dość zrezygnowanym tonem. - Nie lubie takich rozmów, są męczące.

- Powstań? Lepiej sama spadnij, za wygodnie się leży. Jak już wstane to trzeba będzie iśc do willi i zająć się domem, sporo jest w nim jeszcze do zrobienia.